پاورپوینت کامل در گستره تفکر سازنده و پوی ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در گستره تفکر سازنده و پوی ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در گستره تفکر سازنده و پوی ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل در گستره تفکر سازنده و پوی ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

معنی تفکر و مراحل آن

اخلاق، سیری باطنی به سوی کمال است و ادراک و تفکر نیز حرکتی درونی است، از نقص به
کمال. بدین سبب، از اولین منازلی که سالکان کوی حق طی می کنند، می توان به تفکر
اشاره داشت.

انسان متفکر از راه مشخصی، مجهول خود را به معلوم و نادانسته های خویش را به دانش
تبدیل می کند. پس در گام نخست، باید آنچه را مجهول و به دنبال فهم آن است، مشخص کند
و در مرحله دوم، با استفاده از منابع اطلاعاتی به تجزیه و تحلیل معلومات خود بپردازد.

قرآن کریم در زمینه مراحل مسیر تفکر برای ادراک صحیح و حل مشکل، نمونه ای ارائه
می دهد. این نمونه در داستان ابراهیم علیه السلام آمده و روشی که او در سیر تفکر برای رسیدن به
معرفت پروردگار هستی آفرین، در جهت هدایت مشرکان پیش گرفت، مشخص شده است.

خداوند در قرآن در این باره می فرماید:

یاد کن وقتی را که ابراهیم به پدرش آزر گفت: آیا بت ها را به خدایی اختیار کرده ای و من
به راستی تو و پیروانت را در گمراهی آشکار می بینم. همچنین ما به ابراهیم، ملکوت و باطن
آسمان ها و زمین را ارائه دادیم تا به مقام اهل یقین برسد. پس چون شب تاریک نمودار
شد، ستاره درخشانی را دید، (برای هدایت مشرکان) گفت: این پروردگار من است. پس
چون آن ستاره غروب کرد، گفت: من چیزی را که نابود شود، به خدایی نخواهم گرفت.
پس چون شب شد و ماه تابان را دید، باز گفت: این خدای من است وقتی که آن هم ناپدید
شد، گفت: اگر خدای من مرا هدایت نکند، همانا که من از گروه گمراهان عالم خواهم بود.
پس چون خورشید درخشان را دید، باز گفت: این است خدای من، این بزرگ تر است.
چون آن نیز ناپدید شد، گفت: ای گروه مشرکان! من از آنچه شما شریک خدا قرار
می دهید، بیزارم. من با ایمان خالص رو به سوی خدایی آوردم که آفریننده زمین و
آسمان هاست و من هرگز با عقیده جاهلانه مشرکان موافق نخواهم بود. (انعام: ۷۴ـ۷۹)

ابراهیم علیه السلام که نادرستی عبادت بت ها را از سوی قوم خود احساس کرده بود و همین
احساس و نیز پی بردن شایسته نبودن آنها برای خدا شدن، انگیزه ای قوی در او برانگیخت تا
با سیر مراحلی، قومش را به شناخت پروردگار هستی وادارد. او نخست، در حضور آنها به
مشاهده و جمع آوری اطلاعات و مدارک پرداخت. پدیده ها را در آسمان و زمین مشاهده کرد
و فرضیه هایی برای خود ساخت، از جمله اینکه شاید ماه یا خورشید، خدا باشند که
فرضیه های او به دلیل تناسب نداشتن با صفات خداوندی (غروب کردن و ناپدید شدن آنها)
نقض شدند و به اثبات نرسیدند. از این رو، بیان کرد که باید خداوند جهانیان، قوی، توانا،
زوال ناپذیر و حکیم باشد. این گونه بود که حضرت ابراهیم علیه السلام با تفکر صحیح و الهی مشرکان
را به توحید فراخواند.

پیام متن:

مراحل تفکر عبارتند از: شناخت مسئله، جمع آوری اطلاعات، تجزیه و
تحلیل داده ها و سرانجام، نتیجه گیری.

فضیلت تفکر

انسان در زمینه ادراک حسی، با حیوان اشتراک دارد، اما از نظر بهره مندی از عقل و قدرت
اندیشیدن، که او را بر نگرش و تحقیق در اشیا و حوادث توانا می کند، از حیوان متمایز
می شود. به سبب وجود قدرت تفکر، انسان مکلف به انجام دادن عبادت ها و تحمل مسئولیت ها
شده و در نتیجه، او را سزاوار احراز مقام جانشینی خدا در روی زمین گردانیده است.

