پاورپوینت کامل بازخوانی مدارک واسناد شان نزول آیه ولایت ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازخوانی مدارک واسناد شان نزول آیه ولایت ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازخوانی مدارک واسناد شان نزول آیه ولایت ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازخوانی مدارک واسناد شان نزول آیه ولایت ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

۴۳

تفاوت اساسی دیدگاه های فریقین درباره آیات ۵۵ و ۵۶ سوره مائده (که به آیات ولایت نامبردارند) به موضع آنان نسبت به مورد
نزول این آیات درباره تصدق انگشتر در رکوع نماز به وسیله امام علی – علیه السلام – وابسته است ; چه این که بیش تر شبهه ها و
نقدها درباره استدلال به این آیات بر امامت امام علی – علیه السلام – نیز، ناشی از نادیده گرفتن این روایات و یا تردید در صحت
آن هاست . اگر روایاتی که فریقین درباره نزول این آیات آورده اند، تحلیل و بررسی شوند، خود به خود بیش تر این تردیدها رخت بر
می بندد . بنابر این ، پرداختن به اسانید و متون این احادیث در این بحث اهمیت به سزایی دارد .

از نظر شیعه جای هیچ تردیدی نیست که آیات ۵۵ و ۵۶ سوره مائده درباره امام – علی علیه السلام – نازل شده است ، هنگامی که
انگشتر خود را در نماز به فقیر صدقه دادند (۱) . این حادثه در منابع اهل سنت نیز، از چندین نفر از صحابه و تابعین و گاهی هر کدام
با چند طریق نقل شده است . در برخی از این منابع، اسانید و طرق گوناگون نقل این حادثه بالغ بر ۲۶ طریق می شود (۲) . از جمله
افراد از صحابه که این حادثه را نقل کرده اند عبارت ند از: امام علی – علیه السلام- (۳) ، عبد الله بن عباس (۴) ، ابو رافع مدنی (۵) ، عمار
بن یاسر (۶) ، ابو ذر غفاری (۷) ، انس بن مالک (۸) ، جابر بن عبد الله (۹) ، مقداد بن الاسود (۱۰) ، و عبد الله بن سلام (۱۱) .

از تابعین نیز، سلمه بن کهیل (۱۲) ، عتبه بن ابی حکیم (۱۳) ، سدی (۱۴) ، مجاهد (۱۵) و . . . به نقل این حادثه پرداخته اند . آنان نیز تصریح
کرده اند که این آیه در خصوص امام علی – علیه السلام – نازل شده است .

در برخی منابع اهل سنت به دو روایت از امام ابو جعفر باقر – علیه السلام – اشاره می کند که از ایشان پرسیدند، مراد خدا از «الذین
آمنوا الذین یقیمون الصلوه و یؤتون الزکاه وهم راکعون » چه کسی است؟ امام فرمودند:

«الذین آمنوا» قیل له، بلغنا انها نزلت فی علی بن ابی طالب قال: «علی من الذین آمنوا .»

«آنان مؤمنان هستند» گفته شد: ما شنیده ایم که این آیه درباره علی بن ابی طالب نازل شده است » امام فرمودند: «[آری] امام علی
هم از مؤمنان است .» (۱۶)

این حدیث نشان می دهد چنین اندیشه ای در آن عصر رایج بوده که این آیه درباره امام علی – علیه السلام – است و امام باقر – علیه
السلام – هرگز آن را انکار نکرده اند (هر چند عمومیتی که امام در آیه قایل اند در اندیشه وشیعه تفسیر خاص خود را دارد و تنها بر
ائمه معصومان – علیهم السلام – تطبیق می شود (۱۷) . محمد بن عبد الله اسکافی (م: ۲۴۰ ق) نیز تصریح دارد آیات ولایت درباره
امام علی – علیه السلام – نازل شده است (۱۸) . نیشابوری در تفسیرش (۱۹) و ایجی در مواقف (۲۰) ، نزول این آیه را درباره امام علی،
اجماع مفسران می شمرند .

