پاورپوینت کامل اعترافات مازیار بی‍ژنی;گفت وگو با کاریکاتوریست «مقاله های بی متن» ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اعترافات مازیار بی‍ژنی;گفت وگو با کاریکاتوریست «مقاله های بی متن» ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اعترافات مازیار بی‍ژنی;گفت وگو با کاریکاتوریست «مقاله های بی متن» ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اعترافات مازیار بی‍ژنی;گفت وگو با کاریکاتوریست «مقاله های بی متن» ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

کیهان خوان ها خیلی خوب می شناسندش؛ او را به انضمام آن دو بچه معصومی که همیشه کنار طراحی هایش حضور دارند. مردی که هنرورزی اش کاریکاتور است! مرد مقالههای بدون متن! مازیار بیژنی که خودش در آخرین سؤال مصاحبه پاسخ داد برای دانستن سن و سال و سوابقش برویم و یک کتاب هولوکاست مجموعه کاریکاتورهایش را بخریم تا هم تیراژ کتاب بیش تر شود و هم زحمتی اضافه کشیده باشیم، چرا که معتقد است نباید همه چیز حاضر و آماده باشد.

و من فکر می کنم او را می توان در زمره ی آنهایی دانست که در این روزگار چند نگاهی و چند جناحی، انقلابی مانده و تکلیفش هم با حوادث مشخص است، آ ن قدری که گاهی یک کاریکاتورش چندبرابر یک یادداشت روز حرف برای گفتن دارد و البته که این خصلت کاریکاتور است اما تا کاریکاتوریست به جای کلمات چه بکشد و یا چه بخواهد بگوید. همین است که او را می توان در زمره ی هنرمندان متعهد این مرز و بوم دانست که همراه به روز بودن سوژه هایش، هنوز یادش نرفته که اولین طرحش را در روزهای انقلاب کشیده است و شاید همین است که با همه ی سختی هایی که در این راه کشیده، همواره در خدمت ارزشهای انقلاب اسلامی بوده است و در سنگر هنر متعهد انقلاب همواره کوشیده است.

کاریکاتور به چه معناست؟

لطفا سؤالات سخت نپرسید! در این ساعات چُرتِ بعداز ظهری… به ویژه که تعریف این کلمه خیلی هم مشخص نیست. به نوعی می توان گفت تعریفی که از هجو و طنز و کاریکاتور ارائه می شود، شخصی است. مثلا می شود به صورت عمومی این طور معنایش کرد: بیان تصویری مسائل با مایه ی اصلی طنز.

با این حساب تعریف شخصی خود شما از کاریکاتور چیست؟

من ترجیح می دهم تعریف در تصویر باشد تا گفتار؛ چرا که اصلاً کاریکاتور به وجود آمد تا کلام را کوتاه کند و لذا معتقدم کاریکاتوریست ها هم آدم های زبان بریده ای هستند که در تصویر، کلام شان را می آورند.

چی شد که شما کلام را کوتاه کردید و کاریکاتوریست شدید؟

خب این هم مثل هر اتفاق دیگری، خود من چندان در آن نقشی نداشته ام و شاید این مسیر و تقدیر بوده که مرا به این جا کشانده است. چنان چه اگر شما از یک نقاش هم بپرسید که چه شد نقاش شدید، پاسخ تان می دهد که خودم هم درست نمی دانم و این کار تقدیر و سرنوشت است که آدم ها را نقاش و یا کاریکاتوریست می کند! من هم انگار که خودم انتخاب نکردم که اصلاً چندان هم در این فکر نبودم. البته از همان اوایل یک سری تصویرهایی در مورد انقلاب و جنگ و مسائل به وجود آمده در کشور می کشیدم و از آثار دیگران، کاریکاتورهایی را تقلید میکردم. این تا آن زمانی که دانشگاه می رفتم، حدود سال های ۷۰ ۷۱، باز هم چندان قطعی نبود. فکر میکنم نشریات کاریکاتوری در این زمینه کمک زیادی به من کردند.

پس نشریات در روند تقدیری! شما مؤثر بوده است؟

بله! یادم می آید یکی از رفقا برایم کیهان کاریکاتور را خرید که باز هم خود من این کار را نکردم و دیگری بیش تر راغبم کرد و شاید بشود گفت که من را به زور کاریکاتوریست کردند! و بعدتر هم که با همکاری با تعدادی از نشریات، این کاریکاتوریست بودن من جدی تر شد، به ویژه ماهنامه ی صبح و بعد از آن دوهفته نامه ی صبح آقای مهدی نصیری. نشریه ی ایشان در آن زمان تنهاترین نشریه ای بود که از کاریکاتور به آن شیوه استفاده می کرد که من هم در آن جا به صورت قطعی تر کار کردم. در واقع نقش آقای نصیری در این جرم خیلی پر رنگ است!