از دیدگاه اسلام، رسیدن به مراحل عالی اخلاقی و عرفانی، در گرو به کارگیری صحیح
این نیرو و استعداد به همت آدمی است. انسان با فراگیری علوم و معارف، شناخت بیشتری
نسبت به جهانی هستی پیدا می کند و خود را نیز می شناسد و در نتیجه با خودشناسی، در مسیر
خداشناسی قرار می گیرد؛ چرا که به تعبیر ناصر خسرو:

چون گوهر خویش را ندانستی

مر خالق خویش را کجا دانی

پس منظور اسلام از تفکر، تنها به دست آوردن علم و آگاهی سطحی نیست، بلکه دعوت
اسلام به آن گونه تفکری است که نقش روشنگری داشته باشد و آدمی به مدد آن، حقیقت
وجودی خویش و هدفمندی جهان را دریابد و به خداشناسی برسد.

خداوند در قرآن کریم از دو راه انسان ها را به فکر و نظر فرامی خواند: یکی با توصیه به
تفکر، تعقل و تفقه و دیگری، با طرح بحث هایی که فهم و درک آنها نیازمند تفکر است. گاهی
در برخی آیه ها برهان عقلی و استدلال های منطقی مطرح می شود که طرح آنها نیز نوعی
تشویق به تفکر و تعقل است.

در حدیث ها و روایت ها نیز توصیه به تفکر و تدبر، بسیار به میان آمده است. حضرت
صادق علیه السلام اندیشه در توحید و قدرت خدا را، برترین عبادت دانسته و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ، ساعتی
تفکر را برتر از عبادت یکسال شمرده است.

از سوی دیگر مقام کسی که در نشانه ها و پدیده های الهی تأمل ندارد، پایین تر از حیوان دانسته
شده است، آنجا که می فرماید: «بدترین جانوران و شقی ترین اشخاص نزد خدا، کسانی هستند که از
شنیدن و گفتن حرف حق کر و لالند و اصلاً در آیات خدا تعقل نمی کنند». (انفال: ۲۲)

پیام متن:

تعقل و تفکر از امتیازات منحصر به فرد انسان است.

ممنوعیت تفکر در ذات خداوند

شناخت ذات الهی، برای هیچ موجودی، از جمله انسان میسر نیست؛ زیرا آدمی در صورتی
می تواند بر موضوعی علم و شناخت یابد که احاطه بر آن داشته باشد، در حالی که چنین
احاطه ای بر ذات نامحدود خدا ممکن نیست. در نتیجه، موضوعی که امکان شناخت آن
نباشد، تفکر در آن نیز خالی از فایده و حتی گمراه کننده است؛ چرا که در آموزه های دینی و
قرآنی، از تفکر در ذات خداوند نهی شده است. حضرت علی علیه السلام می فرماید: «لا یُحیطُ الخَلایقُ
باللّه عزّوجل عِلْما؛ آفریدگان خداوند بر ذات او احاطه علمی نمی یابند».

به تعبیر حافظ:

برو این دام بر جای دگر نه

که عنقا را بلند است آشیانه

پیام متن:

شناخت ذات خداوند متعال برای هیچ مخلوقی ممکن نیست. از این رو،
تفکر در آن نیز بی حاصل است.

تفکر در صفات و افعال حق تعالی

محدوده صفات و افعال خداوند، عرصه مهمی برای تفکر است. اگرچه دست یابی به معرفت
صفات جمال و جلال خدا، به جهت نامتناهی بودن آنها و محدودیت فهم و درک بندگان،
کامل و تام میسر نیست و به تعبیر حافظ:

حلاوتی که تو را در چه زنخدان است

به کنه آن نرسد صد هزار فکر عمیق

هر کس به اندازه ظرفیت و قابلیت خویش، می تواند از فضیلت شناخت صفات خداوند
بهره مند شود. چنان که حافظ گفته است:

تو را چنانچه تویی، هر نظر کجا بیند

به قدر معرفت خویش هر کسی کند ادراک

قرآن کریم و روایت های ائمه با طرح صفات وجودی حق تعالی، به معرفی خالقی
می پردازد که سلوک آدمی با پیوند قلبی و عملی و فکری با او، معنی می یابد.

