پاورپوینت کامل رسانه ملی و مهارت های ارتباطی همسران؛ مهارت صحبت کردن ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رسانه ملی و مهارت های ارتباطی همسران؛ مهارت صحبت کردن ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رسانه ملی و مهارت های ارتباطی همسران؛ مهارت صحبت کردن ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رسانه ملی و مهارت های ارتباطی همسران؛ مهارت صحبت کردن ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

چکیده

از آنجا که مهارت های ارتباطی همسران، یکی از شاخص های مهم در تشخیص و تعیین میزان موفقیت زندگی خانوادگی است، توجه برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ملی در این حوزه، ضروری است.

ارتباط موفق زوجین، تا حد زیادی موفقیت آنها را در ایجاد تفاهم درباره تربیت فرزندان و دیگر ابعاد زندگی در پی دارد. بنابراین، مهارت های ارتباطی همسران، یکی از بنیادی ترین ابعاد خانواده موفق، است و خانواده موفق، پایه توسعه اجتماعی به حساب می آید.

سلسله مقاله های «رسانه ملی و مهارت های ارتباطی همسران» درصدد است مباحث مرتبط با مهارت های ارتباطی همسران را در قالب سه مهارت: صحبت کردن، گوش دادن و مهارت های غیر کلامی بررسی کند و شاخص های عملیاتی و رسانه ای هر یک از مهارت ها را ارائه دهد.

این مقاله به مهارت صحبت کردن می پردازد که در آن، شاخص های عملیاتی و رسانه ای مهارت گفت وگو بررسی می شود. هم چنین تأثیر رسانه بر روابط همسران براساس فرآیند تغییر نگرش به مهارت صحبت کردن و اصول ابراز احساسات و بیان نیازها و انتقادات همسران واکاوی شده است.

مدیران، برنامه سازان و به ویژه نویسندگان برنامه، بر اساس تنوع کاربردی این مقاله خواهند توانست شیوه گفت وگوهای همسران را در زمینه های آموزش طراحی و الگوی صحیح گفت وگو را معرفی کنند.

تغییر نگرش مخاطبان بر اساس نظریه های یادگیری

در بسیاری از مواقع، در ساعت های حضور اعضای خانواده در منزل، تلویزیون، جانشین کنش متقابل خانوادگی می گردد و به دلیل معطوف شدن توجه اعضای خانواده به برنامه های تلویزیون، ارتباط بین آنها کم می شود. با گنجاندن ساعاتی از برنامه ها به آموزش مستقیم و غیر مستقیم مهارت های ارتباطی به همسران می توان از این جانشینی تلویزیون، برای ارتقای کیفیت ارتباط زوجین بهره گرفت و رسالت آگاهی دهندگی رسانه را در جهت تحکیم خانواده ایفا کرد.

در این مسیر، رسانه می تواند در قالب برنامه ها، به آموزش مهارت های ارتباطی بپردازد و این عمل را در روابط بین فردی به ویژه در ارتباط با همسر، به یک «ارزش اجتماعی»[۱] تبدیل کند، به گونه ای که مهارت های ارتباطی به مثابه «یک ارزش» به ادراکات، عواطف و اعمال فرد در زندگی جهت دهند. دست یابی به این «ارزش» در کسب دیگر ارزش های اجتماعی مانند خردمندی، رضایت همسران از زندگی و تربیت فرزندان شایسته مؤثر است.

برای ترسیم و تحقق چنین چشم اندازی، اقناع عمومی یا به عبارتی، «تغییر نگرش» مخاطبان درباره نیاز آنان به کسب و اجرای مهارت های ارتباطی به ویژه در ارتباط با همسران ضروری است. در تعریف «نگرش»[۲] گفته می شود که «نگرش»، نظامی پایدار از ارزیابی های مثبت یا منفی، احساسات عاطفی و تمایلات عملی موافق یا مخالف در مورد یک موضوع اجتماعی است. (تانکارد، ۱۳۸۴: ۲۳۷) بر اساس این تعریف و پیشنهاد پژوهشگرانی مانند روزنبرگ و هاولند، نگرش شامل سه بخش احساسی، شناختی و رفتاری است. (همان)

