پاورپوینت کامل مولانا و توکل ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مولانا و توکل ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مولانا و توکل ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مولانا و توکل ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۵۸

مفهوم توکل

توکل، همان دل بستگی و اعتماد کامل به پروردگار است که پس از کمال معرفت حاصل می شود.
زیرا که آدمی هر اندازه خدارا بهتر بشناسد و از قدرت و حکمت او بیشتر آگاه شود، توکل و
دل بستگی او به آن ذات بی همتا بیشتر می شود.

در معنای توکل وارد شده است که: روزی جبرئیل بر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله نازل شد. حضرت از او
پرسید: ای جبرئیل! توکل چیست؟

گفت: اینکه بدانی آفریده ها ـ به تنهایی ـ قادر به رساندن ضرر و یا نفع به تو نیستند و نیز
نمی توانند از پیش خود ـ و بدون اذن خدا ـ چیزی به تو عطا کنند و یا چیزی را از تو باز دارند.
همچنین، توکل آن است که از آنچه در دست مردم است، مأیوس باشی. پس هر گاه بنده به چنین
معرفتی دست یابد، کارش را تنها برای خدا انجام می دهد و جز خدا در کسی طمع نمی بندد. پس،
این است معنای توکل.

در تبیین بیشتر مفهوم توکل نیز آمده است:

«توکل آن است که آدمی بداند تمامی اشیا، بدون اراده خداوند، بی تأثیر خواهند بود. نه طعام،
بی اذن خداوند موجب سیری خواهد شد و نه آب، بی اجازه حق تعالی رفع عطش خواهد کرد و
اینکه تا خداوند نخواهد، نه دواها شفابخش خواهند بود و نه سم ها کشنده و نه آتش سوزاننده».
به قول حکیم نظامی گنجه ای:

اگر تیغ عالم بجنبد ز جای

نبرد رگی تا نخواهد خدای

اماباید دانست که توکل بدان معنا نیست که آدمی دست از تمام کارها بردارد و گوید: تمام
کارها را با خدای گذاشتم، بلکه باید خود را در جریان کارها و اسباب ظاهری وارد کند، ولی در
عین حال توکل و اعتماد اصلی او بر خدا باشد که آنچه او اراده کند، همان خواهد شد.

اصلی ترین ثمره توکل، نجات ما از دل بستگی و اعتماد به عالم اسباب و سپس هدایت ما به
سوی مسبب الاسباب، یعنی خداوند است تا در نتیجه، از سرگردانی و گمراهی برهیم و از
خطرات روحی امان یابیم. به تعبیر مولوی:

تکیه بر جبار کن تا وارهی

ورنه افتی در بلای گمرهی

تکیه بر عقل خود و فرهنگ خویشبودمان تا این بلا آمد به پیش

چشم بند خلق جز اسباب نیستهر که لرزد بر سبب ز اصحاب نیست

پیام متن:

۱. توکل ؛ یعنی اعتماد و تکیه بر خداوند و گسستن از غیر او.

۲. توکل به همراه سعی و تلاش.

جایگاه توکل، از منظر قرآن و روایات

در قرآن کریم و روایت های اهل بیت علیهم السلام بارها از توکل بر خداوند سخن به میان آمده و به آثار و
فایده های مهم حاصل از توکل انسان ها بر پروردگارشان، اشاره شده است.

قرآن کریم وعده داده است: «آن که بر خدای خویش توکل کرد و او را تکیه گاه اصلی خویش
در امور زندگی قرار داد، خداوند او را کفایت خواهد فرمود.» (نساء: ۸۱) همچنین: «توکل
کنندگان بر خدا، محبوب خداوند هستند.» (آل عمران: ۱۵۶) و اینکه: «هر که بر خداوند توکل
کند، خداوند ـ به تنهایی ـ او را بس است». (طلاق: ۳)

توکل بر خداوند، عامل افزایش مقاومت انسان در برابر مشکلات و حوادث سخت زندگی،
نام برده شده است و از این رهگذر ـ در بیان ماجرای جنگ احد، آن گاه که مسلمانان ضربه سختی
خوردند و دشمنان پس از ترک میدان جنگ، بار دیگر از نیمه راه بازگشتند تا ضربه نهایی را به
مسلمانان بزنند ـ چنین اشاره شده است:

عده ای به مسلمانان گفتند که دشمن به شما حمله ور شد است، از آنها بترسید. ولی این
سخن ـ نه تنها موجب وحشت آنها نشد که ـ بر ایمان آنها افزود و گفتند: ما بر خدا توکل
می کنیم و خدا ما را بس است. به همین جهت آنها از این میدان، با نعمت و فضل پروردگار
بازگشتند، در حالی که هیچ ناراحتی به آنان نرسید.

در روایت ها هم از توکل به عنوان «با فضیلت ترین اعمال» و «عامل بی نیازی و عزت» یاد
شده است و اینکه «کسی که به خدا پناه آورد و بر او توکل کند، در این صورت به پناهگاهی استوار
و امن روی آورده است».

همچنین در حکایتی امام سجاد علیه السلام از زندگی خویش نقل می فرماید، که در آن سخن از دیدار
آن حضرت است با فرشته ای که به صورت انسان بر آن حضرت تمثل یافته بود که وقتی آن
حضرت در شرایط سخت روحی خویش ـ بعد از حادثه کربلا و حوادثی که پس از آن برای آن
حضرت پیش آمد ـ با او دیدار کرد، از امام سجاد علیه السلام می پرسد: آیا کسی را دیده ای که بر خدا توکل
کند، ولی خدا کارهایش را سر و سامان ندهد و عهده دار نشود؟ فرمود: نه. و آن گاه از مقابل
دیدگان آن حضرت غایب می شود.