برای مثال در قرآن آمده است:

قُلْ مَنْ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّماءِ وَ اْلأَرْضِ أَمَّنْ یَمْلِکُ السَّمْعَ وَ اْلأَبْصارَ وَ مَنْ یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ
وَ یُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَ مَنْ یُدَبِّرُ اْلأَمْرَ فَسَیَقُولُونَ اللّهُ فَقُلْ أَ فَلا تَتَّقُونَ. (یونس: ۳۱)

بگو! کیست که از آسمان و زمین به شما روزی می بخشد؟ یا کیست که حاکم بر گوش ها و
دیدگان است؛ و کیست که زنده را از مرده بیرون می آورد و مرده را از زنده خارج
می سازد؟ و کیست که کارها را تدبیر می کند؟ خواهند گفت خدا. پس بگو: چرا تقوا پیشه
نمی کنید.

این آیه شریفه، با طرح سؤال از آدمی او را متوجه صفت رزاقیت، خالقیت و ربوبیت
حق تعالی می کند و در پایان از او می پرسد: آیا تقوا پیشه نمی کنید؟

هُوَ اللّهُ الْخالِقُ الْبارِیُ الْمُصَوِّرُ لَهُ اْلأَسْماءُ الْحُسْنی یُسَبِّحُ لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ اْلأَرْضِ وَ هُوَ
الْعَزیزُ الْحَکیمُ. (حشر: ۲۴)

اوست خدای خالق نوساز صورت گر که بهترین نام ها از آنِ اوست، آنچه در آسمان ها و
زمین است، تسبیح ا و می گویند و او عزیز حکیم است.

پیام متن:

۱. تفکر در صفات خداوند، راهی به سوی خداشناسی.

۲. تقوا پیشگی یکی از ثمره های خداشناسی.

تفکر در نعمت ها و نشانه های خدا در هستی

اندیشه و تأمل در لطایف خلقت، یکی از مهم ترین عرصه های تفکر است. در قرآن می خوانیم:

اوست کسی که زمین را گسترانید و در آن کوه ها و رودها نهاد و از هرگونه میوه ای در آن
جفت جفت قرار داد. روز را به شب رساند. قطعا در این امور، برای مردمی که تفکر
می کنند، نشانه هایی وجود دارد. (رعد: ۳)

اندیشیدن در اسرار عالم وجود، رنگی از دقت و نظم، به عقل می بخشد. نظام آفرینش با دقتی
عجیب و نظمی خلل ناپذیر، به گردش همیشگی خود ادامه می دهد. این گردش منظم و پیوسته،
افزون بر اینکه پارسایی و فروتنی در پیشگاه خدای صانع و مدبر و حکیم و یاد او را در هر کاری به
بشر الهام می کند، عقل وی را هم به دقت نظر و انضباط در کارها و رفتارش عادت می دهد.

حضرت علی علیه السلام در این باره می فرماید:

اگر مردم در عظمت قدرت خدا و بزرگی نعمت های او می اندیشیدند، به راه راست بازمی
گشتند و از آتش سوزان می ترسیدند، اما دل ها بیمار و چشم ها معیوب است.

پیام متن:

اندیشه در نعمت ها و نشانه های خدا در هستی، انضباط عقلی و
پرواپیشگی را درپی دارد.

اندیشه در خود و احوال خویشتن

تفکر و کنجکاوی در اموری که در ارتباط با انسان معنی دارد، بر شناخت و آگاهی انسان
نسبت به خود و در نتیجه نسبت به خالق خود می افزاید. آنچنان که حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله ،
خداشناسی را از راه خودشناسی میسر می داند. همچنین، خودشناسی مقدمه خودتربیتی و
خودسازی است، تا جایی که احوال، انگیزه ها، اندیشه ها و گفتار آدمی، در مسیر حق رنگ و
بوی الهی می گیرد. سپس، آدمی با واقع بینی به حقیقت خویش نظر می افکند، غرور و
نخوتش می شکند، انحراف و بی خبری از او فاصله می گیرد و آماده پذیرش مسئولیت ها و
وظیفه های خود می شود.

قرآن کریم با بیان ویژگی های خُلقی و خَلقی انسان، وی را به تفکر در این زمینه
فرامی خواند و می فرماید:

إِنَّ اْلإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعًا * إِذا مَ