می توان گفت در فرآیند تغییر نگرش مخاطبان نسبت به اهمیت مهارت های ارتباطی در زندگی مشترک؛ «برجسته سازی»، اولین اقدام برای تغییر نگرش؛ یعنی بخش احساسی است تا انگیزه فراگیری در فرد فراهم شود. بخش شناختی تغییر نگرش با افزایش اطلاعات مخاطبان در قالب برنامه های آموزشی، کارشناس محور، دیالوگ های نمایشی رادیو و سریال های تلویزیونی ممکن است. سرانجام مخاطب را در به کارگیری، تصمیم گیری به آغاز عمل و تأمین بخش رفتاری نگرش می توان یاری کرد.

هاولند معتقد است «نگرش ها اکتسابی هستند و هنگام یادگیری از طریق فرآیندهای مشابه، تغییر می کنند». (تانکارد، ۱۳۸۴: ۲۳۸)

همچنین در یکی از اثرگذارترین نظریه های یادگیری و رشد که آلبرت بندورا ارائه داده، قدرت رسانه در زمینه تغییر نگرش مخاطبان اهمیت یافته است. بندورا در نظریه خود، عنصر اجتماعی را در نظر می گیرد و می گوید مردم می توانند اطلاعات و رفتارهای جدید را از طریق مشاهده مردمان دیگر یاد بگیرند. وی معتقد است این نوع یادگیری که به یادگیری «مشاهده ای» معروف است، می تواند برای توضیح انواع گسترده ای از رفتارها به کار گرفته شود. (السون، ۱۳۸۹: ۹۰) بنا بر نظریه بندورا، یادگیری از راه «مشاهده»،[۳] «تقلید»،[۴] «الگوبرداری»[۵] انجام می شود. (همان)

بندورا، سه مدل پایه از یادگیری مشاهده ای را تعریف کرده است:

( مدل زنده: که مستلزم به نمایش گذاشتن یا انجام دادن یک رفتار توسط فردی واقعی است.

( مدل آموزش کلامی: که مستلزم توصیف و توضیح یک رفتار است.

( مدل نمادین: که مستلزم رفتار نشان داده شده شخصیت های واقعی یا ساختگی در کتاب ها، فیلم ها، برنامه های تلویزیونی یا رسانه های نوشتاری است. (آقا یوسفی و همکاران، ۱۳۸۶: ۲۴۳ و ۲۴۴)

( بندورا (۱۹۵۲) در زمینه علل خانوادگی پرخاشگری، بر اهمیت یادگیری از طریق مشاهده رفتار دیگران تأکید کرده است. وی یادگیری مشاهده ای را مهم ترین عامل رشد و یادگیری به حساب می آورد. (کدیور، ۱۳۸۵: ۱۲۸) بر اساس این نظریه می توان گفت رسانه ملّی با پرداختن به مهارت های ارتباطی همسران می تواند به شکل مستقیم در ارتباط زوجین اثر بگذارد (مدل نمادین بندورا).

مهارت صحبت کردن

صحبت کردن به معنای انتقال افکار، عقاید، احساسات و خواسته های خود به دیگری در قالب واژگان، کلمات و جملات، مهم ترین شکل ارسال پیام است. استفاده از این کانال ارتباطی نقش مؤثری در بهبود روابط بین فردی دارد و ناآشنایی با اصول صحیح صحبت کردن، تعارض ها، سوء تفاهم ها و تنش ها را در پی می آورد. در زندگی زناشویی نیز شیوه اصلی ارتباط همسران، صحبت و گفت وگوی آنها با یکدیگر است.

همسران ساعات زیادی در کنار یکدیگر به سر می برند. بنابراین، میزان و شیوه بیان افکار، احساسات و خواسته هایشان می تواند شاخص مهمی در تعیین سلامت و موفقیت ازدواج آنها باشد؛ چرا که زوجین با صحبت کردن، یکدیگر را در دنیای درونی خود شریک می سازند و اطلاعات مهمی درباره احساسات، افکار و خواسته های خود ابراز می کنند.

