پاورپوینت کامل خواهی بیا ببخشا ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خواهی بیا ببخشا ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خواهی بیا ببخشا ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خواهی بیا ببخشا ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

می خواهم چشم هایم را یاد عاشورا بیندازم. روی کاغذ، نقشه ای رسم می کنم. سمت چپ کاغذ را سیاه می کنم؛ سیاه کم رنگ؛ یعنی این جا سپاه عمربن سعد قطار شده است. سمت راست کاغذ را سپید می کنم، سپید پر رنگ؛ یعنی این جا یاران امام حسین در صف شهادت ایستاده اند. پشت سر هر کدام از سیاهی و سپیدی کاغذم، راه درازی می کشم. معلوم نیست شاید یک روز این راه را به خانه تک تک افراد میدان وصل کنم، شاید هم ته راه را برای همیشه باز بگذارم. یکی از راه ها را جاده بخیلان می نامم و آن دیگری را جاده بخشندگان، جاده بخیلان را پر از سنگریزه هایی با نقش کمرنگ می کنم. جاده بخشندگان را هم از سنگریزه پر می کنم.

این ها ابزار مقایسه است. می خواهم به یک شناسایی بزرگ دست بزنم. هر جا که خوبی هست، این احتمال ناخوشایند وجود دارد که بدی بیاید و کاسه و کوزه خوبی را به هم بزند. می خواهم سر وقت خوبی ها و بدی ها بروم و تصویری به دو رنگ سیاه و سپید خلق کنم.

اهالی سپاه عمربن سعد می ترسند که مبادا خودشان یا فرزندانشان گرسنه بمانند. می ترسند اگر با عبیدالله بن زیاد مخالفت کنند او زندگی شان را از چنگشان درآورد. می ترسند عبیدالله، عمرشان را چپاول کند پس پیش دستی می کنند؛ پیش از آن که به تاراج روند خودشان هجوم می برند البته نه به عبیدالله، آنها چون راه دعا را گم کرده اند به امام خود می تازند.

حالا که خصمانه می تازند من هم یکی از آن سنگریزه های کم رنگ جاده بخیلان را پر رنگ می کنم و کنارش ریز می نویسم «ترس». یاران امام حسین، بعضی پس از عمره مفرده و بعضی پس از حج تمتع دنبال او ریسه می شوند. ترس برایشان مفهوم ندارد. تا وقتی خدای یکتا با آن هاست دلشان قرص است.

ترس، کسانی را همراهی می کند که چندین خدا دارند و تمام خدایانشان هم به مفت گران هستند.

پس زود سری به جاده بخشندگان می زنم و یکی از سنگریزه های آن را پاک می کنم.

به وعده خداگریزان، دل خوش می دارند. عبیدالله می گوید این را می دهم آن را می دهم، اگر نجنگید این را می گیرم آن را می گیرم، و باور می کنند. ولی وعده و وعیدهای خداوند در قرآن را هیچ می دانند. می نشینند و با خود می گویند یک تیر دو نشان می کنیم. به جنگ که می رویم هم خلیفه را خشنود می کنیم و هم پولی به جیب می زنیم و مرغ بریان سر سفره مان می گذاریم! دنیاطلبان بخت برگشته به سوی دنیا می دوند و دست دورگردن آن می اندازند و بوسه بر پیشانی اش می زنند. غافلند که آتش را می بوسند.

سزای این بوسه است که سنگریزه دیگری بر جاده بخیلان پررنگ کنم. دنیاطلبی آن قدر جرم بزرگی است که علاوه بر سنگریزه، یک بوته بزرگ خار نیز در میان آن جاده می کشم طوری که یک سرش در سمت راست جاده باشد و سر دیگرش سمت چپ. از کجا معلوم، شاید روزی کسانی را به خود سرگرم کند و بخشندگان فرصت یابند بیش تر در راه خدایشان ببخشند. در مقابل به سراغ جاده بخشندگان می روم. آن جا چیزی جز تبسم بر رضای امام نمی بینم آن جا اثری از دنیا نیست. جیب های آنها پاک پاک است. پس با دستم دو سنگریزه را از میان جاده آنان برمی دارم و شاخه گلی سپید کنار سینه جاده می کشم. چه عطری!

قصد دارند عقلشان را همین طور دست نخورده با خود به آن دنیا ببرند. امامان می ایند تا گنجینه مدفون عقل آنان را کشف کنند اما آنها گستاخانه خودشان را پشت حصار جهالت پنهان می کنند. نمی پرسند آن طرف میدان چه کسی ایستاده است. عقلشان را به کار نمی اندازند تا بفهمند رسولی که خود را مطیعش می دانند، فرمود اهل بیتم را نزد شما به