پاورپوینت کامل نمای نزدیک;سپیده ادب و شعر ۱۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نمای نزدیک;سپیده ادب و شعر ۱۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نمای نزدیک;سپیده ادب و شعر ۱۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نمای نزدیک;سپیده ادب و شعر ۱۳ اسلاید در PowerPoint :

نمای نزدیک/سپیده ادب و شعر۱۱۱۳۵

«کویر بود و گرما. آتیش بود و عطش. پدر به زیارت سلطان میراحمد[۱] رفته بود. هنگامی که برگشت، او را دید و نماز شکر به جای آورد. در آن محله، در آن روز، هیچ کس مانند حاج حسین باکوچی خوشبخت نبود. عطر گل های محمدی در هوا موج می زد و آمدن نوزادش را شاد باش می گفت. نام مولد را سرور اعظم گذاشتند؛ با آنکه از گریستن بازنمی ماند. او آمده بود. بهار بود در آن تابستان گرم».

مرداد سال ۱۳۱۵ خورشیدی، سرور اعظم به دنیا آمد و مثل همه بچه ها در هفت سالگی به مدرسه رفت. یازده ساله بود که نخستین شعر خود را سرود. با این حال، مجبور شد، پس از پایان تحصیلات متوسطه، در خانه ادامه تحصیل دهد.

«برنامه های پدر، دقیق و منظم به پیش می رفت. استاد می آمد، درس می گفت و می رفت، اما سپیده به گفته های او قانع نبود؛ آسمانی پهناورتر می خواست و پروازی دورتر. سخن از برپایی دانشگاه، او را به اندیشه وامی داشت؛ انتظاری شیرین که پایانش دور و نزدیک بود.»

سال ها بعد او با یکی از افراد فامیل به نام جواد عباسیان ازدواج کرد و به تهران رفت. از سال ۱۳۴۷ همکاری خود را با مطبوعات آغاز کرد و به همراه همسرش در انجمن های ادبی شرکت می کرد.

در سال ۱۳۵۲ با تشویق همسر و اصرار آشنایان، شعرهای خود را در یک دفتر گردآوری کرد و نام «پروانه های شب» بر آن گذاشت:

دمی جست وجو کن که در دفتر من، بیابی مرا ای گل خاطر من.

به هر سطر، از پای اندوه نقشی، به هر گام، آوازِ چشم ِ ترِ من.

مرا دست ها پر شد از طول باران، بلند است از بخت ِ خوش، اختر من.

چه شد سِحرِ یشمین باغ بهاران که سبزه به خواب است در باور من.

سحر جامه از نام من کرده بر تن، چرا شب کشیده ا ست سر از برِ من.

من آن بوته بی پناه کویرم که خاکِ تب آلود شد بستر من.

زمستان سردی است در سینه پنهان، گران بار دردی است بر پیکر من.

مرا آتشی هست در جان، که ترسم به دریاچه باد ریزد پر من.

مرا بی من ای دوست آنگه شناسی که در دست باد است خاکستر من!

در سال ۱۳۵۸ از او دعوت شد تا به اداره رادیو برود. در روزهای آغاز انقلاب نیز از شعرهای او سرودهای انقلابی فراوانی ساخته بودند:

به خون گر کشی خاک من، دشمن من

بجوشد گل اندر گل از گلشن من

تنم گر بسوزی، به تیرم بدوزی

جداسازی ای خصم، سر از تن من

کجا می توانی، ز ق