شاید بتوان گفت یکی از پایه های مهم خانواده «عشق محور» و همسران «آرامشگر»، گفتمان صحیح آنهاست. به عبارت دیگر، یکی از الزامات و مقدمات «حیات طیبه» این است که بین همگان به ویژه همسران، «سخن طیب» مبادله شود؛ یعنی نه سخن ناپسند باشد و نه ناپسند گفته شود. خداوند در قرآن کریم می فرماید: «وَقُولُواْ لِلنَّاسِ حُسْناً؛ به مردم سخن نیکو بگویید.» (بقره: ۸۳) یا «وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ؛ یکدیگر را با القاب زشت و ناپسند یاد نکنید.» (حجرات: ۱۱) همانا زیبایی کلام و جذابیت بیان، سرمایه ارزشمند همسران در زندگی مشترک است.

بیان احساسات

احساسات، دربردارنده اطلاعات مهمی است که همسران با هم در میان می گذارند. به این ترتیب که همسرش را از احساس خویش آگاه می کنند. در پس هر احساس، فکر، باور و عقیده ای وجود دارد که لازم است نسبت به آن هوشیار باشیم.

فکر، احساس و رفتار، مثلثی را تشکیل می دهند که معمولاً هماهنگ با هم عمل می کنند. در حقیقت، «احساس»، کلیدی برای فهم «افکار و باورهای زیربنایی» افراد است. قدرت یک احساس نشان می دهد یک موضوع چه قدر برای فرد اهمیت دارد. گاهی بیان احساسات منفی به صورت مناسب می تواند ما را یاری کند؛ زیرا ابراز نکردن احساسات منفی در قالب گفتار و پنهان کردن آنها، خطر زیادی را متوجه روابط همسران می کند. احساسات پنهان شده و بیان نشده، تمایل به آشکار شدن دارند و به شکل غیرمستقیم بر رفتار فرد اثر می گذارند. بنابراین، ابراز نکردن احساسات ممکن است زوجین را به چرخه عصبانیت ـ انتقام بیندازد که هم مشکل همسران را پیچیده تر می کند و به رابطه آنها آسیب جدی می زند.

برای بیان احساسات، اصولی مطرح شده است که عبارتند از:

۱. شناخت احساسات

برای اینکه همسران بتوانند احساسات خود را ابراز کنند، ابتدا باید بدانند که نسبت به یک موضوع، چه احساسی و چه اندازه احساس دارند. در زمینه نوع احساس، احساسات را به «خوشایند» و «ناخوشایند» می توان تقسیم کرد. (لواسانی، ۱۳۸۹: ۴۲)

احساسات خوشایند شامل: آرامش، شادی، صمیمیت، رضایت، امنیت، لذت، خشنودی، قدرت، عشق، علاقه، شعف، اعتماد، شایستگی، حمایت، احترام و… احساسات ناخوشایند مثل: غم، گناه، گیجی، اضطراب، خستگی، ضعف، کسالت، دل خوری، تنهایی، شرم، حقارت، ترس، نفرت و… است. بعد از این، عواملی نظیر «شدت» احساسات و «مدت» آن اهمیت دارد. (مک کی، ۱۳۸۷: ۴۴) شدت یا میزان احساسات با واژگانی چون «کمی»، «تا حدی» و « خیلی» بیان می شود.

مدت و دوام احساس نیز یکی از مواردی است که در شناخت احساس به آن توجه می شود. به این ترتیب که همسران برای یکدیگر توضیح می دهند چه مدتی است یک احساس را دارند. طول زمان احساسی که همسر با آن روبه رو بوده است، طرف مقابل را راهنمایی می کند تا از احساس همسرش بهتر مطلع شود. «در تمام زندگی ام»، «از هفته پیش تا به حال» یا «از وقتی از خواب بیدار شدم»، نمونه هایی هستند که مدت و دوام احساس را نشان می دهند.

۲. بیان احساس در قالب کلمات

وقتی همسران احساسات منفی مثل غم، اضطراب، عصبانیت و مانند آن را تجربه می کنند، ممکن است اولین کاری که ترجیح می دهند، اظهار آن احساس با رفتار باشد، در حالی که تکلم، راه بهتر و موثرتری است.

