پاورپوینت کامل پیری و سال مندی ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیری و سال مندی ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیری و سال مندی ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیری و سال مندی ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

۷۷

پدیده پیری

پیری، دوره ای از زندگی است که با ویژگی های گوناگون شناخته می شود. دوران پیری، واپسین
سال ها و روزهای زندگی است که پس از پیمودن دوره های مختلف رشد، از کودکی گرفته تا نوجوانی و
جوانی و میانسالی، در تقویم زندگی فرد پدیدار شده و آدمی را در شرایطی متفاوت با دوره های پیشین
قرار می دهد.

پیری را به عنوان های مختلف سال خوردگی، سن سوم، عمر سوم، مرحله سوم حیات نیز
می خوانند و گاه در مواردی، از آن به کهولت نیز یاد می کنند. پیری را راه سرازیری زندگی می گویند،
زیرا در آن، قوای بدن فرسوده و عوارض جسمی و ذهنی با سرعت زیادتری پدید می آید و گسترش
می یابد. سفیدی موی سر یا جو گندمی شدن آن را به خاکستری تشبیه کرده اند که از شعله های آتش
که در سنین پیشین وجود داشته و زندگی شان را روشن می کرده، پدید آمده است.

دمی چند گفتم برآرم کامدریغا که بگرفت راه نفس

دریغا که بر خوان الوان عمردمی خورده بودیم و گفتند بس

سعدی

پیام متن:

پیری، حقیقت و موهبت انکارناپذیری است که توجه به در پی بودن این روزگاران
در آینده، آدمی را بینا می سازد.

عبرت آموزی از روزگاران پیری، از زبان قرآن کریم

پیری، هم رکاب فرسودگی و خستگی است و با نشانه هایی چون ضعف جسمانی، پژمردگی و
فرسودگی بدن آشکار می شود. قرآن کریم آنچه را بر اثر پیری از آدمی ستانده می شود، سرشار از
عبرت و اندیشه می داند و می فرماید:

وَمَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَکِّسْهُ فِی الْخَلْقِ أَفَلاَ یَعْقِلُونَ. (یس: ۶۸)

و هر که را عمر دراز دهیم، او را در خلقت، دچار کاستی می کنیم؛ آیا نمی اندیشند.

بدیهی است، برای کسی که از همه لحظه های جوانی به درستی استفاده کرده است، روزگاران
کاستی ها و سستی ها، یعنی پیری، روزگار اندوه و حسرت نخواهد بود.

پیام متن:

روزگار کهن سالی در راه است. جای خالی کاستی های آن دوران را، از پیش با ذخیره
اندوزی بهار جوانی پر کنیم.

دشواری های پیری

پیری، یکی از دشوارترین فصل های زندگانی و به منزله زمستان عمر است. در دوره سالمندی، زندگی
با رنج و عذاب همراه است؛ زیرا از یک سو، سستی در جان و بدن راه می یابد و روز به روز قوای بدنی رو
به تحلیل می رود و از سوی دیگر، دیوارهای امید یکی یکی فرو می ریزد و فرد احساس می کند که به
آخر خط در مسابقه زندگی رسیده است. به همین دلیل، در بیشتر کشورها به ویژه جوامع جهان سوم،
بسیاری از افراد پس از دریافت حکم بازنشستگی، احساس پوچی و تنهایی و بی پناهی به سراغشان
می آید و در صورتی که برنامه منظم و تدوین شده ای برای پر کردن اوقات فراغت خود نداشته باشند،
به یأس و نومیدی دچار می شوند و گوشه تنهایی پیشه می کنند. بیشترین مشکلات، سازگاری با
محیط و شرایط جدید، در روزها و ماه های نخست بازنشستگی است، مشکلاتی که گاهی به بروز
نگرانی های شدید، بیماری های عصبی، افسردگی و سرانجام مرگ می انجامد. به ویژه کسانی که در
دوران جوانی و میانسالی آمادگی های لازم برای رویارویی با پدیده پیری را پیدا نکرده و ره توشه ای
مناسب برای خود نیندوخته اند. بر این اساس، فرهنگ سازی برای پذیرش روزگاران پیری، می تواند
از کارهای فرهنگی هر جامعه ای به شمار آید تا در اثر آن، دوران پیری، امری طبیعی و فرصتی کمیاب
جلوه داده شود و افراد، از رویارویی با آن به هراس نیفتند.

پیام متن:

تلخی های زمان پیری را می توان، با پذیرش این پدیده و اندوختن تجربه های کافی در
جوانی، به شیرینی تبدیل کرد.

