پاورپوینت کامل حیات عاشورا ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حیات عاشورا ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حیات عاشورا ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حیات عاشورا ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۰۳

شکستن حصار

فرهنگ شیعی و خط اهل بیت، که بارزترین نماد آن در «حماسه عاشورا» تجلی یافت، پیوسته از
سوی امویان و عباسیان مورد هجوم بود، تا از صحنه تأثیرگذاری در اندیشه ها و عمل ها دور باشد.
«انزوای تحمیلی»، سیاست رایج خط خلافت در برابر خط امامت بود.

امامان شیعه نیز برای شکستن این حصر، بر فرهنگ «یاد» تکیه داشتند و بهره گیری از
زیارت و مرثیه و شعر و «احیای امر ائمه» تا سیاست بایکوت اموی و عباسی را ناکام بگذارند.

نقاب بر چهره حق افکندن و پوشاندن تابش و جلوه خورشید، سابقه ای بس طولانی دارد.
آفتاب حق هم پشت ابر نمی ماند و روشنگر جهان می شود. این تمثیل، در تقابل خط امامان و
خط خلفا به وضوح دیده می شود.

از سویی، به شهادت اسناد تاریخی، هتک و قتل و تبعید و زندانی ساختن ائمه و فرزندان
زهرا علیهاالسلام و حتی ممنوعیت تصریح به نام آنان، تا چه رسد به زیارت حضوری و دیدار چهره به
چهره، سیاستی رایج از طرف قدرت های حاکم بود و این شاید برای ناآشنایان به بازی های تاریخ،
باور کردنی نباشد، ولی گواهی اسناد را چه می توان کرد؟!

از سوی دیگر، ترویج فرهنگ ذکر و شعر و زیارت و مدح و مرثیه، به خصوص احیای یاد
عاشورا و مظلومیت ابا عبدالله الحسین علیه السلام به عنوان یک خط مشی دراز مدت و حصارشکن و
خنثی کننده توطئه به انزوا کشاندن «مکتب اهل بیت»، به روشنی دیده می شود و ماندگاری
جلوه های شیعی و جاودانگی نام و یاد کربلا و عاشورا، در سایه همین فرهنگ است.

در عصر حضور

نوشتن و گفتن و نشر فکر و سرودن حماسه و مرثیه، از اسلوب های موفق تبلیغی در مورد یک
اندیشه و مرام و حادثه است. وقتی اهل باطل از این شیوه بهره می گیرند، چرا پیروان حق چنین
نکنند؟

در مقابل دروغ پردازی ها و جعل حدیث و پخش فضایل ساختگی نسبت به امویان و
وابستگان حاکمان جور که کار «بازرگانان حدیث» بود،(۱) تأکید امامان بر نقل فضایل اهل بیت
عصمت و تشویق شاعران به سرودن شعر درباره خاندان پیامبر و بهره گیری از آن در تبیین و
افشای مظلومیت آل الله، هم مقابله با آن «جوّ دروغ» بود، هم انجام رسالتِ «دفاع از حق».

ذکر مناقب و بیان احادیث اهل بیت، در آن جو آلوده به تزویر و دغل، ارزشی گران داشت و
نوعی مبارزه به شمار می آمد، حتی در فرصتِ بالای دار هم فضایل عترت را بیان می کردند؛
همچو میثم تمار.

در آن عصر خشن و روزگار خفقان زده نسبت به «راه راست»، احیای فرهنگ اهل بیت،
تلاشی مثبت و سازنده محسوب می شد و شاعران متعهد شیعه، ضمن افشاگری علیه مظالم
جباران، به نشر مناقب علوی و مصائب عاشورا و خط فکری ائمه معصوم وطرح هدایتی شیعه
می پرداختند، تا مردم حق طلب، در آشفته بازار آن همه خطوط گوناگون و جریان های فکری و
سیاسی ساخته و پرداخته دستگاه حاکم یا منحرفانِ شهرت طلب، «عروه الوثقی» و «حبل
المتینِ» استوار و اطمینان بخش و «صراط مستقیم» را بشناسند و به بی راهه نروند.(۲)

برگزاری جلسات و دیدارهای حضوری و نقل احادیث ائمه و آشنا ساختن توده های هوادار
اهل بیت با سخنان معصومان، در زمان حیات ائمه و عصر حضور هم جریان داشت و مورد تشویق
امامان بود و از آن به عنوان «احیای امر» یاد می شد.

