پاورپوینت کامل خانواده و فناوری های سیار، تعاملی و دیجیتال ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خانواده و فناوری های سیار، تعاملی و دیجیتال ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خانواده و فناوری های سیار، تعاملی و دیجیتال ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خانواده و فناوری های سیار، تعاملی و دیجیتال ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه مترجم

اطلاعاتی در این مقاله پیش روی مخاطبان محترم قرار دارد مشخصاً بر پایه تحقیقات صورت گرفته در بافت خانواده های غربی است. ازاین رو، به رغم تعمیم پذیری و تطبیق پذیری برخی از هنجارها و ناهنجاری های موجود در حوزه فناوری های رسانه ای، طرح مسائل و چالش های مورد اشاره در این مقاله، به معنای توصیف شرایط کنونی جامعه و خانواده های ایرانی نیست.

قدر مسلم، توجه به پیشینه های فرهنگی و اجتماعی در بررسی کارکردها و کژکارکردهای رسانه های نوین ارتباطی از اهمیت بسیار برخوردار است و جامعه ایران اسلامی نیز از این قاعده مستثنی نیست. وجود زمینه های تربیتی ایرانی و اسلامی در خانواده های این سرزمین، شرایطی متفاوت و متمایز از وضعیت کنونی خانواده های غربی را فراهم آورده است.

تعمیم ادعاهای مطرح شده در این تحقیق به خانواده های ایرانی مسلماً نیازمند انجام تحقیقاتی متفاوت خواهد بود.

با این حال، به منظور پیشگیری از نتایج و عواقب گاهاً ناشناخته استفاده از فناوری های ارتباطی نوین، پرداختن به چالش هایی از این دست مفید خواهد بود. محققان و پژوهشگران حوزه خانواده و رسانه با کسب پیش زمینه ای درباره آسیب های موجود و با بهره گیری از روش های مهم و تأثیرگذار آینده پژوهی قادر خواهند بود تا گامی مهم در این عرصه برداشته و خانواده های ایرانی را نسبت به آسیب ها و چالش های ممکن آگاه سازند.

طی یک دهه گذشته، فضای رسانه ای با ظهور عوامل مختلفی چون اینترنت، فناوری های سیار و تغییر شکل رسانه های آنالوگ به دیجیتال مانند: تلویزیون، موسیقی، بازی، فیلم، مطبوعات و غیره به کلی دگرگون شده است. چنان که جنکینز[۱] اشاره می کند: در جهان همگرایی رسانه ها، هر داستان مهمی روایت شده، هر عنوان تجاری فروش رفته و هر مصرف کننده ای نیز در معرض بافت های رسانه ای چندگانه قرار می گیرد.

از یک سو، با ظهور مفهومی به نام قطب رسانه ای[۲] یا قطب خانه روبه رو هستیم؛ جعبه جادو رسانه هایی را که پیشتر مجزا از هم بودند در هم آمیخته و از طریق رایانه ای قدرتمند و صفحه نمایش مسطح، در بهترین جای اتاق نشیمن خانه قابل دسترسی است.

از سوی دیگر، با کوچک تر شدن رسانه هایی روبه رو هستیم که زمانی کالاهایی خانگی به حساب می آمدند. این رسانه ها امروزه با تبدیل به اندازه جیبی و با قابلیت کاربری به وسیله هدفون، کالاهایی کاملاً شخصی شده اند. از بُعد اجتماعی و تاریخی، اهمیت رسانه ها فقط به اهمیت آنها در عرصه اوقات فراغت شخصی محدود نمی شود.

رسانه ها علاوه بر عرصه اوقات فراغت، به طور فزاینده ای به شکل دهی مجدد فرصت ها و مخاطرات زندگی مردم در عرصه های مختلف اجتماعی، فرهنگی، آموزشی، مدنی، سلامت، کار و فعالیت های تجاری کمک می کنند. این مسئله به صورت بالقوه، می تواند ماهیت مفهوم خانواده و مرز میان حوزه عمومی و خصوصی را دستخوش تغییر قرار دهد.

