پاورپوینت کامل اصول مشترک فرق اسلامی و نقش آن در انسجام اسلامی ۱۱۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اصول مشترک فرق اسلامی و نقش آن در انسجام اسلامی ۱۱۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اصول مشترک فرق اسلامی و نقش آن در انسجام اسلامی ۱۱۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اصول مشترک فرق اسلامی و نقش آن در انسجام اسلامی ۱۱۳ اسلاید در PowerPoint :

۵۷

چکیده

یکی از مهم ترین اهداف اسلام، ایجاد وحدت و انسجام اسلامی است. از دید قرآن و
روایات، همان طور که ایجاد وحدت امری وجوبی است، پرهیز از تفرقه نیز واجب است. سیره
ائمه اطهار(ع) و شخصیتهای برجسته اسلامی همواره تأکید بر ایجاد انسجام و پرهیز از
اختلاف است

حداقل سه اصل مشترک بین همه فرق اسلامی وجود دارد (توحید، نبوت و معاد) که نقش
تعیین کننده و اساسی در ایجاد و تقویت همبستگی و انسجام در میان امت اسلامی ایفا
می کنند. این اصول سه گانه می تواند جامعه را از جهت مادی، معنوی، فکری، علمی،
دنیوی و اخری متحول سازد و فرق اسلامی را به آرمانهای قرآنی و اسلامی نزدیک تر کند.

واژه های کلیدی: اصول مشترک، توحید، نبوت، معاد، انسجام اسلامی و وحدت.

انسجام و وحدت چرا؟

وحدت و انسجام اسلامی همواره مورد تأیید و تأکید قرآن و اسلام بوده است. این امری
حیاتی است که بدون تحقق آن، پیشرفت و تکامل انسان به سوی خدا و جهان تقریباً ناممکن
به نظر می رسد. قرآن مجید در ضمن توصیه های بسیار مهم به مؤمنان، یکی از واجبات
آنان را برقراری اتحاد می شمارد و به آن امر می کند: «یا أیّها الّذین آمنوا اتّقوا
اللّه حقّ تقاته و لاتموتنّ إلاّ وأنتم مسلمون واعتصموا بحبل اللّه جمیعاً و
لاتفرّقوا».[۱]

قرآن از طرف دیگر، مسلمانان را به امت خطاب کرده و از هر نوع اختلاف و درگیری بر
حذر داشته است: «کنتم خیر أمّه أخرجت للنّاس تأمرون بالمعروف وتنهون عن المنکر».[۲]
قرآن از اختلاف و دو دستگی به شدت منع نموده است: «و لاتنازعوا فتفشلوا وتذهب
ریحکم».[۳]

قرآن آمده تا برادری اسلامی را محکم تر کند. لذا قانون و اصول کلی برادری مسلمانان
را اعلام می دارد: «إنّما المؤمنون إخوه».[۴]

با انسجام و اتحاد و برادری می شود بر مشکلات دنیوی و اخروی مادی و معنوی فائق آمد.
لذا قرآن اصل دیگری به نام «اصل تعاون بر اساس بر و تقوا» را صادر می کند:
«وتعاونوا علی البرّ والتّقوی»[۵] و برای حفاظت جامعه از هر نوع ظلم و تجاوز و فساد
اصل دیگری به نام «اصل عدم تعاون در گناه و ستمکاری» را توصیه می کند: «و
لا تعاونوا علی الإثم والعدوان».[۶]

در این میان، نقش پیامبر گرامی اسلام و هادیان برحق در ایجاد اتحاد و وحدت بی مثال
است. در روایات بسیاری برکات وحدت به مسلمانان گوشزد شده است. در حدیثی آن حضرت(ص)
فرموده است: «یدالله مع الجماعه.»[۷] دست خدا و نصرت الهی همیشه همراه جماعت است.
برای رسیدن به هدف اصلی جمع شدن خیر و تفرقه باعث عذاب و غضب الهی است: «فی الجماعه
خیر و فی الفرقه عذاب.»[۸]

