پاورپوینت کامل اسلام و تربیت فرزند(۱) ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلام و تربیت فرزند(۱) ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلام و تربیت فرزند(۱) ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلام و تربیت فرزند(۱) ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

۵۸

«قسمت چهارم»

فصل چهارم، مرحله سوم: مرحله خردسالی

مرحله خردسالی از هنگام از شیر گرفتن کودک آغاز می شود و تا آخر سال ششم یا هفتم عمر او
ادامه می یابد. این مرحله، از مهم ترین مراحل تربیت زبانی، عقلی و اجتماعی کودک است که در
آن، ساختار روحی ای که استوانه های سلامت روانی و اخلاقی کودک بر آن استوار است، شکل
می یابد؛ از این رو این مرحله عنایت ویژه پدران و مادران را نسبت به تربیت کودکان و ایجاد
آمادگی های لازم در آنان برای تبدیل شدن به عناصری فعال در محیط اجتماعی را می طلبد.

شاخصه های تربیتی مرحله دوم ضمن روش تربیتی زیر مشخص می شود:

اول: آموزش خداشناسی به کودک

کودک فطرتاً با ایمان به خدا متولد می شود؛ آن جا که پرسش هایش درباره پدید آمدن خود،
هستی، پدر و مادر و چیزهایی که دور و بر اوست آغاز می شود و فکر محدودش آماده پذیرش
اندیشه خالق و صانع است، ـ چنان که دانشمندان دینی و روان شناسان گفته اند ـ وظیفه والدین
است که از این پرسش ها در معرفی خدا و خالق هستی ـ در حدّ فکر محدود او ـ بهره برداری کرده
ونهال ایمان را در قلب وی غرس کنند.

«[ایمان به خدا] از مهم ترین ارزش هایی است که باید در دل و جان کودک بذر آن را
بارور کرد … [این ایمان] در آینده به او امید به زندگی و اعتماد به خالق را خواهد
بخشید و در او مانعی دینی پدید خواهد آمد که از ارتکاب گناهان بازش خواهد
داشت.»(۲)

تعلیم و تربیت در این مرحله بهتر است به دور از شتابزدگی و ضمن یک روش مداوم
ومتناسب با رشد عقلی و میزان پختگی زبانی او صورت گیرد. حضرت امام محمدباقر علیه السلام این
پیوستگی و تداوم در آموزش را چنین معرفی فرموده است:

«إذا بلغ الغلام ثلاث سنین یقال له: قل لا اله الاّ اللّه سبع مرّات، ثمّ یترک حتّی تتّم له
ثلاث سنین و سبعه اشهر و عشرون یوماً فیقال له: قُلْ محمدٌ رسول اللّهِ سبع مرّات،
و یترک حتّی یتمّ له اربع سنین ثم یقال له: قُلْ سبع مرّات صلّی اللّه علی محمد و آله،
ثمّ یترک حتّی یتمّ له خمس سنین ثمّ یقال له: ایُّهما یمنیک و ایُّهُما شمالک؟ فاذا عرف
ذلک حوّل وجهه الی القبله و یقال له: اُسْجُدْ، ثُمّ یترک حتّی یتمّ له سبع سنین فاذا تمّ
له سبع سنین قیل له: اِغْسِلْ وجهکَ و کَفَّیْکَ، فاذا غَسَلَهُما قیل له: صَلِّ، ثُمَّ یترک حتّی
یتمّ له تسع سنین، فاذا تمّت له تِسع سنینَ عُلِّمَ الْوُضُوءُ وَ ضُرب علیه و اُمِرَ بالصَّلوهِ
وَضُرِبَ علیها، فاذا تعلّم الوضوء و الصَّلاه غفرالله عزّ و جلّ له و لِوالِدَیْهِ ان شاءاللّه.»(۳)

