پاورپوینت کامل رویکردی به شایسته سالاری در گزینش کارگزاران ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رویکردی به شایسته سالاری در گزینش کارگزاران ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رویکردی به شایسته سالاری در گزینش کارگزاران ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل رویکردی به شایسته سالاری در گزینش کارگزاران ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

۷۷

شایستگی و معیار گزینش کارگزاران

شایستگی، در لغت به معنای داشتن توانایی، مهارت، دانش و صلاحیت است و در اصطلاح، با
توجه به کار و حیطه شغلی فرد معنی می یابد. هر کاری توانایی، مهارت و لیاقت ویژه ای را
می طلبد و در مجموع، صلاحیت و شایستگی فرد را برای امر به عهده گرفته شده، می رساند.
بنابراین، برای انتخاب شایسته ترین افراد در کارها، باید به توانایی ها، شاخص های رفتاری،
باورها، ویژگی های شخصیتی، بینش ها و مهارت های آنان توجه شود.

در حکومت غیردینی، معیار شایستگی در چارچوب خاص آن نظام تعریف می شود. امروزه،
انواع مدیریت ها در غرب و کشورهای لیبرال ،بر اساس تخصص صرف و با ابزارهایی چون
دانش و علم و تجربه سنجیده می شود. بنابراین، فردی می تواند بالاترین مقام را دارا شود که با
علوم مختلف آشنایی داشته باشد. در این نگاه، پای بندی به ارزش ها جایگاهی ندارند. تفاوت
مدیریت اسلامی با مدیریت های رایج غرب، در بحث ارزش هاست.

از اصول اساسی در گزینش های پُست مدیریت، داشتن تعهد و تخصص است و معیارهای
پذیرفته شده در غرب، بدون ارکان ارزشی آن نمی تواند تنها ملاک انتخاب باشد.

پیام متن:

۱. شایستگی، در حقیقت، داشتن توانایی، مهارت و لیاقت در انجام دادن
کارهاست؛

۲. تفاوت مدیریت دینی و غیردینی، در پای بندی به ارزش هاست.

رابطه تخصص و تعهد

از دیرزمان این بحث همواره مطرح بوده که آیا در استخدام و کار در حکومت اسلامی، امتیاز و
اصالت، از آنِ تجربه و تخصص و مدیریت است؛ هرچند خالی از ایمان و تعهد باشد یا برعکس،
اصالت را باید به ایمان و تعهد داد؟ امام خمینی رحمه الله همواره بر لزوم تعهد و شایستگی روحی و
اخلاقی فرد تکیه می کرد و می فرمود:

اگر تخصصی پیدا می کنید، باید آن بُعد زهد و تعهد را در نظر داشته باشید؛ زیرا
متخصص بدون تعهد، اگر برای رژیمی ضرر نداشته باشد، نفعی هم ندارد.

ایشان به مردم نیز توصیه می کند که نمایندگان و اعضای شورایی برگزینند که: «مسلم و متعهد
به این نهضت، مخالف طاغوت و دل سوز ملت باشند».

مبنای عقیده شهید بهشتی در واگذاری کارها به افراد متعهد، آن است که بر اساس آیه های قرآن،
هیچ گاه از یاد خدا غافل نباشند. ایشان رابطه تعهد و تخصص برای گزینش افراد را در موارد زیر می داند:

۱. در موردی که دو نفر تخصص یکسان دارند، تقدم با کسی است که تعهد بیشتری دارد.

۲. اگر کسی تخصص بیشتری دارد، اما دیگری تعهد بهتری دارد، اولویت با متعهد است؛ به
شرطی که به او فرصت داده شود تا در جریان کار بر تخصص خود بیفزاید.

۳. از افراد متخصص که دارای تعهد نیستند، ولی می توان در خدمت آنان به مردم اعتماد کرد،
به شرطی که ضعف پای بندی آنها به مکتب در دیگران اثر منفی نگذارد، می توان استفاده کرد. در
غیر این صورت، به این گونه از متخصصان که شایستگی اعتماد ندارند، نباید کاری سپرده شود.

۴. در مورد ضرورت های فوری، از قبیل تخصص های درمانی، ساختمانی و دفاعی در
صورتی که افراد متعهد تخصص کافی نداشته باشند، تقدم با افرادی است که تخصص بیشتری دارند.

۵. معلمان و مربیان آموزش و پرورش در تمام مقاطع، از کودکستان تا دانشگاه در همه
رشته ها، باید از میان افراد متعهد، دانش اندوز، تجربه آموز و خلاق انتخاب شوند.