اسلام برای انسجام اهمیت فوق العاده قائل است و لذا می فرماید: «لایحل لمسلم
ان یهجر اخاه فوق ثلاثه لیال، یلتقیان فیعرض هذا و خیرهما الذی یبدء بالسلام.» در
این روایت قطع رابطه بین دو نفر از مسلمانان را بیش از سه روز جایز نمی شمارد. در
حدیث دیگر، کسی را که به امور مسلمانان توجه نکند، از زمره مسلمانان خارج دانسته
است: «من اصبح و لم یهتم بامور المسلمین فلیس بمسلم.»[۹]

در این حدیث نقش مسلمان در سرنوشت جامعه و امور مسلمانان تعیین کننده دانسته شده
است. کسی که به کار دیگری کاری ندارد و از غم و شادی دیگران بی خبر باشد، دیگر نام
بلند مسلم برای او زیبا و زیبنده نیست. رهبران الهی مؤمنان را مانند یک بدن
دانسته اند که هر عضو آن به عضو دیگر متصل و محتاج است و با درد عضوی، عضوی دیگر به
درد و اندوه مبتلا می شود. پیامبر اسلام(ص) فرموده است: «مثل المؤمن فی توادّهم و
تراحمهم کمثل الجسد اذا اشتکی بعضه تداعی سائره بالسّهر و الحمی؛[۱۰] مثل مؤمنان در
مودت و رحمتشان به یکدیگر مانند بدنی است که اگر عضوی از آن به درد آید، تمام بدن
دچار تب و درد و بی خوابی می شود.»

این حدیث را شاعر بزرگ ایران زمین سعدی چه زیبا به نظم در آورده است:

بنـی آدم اعضـای یـک پیکرند

چو عضوی به درد آورد روزگار

که در آفرینش ز یک گوهرند

دگــر عضـوها را نماند قـرار

اسلام اتحاد و اصلاح جامعه را برترین درجه نماز، روزه و صدقه قرار داده است: «الا
اخبرکم بافضل من درجه الصلاه و الصیام و الصدقه؟ قالوا بلی قال اصلاح ذات
البین.»[۱۱]

حیات ائمه اطهار(ع) بهترین نمونه و الگو برای اتحاد و انسجام اسلامی است. در روایات
ائمهF بر وحدت تأکید فراوان شده و از تفرقه و گروه بندی نهی شده است. در نگاه
امیرالمؤمنین علی(ع) اتحاد عملی بسیار با ارزش است و تفرقه انداز مجازات سختی دارد:

و الزموا السواد الاعظم فان یدالله مع الجماعه و ایاکم و الفرقه! فان الشاذ من
الناس للشیطان کما ان الشاذ من الغنم للذئب. ألا من دعا الی هذا الشعار فاقتلوه، و
لو کان تحت عما متی هذه؛[۱۲]

همواره با بزرگ ترین جمعیتها باشید که دست خدا با جماعت است، از پراکندگی بپرهیزید
که انسان تنها بهره شیطان است، آن گونه که گوسفند تنها طعمه گرگ خواهد بود. آگاه
باشید هرکس که مردم را به تفرقه و جدایی دعوت کند او را بکشید هر چند که زیر عمامه
من باشد!

در موارد مختلف از سخن امام علی(ع) درباره بی اهمیت و بی ارزش بودن حکومت سخنانی به
چشم می خورد. آن حضرت(ع) نه فقط حکومت بلکه کل دنیا را بی ارزش تر از آب بینی
گوسفند می داند. لذا درباره قبول بیعت در ضمن یک کلام می فرماید:

لولا حضور الحاضر، و قیام الحجه بوجود الناصر، و ما اخذ الله علی العلماء ألا
یقاروا علی کظّه ظالم، و لاسغب مظلوم، لألقیت حبلها علی غاربها و لسقیت آخرها بکأس
اولها و لألفیتم؟ دنیاکم هذه أزهد عندی من عفطه عنز؛[۱۳]

اگر حضور فراوان بیعت کنندگان نبود، و یاران، حجت را بر من تمام نمی کردند، و اگر
خداوند از علما عهد و پیمان نگرفته بود که در برابر شکم بارگی ستمگران، و گرسنگی
مظلومان، سکوت نکنند، مهار شتر خلافت را بر کوهان آن انداخته، رها می نمودم، و آخر
خلافت را به کاسه اول آن سیراب می کردم. آن گاه می دیدید که دنیای شما نزد من از آب
بینی گوسفندی بی ارزش تر است.

