پاورپوینت کامل اشاره ای به برخی نشان های ادب در گفتار ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اشاره ای به برخی نشان های ادب در گفتار ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اشاره ای به برخی نشان های ادب در گفتار ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اشاره ای به برخی نشان های ادب در گفتار ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۵

صدای نیکو و معتدل

ادب، از ویژگی های پسندیده انسانی است و بی ادب، به سر منزل مقصود و سعادت راهی ندارد. به تعبیر زیبای صائب تبریزی:

ره مُلک سعادت را تواند بی خطر رفتن به دست خود ز آیین ادب هرکس عصا دارد

صدای بلند، از نشانه های بی ادبی و در نظر عموم، زشت ترین صداهاست. هیچ کس دوست ندارد مردم صدایش را ناپسند بشمارند. شخصیت پربهای انسانی نیز ایجاب می کند که آدمی هنگام سخن گفتن، همواره جانب نرمی و اعتدال را نگه دارد، چنان که در سفارش لقمان حکیم، در سوره لقمان آمده است:

وَ اقْصِدْ فی مَشْیک وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِک اِنَّ اَنْکرَ الاَْصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمِیرِ؛(لقمان: ۱۹)

ای پسر، اعتدال را رعایت کن و از صدای خود بکاه (و فریاد مزن)؛ که زشت ترین صداها، صدای الاغان است.

و شهریار نیز این توصیه را چنین به نظم آورده است:

صوت کم کن گر آدمی به صفات کز حمار است انکرالاصوات

پیام متن:

در قرآن کریم، همه مردم به رعایت اعتدال و نرمی به هنگام سخن گفتن با دیگران سفارش شده اند.

پرهیز از صدای بلند

در قرآن مجید آمده است:

یا اَیها الَّذینَ آمَنُوا لاتَرْفَعُوا اَصْواتَکمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِی وَ لاتَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ کجَهْرِ بَعْضِکمْ لِبَعضٍ اَنْ تَحْبَطَ اَعْمالُکمْ وَ اَنْتُمْ لاتَشْعُرُونَ. (حجرات: ۲)

ای مؤمنان، صدای خود را از صدای پیامبر بلندتر مسازید و در سخن گفتن با او، مانند بلند حرف زدنتان با یکدیگر، بلند حرف مزنید. مبادا که اعمالتان تباه شود و آگاه نباشید.

با صدای بلند حرف زدن، یکی از آداب نکوهیده زمان جاهلیت بود. پس خداوند با نزول این آیه، مردم را به سخن گفتن با صدای آهسته و فرو نشاندن صدا فرا می خواند. صدای آرام، همواره دل پذیر، ملایم و خوشایند است و با فطرت آدمیان نیز سازگاری بیشتری دارد. امام سجاد علیه السلام در آداب صحبت و معاشرت چنین می فرماید: «حق کسی که تو را تعلیم و تربیت می دهد، این است که صدایت را از صدای او بالاتر نبری».۱

همچنین ندا کردن دیگران با صدای بلند، نشانه بی احترامی و بی ادبی به انسان هاست و قرآن کریم نیز با غیرعاقلانه خواندن این گونه خطاب ها می فرماید:

اِن الَّذینَ ینادُونَک مِنْ وَراءِ الْحُجُراتِ اَکثَرُهُم لایعْقِلُونَ. (حجرات: ۴)

به راستی کسانی که تو را از پشت حجره ها بلند صدا می زنند، بیشترشان نمی فهمند.

گرچه در ندا کردن، رعایت احترام همه مردم لازم است، برخی از آنها نسبت به این احترام سزاوارترند و بزرگداشت آنان بیش از دیگران واجب است، از آن جمله اند پدر و مادر انسان، مسلمانان و بزرگان دین و مذهب.

پیام متن:

خداوند در قرآن، همه مردم را به پرهیز کردن از صدای بلند به ویژه در برابر بزرگان و بزرگ تر از خود، سفارش می دهد و آن را از نمونه های ادب می شمارد.

پرهیز از قهقهه

خنده، از جلوه های شادی و سرور آدمی است و جسم و روح انسان از آن جلا می یابد. چهره های شاد و خندان، زیباتر از چهره های گرفته و خشمگین است. در عین حال، صدای خنده نباید بلند باشد، به ویژه میان جمع و نیز در حضور بزرگان. خطبه ۱۹۳ نهج البلاغه، به گوش همه دوستداران علی علیه السلامآشناست؛ خطبه ای که در آن، حضرت ویژگی های پارسایان را برمی شمرد. امام در این خطبه در اوصاف پرهیزکاران می فرماید: «فَالْمُتَّقُونَ… وَ اِنْ ضَحِک لَمْ یعْلُ صَوْتُهُ؛ پرهیزکاران اگر بخندند، صدایشان به قهقهه بلند نمی شود».۲

در سیره و اخلاق پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، معصومین علیهم السلام و بزرگان دین آمده است که هرگز بلند نمی خندیدند و خنده آنان، همواره آرام و همراه با تبسم بود.

پیام متن:

خنده ای که با قهقهه نباشد، به ادب نزدیک تر است.

آرامش صدا در مناجات

اوج لحظه های عارفانه و شیرین مخلوق با خالق و معبود با عابد، زمان مناجات است. برای دوستدار حق، هیچ زمانی به شیرینی و دل پذیری گفت وگو و خلوت با پروردگارش نیست و خدای پرمهر و لطف نیز این زمان و راز و نیازهای بنده اش را بسیار دوست می دارد. یاد کردن خدا، از معنوی ترین لحظه های عمر آدمی و سبب آرامش دل بنده است. در این میان، رعایت آداب مناجات بسیار ضروری است؛ نباید صدای مناجات به حدی بلند باشد که دیگران را بیازارد یا از آن، به بی ادبی و جسارت به محضر ربوبی تعبیر شود. خداوند در قرآن مجید فرموده است:

وَ اذکرْ رَبَّک فِی نَفْسِک تَضَرُّعا وَ خِیفَه وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَ الْاَصالِ وَ لاتَکنْ مِنَ الغافِلِینَ. (اعراف: ۲۰۵)

پروردگارت را در بامدادان و شامگاهان در دلت به زاری و ترس و بدون بانگ برداشتن (آرام و آهسته) یاد کن و از غافلان مباش.

ادب راز و نیاز و مناجات به درگاه حضرت حق، حکم می کند که بنده مخلوق با خضوع و با لحنی مؤدبانه و ملتمسانه، به محضر خالق یکتا حاضر شود و با متانت و معرفتی که شایسته آفریدگار مهربان است، سخن دل را با او نجوا کند. بدیهی است که داد و فریاد به هنگام نیایش، با ادب نیایش سازگار نخواهد بود.

پیام متن:

رعایت ادب به هنگام مناجات با پروردگار، به این است که با صدایی آرام و به همراه شعور بندگی، خاکساری و خشوع باشد.

پرهیز از دشنام

از زشت ترین آفت های گفتار آدمی، ناسزاگویی است. این ویژگی از یک سو، سخن را از اوج کمال به پایین ترین رتبه و نهایت زشتی می رساند و از دیگر سو، گوینده اش را از مقام انسانی پایین می کشد. حال که انسان می تواند با منطق و دانش به میدان گفت وگو و مناظره وارد شود، نباید خود را به درگیری و ناسزاگویی عادت دهد. در نهی از دشنام گفتن، در قرآن کریم آمده است: «