شولتز[۳] استدلال می کند که در ایجاد چهار نوع دگرگونی اجتماعی – تاریخی موجود، چند عامل اصلی دخیل بوده اند. یکی پیشرفت فن آوری که به رسانه ها کمک کرده است تا مسافت های زمانی – مکانی مختلف را به یکدیگر پیوند دهند. دوم، امکانات نشانه شناختی جدید که می توان از طریق آنها، جهان را نشانه گذاری کرد همچنین زیربنای اقتصادی قدرتمند نظام های رسانه ای که یکسان سازی و کالایی سازی این پیونددهی و کدگذاری را تضمین می کنند. این چهار نوع دگرگونی ایجاد شده از این قرار هستند:

۱. رسانه ها محدوده های طبیعی ظرفیت های ارتباطی انسان را گسترش می دهند.

۲. رسانه ها فعالیت های اجتماعی و نهادهای اجتماعی را جایگزین می کنند.

۳. رسانه ها با فعالیت های غیر رسانه ای متنوعی در زندگی اجتماعی در هم می آمیزند.

۴. بازیگران و سازمان های تمام بخش های جامعه با منطق رسانه ها هم ساز و هم نوا می شوند.

این رویکرد با آنچه اغلب در رسانه های جمعی و همچنین از سوی سیاست گذاران، ترویج می شود، کاملاً متفاوت است. به طور خلاصه، چنان که لیوینگستون و هادن[۴] اشاره کرده اند، پژوهشگران حوزه شکل گیری اجتماعی و عواقب اجتماعی رسانه های نوین به طور فزاینده ای بر این باورند که سه مسئله، کاملاً حیاتی است:

نخست، عدم پذیرش جبرگرایی تکنولوژیک در گفتمان های اجتماعی و سیاسی؛

دوم، برخلاف شعارهای محبوب اجتماعی، شواهد محکمی که نشان دهند اینترنت، جامعه را متحول ساخته، دوران کودکی را دستخوش تغییر کرده، یا اساساً خانواده و آموزش را دگرگون کرده است، در دست نیست. با این حال، مسلماً اینترنت در فرایندهای پیچیده تغییرات اجتماعی دخیل بوده، برخی امکانات را تسهیل کرده و مانع رویداد برخی دیگر نیز شده است.

سوم آنکه میان جهان آنلاین یا مجازی و جهان آفلاین یا واقعی، پیوستگی قابل توجهی وجود دارد. بنابراین، پژوهش ها در حال حاضر مفاهیم اولیه فضای مجازی، به عنوان فضایی به لحاظ کیفی مجزا را رد می کنند.

با در نظر گرفتن شرایط مطرح شده، در این مقاله در مورد دسترسی و استفاده فزاینده خانواده ها به اینترنت و تلفن های همراه خواهیم پرداخت. همچنین به نقشی خواهیم پرداخت که این رسانه ها در ارتباط با بهره مندی – محرومیت دیجیتال،[۵] روابط صمیمانه و روابط حمایتی در خانواده های بزرگ ایفا می کنند.

در این مقاله با تمرکز بر فرزندان به طور خاص، پژوهش خود را که درباره اهمیت اینترنت است به دو بخش فرصت ها و مخاطرات آنلاین تقسیم خواهیم کرد. هر دوی این بخش ها در پژوهش های اروپایی و برنامه های سیاسی جایگاه بالایی دارند. با وجود این، تمایزگذاری میان این دو حوزه بیشتر به دلیل تسهیل تحلیل پیش رو است. زیرا چنان که نتیجه خواهیم گرفت، فرصت ها و مخاطرات آنلاین کاملاً در هم تنیده هستند.

از کودکان، خانواده ها و اینترنت چه می دانیم؟

امروزه در اروپا ۷۵% از بچه ها از اینترنت استفاده می کنند. این مسئله باعث شده است که نگرانی های اجتماعی پیرامون خطرات اینترنت نیز افزایش یافته و سؤالات پژوهشی مختلفی نیز مطرح شوند. پروژه فرزندان آنلاین اتحادیه اروپا که بودجه آن از سوی کمیسیون اروپا تأمین می شود با رویکردی تطبیقی، انتقادی، متنی و کودک محور، به بررسی پژوهش های موجود درباره بچه های اروپایی و فرصت ها و مخاطرات آنان (از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۹) می پردازد.