«آلوسی » نیز نوشته است: «غالب اخباریین بر این باورند که این آیه درباره علی – کرم الله وجهه – نازل شده است و حاکم نیشابوری
و ابن مردویه و دیگران با سند متصل، از ابن عباس [و دیگران] این حادثه را نقل کرده اند .» (۲۱)

سپس آلوسی اشعار معروف حسان بن ثابت را که درباره این واقعه سروده، آورده است . (۲۲)

سیوطی نیز پس از آن که برخی از طرق این حدیث را در کتاب لباب النقول آورده، نوشته است: «این ها طرق این حدیث اند که
یکدیگر را تقویت می کنند [و اصل این ماجرا را به اثبات می رسانند .]» (۲۳)

ابن حجر عسقلانی نیز در الکافی الشافی فی تخریج احادیث الکشاف به برخی از طرق این حدیث اشاره می کند و تنها در طریق
ابن مردویه به عمار یاسر و ثعلبی به ابو ذر مناقشه می کند (۲۴) .

ابن کثیر که در تفسیر خود به بررسی صحت و سقم اسانید این حادثه پرداخته است، نخست از چند طریق، این واقعه را بیان
می کند و تنها در سند حافظ «ابو بکر احمد بن موسی بن مردویه » معروف بن ابن مردویه (م: ۴۱۰ ق) و سند حافظ «عبد الرزاق بن
همام » (م: ۲۱۱ ق) مناقشه می کند (۲۵) . سپس بدون آن که بر اسانید دیگر خرده بگیرد چنین می گوید: «تمام این آیات [آیات ۵۱ تا
۵۶ از سوره مائده] درباره داستان عباده بن صامت است که از هم پیمانی با یهودیان سرباز زد و به ولایت خدا و پیامبر و مؤمنان
رضایت داد .» (۲۶)

ماجرای عباده بن صامت که ابن کثیر و دیگران نقل کرده اند به این شرح است:

«چون رسول خدا – صلی الله علیه و آله و سلم – با یهودیان بنی قنیقاع جنگیدند . . . عباده بن صامت که یکی از بنی عوف بن
خزرج و هم پیمان آنان بود . . . به نزد رسول خدا – صلی الله علیه و آله و سلم – شتافت و گفت: ای رسول خدا! به خدا و رسولش
[پناه برده] از پیمان با آنان بیزاری می جویم و ولایت خدا و رسول و مؤمنان را می پذیرم و از هم پیمانی با کفار و ولایت آنان بیزارم در
این هنگام آیات «یا ایها الذین آمنوا لا تتخذوا الیهود و النصاری اولیاء . . .» نازل شد .» (۲۷)

بنابر این، اگر چنین داستانی درباره عباده بن صامت باشد، بین نزول آیاتی که پیش از آیه مورد بحث (آیه ۵۵ سوره مائده) است و
گفته شده درباره وی نازل شده است، با حادثه تصدق انگشتر به وسیله امام علی – علیه السلام – هیچ منافاتی نیست .

افزون بر آن ابن کثیر برای این مدعای خود که تمام آیات ۵۱ تا ۵۶ سوره مائده درباره عباده بن صامت است، تنها دو روایت آورده
است:

۱- به نقل از محمد بن جریر طبری که با سند خود از زهری نقل کرده که گفته است: «آیات ۵۱ تا ۶۷ درباره عباده بن صامت در
تبری از یهود و عبد الله بن ابی در باقی ماندنش بر ولایت یهود نازل شده است .» (۲۸)

۲- باز با سند طبری به نقل از عباده بن ولید حفید عباده بن صامت که می گوید آیات ۵۱ تا ۵۶ درباره عباده بن الصامت و عبدالله
بن ابی نازل شده است (۲۹) .

ابن جریر طبری حدیث دوم را عینا با همین سند به گونه ای دیگر نقل کرده و در آن تصریح دارد تنها آیه ۵۱ این سوره درباره عباده
بن الصامت نازل شده است (۳۰) .

طبری روایت سومی را با سند خود از عطیه بن سعد نقل می کند، در این حدیث عطیه ضمن شرح داستان عباده بن الصامت و
عبد الله بن ابی تصریح می کند که تنها آیات ۵۱ و ۵۲ درباره اوست (۳۱) .

باز طبری با همان سند از عطیه بن سعد حدیثی دیگر نقل می کند که در آن آیات ۵۵ و ۵۶ را هم در داستان عباده بن الصامت
داخل می داند (۳۲) .