«وقتی پسر بچه به سنّ سه سالگی رسید به او آموزش می دهند که هفت بار “لا اله الاّ
اللّه” بگوید، سپس وی را تا رسیدن به سنّ سه سال و هفت ماه و بیست روز به حال
خود می گذارند و آن گاه بدو می گویند تا ۷ مرتبه “محمد رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم ” بگوید. باز
رهایش می کنند تا چهار سالگی، در این سن به او یاد می دهند تا ۷ بار “صلی اللّه علی
محمدو آله” بگوید. سپس تا تمام شدن پنج سالگی کاری به وی ندارند. در پنج
سالگی از او درباره شناخت دست چپ و راست سؤال می شود. اگر دست راست وچپ
خود را تشخیص داد، او را رو به قبله کرده و امر به سجده می کنند. در ادامه، تا هفت
سالگی چیزی بدو نمی آموزند. در پایان هفت سالگی به او گفته می شود خود دست
ورویش را بشوید، وقتی از پس این کار برآمد به او گفته می شود: نماز بگذار. باز تا
رسیدن به نُه سالگی آزادش می گذارند، در پایان نه سالگی وضو و نماز را بدو
می آموزند، در صورت تخلف از آن ها کتک می خورد. اگر وضو و نماز را یاد بگیرد،
آمرزش خدای عزیز شامل حال او و پدر و مادرش خواهد شد. ان شاءالله»

درستی چنین شیوه تربیتی را دانش روانش شناسی جدید نیز به اثبات رسانده است:

«کودک در سن دو تا سه سالگی از جنبه کلامی قادر خواهد بود ادراک خود را درباره
بسیاری از اشیا و روابط [بین آن ها] بیان کند … و در پایان سه سالگی می تواند
جملات را براساس قواعد زبانی رایج به کار گیرد و این آمادگی، امکان ساخت جملات
ابتدایی و صحیح را برای وی فراهم می آورد.»(۴)

عمق بخشی ایمان کودک به خدا، در تربیت وی لازم و ضروری است. کودک در این مرحله،
از جهت های مختلف، که از جمله آن ها ایمان به خداست، مقلد پدر و مادر است.

دکتر اسپاک می گوید:

«زمینه عشق و ایمان به خدا در کودک، همان زمینه عشق و ایمان والدین به
خداست.»

سپس می افزاید:

«میان سه تا شش سالگی، کودک تلاش می کند تا در همه چیز از پدر و مادر خود
تقلید کند، پس اگر آنان از خدا برای او سخن بگویند، ایمان کودک به خدا نیز دقیقاً به
گونه ای خواهد بود که در ضمن کلماتشان به او آموخته اند.»(۵)

کودک در این مرحله پیوسته به روابط محبت آمیز و دوستانه گرایش دارد تا آن که محبوب
واقع و یک سر و گردن از دیگران برتر و بالاتر محسوب شود.

«تأکید ورزیدن بر صفات خاصی چون رحمت و دوستی و گذشت تا حدّ اعلای آن، و تا
حد ممکن عدم یادکرد صفاتی چون عقاب و انتقام [الهی].»(۶)

در نتیجه تصویری که کودک در اندیشه خود از خدای تعالی خواهد داشت، تصویری زیبا
خواهد بود که دوستدار اوست، از این رو تعلق خاطرش به ذات مقدس الهی افزایش یافته و او را
بخشنده دوستی و رحمت به خود خواهد پنداشت.

اگر خواستیم برای او چهره ای از روز قیامت ترسیم کنیم، بهتر است بر نعمت های بهشتی؛
به آنچه با میل و خواست او تناسب دارد، از قبیل خوردن و نوشیدن و بازی کردن و غیره تأکید
ورزیم و بر این نکته که اگر خوشخو و ملتزم به آداب اسلامی باشد به بهشت خواهد رسید و اگر
ملتزم نباشد از آن محروم خواهد شد.

تأکید بر آتش جهنم و عذاب الهی را بهتر است تا دوره ای دیگر از عمرش به تأخیر انداخت.

دوم: تأکید بر دوستی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم و اهل بیت علیهم السلام

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرموده است:

«اَدِّبُوا اَوْلادَکُمْ عَلی ثَلاثِ خِصالٍ: حُبِّ نَبِیِّکُمْ وَ حُبِّ اَهْلِ بَیْتِهِ وَ قَراءَهِ الْقُرْآنِ.»(۷)

«فرزندان خود را بر سه خصلت تأدیب کنید: دوستی پیامبرتان، دوستی اهل بیت وی
و تلاوت قرآن.»

در این مرحله، ادراک ها، احساسات و عواطف کودک رشد می کند، احساساتی مانند دوستی
و دشمنی، جذب شدن و نفرت ورزیدن، میل پیدا کردن و بی میلی. بایسته است که در این
مرحله، پدر و مادر از حالات و استعداد عاطفی کودک بهره برداری کرده، ادراک ها و عواطفش را
رشد داده و آن ها را به سمت برترین نمونه های بشری توجه دهند و در اعماق جان شان دوستی
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم و اهل بیت علیهم السلام را بنشانند.