در این پژوهش، سه نوع ارتباط اینترنتی از یکدیگر متمایز شده اند: نخست، ارتباط یک به چند (در این ارتباط، فرزند دریافت کننده محتوای عظیمی است که در دسترس عموم قرار می گیرد) نوع دوم، ارتباط بزرگسال با فرزند است (در این نوع، کودک به عنوان شرکت کننده در ارتباطی تعاملی است که توسط بزرگسالان هدایت می شود) و در نهایت، نوع سوم؛ ارتباط برابر تعریف شده است (در این نوع ارتباط، کودک بازیگری است در رابطه ای متقابل که می تواند آغازگر یا مجرم باشد)

در جریان این پژوهش، فرصت ها و مخاطرات بر اساس موضوع دسته بندی شدند. سپس به منظور ترسیم دقیق پژوهش های اروپایی موجود، شبکه کودکان آنلاین اتحادیه اروپا، پایگاه داده عمومی و کاملاً قابل جست وجویی را طراحی کرد که درباره تمامی مطالعات تجربی انجام شده و ارائه شده در سرتاسر اروپاست که از آستانه کیفی مشخصی برخوردار بودند. نتیجه امر دست یابی به پیشینه پژوهشی نزدیک به ۴۰۰ پژوهش مختلف بود.

در تحلیل تطبیقی شبکه که درباره دست یابی به اطلاعات و شکاف های پژوهشی در اروپا انجام شد مشخص گردید در مرحله نخست، توزیع مطالعات در سطح اروپا ناهماهنگ بوده است. کشورهایی چون آلمان، انگلیس و دانمارک، دارنده بیشترین پژوهش ها بوده، کشورهایی نظیر لهستان، ایسلند، اسلونی و ایرلند نیز از کمترین پژوهش ها برخوردار بودند.

در کشورهایی که پژوهش های ملی کمتری در این حوزه دارند، پژوهش هایی که از سوی کمیسیون اروپا حمایت می شوند با انجام تحقیقات پان اروپایی روی تمام کشورهای عضو به گردآوری شواهد پرداخته اند. دیگر یافته ها از این قرار هستند:

اغلب پژوهش ها به طور مستقیم روی فرزندان تمرکز می کنند. این در حالی است که بخش زیادی از این حوزه، به نوجوانان مربوط می شود، نه کودکان. همچنین پژوهش هایی درباره والدین و معلمان نیز انجام شده اند.

از آنجا که پژوهش های کمتری از روش های کیفی و ترکیبی استفاده می کنند، شواهد موجود، درک درستی از دیدگاه ها و تجربیات خود بچه ها به ما ارائه نمی دهند. این مسئله به حذف کودکان (که روش پرسش نامه ای برایشان مناسب نیست) منجر می شود و از فعالیت های آنلاین کودکان اطلاعات چندانی به دست نمی دهد.

دست یابی به اینترنت و استفاده از آن میان کودکان اروپایی

در یک دهه گذشته، اینترنت به سرعت به سرتاسر اروپا نفوذ کرده است. پروژه آنلاین فرزندان اتحادیه اروپایی، نکات کلیدی زیر را درباره دسترسی و استفاده خانواده ها از اینترنت در خانه، شناسایی کرده است. تنها شاهد اروپایی قابل مقایسه درباره استفاده فرزندان از اینترنت، نظرسنجی هایی است که به والدین یا سرپرستان کودکان ۶ تا ۱۷ ساله و داده هایی مربوط می شوند که به طور مستقیم از کودکان دریافت شده اند. بر اساس تحلیل این داده ها که هیسبرینک و همکاران[۶] انجام داده اند مشخص شد:

استفاده کودکان از اینترنت رو به افزایش است. این میزان افزایش میان کودکان کم سن و سال تر (۶ تا ۱۱ سال) و کشورهایی که به تازگی عضو اتحادیه اروپا شده اند چشم گیرتر است.

برخلاف تصور رایج مبنی بر اینکه کودکان به واسطه تولد در دنیای دیجیتال، بیش از والدین در این حوزه دست دارند، پژوهش ها نشان می دهند که استفاده والدین از اینترنت نیز بسیار افزایش یافته است. این مسئله، روند پیشین مبنی بر پیش افتادن نوجوانان از بزرگسالان در استفاده از اینترنت را کاملاً بر عکس کرده است.