امام صادق علیه السلام از فضیل می پرسد: آیا می نشینید و با هم حرف می زنید و حدیث می گویید؟
می گوید: آری! جانم به فدایت. حضرت فرمودند:

«اِنَّ تِلْکَ المجالِسَ اُحِبُّها، فَاَحیُوا اَمْرَنا یا فُضَیْل، فَرَحِمَ اللّهُ مَنْ اَحیی اَمْرَنا … .»(۳)

«این گونه مجالس را من دوست می دارم، پس ای فضیل! امر ما را زنده بدارید، رحمت
خدا بر کسی که امر ما را احیا کند.»

در حدیث دیگری چنین توصیه فرمودند:

«تَزاوَرُوا وَ تَلاقُوا وَ تَذاکروا و اَحْیُوا اَمْرَنا.»(۴)

«همدیگر را دیدار و ملاقات کنید، با هم مذاکره و گفت و گو کنید و امر ما را زنده نگاه
دارید.»

این تعبیر «اَمْر» همان چیزی است که مقوم، ریشه و مبنای «فرهنگ اهل بیت» و «خطِّ
امامت» است، یعنی عقیده به جایگاه و علم و عصمت و امامت آنان و اطاعت امرشان و حجت
دانستن آنان در امور دین و دنیا. علامه مجلسی در تفسیر این کلمه نوشته است:

«مراد از “امر ائمه”، امامت و دلایل امامت ائمه و فضیلت ها و صفات آنان است و نیز
نقل اخبار و نشر آثارشان و بحث و یادآوری علومشان و احیای دانش هایشان از
طریق عنایت و توجه و نوشتن و نقل کردن، به شکلی که مانع از کهنه شدن و فراموش
گشتن و فرسودگی معارف آنان گردد و به نحوی باشد که مایه حفظ آن شود.»(۵)

روی این اصل، تشکیل جلسات ذکر و حدیث خوانی و منقبت خوانی و نقل معارف اهل بیت،
موجب زنده شدن و زنده ماندن فکر و فرهنگ سازنده شیعی بوده و علی رغم سیاست خلفا در
جهت بستنِ درِ خانه ائمه و منزوی ساختن آنان و به فراموشی سپردن این جریان حق، خورشید
فروزان فضایل و جلوه های مرامشان دل ها و اندیشه ها را در تسخیر خود داشت و امامان، حاکمانِ
بلامنازع و فرماندهان بی ساز و برگِ دل ها و جان ها بودند.

ذکرها و یادها نیز نوعی مبارزه بود و جلسات انس و دیدار، یافتن محور وحدت به شمار
می آمد و حلقه های نقل احادیث، مایه انسجام فکری و پیوندهای عقیدتی شیعه محسوب
می شد. امامان نیز مشوق این گونه برنامه های فرهنگی در عصر خودشان بودند.

اهرم شعر (مدایح و مراثی)

ارزش شعر خوب و متعهد و مکتبی، وقتی روشن تر می شود که به تباه گری سروده های منفی و
شعرهای تخریبی و قالب های ادبی استخدام شده در خدمت کفر و ظلم و فساد توجه شود. در هر
صورت، هر دو سلاح است، یکی «با حق»، یکی «برحق». شعر منفی و ضدارزش را جز با شعر خوب
و پرمحتوا و آرمان گرا نمی توان پاسخ گفت. اگر شعر مبتذل و فاسد، «سیّئه» باشد، شعر ارزشی
«حسنه» است و به مقتضای آیه «اِدْفَعْ بِالَّتی هِیَ اَحْسَنُ السّیئهَ»،(۶) باید «سیّئات شعری» را با
«حسنات شعری و هنری» دفع کرد و از میدان به در برد.

دربارهای خلفا، هم برای توجیه حکومت ظالمانه خویش، هم برای به انزوا کشاندن یا لجن
مال کردن رقیبان و دشمنان، از شاعران و اهرم شعر بهره می گرفتند.

در مقابل، شاعران مکتبی و پروردگان دامن اسلام و دلباختگان اهل بیت، با شمشیر شعر به
میدان می رفتند و در حوزه ادب و کلام و بلاغت و شعر، به تمجید خوبی های خاندان رسالت و
بیان مفاسد خلفا و ماندگار ساختن یاد مظلومیت شهدای کربلا می پرداختند.