طبری درباره آیات ۵۱ و ۵۲ شان نزول های دیگری نیز آورده است از جمله: نزول این آیات درباره ابی لبابه و یا به قول سدی درباره
دو نفر که یکی از آنان می خواست به یهودیان بپیوندد و دیگری به نصارای دمشق، آن گاه طبری می گوید:

«این آیه (آیه ۵۱) ممکن است درباره عباده بن صامت و عبد الله بن ابی و هم پیمانانشان با یهود نازل شده باشد و ممکن است
درباره ابی لبابه باشد و نیز ممکن است درباره دو مردی باشد که یکی می خواست به یهودیان و دیگری به نصاری بپیوندد، لیکن
درباره هیچ کدام از این اقوال سه گانه خبری صحیح در دست نیست تا حجت آورد و به آن اعتماد شود .»

افزون بر آن ، هیچ کس از دانشمندانی که اسباب نزول نگاشته اند آیات ولایت (آیات ۵۵ و ۵۶) را درباره عباده بن صامت نقل
نکرده اند، بلکه تنها آیات ۵۱ و ۵۲ را درباره وی می دانند (۳۳) و وجود آیه درباره ارتداد از دین: «یا ایها الذین آمنوا من یرتد منکم عن
دینه فسوف یاتی الله بقوم . . .» (آیه ۵۴) در بین آیات ۵۱ و ۵۲ و آیات ولایت (آیات ۵۵ و ۵۶)، نیز گواه همین مطلب است، چون
داستان عباده بن صامت با مساله ارتداد ارتباطی ندارد .

حاصل آن که ، روایات درباره شان نزول آیات ولایت درباره عباده بن الصامت روایاتی متعارض با نقل از افرادی مانند زهری، سدی،
عباده بن ولید است، آنان از تابعین هستند و خود شاهد ماجرا نبوده اند و شاهدی هم از قرآن برای آن نیست . بنابر این ، تمسک
ابن کثیر به این دو روایت متعارض وجهی ندارد و نمی توان از آن همه روایت متواتر که در شان نزول آیات ۵۵ و ۵۶ درباره امام علی –
علیه السلام – است و از جمعی از صحابه نقل شده و خود شاهد ماجرا بوده اند و نیز احادیثی متعدد از تابعین در این باره چشم
پوشید (۳۴) .

از جمله احادیثی که خود ابن کثیر از ابن ابی حاتم درباره شان نزول این آیات درباره امام علی – علیه السلام – آورده حدیثی است
از سلمه بن کهیل که از تابعین است و در سند آن جای هیچ مناقشه نیست و به زودی در نقد دیدگاه ابن تیمیه مطرح خواهد شد .

فخر رازی نیز درباره تعیین مصداق «. . . الذین آمنوا الذین یقیمون الصلاه و یؤتون الزکاه وهم راکعون » نوشته است: «در این جا دو
قول در میان است:

قول اول: مراد از این آیه تمام مؤمنان هستند ; چون عباده بن صامت هنگامی که از یهود بیزاری جست و گفت: من ولایت خدا و
رسولش را بر می گزینم این آیه بر وفق سخن او نازل شد . چنان که روایت شده عبد الله بن سلام به رسول خدا – صلی الله علیه و آله
– گفت: «ای رسول خدا ! قوم ما، ما را ترک کرده و سوگند یاد کرده اند که با ما مجالست نکنند و ما نمی توانیم با یاران شما
همنشین باشیم ; چون منزل های ما دور است . پس این آیه نازل شد و عبد الله بن سلام گفت: به ولایت خدا و رسولش و مؤمنان،
خشنودیم . بنابراین، آیه عمومیت دارد و شامل همه مؤمنان می شود .» (۳۵)

سپس فخر رازی ناگزیر جمله حالیه «. . . وهم راکعون » را چنین توجیه می کند: مراد از رکوع، خضوع است یا این که مراد از «یقیمون
الصلوه » ، بیان شانیت و ذکر رکوع جهت شرافت است و یا بگوییم صحابه در هنگام نزول این آیه در حالت های گوناگون بودند، برخی
نماز گزارده بودند، برخی از فقیر دستگیری می کردند و برخی نیز در حال نماز و رکوع بودند . بنابراین، خداوند به تمام افراد با این
صفات و حالات اشاره کرده است! پس از آن فخر رازی، به بیان قول دوم پرداخته نوشته است:

«قول دوم: مراد از این آیه شخص معینی است و درباره آن چند نظر است:

الف: عکرمه گفته است این آیه درباره ابا بکر نازل شده است .