شهید مطهری نیز بر این باور بود که ایمان و تقوا، حلال بسیاری از مشکلات است و هیچ چیز
تأثیر آن را ندارد. با این حال، ایشان معتقد بود که بنا نیست ایمان و تقوا را جانشین همه چیز
بدانیم، از هر چیزی فقط اثر خودش را باید انتظار داشت. در مجموع، تعهد و تخصص، هر دو را
لازم و ضروری می دانست. شهید رجایی نیز که خود مدیری شایسته و فردی متعهد بود، بر
قرآن محوری و خداباوری تکیه داشت و می گفت:

برنامه ما قرآن است. هر اقتصادی، هر نوع فرمولی، اگر قرآن تأییدش کرد، درست است.
اگر قرآن تأیید نکرد، درست نیست، ولو متفکرترین افراد روی زمین هم گفته باشند.

پیام متن:

سفارش امام و بزرگان انقلاب، در گزینش افراد صالح و متعهد، در عین
بهره مندی از تخصص کافی.

شایسته سالاری در قرآن

سنت الهی بر این است که به هیچ کس جز بر اساس شایستگی های لازم، مسئولیتی نمی دهد. این
مهم در واگذاری مقام خطیر نبوت، امامت، مقامات معنوی و رهبری ها و هدایت های اساسی
کاملاً نمایان است. افرادی که از آزمون الهی پیروز بیرون آمدند، خداوند مسئولیت های مهم را به
ایشان واگذار کرد. آن گاه که به حضرت آدم اسماء را تعلیم داد، او را خلیفه خود در زمین ساخت.
(بقره: ۳۰) حضرت ابراهیم با موفقیت در عرصه های مختلف و سخت به مقام امامت رسید.
(بقره: ۱۲۴) طالوت به خاطر دانش و توانایی جسمی، به فرماندهی بنی اسرائیل منصوب شد تا با
جالوت بجنگد. (بقره:۲۴۷) افزون بر این، قرآن کریم به طور کلی منصب امامت و اداره جامعه اسلامی را
امانتی می داند که باید به اهلش سپرده شود: «إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُکُمْ أَنْ تُوءَدُّوا اْلأَماناتِ إِلی أَهْلِها». (نساء: ۵۸)

هنگامی که یوسف سرافراز از زندان آزاد شد و عزیز مصر در صدد واگذاری مسئولیتی به او
گردید، گفت: «اجْعَلْنی عَلی خَزائِنِ اْلأَرْضِ إِنّی حَفیظٌ عَلیمٌ؛ مرا سرپرست خزائن مصر قرار ده که
نگهدارنده و آگاهم». (یوسف: ۵۵)

حضرت یوسف مسئولیت اقتصادی کشور مصر را می پذیرد، چون خود می داند که توانایی
اداره امور در این زمینه را دارد. او هم امانت دار و حفیظ است و هم آگاه، متخصص و دانا.

همچنین، در داستان حضرت موسی در قرآن می خوانیم: آن گاه که به مدین رو آورد و به
دختران شعیب خدمتی شایسته کرد، یکی از دختران شعیب پیشنهاد داد:

یا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَیْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِیُّ اْلأَمینُ. (قصص: ۲۶)

پدرم! او را اجیر کن؛ چرا که بهترین کسی است که به این کار می آید و او قوی و امین است.

این همه، نشان دهنده ضرورت توجه به عنصر شایستگی، در گزینش کارگزاران و واگذاری
مسئولیت ها به آنهاست.

پیام متن:

رعایت اصل شایستگی در سنت الهی و واگذاری مسئولیت ها، پس از
امتحان های الهی و در صورت اهلیت داشتن افراد.

شایسته سالاری در سیره نبوی صلی الله علیه و آله وسلم

بنابر سیره نبوی، شایسته سالاری در گزینش افراد برای سپردن مسئولیت ها جایگاه ویژه ای دارد.
به عقیده رسول گرامی، بزرگی و برتری های شخصی، تنها معیار نیست، بلکه حضرت در کنار
ایمان و تعهد، لیاقت و مهارت ها را نیز در نظر می گرفت. بر این اساس، افراد مناسب و لایق را
برای کارهای مختلف برمی گزید. ایشان به جر فرماندهان جنگ، حدود سی نماینده به شهرها و
مناطق مختلف، به عنوان سفیر و مبلغ و نیز مأموران گردآوری زکات، اعزام کرد.

پیامبر بزرگوار، پس از فتح مکه، عازم نبرد حُنین شد و جوانی بیست و یک ساله به نام
عتاب بن اسیر را به فرمانداری مکه برگزید و فرمود: «لَو اَعلَمُ لهم خیرا مِنک اَستَعمِلتُهُ علیهم؛ اگر برای
اداره مکه بهتر از تو کسی را می شناختم، او را برمی گزیدم».