نظرسنجی یوروبارومتر در سال ۲۰۰۸ نشان می دهد هرچند کودکان (زیر هجده سال) در مجموع بیش از بزرگ سالان از اینترنت استفاده می کنند، اما به طور خاص در مقایسه با والدین، استفاده این کودکان (به ویژه کودکان زیر ۱۱ سال) از اینترنت بسیار کمتر است.

در مجموع انتظار می رود والدین توانایی لازم برای هدایت استفاده فرزندان از اینترنت را داشته باشند. هرچند این امر همواره صادق نیست.

در سرتاسر اروپا، کودکان در محیط خانه بیش از محیط مدرسه از اینترنت استفاده می کنند. همچنین، میان استفاده از اینترنت در محیط خانه و محیط مدرسه در میان کشورهای مختلف، همبستگی مثبتی وجود دارد. در سال ۲۰۰۸، کودکان تمامی کشورهای اروپایی در محیط خانه بیش از هر جای دیگری از اینترنت می کردند.

علاوه بر این، هرچه کودکان بیشتر در محیط خانه از اینترنت استفاده کنند، احتمال استفاده آنان در محیط مدرسه نیز بیشتر است و بالعکس.

همچنین پژوهش های به دست آمده نشان می دهند که هرچه والدین از اینترنت بیشتر استفاده کنند، کودکان آنان نیز از اینترنت بیشتر استفاده خواهند کرد.

چند الگوی متفاوت در حال شکل گیری هستند: نخست آنکه با افزایش امکان دست یابی به اینترنت در محیط خانه و مدرسه، شکاف های جنسیتی در دست یابی به اطلاعات رو به کاهش هستند. دوم آنکه فرهنگ استفاده انفرادی از این اینترنت و در اتاقی مجزا میان نوجوانان (به ویژه پسران) رو به گسترش است. و در نهایت آنکه در تمامی کشورهای جهان، مدت زمان استفاده از اینترنت میان دختران و پسران رو به افزایش است.

از حدود چهارده سالگی، تعداد دخترانی که در هر مکانی از اینترنت استفاده می کنند کمی بیش از پسران است. دلیل این مسئله این است که در گذشته، دختران بیش از پسران در محیط خانه از اینترنت استفاده می کرده اند. تا سال ۲۰۰۵ این روند به همین گونه بود، اما پس از این دوره پسران بیش از دختران در محیط خانه از اینترنت استفاده می کردند. با وجود این، باید خاطر نشان کرد که در بحث درباره مدت زمان اختصاص داده شده به اینترنت میان دختران و پسران، داده های کافی و قابل استنادی در دست نیستند.

مک کوئیلن و دهیننز[۷] اشاره می کنند که با در نظر گرفتن شکاف هایی که میان کشورهای اروپایی وجود دارند، یکی از گرایش های مثبت، کاهش تفاوت های میان استفاده جوانان از اینترنت در سراسر اروپا است. امروزه دختران، کمی بیش از پسران از اینترنت استفاده می کنند. (دختران ۷۶% و پسران ۷۴%) تنها در گروه سنی شش و هفت سال است که دختران کمتر از پسران از اینترنت استفاده می کنند. (۴۶% دختران در مقابل ۴۸% پسران)

با در نظر گرفتن پرسش های پیشین درباره دسترسی و استفاده از اینترنت، سؤال دیگری مطرح می شود که احتمالاً بیش از هر سؤال دیگری در حوزه خانواده و اینترنت مورد پژوهش قرار گرفته است:

مسئله بهره مندی – محرومیت دیجیتال.

به طور خاص، سؤال مطرح این است که آیا محرومیت دیجیتال، فرم های موجود محرومیت اجتماعی را تشدید می کند؟ و آیا راهکارهای مربوط به پرورش بهره مندی دیجیتال می تواند محرومیت اجتماعی را بهبود ببخشد؟ سؤال دیگری که به صورت فزاینده ای به آن توجه می شود، این است که آیا اینترنت در حال تغییر شکل دادن ساختار روابط شخصی است؟ از نظر خانواده، بسیاری از این نوع روابط مورد توجه هستند. در این گزارش، ما دو نمونه را بررسی می کنیم: یکی روابط عاطفی یعنی واسطه گری صمیمیت؛ و دوم میزان توانایی فناوری ارتباطات و اطلاعات در واسطه گری در روابط مراقبتی و حمایتی در محیط خانه و به ویژه میان اعضای خانواده ای که در مکان های مختلفی به سر می برند.