پیری از دیدگاه اسلام

دین اسلام، سرشار از نکته ها، راه کارها و دستورهای ارزنده ای درباره سال خوردگان است. اسلام به
جوانان سفارش می کند که همواره احترام پدر و مادر خویش را سرلوحه زندگی خود قرار دهند.

امام باقر علیه السلام در این باره فرمود: «از رسول اکرم صلی الله علیه و آله پرسیدند: چه کسی بزرگ ترین حق را به آدمی
دارد؟ فرمود: پدر و مادر».

پیامبر بزرگ صلی الله علیه و آله درباره رعایت حقوق کودکان و سال خوردگان می فرماید:

آن کس که بر افراد خردسال مهرورزی نکند احترام پیران و سال خوردگان را نگه ندارد، از
ما نیست.

خداوند در قرآن مجید می فرماید:

ای پیغمبر! اگر از تو بپرسند در راه خدا چه انفاق کنیم؟ بگو هر چه از مال خود انفاق کنید،
درباره پدر، مادر، خویشان، فقیران و رهگذران رواست و هر نیکویی کنید، خدا بر آن
آگاه است. (بقره: ۲۱۵)

اسلام هم چنان که رعایت احترام سالخوردگان را مانند یک دستور به همگان سفارش می کند،
برای افراد پیر و سالخورده نیز وظایفی را بر می شمارد که در صورت سرپیچی از آنها، فرد پیر، احترام و
جایگاه خویش را از دست می دهد. از آن جمله، وجود ویژگی آز و طمع در برخی پیران است که به
شدت نکوهش شده است. از رسول اکرم صلی الله علیه و آله در این باره نقل می کنند:

«فرزند آدم به پیری می رسد، ولی دو صفت در وجودش جوان و شکوفا می شود؛ یکی حرص است
و دیگری آرزو».

امام صادق علیه السلام فرموده است:

ای آن که موی سفید و دل سیاه داری! به هوش باش که پیش رویت عذاب الهی و پشت
سرت ملک الموت است. می خواهی چه کنی؟ روزی بچه بودی و نادان، روز دیگر جوان
بودی و گناهکار، امروز پیر هستی و ریاکار، تو اکنون کجایی و در چه حالی؟ پس کارهای
خوب و پسندیده ات کجاست؟»

همچنین آن حضرت می فرماید: «خداوند پیری را که نادان باشد یا نادانی کند، دشمن می دارد».

در این میان، امام صادق علیه السلام پیر اندیشمند و با وقار را شامل لطف و عنایت خویش قرار می دهد و
درباره او می فرماید:

وضع پیرمرد ریش سفید و سالمند کهن سالی که در خانواده و قبیله خود زندگی می کند.
مانند موقعیت پیامبری است که میان امت خود به سر می برد و باید در حق او اطاعت و
احترام لازم به کار رود.

پیام متن:

گرچه وظیفه کوچک ترها احترام به پیران و سالخوردگان است، پیران نیز باید با رفتار
سنجیده خود، زمینه این احترام را فراهم آورند.

پیری از منظر ادب فارسی

ادبیات کهن و گران سنگ فارسی، سرشار از شعرها و سخنان نغز و شیوا درباره پدیده سالمندی و افراد
سالخورده است.

برای نمونه، فردوسی شاعر حماسه سرا و مسلمان ایرانی، از امکانات مالی و رفاهی و کمبود آنها
در زندگی پیر، سخن به میان می آورد و می گوید:

بپوش و نیوش و ببخش و بدهبرای دگر روز چیزی بِنه

مبادا که در دهر دیر ایستیمصیبت بود پیری و نیستی

فردوسی با این پیام، جوانان را به آینده نگری و فرا رسیدن روزهای سخت پیری و اندوختن
ذخیره برای آن روزگاران هشدار می دهد.

سعدی رحمه الله نیز چنین می سراید:

چون پیر شدی ز کودکی دست بداربازی و ظرافت به جوانان بگذار

و نیز:

طرب نوجوان ز پیر مجویکه دگر ناید آب رفته به جوی

حافظ نیز می گوید:

عمر بگذشت به بی حاصلی و بلهوسیای پسر جام می ام ده که به پیری برسی

کاروان رفت و تو در راه کمین گاه به خوابوه که بس بی خبر از غلغل چندین جرسی

بسیاری از شاعران ایران در آثار خود بر عمر رفته و روزهای گذشته دوران جوانی حسرت
می خورند و با آه و افسوس بدان می نگرند و می سرایند که:

زرع را چون رسید وقت درونخرامد چنان که سبزه نو

دور جوانی بشد از دست منآه و دریغ آن زَمَنِ دل فروز

سعدی

دیده تا یارای دیدن داشت، دیداین چراغ، اکنون دگر بی روغن است<