در روایتی از پیامبر گرامی آمده است که:

رهبری و امامت امت، شایسته نیست، مگر برای کسی که از سه ویژگی برخودار باشد: ۱. پارسایی
که او را از معصیت باز دارد. ۲. بردباری که بتواند با آن خشمش را کنترل کند. ۳. بر مجموعه زیر
پوشش خود، مدیریت نیکو داشته باشد تا برای آنان همچون پدری مهربان باشد.

در حقیقت، این ویژگی ها شرط های اساسی هر نوع گزینشی هستند. سیری در سریه های
انجام یافته و ریشه یابی موفقیت های آنها، نشانگر آن است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم مسئولیت ها را بر
اساس لیاقت ها و شایستگی ها واگذار کرده است.

پیام متن:

توجه به کاردانی و شایستگی در کنار تعهد و ایمان، در گزینش های
پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله .

شایسته گزینی در سیره امام علی علیه السلام

امام علی علیه السلام بزرگ تربیت یافته پیامبر گرامی اسلام، در سخنی زیبا می فرماید:

ایها الناس اِنّ اَحقَّ الناس بهذا الامرِ اَقواهُم علیه و اَعلمُهم بامر اللّه فیه.

ای مردم، همانا سزاوارترین مردم به امر خلافت و رهبری امت، تواناترین بر اداره آن و
داناترین به فرمان خداوند در فهم مسائل است.

ایشان در کلامی دیگر فرموده است: «مَن اَحسن الکِفایهَ استَحقَّ الوِلایه؛ آن کسی که درست از عهده
اداره امور برآید، شایستگی رهبری بر امت را دارد».

سفارش پیوسته مولا علی علیه السلام به کارگزاران خویش، تأکید بر شایسته سالاری در گزینش هاست.
ایشان در عهدنامه مالک اشتر، بارها بر این امر تأکید کرده است. در بخشی از آن آمده است:

در امور کارگزارانت بنگر، آنها را آزموده به کار گیر و محور گزینشت میل و گرایش
شخصی تو نباشد؛ زیرا که این دو کانونی از شعبه های جور و خیانت است. از میان آنها
افرادی را که باتجربه تر و پاک تر و پیشگام تر در اسلامند، برگزین؛ زیرا اخلاق آنها بهتر و
خانواده آنها پاک تر و همچنین کم طمع تر و در سنجش عواقب امور بیناترند.

این امام بزرگوار، در رهنمودی دیگر به یکی از کارگزارانش فرمود:

لا تَقبِلَنَّ فی اِستِعمالِ عُمّالِک وَ اُمرائِک شَفاعهً الاّ شَفاعهَ الکِفایهِ و الاَمانه.

در به کارگیری کارمندانت که باید زیر نظر تو کار کنند، واسطه و شفاعتی را نپذیر؛ مگر
شفاعت کفایت و امانت را (و کفایت، یعنی شایسته سالاری).

به اعتقاد حضرت علی علیه السلام همانند مقام رهبریِ جامعه، به ترتیب دیگر پُست های مدیریتی
جامعه و نظام سیاسی، مسئولیت هایی هستند که افراد کاردان و متخصص خود را می طلبند و هر
پُستی، به توان، شایستگی و تخصص ویژه ای نیاز دارد و هرگز جایز نیست کسی جز آن که اهلیت
مقامی را دارد، عهده دار آن شود یا افراد بی کفایت به کاری گمارده شوند. در غیر این صورت،
جامعه مسیر اصلی توسعه و کمال را نخواهد پیمود.

حضرت علی علیه السلام در جمله ای ساده و کامل، تمام حکومت های نالایق و نامشروع زمان خود و تاریخ
بشر را زیر سؤال می برد و می فرماید: «شگفتا! آیا خلافت، با رفاقت و خویشی هم می شود!»

هرگاه در مدیریت جامعه، روابط دوستانه و خویشاوندی و دیگر معیارهای نادرست ملاک
واقع شوند، افراد شایسته و کاردان منزوی می شوند.

پس از انتخاب حضرت علی علیه السلام به رهبری امت، دشمنان او حتی آنان که با وی جنگیدند،
اقرار کردند که علی علیه السلام سزاوارترین فرد برای رهبری جامعه است و هیچ نقص و عیبی در روش
حکومت و شخص ایشان وجود ندارد.

پیام متن:

۱. به کارگیری کارگزاران، پس از سنج