ب: عطا از ابن عباس نقل کرده که این آیه درباره علی بن ابی طالب – علیه السلام – نازل شده است و نیز روایت شده که چون این
آیه نازل شد، عبد الله بن سلام به رسول خدا [ صلی الله علیه و آله وسلم] گفت: «من علی [ علیه السلام] را در حال رکوع دیدم که
انگشترش را به نیازمند صدقه داد . پس ما ولایت وی را می پذیریم » از ابو ذر – رضی الله عنه – نیز روایت شده که گفته است: «با
رسول خدا – صلی الله علیه [و آله] و سلم . نماز ظهر گزاردیم و نیازمندی در مسجد چیزی خواست و کسی به او کمک نکرد . . . و
علی – علیه السلام – در حال رکوع به انگشت کوچک که در آن انگشتری بود اشاره کرد و سائل آن را در آورد . . . و رسول خدا
مشغول دعا شدند و به خدا سوگند هنوز دعای ایشان پایان نیافته بود که جبرئیل نازل شد و گفت یا محمد ! [ صلی الله علیه و آله و
سلم] بخوان: «انما ولیکم الله و رسوله . . .»» (۳۶) .

فخر رازی در واقع ، با خلط مباحث با یکدیگر، این دو قول را ساخته است ; چون گذشته از توجیهات غیر قابل قبول درباره جمله
«وهم راکعون » ، همان طور که ملاحظه کردید، ماجرای عباده بن صامت با نزول آیه ولایت درباره امام علی – علیه السلام – منافاتی
ندارد و روایتی که از عبد الله بن سلام در تایید قول اول نقل می کند بخشی از همان روایتی است که در قول دوم از همان عبد الله
بن سلام آورده و هر دو یک روایت از یک ماجراست (۳۷) .

حدیث عکرمه نیز حدیثی مقطوع، شاذ یا متروک است و هیچ کدام از ارباب تفاسیر روایی و شان نزول نویسان مانند طبری،
سیوطی، واحدی و دیگران آن را نیاورده اند .

حاصل آن که ، در مجموع، هیچ کس از مفسران و محققان شیعه و اهل سنت، نزول آیات ولایت را درباره امام علی – علیه السلام –
بافته دروغگویان نشمرده اند ، هر چند در نوع تفسیر و تلقی از این ماجرا در بین فریقین تفاوت های چشمگیری است . تنها و
نخستین کسی که باصراحت رخداد تصدق انگشتر را منکر است و ادعای می کند احادیث درباره آن دروغ و ساختگی است احمد بن
عبد الحلیم ، معروف به ابن تیمیه (م: ۷۵۸ ق) است که سخنش برای دیگران (۳۸) به ویژه افرادی که از تیره وهابیان می باشند (۳۹) ،
الگو شده است .

ابن تیمیه در نقد آرا حسن بن یوسف مطهر، معروف به علامه حلی (م: ۷۶۲ ق) به شدت بر این روایات خرده گرفته و ادعا می کند:
«حادثه تصدق انگشتر به وسیله امام علی – علیه السلام – افسانه ساختگی است و در هیچ کتابی از کتاب های مورد اعتماد از صحاح،
سنن، جوامع، معجم ها و کتاب های مرجع، چنین خبری، وجود ندارد!» (۴۰) ابن تیمیه بر اساس همین ادعا، اشکال های متعددی را
بر نحوه استدلال شیعه به این آیات مطرح کرده است (۴۱) .

پس از ابن تیمیه، ابن کثیر (م: ۷۷۴ ق) بر این شیوه، گام نهاده و با نقد بخشی از اسانید روایات این حادثه (۴۲) به نقد متون این
روایات پرداخته ونوشته است: «برخی از مردم چنین می پندارند که جمله «. . . وهم راکعون » در موضع حال برای دفع زکات است،
اگر چنین بود، دفع زکات در حال رکوع، مورد مدح و برتر از حالت های دیگر خواهد بود، در حالی که چنین نیست و کسی از
دانشمندان اهل فتوا – تا آن جا که ما می شناسیم – به آن فتوا نداده است .» (۴۳)

«شوکانی » نیز با اشاره به بخشی از آن روایات نوشته است: «زکات دادن در حال نماز روا نیست .» (۴۴)

ذهبی نیز پس از تقدیر از تفسیر مجمع البیان و مؤلف آن، احادیث متعددی که طبرسی از فریقین در شان نزول این آیه آورده است
را، ذکر می کند و بدون خرده گیری به نحوه استدلال طبرسی تنها با این جمله بحث را پایان می دهد: «بدون تردید این تلاش بی
ثمر است، ح