حالا چرا جرم؟

به هر حال با شرایطی که کاریکاتوریست ها به ویژه کاریکاتوریست های سیاسی در ایران و حتی در دنیا دارند، تا حدی کاریکاتوریست بودن هم جرم است. مثل ناجی علی که بر اساس این اصل که «اصل بر برائت است مگر بر خلافش ثابت شود.» آمد و در کاریکاتورش گفت که «اصل بر جرم و اتهام هر فلسطینی است مگر بر خلافش ثابت شود» که اگر دقت کنید در اسرائیل در واقع همین طور هم هست، اما برای ناجی علی این یک جرم محسوب می شد.

اولین کاریکاتوری را که کشیدید به یاد می آورید؟

به عنوان اولین؛ شاید یک تصویری باشد که از تظاهرات سال ۵۷ کشیدم.

این تصویر را در چند سالگی کشیدید؟

در همان سال ۵۷ که من کلاس اول ابتدایی بودم. تصویری که وقتی در آن دقت می کنید اثری از طنز هم در آن دیده می شود. بعد از آن هم که دیگر مسائل انقلاب باعث شد که تصویرهای بعدی را هم بکشم، مثل راه پیمایی ها، فرار و این دست از مسائل که کم هم نبودند و می شد در روز مثلا ده تا سوژه برای کشیدن پیدا کرد که اگر می خواستی نمایشگاه بزنی، می شد برای هر روز یک نمایشگاه زد. در همان ایام پر از سوژه، در مجله و نشریات کودکان هم از کارهایم چاپ می شد. مثل مجله ی کودک مسلمان که از من، تصویری از حضرت امام که با دست شان دارند شاه را خفه می کنند چاپ شده که هنوز هم آن را دارم.

از نظر شما برای تحلیل یک سوژه ی به روز سیاسی و یا اجتماعی، یک کاریکاتوریست بیش تر باید قلم رنجه کند یا یک مقاله نویس؟

منظورتان در ایران است و یا در خارج از کشور خودمان؟

مگر فرقی هم دارد؟

قطعاً فرق دارد. موقعیتی را که یک کاریکاتوریست مطبوعاتی در ایران دارد متفاوت از یک کاریکاتوریست مطبوعاتی در خارج از کشور است. چه بسا یک کاریکاتور در مطبوعات خارجی مهم تر از مقالات باشد. مثلاً ببینید در روزنامه ی لوموند، کاریکاتوری که در صفحه ی اول آن چاپ می شود، حرف اول را می زند و مهم تر از مقاله ی این روزنامه است، به طوری که اگر یک روز این کاریکاتور چاپ نشود باید برای مخاطبان علت عدم چاپ را توضیح بدهند؛ در حالی که در ایران کاریکاتور بیش تر برای خالی نبودن عریضه است نه به خاطر اهمیتی که دارد؛ چیزی در حد صفحه پر کردن.

این موقعیت حتی در روزنامه کیهان هم به این صورت است؟

بله! فرقی ندارد، البته می توانید این را چاپ کنید و بدین وسیله ما را از نان خوردن بیاندازید که کیهان هم عذرمان را بخواهد ببینید در مطبوعات ما اوضاع در کل، به این شکل است. در فضای دوم خرداد که تعداد مطبوعات زیاد شده بود هم که به ظاهر عرصه برای کاریکاتوریست ها بیش تر بود در واقع اوضاع چندان تغییری نکرده بود. در آن زمان هم حدود چهل تا کاریکاتوریست فعالیت می کردند که آن هم به خاطر یک جانبه بودن قضیه که روی یک جریان واحد فعالیت می کردند، نمی شد خیلی هم روی کاریکاتور مانور داد. مثلاً پیش می آمد که بر سر یک موضوع شش ماه کاریکاتور کشیده می شد که در این صورت هم باز به همان اصل جنبی بودن کاریکاتور در مطبوعات خودمان می رسیم.

با این اوضاع تکلیف آن کاریکاتورهایی که چاپ می شود و گاهی خارج از فهم مخاطب است، چیست؟

اگر کاریکاتور مطبوعاتی باشد، باید که در حد عموم مردم کشیده شود و این با یک کاریکاتوری که در نمایشگاه قرار می دهند متفاوت است، گر چه معتقدم این هم نباید خیلی خاص و خارج از فهم باشد؛ چون هنر کاریکاتوریست پیام رسانی است. در کاریکاتور زیباشناسی و ت