موضوعات مورد توجه از این قرار هستند:

(پیشتر، مفاهیم مربوط به محرومیت اجتماعی – اقتصادی در زندگی روزمره به خوبی ثبت شده است. برای مثال، فقر به دست یابی محدود به امکانات آموزشی، نداشتن سلامتی، بی ثباتی نهاد خانواده و همچنین معایب مادی نسبت داده می شود. پیوند میان محرومیت و زندگی خانوادگی را در حوزه های دیگر نیز می توان یافت. در منشور حقوق بشر اروپا[۸] مفاهیمی چون حقوق اجتماعی، اطلاعاتی و خانوادگی در کنار مفاهیمی نظیر حقوق مربوط به اقتصاد، سلامت و آزادی گنجانده شده اند. ماده هفتم این منشور، حق خانواده و زندگی خصوصی را به طور مستقیم به ارتباطات پیوند می زند. بنابراین، امروزه حق اطلاعات و ارتباطات نیز مانند حق داشتن زندگی خانوادگی کاملاً صریح و روشن است.

(پژوهش درباره محرومیت دیجیتال، در ابتدا از الگوی بررسی شده در کنش و سیاست محرومیت اجتماعی پیروی می کرد. تمرکز آن نیز روی موانع اقتصادی پیش روی بهره مندی بود که مردم را از دست یابی به فناوری ارتباطات و اطلاعات بازمی داشت. اما بعدها این پژوهش ها به سمت تعریف گسترده تری پیش رفتند که در آن، مهارت ها و انواع مختلف تعامل گنجانده شده بود.

(دسترسی: دسترسی نداشتن به فناوری ارتباطات و اطلاعات به طور بالقوه مشکل ساز است؛ نه فقط به این دلیل که دست یابی می تواند فرصت های جدیدی را فراهم کند، بلکه به این دلیل که بسیاری از کالاها و خدمات سنتی نیز به فرمت های دیجیتال، مانند اینترنت تبدیل شده اند.

(مهارت: دست یابی به فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی، دست یابی به آموزش، اطلاعات، خدمات و فعالیت های اوقات فراغت را نیز به همراه دارد. بنابراین، در بیانیه ریگا که از سوی اتحادیه اروپا منتشر شده است، به نوعی، سیاست گذاری شده است که شکاف موجود در استفاده از اینترنت میان گروه های در معرض خطرِ محرومیت و گروه هایی که منتفع دانسته می شوند، کاهش داده شود. یکی از اهداف برشمرده در این بیانیه این بود که تمامی تارنماهای عمومی، در دسترس افراد ناتوان قرار گیرد و شکاف سواد دیجیتال برای گروه های محروم به نصف کاهش یابد.

(خانواده و بافت اجتماعی فرهنگی آن از سنین پایین، سطح خودکارآمدی را در رابطه با تمامی جوانب فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی تحت تأثیر قرار می دهد.

(نگرش: در حالی که بر اساس میزان دسترسی به فناوری ارتباطات و اطلاعات و مهارت های مرتبط با آن، طبقه بندی های مختلفی در حال ظهور هستند، در طبقه بندی رشته های مختلف نگرشی و انگیزشی، پیشرفت های چندانی رخ نداده است. روشن است که میان گروه های اجتماعی محروم، این نگرش ها بیشتر منفی هستند.

(تعامل: بیشتر پژوهشگران توافق دارند که تعامل با فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی از سطوح مختلفی برخوردار است، اما در مورد اینکه چه چیزی به تعاملی با کیفیت می انجامد هنوز توافق روشنی وجود ندارد. باید بهره مندی به روشنی درجه بندی گردد تا بتواند منعکس کننده شیوه های مختلفی از تعامل با فناوری باشد.

مفاهیم بهره مندی دیجیتال در خانواده های آینده

فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی نظیر اینترنت و تلفن همراه در ابتدا و بیش از هر چیز به دو مفهوم ارتباطات و تعاملات اجتماعی مربوط می شوند. هر دوی این مفاهیم برای یک زندگی خانوادگی سالم ضروری به نظر می رسند. بنابراین، محرومیت از فرصت ها به منظور یادگیری فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی و تعامل با آنها در محیط خانه، برای آنهایی که مهارت های کافی برای استفاده از ابزارهای ارتباطی موجود ندارند، می تواند محرومیت از شبکه های حمایتی و جامعه گسترده تر را نیز به همراه داشته باشد.