بهترین شیوه تأکید بر دوستی پیامبر و آل او تبیین جایگاه آنان و شیوه رفتارشان در جامعه
است، به خصوص توجه دادن به آنچه که به رحمت، توجه، کرم، دردها، محرومیت ها و دشمنی
دیگران با آنان باز می گردد، کودک را همدل آنان و دوستدارشان خواهد ساخت و دشمنِ مشرکان
و منحرفانی که به آزار و اذیتشان پرداختند.

تأکید بر تلاوت قرآن در خردسالی به خصوص آیات و سوره هایی که معانی آن ها را درک
می کند، کودک را مجذوب کتاب خدا می سازد و جویای آنچه که در آن آمده است.

واقعیت، توان کودک خردسال را در تکرار و حفظ آنچه می شنود، به اثبات رسانده است. از
این رو کودک با عشق به قرآن کریم و جاذبه آن رشد می کند و مفاهیم و ارزش های قرآنی بر
اندیشه و رفتار او بازتاب خواهد داشت.

سوم: تربیت کودک براساس فرمانبرداری از پدر و مادر

پدر و مادر در تربیت فرزندان، وظیفه بزرگ تری دارند. این مسؤولیت قبل از هر چیز، بر دوش
آن ها سنگینی می کند. آنان هستند که شخصیت آینده کودک را می سازند. مدرسه و محیط
اجتماعی، در تربیت کودکان نقش دوم را داراست.

کودک اگر بر فرمان پذیری از پدر و مادر عادت نکند، پندها، راهنمایی ها و دستورهای
اصلاح گرانه و تربیتی آنان را به دیده پذیرش نخواهد نگریست. از این رو مشکلات زیادی برای
خود، پدر و مادر و اجتماع خواهد آفرید و ارزش ها را زیر پا خواهد نهاد و تمام قوانین، آداب و
رسوم وضع شده و پذیرفته شده از جانب دولت و عرف اجتماع را نادیده خواهد گرفت.

حضرت امام حسن عسکری علیه السلام فرمود:

«جُرْأَهُ الولد علی والده فی صغره، تدعو الی العقوق فی کبره.»(۸)

«جسارت فرزند بر پدر در سنین خردسالی، او را در سن بزرگسالی به مخالفت [با
وی] خواهد کشانید.»

حضرت امام محمدباقر علیه السلام فرموده است:

«… شَرُّ الابناءِ مَنْ دَعاهُ التقصیر الی العقوق.»(۹)

«… بدترین فرزندان کسانی هستند که تقصیرها و کوتاهی ها آنان را به مخالفت [با
والدین] سوق دهد.»

تربیت کودک براساس فرمان پذیری و پیروی از پدر و مادر تلاشی پی گیر از جانب آنان را
می طلبد تا وی را بر این کار عادت دهند؛ زیرا کودک در این مرحله از زندگی در پی بنای شخصیت
و استقلال ذاتی خود است. از این رو به کوشش اضافی پدر و مادر نیازمند است. بهترین ابزار
تمرین کودک بر فرمان پذیری، آن است که احساس عشق و محبت کند.

دکتر یسری عبدالمحسن می گوید:

«مهم ترین عواملی که کودک را بر طاعت و فرمانبرداری مساعدت می کند … محبت
ودوستی ای است که از جانب تمام افراد خانواده احساس می کند.»(۱۰)

وسایلی که در او روحیه اطاعت پذیری را پدید می آورد، عبارت اند از: «امنیّت، محبّت،
منزلت، آزادی و نیاز به نیروی کنترل کننده.»(۱۱)

دکتر «فاخر عاقل» این نیازها را به گونه زیر معرفی کرده است:

«نیاز به تثبیت ذاتی یا منزلت [فردی و اجتماعی]، این که به موجودیت و مقام او
معترف باشند و به وی توجه نشان دهند … و نیاز به امنیت، محبت و استقلال.»(۱۲)

بنابراین، اگر کودک از جانب پدر و مادر محبت، دوستی و جایگاه ویژه ای را احساس کند،
خواهد کوشید که این جایگاه را به منظور فراهم ساختن رضایت آنان، حفظ کند؛ و