کسانی همچون فرزدق، کمیت، دعبل، عوف بن عبدالله، عبدالله بن کثیر، عبدی کوفی و …
با زیباترین و مؤثرترین وجهی، مفاخر و فضایل ائمه را در قالب شعر بیان می کردند و با
جان سوزترین تعبیرات، مظلومیت «آل علی» و شهیدان راه حق و کشتگان وادی عشق در کربلا را
ترسیم می کردند.

در آن روزگار، شاعران متعهد شیعه، سنگرداران پرشور و مبارزان نستوه میدان بیان بودند
و جهادشان مورد توجه ائمه بود و شاعران مکتبی، در دل حق طلبان و باطل ستیزان جا داشتند و
از همین رو اغلب تحت تعقیب بودند.

به بیان مقام معظم رهبری:

«با توجه به پایگاه بلند “شعر مسلکی” در قرن های اول و دوم هجری و یادآوری این
نکته که شاعر متعهد به مسلک، برجسته ترین و مؤثرترین نقش را در ترویج
گرایش های مسلک خود و تبیین هدف ها و شعارهای آن به کار می برده است، طبیعی
می نماید که حساب ویژه ای برای اظهارات و سروده های شاعران وابسته به
جناح های سیاسی در نظر گرفته آید … شاعران هواخواه علویان در قصاید خود که
غالباً سرشار از نوعی عاطفه شورانگیز ناشی از احساس مظلومیت است، این
استدلال ها را رد کرده، استدلال های دیگری و گاه از نوع همان ها بر حقانیت ادعای
ائمه شیعه ارائه می نمودند … .»(۷)

به تعبیر استاد محمدرضا حکیمی:

«در شعر مذهبی، نظر کلی بر نشر مبادی دین بود و احیای حقایق ایمان و زنده کردن
دل ها و جان ها و جاری ساختن خون حماسه و تعهد در رگ ها و پی ها. از این رو
شاعران بزرگ شیعه، همیشه برای حکومت های فاسد، خطری بزرگ محسوب
می شدند؛ زیرا آنان در خلال مدح آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم ، حقایق دین و صفات لازم حاکم
دینی را یاد می کردند و با ذکر صفات اسلامی امامان و مقایسه و تحقیر زمامداران،
دل ها را به حق و حکومت حق توجه می دادند.»(۸)

حمایت امامان از شاعران متعهد

امامان شیعه، با صراحت و کنایه، با گفتار و عمل، مدافع شاعرانی بودند که سلاح شعری خویش را
در این جبهه به کار می گرفتند و مدیحه سرای اهل بیت و مرثیه سرای مظلومانِ آل علی بودند.
وعده پاداش های عظیم الهی، برای شاعرانی که مدح آل محمد کنند و درباره امامان شعر
بسرایند، در این رابطه است. این فرموده امام صادق علیه السلام که:

«مَنْ قالَ فینا بیتَ شِعر بَنی اللّهُ لَهُ بَیْتاً فی الجَنَّهِ.»(۹)

«هر که درباره ما یک بیت شعر بسراید، خداوند برایش خانه ای در بهشت بنا کند.»

یکی از احادیث فراوان در این مورد است. عالمان راستین نیز در پیروی از همین خط
ولایی، نظرات روشن و مثبت خویش را ابراز کرده اند.(۱۰)

علامه امینی در تحلیل موضع حق شاعران شیعی و حمایت آنان از خاندان رسالت، درباره
«سید حمیری» که یکی از این وارسته مردان مخلص اهل بیت بود و از یادآوران بزرگ عاشورا و از
محبوبان و مقربان در نگاه و دل امام صادق علیه السلام به شمار می رفت، نوشته است:

«… از بسیاری از شاعران در جدیت و دعوت به بنیاد استوار، پیشی گرفت و در
ستایش عترت پاک پیامبر، فراوان شعر گفت و با ایثار جان و هستی در راه تقویت
روح ایمان در جامعه و احیای دل های مرده، با پراکندن و نشر فضایل “آل اللّه”
وگسترش فضایل این خاندان و نکوهش و انتقاد از دشمنانشان، از دیگر شاعران،
برتر و بالاتر گشت … و به گفته ابوالفرج اصفهانی، شعرهایش یا آمیخته با مدح بنی
هاشم، یا بدگویی و انتقاد از دشمنان و مخالفانشان بود.»(۱۱)

این شیوه، بخشی از تولی و تبری به شمار می رفت که