کل حیات آن حضرت برای حفظ اسلام بوده است. شهید مطهری(ره) داستان معروفی را که ابن
ابی الحدید در ذیل خطبه ۲۱۵ آورده، به این صورت نقل می کند؛ «روزی فاطمهI، علی(ع)
را دعوت به قیام می کرد. در همین حال فریاد مؤذن بلند شد که «اشهد ان محمداً
رسول الله»، علی(ع) به زهراI فرمود: آیا دوست داری این فریاد خاموش شود؟ فرمود: نه!
حضرت فرمود: سخن من جز این نیست.»[۱۴]

مهم ترین امر برای امیرالمؤمنین(ع) بقای دین است. مؤلف «حلیف مخزوم» پیرامون حوادث
روزهای اول پس از خلافت ابوبکر می نویسد:

از دور و نزدیک کسانی بودند که به خود جرأت داده و به طور دسته جمعی به او (علی)
مراجعه می کردند و با توجه به نیرویی که برای مبارزه در خود سراغ داشتند از او
اجازه اقدام و عملی می خواستند و نفرت خود را اعلام می کردند. لیکن (او) با کمال
جزم و متانت آنها را ساکت می کرد و می گفت: «حسبنا سلامه الدین» برای ما همین قدر
کافی است که دین سالم بماند.[۱۵]

نقش علمای برجسته فرق اسلامی هم در ایجاد وحدت و انسجام اسلامی بسیار حساس و حیاتی
است. در این عصر فردی که بیش از همه بر ضرورت اتحاد و وحدت اصرار ورزید و کل وجود
خود و کل حکومت اسلامی را با تمام توان آن، در خدمت اسلام و مسلمانان قرار داد،
حضرت امام خمینی(ره) است. نقش امام راحل(ره) در این عرصه نظیر ندارد. درباره وحدت و
اهمیت آن صدها سخنرانی و صدها کلام از امام راحل(ره) وجود دارد. وی در یک جا
این چنین سخن می گوید:

ما برای دفاع از اسلام و ممالک اسلامی و استقلال اسلامی در هر حال مهیا هستیم.
برنامه ما که برنامه اسلام است، وحدت کلمه مسلمین است، اتحاد ممالک اسلامی است.
برادری با جمیع فرق مسلمین است در تمام نقاط عالم، هم پیمانی با تمامی دول اسلامی
است در سراسر جهان، مقابل صهیونیست، مقابل اسرائیل، مقابل دول استعمارطلب، مقابل
کسانی که ذخایر این ملت فقیر را به رایگان می برند و ملت بدبخت در آتش فقر و بیکاری
و بینوایی می سوزد. در حضور چهره های رنگ پریده از گرسنگی و بینوایی، دائماً دولتها
دم از ترقی و پیشرفتهای اقتصادی می زنند، این حقایق تلخ ما را به تنگ آورده، علمای
اسلام را رنج می دهد، اگر اینها ارتجاع سیاه است، بگذار ما مرتجع باشیم.[۱۶]

ولی امر مسلمین جهان، حضرت آیت الله العظمی خامنه ای(مد ظله العالی) هم سال۸۶ را به
نام «وحدت ملی و انسجام اسلامی» نامگذاری کرده است. بیانات ایشان در هر جا راهگشای
مسلمانان است. وی درباره وحدت فرموده است:

ما در مسئله وحدت، جدی هستیم. ما اتحاد مسلمین را هم معنا کرده ایم. اتحاد مسلمین،
به معنای انصراف مسلمین و فرق گوناگون از عقاید خاص کلامی و فقهی خودشان نیست، بلکه
اتحاد مسلمین به دو معنای دیگر است که هر دوی آن باید تأمین بشود: اول اینکه فرق
گوناگون اسلامی (سنی و شیعه) ـ که هر کدام فرق مختلف کلامی و فقهی دارند ـ حقیقتاً
در مقابله با دشمنان اسلام، همدلی و همدستی و همکاری و همفکری کنند. دوم اینکه فرق
گوناگون مسلمین سعی کنند خودشان را به یکدیگر نزدیک کنند و تفاهم ایجاد نمایند و
مذاهب فقهی را با هم مقایسه و منطبق کنند. بسیاری از فتاوای فقها و علما هست که اگر
مورد بحث فقهی عالمانه قرار بگیرد، ممکن است با مختصر تغییری، فتاوای دو مذهب به هم
نزدیک شود.[۱۷]

ایشان دهها سخنرانی در ایجاد وحدت، اهمیت وحدت، ثمرات وحدت و همچنین ضررهای
جبران ناپذیر افتراق و نقش استعمار در پراکندگی مسلمانان دارد که این نوشتار قاصر
از آوردن آنهاست.

علما و متفکران جهان شیعه، همیشه پرچمدار وحدت بوده و هستند. گام برداشتن در این
راه، در اصل گام برداشتن در راه تحقق آرمانهای قرآنی است، زیرا قرآن وحدت را اصل
ارزشی معرفی کرده و ثمرات وحدت را هم در جاهای مختلف یادآوری نموده و همچنین از
تفرقه و اختلاف بی ریشه برحذر داشته و از آن به شدت نهی کرده است.

پیروان قرآن از هر دو مکتب تشیع و تسنن، از قرنها پیش درباره ایجاد وحدت و
راهکارهای آن سعی فراوان نموده و در این راه ایثارهای بسیار به خرج داده اند.
بسیاری از علمای روشنفکر اهل سنت هم برای ایجاد اتحاد و وحدت مسلمانان کارهای
بسیاری را انجام داده اند و برای نزدیک نمودن فرق اسلامی نقش بسزایی ایفا نموده اند
در این زمینه، رئیس سابق دانشگاه الازهر مصر، شیخ محمود شلتوت، می گوید:

من و بسیاری از برادران و همکارانم، چه در دارالتقریب و چه در مجامع الازهر و چه در
فتوا و چه در کمیسیونهای احکام خانواده و غیره، توانستیم اقوال و آرایی از مذهب
شیعه را بر مذاهب تسنن ترجیح دهیم با آنکه خودمان سنی بودیم، از جمله در قانون مدنی
مصر، درباره سه طلاق با یک لفظ و طلاقهای معلق و غیره از فقه شیعه امامیه استفاده
شده و امروز مناط عمل در این قسمتها بر آن استوار است نه بر مذاهب تسنن، و همین طور
در مسئله رضاع که آیا طفل حتی با یک نوبت شیر خوردن از زنی حکم فرزند او را پیدا
می کند یا نه، من شخصاً دلیل شیعه را قوی تر دانسته و بر طبق رأی شیعه در این قسمت
فتوا می دهم. اصولاً فقیه منصف موارد بسیاری را در فقه شیعه می تواند پیدا کند که
از حیث دلیل نسبت به پاره ای از اقوال اهل سنت قوت بیشتری دارد و با مصلحت جامعه
اسلامی و استقرار خانواده سازگارتر است. این است که امروز وظیفه خود می دانم که در
دانشکده حقوق اسلامی الازهر فقه تطبیقی (شیعه و سنی) برقرار سازیم، و ما هدفی جز به
دست آوردن حکم صحیح اسلامی از فقه هر یک از مذاهب اسلامی نداریم و قطعاً فقه شیعه
در صف اول قرار گرفته است.[۱۸]

شیخ بزرگوار اهل سنت آقای شلتوت برای تمام کشورهای اسلامی فتوای تاریخی صادر می کند
که: «مکتب جعفری مکتبی است که شرعاً پیروی از آن مانند پیروی از مکتبهای اهل سنت
جایز می باشد.»[۱۹]

