پاورپوینت کامل ۱۵دقیقه با رهبر ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ۱۵دقیقه با رهبر ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ۱۵دقیقه با رهبر ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ۱۵دقیقه با رهبر ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

۴

گرگم به هوا

در خانه جای بازی نداشتیم، می رفتیم توی کوچه، بعضاً فوتبال و والیبال بازی
می کردیم، والیبال را خیلی دوست داشتم. گرگم به هوا» هم بازی می کردیم. ولی
والیبال را بیشتر. الان هم اگر فرصت کنم با بچه های خودم والیبال بازی می کنم.

کتاب

کتاب خیلی می خواندم؛ ادبیات و شعر. قصه را خیلی دوست داشتم. رمان های معروفی ـ جان
شیفته رومن رولان، دُن آرام شولوخف، گذر از رنج های الکسی تولستوی، بینوایان هوگو
و… ـ را هم در نوجوانی خوانده ام. به تاریخ و کتاب های تاریخی علاقه زیادی داشتم.
پدر هم کتابخانه خوبی داشت. البته کرایه! هم می کردیم. نزدیک منزلمان کتاب فروشی
کوچکی بود که کتاب کرایه می داد. از هر فرصتی برای مطالعه استفاده می کردم، مثلاً
یک دوره کتاب هشت جلدی را در زمان هایی که درون اتوبوس ـ بین راه تهران مشهد ـ
بودم، تمام کردم.

نواب صفوی

شانزده یا پانزده سالم بود که مرحوم نواب صفوی به مشهد آمد. این قدر این آدم جاذبه
داشت و پرشور و با اخلاص و البته شجاع و صریح و گویا صحبت می کرد که شیفته اش شدم.
هر کسی هم آن دوران بود، مجذوب نواب صفوی می شد. همین جا بود که به مسائل سیاسی و
مبارزه و از این قبیل علاقه مند شدم.

زورخانه

قبل از انقلاب، چند روزی در حجره اش مهمان بودیم. تعطیلی درس ها بود و حجره فقط در
اختیار ما. بعضی روزها به ما سر می زد و با هم به جاهای دیدنی و زیارتی می رفتیم.
یک روز به یک زورخانه رفتیم. وارد که شدیم، دیدیم نیست. چند لحظه بعد، سید علی»،
با لباس زورخانه وارد گود شده بود و ورزش می کرد؛ ورزش باستانی!

چانه

از آن خرابکارهای حرفه ای بود. می گفتند خیلی خطرناک است. ما هم به محض اینکه به
زندان آوردیمش قرار گذاشتیم ریش هایش را بتراشیم. قیافه اش دیدنی شده بود. صورتش را
که شست، خیلی عادی، انگار هیچ اتفاقی نیافتاده، به سمت سلولش رفت. سرفه ای کردم و
گفتم: ریشات کو آشیخ؟» و بعد خودم با حالتی تمسخرآمیز گفتم: ای بابا یادم رفته
بود که ما تراشیدیم.» سرش را به طرف من چرخاند و گفت: بد هم نشد، خیلی وقت بود
چانه ام را ندیده بودم!» خنده روی صورتم یخ زد.

مسجد کرامت

مسجد خیلی کوچکی بود. برای نماز، دوسه صف بیش تر جمعیت نداشت. تازه آنجا رفته بودم.
چندشبی گذشت تا این که یک شب طبق وظیفه بین دو نماز برایشان چنددقیقه ای صحبت کردم.
یکی دو هفته ای گذشت. مسجد پُر پُر می شد. خیلی جا کم می امد. از طرف مسجد کرامت
آمدند و خواستند مرا به آنجا ببرند، مسجد کرامت بهترین و بزرگترین مسجد محله در
مشهد بود. قبول کردم و رفتم.

پس از مدتی مسجد کرامت توسط ساواک تعطیل شد. مجبور شدم برگردم به همان مسجد. خیابان
فردوسی، روبه روی حمام زیبا، مسجد امام حسن علیه السلام .

اما مسجد بیش از حد کوچک بود و جمعیت زیاد، رفتیم سراغ کسبه محل. طولی نکشید که
مسجد، واقعا مسجد شد.

زندانبان

برای بازدید به زندان آمده بود داشتم مثلاً نماز می خواندم. تا او را دیدم، شناختم.
نماز را الکی طول دادم. در حین نماز، یاد شکنجه هایش افتادم. چقدر ریشش را می گرفتم
و سرش را به دیوار می زدم. ای کاش انقلاب نمی شد، ای کاش زمین دهان باز می کرد و
مرا می بلعید. دوست داشتم نمازم تمام نمی شد، یا این که او می رفت. بالاخره هم بعد
از چند دقیقه رفت. نمازم که تمام شد، یکدفعه دیدم کنارم نشسته. با لبخند.

خُمّ می

بعد از انفجار بمب ـ ۶ تیر ۱۳۶۰، مسجد ابوذر تهران ـ به عیادتش رفته بودم. بمب را
درون رادیو ضبط و جلوی جایگاه گذاشته بودند. به سختی می توانست حرف بزند. جراحاتش
آنقدر زیاد بود که روز اول، پزشکان قطع امید کرده بودند، اما اراده حضرت حق،
جانبازی بود، نه شهادت.

درحالی که هنوز از انفجار مقر حزب جمهوری و شهادت دوستان خبر نداشت، گفتم: حالت
چطوره؟