پاورپوینت کامل بایسته های اخلاقی کارگزاران ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بایسته های اخلاقی کارگزاران ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بایسته های اخلاقی کارگزاران ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بایسته های اخلاقی کارگزاران ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۵۱

تهذیب نفس و خدمت رسانی

نیت و باطن پاک کارگزاران، سبب نزول رحمت و برکت الهی است، ولی با وجود نفس سرکش و
امرکننده به بدی ها دروجود انسان، احتمال لغزش کارگزار و در حوزه مسئولیتی اش بسیار
بالاست. نفس سرکش، انسان را به بدی فرامی خواند و پیروی از تمایلات نفسانی، موجب
فروافتادن کارگزار در مسیر خودخواهی، شهوت ها و راحت طلبی ها می شود. با توجه به همین
مسئله است که علی علیه السلام در نامه ای به مالک اشتر می نویسند:

«اَمِلکْ هَواکِ؛ مالک نفس خویش باش و آن را به دست هوا مسپار».

همچنین به ایشان توصیه می کند:

نفس خویش را با ترک خواهش ها درهم شکند و به هنگام سرکشی، عنانش را بگیرد، زیرا که
نفس، پیوسته به ناشایستگی ها فرمان می دهد، جز آن کس را که خدابه او رحم کند.

اداره جامعه دینی، نیازمند انسانی وارسته است که به سان شجره ای پاک و ارزشمند دیدگاهی
الهی و معنوی داشته باشد. کارگزاری که به اندیشه های والای الهی و ارزش های متعالی اخلاقی
دست یافته باشد و از فراسوی نگرش های مادی، به انسان، جهان و اعمال و رفتار آنها بنگرد، در
زندگی اجتماعی به شیوه مادی گرایانه که به چیزی جز جاذبه های کاذب نظر ندارد، عمل نخواهد
کرد. چنین کارگزاری همواره عنصری سودمند و کارآمد برای خدمت به جامعه انسانی خواهد بود.

علی علیه السلام درباره خدمت رسانی کارگزار به جامعه، در سفارشی اکید به یار مورد اعتماد خود
مالک اشتر، به هنگام واگذاری حکم ولایت مصر فرمود:

خدا را خدا را، در طبقه فرودست جامعه که چاره ای ندارند، مساکین و محتاجان و اهل فقر
شدید و طالبان عطایا که خانه نشین شده اند. زیرا که برخی از آنان سائل به برآوردن
حاجاتشان هستند و برخی زبان حال آنها تقاضای حاجت است. پس طغیان نعمت، تو را از
خدمت به آنان باز ندارد، چرا که عذری از تو پذیرفته نیست که حق فقیران را ضایع
گردانی. از این رو، تلاش و کوشش خود را از خدمت به آنان باز ندار و با کبر و منیت از
آنان روی نگردان.

پیام متن:

۱. مخالفت کارگزار با تمایلات نفسانی خویش؛

۲. رابطه تهذیب نفس و خدمت رسانی به مردم.

امانت داری و ساده زیستی کارگزاران

بلندی طبع، عالی بودن همت و روی آوری به ساده زیستی در زندگی شخصی، از صفات بایسته
کارگزار است. مناعت طبع، کارگزار را وامی دارد که با قدرت روحی بیشتری به کار خود ادامه
دهد و به ایفای مسئولیت ها اقدام کند. علی علیه السلام به عنوان عالی ترین کارگزار جامعه اسلامی،
وضعیت روحی خود را بدین سان توصیف می کند:

بدان که پیشوای شما از پوشیدنی دنیا به دو پیراهن فرسوده و از خوردنی اش به دو قرص
نان جو بسنده کرده است. به خدا از دنیای شما زر و سیمی نیندوختم و از غنیمت های آن
مالی انباشته نکردم و جز پیراهن و ردایی، جامه ای آماده نساختم و یک وجب از زمین را به
چنگ نیاوردم و جز به مقدار خوراک موجودی شکسته پشت که از بسیاری درد، از خوردن
وامانده، از آن برنگرفتم و دنیا در نظرم از دانه حنضل تلخ، بی مایه تر و بی ارزش تر است.