با بیان احساس در قالب کلمات، نه تنها زمینه کاهش شدت یا تسکین احساس ناخوشایند فراهم می شود، بلکه زمینه لازم برای حل مشکلی نیز فراهم می شود که چنین احساسی را به وجود آورده است. وقتی همسران برای نشان دادن احساسات منفی، داد می زنند یا اشیا را پرتاب می کنند و اخم یا قهر می کنند، این کار به همسر و رابطه آنها آسیب می زند و کمکی به حل مشکل نمی کند. (نک: لواسانی، ۱۳۸۹: ۴۴)

ابراز احساسات دردناک با کلمات، قدرت و شهامت فرد را نشان می دهد. اگر یکی از زوجین با داد زدن، پرتاب کردن اشیا و به هم زدن در نشان دهد مشکلی وجود دارد، این شکل ابراز عصبانیت به انتقام یا مقابله به مثل منتهی می شود، به طوری که همسر عصبانیتش را با قهر، سکوت و مقابله به مثل نشان می دهد. به این ترتیب، آنها در چرخه عصبانیت ـ انتقام می افتند و مشکلی که در ابتدا سبب عصبانیت یکی از همسران شده بود، باقی می ماند، در حالی که آنها می توانند با ابراز احساسات خود در قالب کلمات، با این موقعیت، بهتر مقابله کنند.

۳. بیان احساس در قالب مناسب و بدون اتهام

به طور معمول، در گفت وگوهای بین همسران، وقتی افراد می خواهند احساسات خود به ویژه احساسات منفی را بیان کنند، جمله خود را با ضمیر «تو» شروع می کنند. «تو من را عصبانی کردی» یا «تو من را تحقیر می کنی». این گونه جملات که با ضمیر «تو» شروع می شوند و جمله «تو در من احساس. … ایجاد می کنی»، بیشتر نوعی اتهام زنی به طرف مقابل است تا بیان احساس؛ چرا که با این جمله بندی، فرد مسئولیت احساس خود را انکار می کند و آن را بر دوش طرف مقابل می گذارد و سبب مقاومت روانی وی می شود.

شاید عصبانیت و احساس منفی فرد به علت خستگی، کار زیاد یا نتیجه سوء تفاهم باشد. به هر حال، منبع احساس هر چه باشد، ابراز آن با ضمیر «تو» اشتباه است. برای مثال، یکی از همسران سعی می کند با شوخی کردن، همسرش را بخنداند و او را خوشحال کند، اما همسرش از شوخی وی نه تنها خوشحال نمی شود، بلکه احساس می کند او را تمسخر کرده اند و عصبانی می شود. این مثال، یادآوری می کند که پاسخ احساسی فرد به شوخی همسرش به عوامل متعددی بستگی دارد.

ممکن است برخی از آن احساس به حرف یا رفتار طرف مقابل مربوط باشد و بخشی از آن نیز به خود فرد مربوط شود. بر اساس مبانی و اصول صحیح ابراز احساسات، مسئولیت بخش قابل ملاحظه ای از احساسی که فرد تجربه می کند، به عهده خود اوست و باید این مسئولیت را بپذیرد و در بیان احساسش، آن را با ضمیر «من» توصیف کند.

جمله «من احساس. .. می کنم» نشان می دهد فرد فقط می خواهد تجربه خود را توصیف کند و نمی خواهد به همسرش اتهام بزند. منبع احساس فرد هر چه باشد، بیان آن با ضمیر «من»، بهترین راه برای توصیف آن است.

البته احساسات در خلأ اتفاق نمی افتد و احساس فرد، واکنشی به رفتار یا حرف همسرش است. پس وقتی همسران می خواهند احساس خود را توصیف کنند و در ضمن به حرفی که همسرشان زده یا رفتاری که انجام داده است، اشاره کنند، بهتر است از جمله «وقتی تو. .. من احساس. .. می کنم» استفاده کنند. این جمله به روشنی، رابطه بین رفتار یا حرف همسر و احساس فرد را نشان می دهد. چنین جملاتی دو بخش دارد: یک بخش عبارتی است که با «وقتی تو» شروع می شود و در آن، حرفی که همسر زده یا رفتاری که انجام داده است، توصیف می شود.