جامعه پذیری و تأثیرات فرهنگی اجتماعی در درون خانواده، بر چگونگی نگرش و رفتار افراد بسیار اثر می گذارد. بنابراین، محیط خانه و خانواده تأثیر بسزایی در طرز برخورد خانواده های آینده با فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی خواهد داشت.

زندگی خانوادگی بنیان تمامی جنبه های (مهارتی، انگیزشی، تعاملی و دست یابی) محرومیت دیجیتال است. نابرابری های موجود در پراکندگی مهارت های فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی میان خانواده هایی با پیش زمینه اقتصادی و اجتماعی فرهنگی متفاوت، ممکن است به مشکلاتی پایدار در آینده کودکان خانواده های محروم بیانجامد.

پژوهش های اخیر نشان می دهند که منابع اقتصادی و آموزشی خانواده ها در محیط های دیجیتال بازتاب می یابند. برای ایجاد جوامعی که در آنها همه خانواده ها با هم برابر هستند، باید بدانیم که چگونه می توان این دور باطل را در خانواده های محروم بر هم زد تا دسترسی به خدمات، روابط اجتماعی، آموزش و اطلاعات دیگر به پیش زمینه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی خانواده وابسته نباشد. تحقق این مهم بدون تمرکز گسترده تر بر محرومیت اجتماعی غیر ممکن است.

تا زمانی که نابرابری های اجتماعی در تعیین هر مرحله از فرایند بهره مندی دیجیتال مهم هستند، توزیع گسترده دستگاه های فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی، چه تلفن های همراه و چه اینترنت، نمی تواند نابرابری های موجود در مهارت ها، انگیزه ها و نوع تعاملات را از میان بردارد.

اگر خانواده، در هر شکل و گونه ای که هست، به مثابه سنگ بنای جامعه دیده شود، بدون شک در جامعه دیجیتال آینده نیز همین اتفاق خواهد افتاد. ازاین رو، لازم است که درک درستی از تأثیر زندگی و منابع خانوادگی در چگونگی مشارکت خود در جامعه داشته باشیم. جامعه ای که بر خلاف به اشتراک گذاشتن بسیاری از ویژگی ها با زندگی روزمره، نیازمند دانش بیشتر و تعامل با خدمات و کالاهای دیجیتال است.

تمرکز اصلی: روابط صمیمانه و فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی

مطالعه ارتباطات میان فردی در روابط صمیمانه در علوم اجتماعی و به طور خاص روان شناسی، سابقه طولانی دارد. ارتباطات مکرر و باز، یکی از مهم ترین اصول موفقیت در روابط هستند، به ویژه روابط صمیمانه که محیط خانواده را شکل می دهند. در این بخش بر چگونگی تأثیر شیوه های ارتباطی و تعاملی جدید بر شکل گیری و حفظ این روابط صمیمانه تمرکز خواهیم کرد.

سیاست

دو حوزه سیاست اتحادیه اروپا برای استفاده از فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی – یعنی حفاظت از داده ها و جلوگیری از آزار و اذیت – پیامدهایی را در ارتباط با روابط صمیمانه به همراه دارند.

حفاظت از داده ها: داده هایی که مردم از طریق فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی در روابط صمیمانه به اشتراک می گذارند، کاملاً شخصی هستند. این داده ها از طریق بخشنامه حفاظت از داده های کمیسیون اروپایی، از طریق جناح های ثالث، از سوءقصد محافظت می شوند.

بر اساس این بخشنامه، داده های شخصی تنها زمانی می توانند با دیگران به اشتراک گذاشته شوند که از این شرایط برخوردار باشند: با کیفیت (برای اهدافی صریح، روشن و قانونی گردآوری شده باشند)، مشروعیت (با رضایت) و شفافیت (اطلاعات مربوط به کاربری و مالکیت داده ها)، حق دسترسی (حق دیدن اطلاعاتی که در مورد شما است)، حق اعتراض (امکان حذف اطلاعات) و حق محرمانه بودن فرایندهای مورد نیاز (حفاظت در مقابل سوءاستفاده دیگران) مطابقت داشته باشند.