این فتوای تاریخی شیخ شلتوت را بسیاری دیگر از عالمان اهل سنت تأیید کردند؛ از
جمله: شیخ عبدالمجید سلیم، شیخ محمد ضحام و شیخ عبدالحلیم محمود از رؤسای اسبق
الازهر مصر و نیز استاد شیخ محمد غزالی و عبدالفتاح عبدالمقصود.[۲۰]

امروز وظیفه همه مسلمانان این است که برای حفظ وحدت و دفاع از قرآن و اسلام
اختلافات جزئی و فروعی را فراموش کنند و برای مصالح برتر مسلمانان و قطع ایادی
دشمنان اسلام رابطه تنگاتنگی داشته باشند.

اصل توحید

یکی از اصول مشترک بین فرق اسلامی، توحید است. اصل توحید و یگانگی خداوند متعال را
همه پذیرفته اند. خود توحید انواع و اقسامی دارد:

۱. توحید ذاتی

خدا ذاتاً یگانه است و تعدد پذیر نیست: «قل هو الله احد»؛[۲۱] او مثل و مانندی
ندارد. «لیس کمثله شیء»؛[۲۲]و در مرتبه وجود او موجودی نیست: «و لم یکن له کفواً
احد».[۲۳]

۲. توحید در خالقیت

خالق اصلی فقط خداست، وجود مستقلی غیر از او وجود ندارد و همه اسباب طبیعی و غیر
طبیعی به امر، اذن و اراده او تأثیر دارد: «قل اللّه خالق کلّ شیء وهو الواحد
القهّار».[۲۴]

۳. توحید در ربوبیت

هستی یک رب و یک مدبر دارد که هیچ کس در این امر شریک او نیست. تدبیر ملائکه و همه
اسباب نیز به امر و اذن خداست: « ثمّ استوی علی العرش یدبّر الأمر ما من شفیع إلاّ
من بعد إذنه ذلکم اللّه ربّکم فاعبدوه أفلا تذکّرون».[۲۵] هیچ سبب اصلی غیر از خدا
وجود ندارد و این خداست که گاهی به دیگران اذن می دهد.

۴. توحید در تشریع

حاکمیت از آن خداست و خدا حق تشریع احکام و قانونگذاری دارد. جز خدا کسی حق امر،
نهی، تحریم و تحلیل ندارد: «إن الحکم إلاّ للّه أمر ألاّ تعبدوا إلاّ إیّاه».[۲۶]

۵. توحید در اطاعت

جز خداوند اطاعت کسی دیگر بالذات واجب نیست. اطاعت نبی و غیره را نیز خود او به اذن
خودش واجب قرار داده است. این اطاعت انبیا و اولیا در عرض اطاعت خدا قرار ندارد،
بلکه در طول آن است: «فاتّقوا اللّه ما استطعتم واسمعوا وأطیعوا».[۲۷]

۶. توحید در حاکمیت

خداوند بر مردم ولایت مطلق دارد. او ذاتاً بر آنان ولایت دارد و حاکمیت و ولایت
دیگران بر یکدیگر بعد از اذن خداست: «إن الحکم إلاّ للّه یقصّ الحقّ وهو خیر
الفاصلین».[۲۸]

۷. توحید در شفاعت و مغفرت

شفاعت و مغفرت مختص به خداست. غافر الذنب خداست: «ومن یغفر الذّنوب إلاّ
اللّه».[۲۹]

در آیه دیگر آمده «قل للّه الشّفاعه جمیعاً».[۳۰] شفاعت ذاتاً حق خداست و به او
اختصاص دارد، اما دیگران بعد از اجازه وی چنین حقی را پیدا می کنند: «من ذا الّذی
یشفع عنده إلاّ بإذنه».[۳۱] این شفاعت به اذن خدا صورت می گیرد.