بخش دیگر که با ضمیر «من» شروع می شود، احساس را توصیف می کند. (لواسانی، ۱۳۸۹: ۵۱ و ۵۲) در واقع، فن ابراز احساس، نوعی گزارش از تأثیر رفتار یا گفتار همسر در وجود دیگری است که به تعامل آنها و نیز پیش گیری از تکرار احساسات ناخوشایند یا پدید آمدن احساسات خوب کمک می کند.

بیان احساسات در برنامه ها

بر اساس اصول بیان احساس، شایسته است نویسندگان برنامه ها، نکاتی را در نگارش و طراحی گفت وگوی همسران رعایت کنند که برای نمونه به مواردی از آنها اشاره می شود:

خودداری از طرح جمله های اتهام آمیز: برای مثال، «وقتی تو این قدر بی مسئولیت، خودخواه یا بی فکر هستی، من عصبانی، مأیوس یا ناراحت می شوم.» نکته این است که در دیالوگ ها، رفتار همسر به صورت عینی، خنثی و اختصاصی توصیف شود و از کلمات منفی و قضاوت گونه استفاده نشود؛ چون کاربرد چنین کلماتی جریان حاکم بر روابط همسران در رسانه را دفاعی می کند و تنش در روابط را نشان می دهد.

مطرح کردن احساسات و هیجان هان منفی که ربطی به رفتار و گفتار همسر ندارد: وقتی به دلایل دیگری غیر از رفتار همسر، یکی از همسران در وضعیت خلقی بدی قرار می گیرد و احساسات منفی را تجربه می کند، همسرش را نسبت به موضوع آگاه کند. مثلاً مرد بازیگر یک روز سخت کاری داشته و با یکی از همکارانش مشاجره شدیدی کرده است و به همین دلیل عصبانی است. بنابراین، در بدو ورود، درباره احساسش به خانم توضیح می دهد و از وقوع سوء تفاهم و مشاجره بی دلیل با همسرش پیش گیری می کند. به این ترتیب، همسرش متوجه می شود که وضعیت احساسی شوهر به وی مربوط نیست و کمتر احتمال دارد که همسر (بازیگر زن) کاری را انجام دهد یا حرفی بزند که وضعیت شوهرش را بدتر کند.

نبودن «طعنه» و «کنایه» در گفت وگوی همسران: گاهی اضافه کردن فقط یک کلمه یا عبارت یا نوع خاصی از لحن صدا، ابراز احساس را به طعنه و کنایه تبدیل می کند، مثل «طبق معمول دیر آمدی» یا «چه عجب به من زنگ زدی». این گونه جملات، روش غیر مستقیمی برای نشان دادن رنجش است.

تهدید نکردن یکدیگر: تهدید نوعی جنگ قدرت است و پیامی که پشت آن وجود دارد، این است که: «تو بدی و می خواهم تو را تنبیه کنم.» جملاتی که با عبارات «دفعه آخرت باشه که. ..»، «اگر یک بار دیگه…» و «اگر باز هم. .. » شروع می شوند، نشان دهنده تهدید هستند.

به کار نبردن تعمیم های افراطی: در تعمیم های افراطی، حرف ناخوشایند همسر، به زمان ها و موقعیت های بسیاری تعمیم داده می شود. استفاده از کلماتی مانند «هرگز، هیچ وقت، همیشه، اصلاً» در دیالوگ ها، تعمیم افراطی در کلام همسران را نشان می دهد. «تو همیشه بد قول بودی»، «هیچ وقت نخواستی منو بفهمی» و «همیشه دیر می آیی» از این قبیلند که باید از به کار بردن آنها خودداری کرد.

خودداری از سرزنش کردن: جملاتی مثل «از دست تو چه کار کنم»، «همش تقصیر تو بود که این جوری شد» و «برام حواس نذاشتی»، مقصر جلوه دادن همسر و ندیدن سهم خود در حادثه است. گاهی در کنار سرزنش، تزریق احساس گناه به طرف مقابل اتفاق می افتد، مانند: «اگر تو زود آمده بودی، این طور نمی شد» یا «اگر تو به من موضوع رو زودتر می گفتی، مشکل بزرگ نمی شد.» اصول