تجسس و آزار و اذیت: در حال حاضر در سیاست های اتحادیه اروپا، هیچ گونه سیاستی وجود ندارد که به طور خاص بر جلوگیری از آزار رسانه ای تمرکز کند. برخی بر این باور هستند که قوانین موجود، مانند قانون جلوگیری از آزار و اذیت در انگلستان (۱۹۹۷)، برای پوشش فضاهای رسانه ای نیز کافی هستند.

با وجود این، در مورد شیوه ردیابی افرادی که به چنین اعمالی دست می زنند، مسائلی وجود داشته است و بحث درباره اینکه آیا آزار و اذیت روانی نیز باید جزو اعمال تهدید کننده زندگی پوشش داده شود یا خیر، همچنان ادامه دارد.

برقراری روابط

استفاده گسترده از فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی، می تواند فهرست افرادی را که با آنها آشنا شده ایم و روابط صمیمانه برقرار کرده ایم، دستخوش تغییر کند. همچنین این فناوری ها فرد ملاقات شوند و مکان ملاقات را تغییر دهند.

اولین سؤال مطرح این است که آیا افراد، امروزه با دسترسی به فضاها و تعاملات اجتماعی جدید، روابط عاطفی خود را در محیط های متفاوتی شروع می کنند؟ در حالی که امروزه تارنماهای مخصوص آشناسازی افراد با یکدیگر بسیار فعال هستند، آشنایی افراد از طریق شیوه های سنتی همچنان مرسوم تر است.

تنها تعداد اندکی از افراد هستند که با شریک زندگی خود از طریق اینترنت آشنا شده اند. متداول ترین ابزار برای برقراری چنین روابطی، تارنماهای شبکه های اجتماعی، ایمیل و پیام های اینترنتی هستند.

پژوهشگران معتقدند که افزایش افراد مجرد و همچنین فشار زمانی در دنیای مدرن، افراد جوان را به سمت استفاده از اینترنت به مثابه مکانی ایمن و مفید برای آشنایی با جنس مخالف سوق داده است. باید منتظر نتایج پروژه اتحادیه اروپا روی تارنماهای زوج یابی می،[۹] مای اسپوز[۱۰] و اینترنت باشیم تا میزان رواج این تارنماها در کشورهای اروپایی مشخص شود.

اطلاعات به دست آمده از انگلستان نشان می دهد حدود یک سوم زوج هایی که در محیط اینترنت با یکدیگر آشنا شده اند، اولین بار، یکدیگر را در چنین تارنماهایی ملاقات کرده اند. این مسئله نشان می دهد که این تارنماها در حال تبدیل شدن به بازاری گسترده هستند.

پژوهش های اخیر نشان می دهند میان افرادی که از طریق اینترنت با شریک زندگی خود آشنا شده اند، تفاوت های بیشتری در سن و درآمد دیده می شود. با این حال، این تفاوت ها معنادار نبوده (وقتی تعداد افرادی که با شریک زندگی خود از طریق اینترنت آشنا شده اند کم است، دسترسی به نتایج معنادار دشوار می شود) و ممکن است به طبیعت خاص افرادی مربوط شود که تاکنون در موقعیتی بوده اند که بتوانند شریک زندگی خود را از طریق اینترنت انتخاب کنند. (داتن و همکاران، در دست انتشار)

کسانی که از تارنماهای زوج یابی استفاده می کنند، از سطح درآمد، آموزش و کار بالاتری برخوردار هستند. با وجود این، با در نظر گرفتن کاربران معمول اینترنت، این افراد از نظر اجتماعی، نسبت به آنهایی که از فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی استفاده نمی کنند، به هیچ وجه منزوی تر و تنهاتر نیستند.

پس از اولین ارتباط اینترنتی با یک فرد که از طریق فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی برقرار شده است، میزان درک افراد از آنچه درباره خود مطرح می کنند و اعتماد به آنها، مشخص می کند آیا این روابط به بافتی غیر رسانه ای منتقل خواهند شد یا نه؟

حفظ روابط

توجه رسانه ها و عموم به حفظ روابط نشان می دهد که چگونه استفاده بیش از حد از فناوری های ارتباطاتی و اطلاعاتی می تواند