۸. توحید در عبادت

معبودی غیر از خدا وجود ندارد و هیچ چیز و هیچ کس در عبادت شریک او نیست. این حقیقت
را بنده در سوره حمد خطاب به خدا این چنین بیان می کند: «ایاک نعبد».[۳۲]

مسلمانان در توحید اختلافی ندارند. شهید مطهری(ره) درباره توحید در عبادت می گوید:

توحید در عبادت توحید عملی و از نوع بودن و شدن است و جنبش است در جهت رسیدن به
کمال، و توحید در عبادت، یعنی در جهت پرستش حق یگانه شدن بدین معنا که تنها خدا را
شعاع و قبله روح و جهت حرکت و ایده آل قرار دادن، و طرد هر مطاع و جهت و قبله و
ایده آل دیگر، یعنی برای خدا خم شدن و راست شدن، برای خدا قیام نمودن، برای خدا
زیستن، برای خدا مردن.[۳۳]

در بحث توحید در عبادت، یک گروه خضوع و تذلل در مقابل انبیا و اولیای الهی را که
نوعی امر الهی است،[۳۴] موجب شرک دانسته اند. البته سخن آنان در یک صورت صحیح است.
اگر بنده این خضوع و تذلل را با اعتقاد به سه صفت بکند، در این صورت یقیناً شرک
خواهد بود. آن اوصاف سه گانه عبارت اند از:

۱. بنده اعتقاد به الوهیت آن شخص داشته باشد.

۲. اعتقاد به ربوبیت وی داشته باشد.

۲. استقلال عمل در مقابل خدا برای وی قائل باشد.

حال آنکه هیچ کس این سه ویژگی را برای غیر خدا قائل نیست. پس حقیقت اصل توحید را
همه فرق اسلامی پذیرفته اند. البته در برخی جزئیات آن نظرات متفاوتی هم مطرح است که
مانع هدف نمی شوند. توحید نقش حیاتی در سعادت دنیوی و اخروی بشر ایفا می کند. توحید
انسان را به هدف متصل می کند. انسان از خداست و به سوی او در حرکت است و این منشور
جاودانه توحیدی برای بشریت است: «انا لله و انا الیه راجعون».[۳۵]

رنگ توحیدی حیات انسانی را از همه جهات دگرگون می کند و انسان را به سوی کمال مطلق
و بی نهایت رهنمون می سازد: «صبغه اللّه ومن أحسن من اللّه صبغه».[۳۶]

وقتی توحید و رنگ الهی در حیات انسانی نقش بندد، دیگر همه حرکات و سکنات یک انسان،
الهی می شود، قیام برای خدا مقصد کلی او می شود و در این راه از احدی نمی هراسد:
«قوموا لله». اسلام وحدت توحیدی را نه تنها برای مسلمانان می خواهد، بلکه برای
ادیان دیگر هم این اصل را مدنظر قرار داده است: «قل یا أهل الکتاب تعالوا إلی کلمه
سواء بیننا وبینکم ألاّ نعبد إلاّ اللّه».[۳۷]

اسلامی که همه را به سوی توحید فرا می خواند و خود منادی توحید در جهان است، چگونه
می تواند ظلم و فساد و جهل و بی عدالتی را تحمل کند؟ لذا ضرورت دارد مسلمانان زیر
پرچم توحید جمع شوند و در اعتقادات و اعمال و در همه شئونات زندگی، چه اقتصادی و
مالی چه سیاسی و مذهبی، چه از حیث بعد مادی و چه از حیث بعد معنوی، توحید را حاکم
کنند.

از آیات و روایات فراوان اسلامی و سیره مستمره انبیا، ائمه، اولیا و بزرگان دین به
دست می آید که توحید اصل و اساس دین و موجب انسجام اسلامی و انسانی می شود و نقش
تعیین کننده ای در حیات بشری ایفا می کند. اقرار به توحید از دیدگاه قرآن ویژگیهایی
دارد و از جمله ما را از همه دلبستگان به دنیا بی نیاز می کند: «ویدعوننا رغباً و
رهباً و کانوا لنا خاشعین».[۳۸]