کارگزار جامعه دینی، هرگز معطوف به ارزش های مادی گرایانه نظام های بشری نیست، بلکه
ابزاری است برای دست یابی به ارزش های توحیدی. بنابراین، کارگزار حکومت دینی به کار
خود از زاویه نفس پرستی و منفعت طلبی های شخصی نمی نگرد. در کتاب های روایی مختلف،
عمل کارگزاری امانت الهی دانسته شده است، نه طعمه ای برای نیل به اهداف مادی.

علی علیه السلام در نامه ای به اشعث بن قیس، عامل آذربایجان چنین می نویسد:

کارگزاری تو طعمه ای نیست، [بلکه] امانتی است در گردنت و تو در منظرنگاه کسی هستی
که فوق توست. در شأن تو نیست که در میان رعیت به استبداد عمل کنی و کاری بدون
محکم کاری انجام دهی.

در دست توست مالی از مال خدای بزرگ و تو از کلیدداران آن هستی و نگهبان آن مالی؛
تا زمانی که به من تسلیمش کنی و شاید که من از نگهبانان بد تو نباشم. والسلام.

همچنین امانت داری کارگزار، درسوره یوسف به زیبایی توصیف شده است. آن گاه که
یوسف، پیامبر الهی از زندان به واسطه تقوا و بی گناهی اش آزاد شد، عزیز مصر به عظمت او پی
برد و او را فردی امین معرفی کرد و گفت: یوسف را به نزدم آورید تا اورا از خاصان خویش قرار
دهم. چون به مکالمه با او پرداخت، چنین گفت: که تو امروز در نزد ما توان مند و امانت داری
(یوسف:۵۴) و یوسف در جواب گفت:

قالَ اجْعَلْنی عَلی خزائِنِ الارضِ اِنّی حفیظٌ عَلیمٌ. (یوسف: ۵۵)

مرا به خزائن زمین بگمار که من هم قدرت حفظ خزائن را دارم، هم بر حفظ و نگهبانی از
خزائن آگاهی و دانایی دارم.

در این آیات بر استحکام کارگزار، امین بودن، حفیظ بودن و دانایی او که لازمه کارایی در
حوزه کارگزاری است، به خوبی اشاره شده است.

پیام متن:

۱. پیروی ازسیره امام علی علیه السلام درساده زیستی؛

۲. نکوهش نگاه منفعت طلبانه به پست های حکومتی؛

۳. امانت و دانستن حکومت؛

۴. صفات و ویژگی های پسندیده کارگزار.

پیوند ناگسستنی کارگزار با نماز و نیایش

اشتغال مداوم به کار، ممکن است روزمرگی بیاورد و کارگزار را از یاد خدا غافل کند. از این
رو ضرورت برقراری ارتباط خاص با خداوند، از وجوه برجسته تکالیف یک کارگزار اسلامی
است. علی علیه السلام درزمینه برقراری این ارتباط معنوی در نامه ای به مالک اشتر چنین می فرماید:

وَاجْعَلْ نَفْسَکَ فیما بَیْنَکَ وَ بَیْنَ اللّه ِ اَفْضَلَ تِلْکَ الْمَواقِیتِ وَ اَجْزَلَ تِلْکَ الاَقْسامِ.

برای ارتباط خودت با خدا، بهترین و مهم ترین قسمت اوقات روزرا اختصاص بده.

متأسفانه برخی از مدیران و کارگزاران به بهانه تراکم کاری و درگیری بسیار، ازاین ارتباطات
ویژه ملکوتی غفلت می ورزند و به تصور مهم تر بودن کارهایشان، وقتی را به آن اختصاص
نمی دهند. البته این کار اشتباه بسیار بزرگی است. زیرا این گونه افراد به تدریج لطافت روحی
خودرا در جریان کار از دست می دهند و حلاوت معنوی کار نزدشان از بین می رود. درنتیجه، کار
به امری خشک و بی روح تبدیل می شود. این رفتار، کسالت می آفریند و افسردگی می زاید.

برای دست یابی به معنویت و ایجاد فضای معطر معنوی، شرکت در نماز جماعت کمترین
انتظار از کارگزار است. معمولاً در محیط های کاری، نماز جماعت اقامه می شود. بی توجهی به
نماز اول وقت و جماعت، خطایی توجیه ناپذیر است. علی علیه السلام در دستورالعملی به محمد بن
ابی بکر، در اهمیت نماز در زمان معین آن می فرماید:

نماز را در وقتی که برای آن تعیین شده [است]، به جای آور نه وقت آن را به ع