مولوی که خود، از سیراب شدگان سرچشمه وحی است، با پیروی و الگوپذیری از مکتب
وحیانی و با تصویر کردن چهره توکل در آیینه شعر، در حالی که از تمسک جستن به اسباب
دنیوی نیز غفلت نکرده است. در مقام اهتمام به ارزش والای توکل تا آنجا پیش رفته است که هیچ
کسبی را برتر از توکل نمی داند و چنین می گوید:

نیست کسبی از توکل خوب تر

چیست از تفویض خود محبوب تر

آن که او از آسمان باران دهدهم تواند کاو ز رحمت نان دهد

آن که با اسباب، روزی داده بودبی سبب هم می تواند ای عنود

گفت آری گر تو کل رهبر استاین سبب هم سنت پیغمبر است

مثنوی

پیام متن:

۱. اهتمام قرآن و روایات، به توکل؛

۲. پیآمدهای مثبت توکل در زندگی انسان ها.

مراتب توکل

توکل بر خداوند، مراتبی دارد و انسان ها در توکل شان بر خداوند، مرتبه ای یکسان ندارند که البته
این بسته به نوع توکل آنهاست. برخی تنها به زبان بر خدایشان توکل دارند، بعضی افراد فقط در
پاره ای از امور بر پروردگارشان توکل می کنند، عده ای هم توکل شان با نگرانی و دودلی و
نارضایتی همراه است و… .

درباره مراتب عالیه توکل، امام موسی بن جعفر علیه السلام فرموده است:

در همه امور بر خدا توکل کنی و هر چه درباره تو کند، راضی باشی و بدانی که او هیچ خیر
و فضلی را درباره تو دریغ نمی دارد و بدانی که حکم و فرمان در این باره با اوست پس،
امورت را به او واگذار کن و بر او توکل کن.

همچنین در تبیین مراتب توکل آمده است:

از درجات بالای توکل، آن است که حال توکل کننده با خداوند خویش، مانند حال کودک
با مادر خویش است. کودک جز مادرش کسی را نمی شناسد و جز برای او بی تابی نمی کند
و جز به او به کسی اعتماد ندارد. همین که او را می بیند ـ در هر حالی که باشد ـ دامنش را
می گیرد و از او جدا نمی شود.

اگر در غیاب مادر مشکلی برای کودک به وجود آید، اول چیزی که بر زبانش جاری
می شود، لفظ مادر است و نخستین چیزی که به قلبش خطور می کند، مفهوم مادر است؛
زیرا مادر، تنها پناهگاه اوست.

مولوی در این باره می گوید:

گفت موسی را به وحی دل خدا

کای گزیده! دوست می دارم ترا

گفت: چه خصلت بود ای ذوالکرم

موجب آن تا من آن افزون کنم

گفت: چون طفلی به پیش والده

وقت قهرش دست هم بر وی زده

مادرش گر سیلی ای بر وی زند

هم به مادر آید و بر وی تند

و نیز در جای دیگر درباره فرزند نوح چنین گفته است:

کاش چون طفل از حیل غافل بدی

تا چو طفلان چنگ در مادر زدی

کاشکی او آشنا ناموختی

تا طمع در نوح و کشتی دوختی

پیام متن:

۱. متفاوت بودن درجات توکل کنندگان؛

۲. از توکل کودک به مادرش، درس توکل به خدا را بیاموزیم.

چرا باید تنها بر خدا توکل کرد؟

آدمی با تمام قدرت های پنهان و آشکارش، در عین حال موجودی ضعیف و ناتوان است. گاهی
در برابر پشه ای عاجز می شود و گاه با وزش بادی تند به زانو در می آید. بعضی وقت ها با آنکه جوانب
کاری را به طور کامل سنجیده و مدت ها برنامه ریزی کرده و در ظاهر هیچ مانعی در تحقق آن نمی دیده
است، بر اثر حادثه ای ساده، حتی بزرگ ترین کارهایش به هم می ریزد و بی نتیجه می ماند.

انسان به سبب علم محدودش، از رخ دادها و گرفتاری های احتمالی بی خبر است. افزون بر آن،
هنگامی که بر انجام یا ترک کاری تصمیم می گیرد، از مصلحت قطعی این تصمیم بی اطلاع است.

با این حال، پروردگاری بر جهان هستی حاکم است که علم و قدرت و حکمت بی انتها از آن
اوست. هم توانا بر انجام هر کاری است و هم آگاه به مصالح واقعی بنده خویش. بر این اساس،
بدیهی است که آدمی در همه حالات توکل و تکیه بر خداوند را از یاد نبرد. در واقع، شخص با
توکل بر چنین پروردگاری، وجود خودرا با قدرتی پیوند می دهد که آنچه را به صلاح و سود بنده
اوست، بدون هیچ مانعی انجام خواهد داد.

عزیزالدین نسفی در این زمینه می گوید:

ای عزیز! به یقین بدان که خدا، قادر مطلق است و هرچه می خواهد، می کند و بی علم و
اراده و قدرت او، برگی بردرخت نجنبد و دست هیچ کس حرکت نکند و دل هیچ کس
نیندیشد. چون دانستی که حال چنین است، بیش از این غم دنیا مخور و کار به خدا بگذار
که کارساز بندگان، اوست. ای عزیز! دانایان در دنیا به هر چه پیش آمده است، راضی و
تسلیم بوده اند، از آن جهت که دانسته اند آدمی نداند که خیر او در چیست و به یقین
دانسته اند که خدای، مصلحت کار بنده را داند. پس، بر خدا توکل کرده و کار به خدای
بگذاشته اند.

مولوی هم در این