پاورپوینت کامل فرهنگ سازی و نیروپروری ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرهنگ سازی و نیروپروری ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرهنگ سازی و نیروپروری ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرهنگ سازی و نیروپروری ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

۴۸

انگیزه های برتر

نیروی محرک انسان برای تلاش، «انگیزه» و «اراده» است. هر چه انگیزه قوی تر و اراده استوارتر
باشد، حجم کار و دقت عمل و استمرار در فعالیت نیز بیشتر و خستگی و یأس، کمتر خواهد بود.

از این قاعده، یک «برنامه» پدید می آید و آن اینکه برای تقویت انگیزه ها و نیز تکیه بر
انگیزه های قوی تر باید تلاش کرد، تا شاهد تلاش بیشتر و خستگی ناپذیرتری بود. عشق و ایمان،
به عنوان دو عامل مهم انگیزه آفرین و انگیزه پرور، می تواند مورد توجه قرار گیرد. شور و عشق،
آدمی را پرتوان و سرشار از نیرو و انگیزه می کند و «عاشق، ز رنج، گریه و زاری نمی کند …».

ایمان به یک مبدأ بالاتر و خدای دانا که حساب و کتاب و پاداش و عقاب در دست اوست، نیز
تلاش خالصانه و بی ادعا و بدون چشمداشت حتی تشویق از سوی مردم را در پی دارد. آن که خدا
را همیشه حاضر و ناظر می بیند، چه کارگر روزمزد باشد، چه کارمند استخدامی، چه شاغل آزاد،
جدی تر و درست تر کار می کند؛ اما فاقد این گونه انگیزه برتر، یا از کار خسته می شود، یا از کار
می دزدد، یا کارش را ریایی انجام می دهد.

چرا پیامبران الهی، آن همه نستوهی و جدیت و تلاش خستگی ناپذیر از خود نشان
می دادند؟ چون هم «عشق» به کار خویش داشتند، که هدایت و سعادت مردم بود، هم «ایمان» به
خداوند داشتند، که تقویت کننده انگیزه عمل است، هم چشمداشت آنان به خدا و اجر الهی و
ثواب اخروی و رضای حق بود، نه پسند مردم یا «احسنت» و «بارک الله» این وآن.

در قرآن کریم، بارها از پیامبران الهی، با این ویژگی که «از مردم اجر و مزدی نمی خواستند»
یاد شده است.(۱) کسی هم که بنا را بگذارد بر انجام دادن «کارهای پیامبرانه»، یا «شیوه های
پیامبرانه در کارها»، از همین پشتوانه پایان ناپذیر برخوردار خواهد بود. سوختن برای روشنگری
دیگران، بیرون از دایره حسابگریهای مادی و مردمی است و کار عاشقانه، انگیزه ای قوی تر از
مادیات و مزایا و حقوق می طلبد.

یاران که اسیر دکه داری شده اند

از جبهه خشم و خون فراری شده اند

یک روز قرارداد جان می بستند

افسوس که امروز اداری شده اند(۲)

فراتر از شکل و ظاهر

ارزیابی هر عمل، گاهی با چشم سطحی بین و با نگاه به شکل و ظاهر آن انجام می گیرد، و گاهی به
محتوا و درونمایه توجه می شود. در فعالیتهای فرهنگی و فرهنگ سازی، باید به نگاه و چشم دوم
مجهز بود و کار فرهنگی را با مقیاسهای سودآوری یا بازدهی مادی و فوری، یا نمود خارجی و
شکلی نباید محاسبه کرد.

«تربیت یک انسان»، خود بزرگ ترین پاداش و دستمزد یک «مربی» است و انسان سازان با
توجه به ارزشِ کار خویش، نباید چشمداشت مادی داشته باشند. شیرینی و لذت و بهره روحی
که یک عنصر فرهنگی از تلاش خود می برد، خلأ روحی او را پر می کند و برترین مشوق اوست.

همان گونه که خوب درس خواندن دانش آموزان، رنجها و خستگیهای معلمان را از تنشان
به در می برد و به آنان لذت روحی می بخشد، هادیان جامعه و فرهنگسازان نیز، اجر خود رادر
هدایت یافتن افراد می برند و همین برایشان کافی است. در توصیه های رسول خدا ـ صلی الله
علیه وآله وسلم ـ به امیرمؤمنان، آن گاه که وی را در پی مأموریتی به یمن فرستاد، این کلام نورانی
دیده می شود:

«یا علی! … لاََنْ یَهدیَ اللّهُ علی یَدَیْک رَجُلاً خیرٌ لک ممّا طلعَتْ علیه الشمسُ و
غَرَبتْ.»(۳)

«ای علی! اگر خداوند به دست تو کسی را هدایت کند، برای تو بهتر از هر چیزی است
که خورشید بر آنها تابیده و غروب کرده است.»

با این دید، آنکه برای خدا و در مسیر هدایت و تعالی انسانها گام بر می دارد، با متراژهای
مادی و معیارهای ریالی ارزش کار خود را ارزیابی نمی کند و بُعد مثبت و سازنده عمل، مهم ترین
دلخوشی و شیرین ترین لذت او از کار خویش است.

در فعالیتهای فرهنگی و فرهنگ سازی، باید به نگاه و چشم دوم مجهز بود و کار

فرهنگی را با مقیاسهای سودآوری یا بازدهی مادی و فوری، یا نمود خارجی و
شکلی نباید محاسبه کرد.

ساختن، نه ویران کردن

کارهای افراد، گاهی سازنده است و گاه ویرانگر، گاهی شفابخش است و گاه بیماری زا، گاهی درمان
است و گاه درد، گاهی نورافشانی است گاه ظلمت پراکنی، گاهی هدایت است و گاه گمراهگری.
کسی که موقعیت خود و ارزش کار خویش را می شناسد و می داند که در جایگاهی قرار گرفته که
اگر دشمن در آن حضور داشت، چه اندازه تخریب می کرد و آتش می زد، به حساسیت کار خود
آگاه تر می شود و خویش را پیوسته در یک «سنگر» حس می کند که اگر سستی کند یا غافل شود،
سنگر به دست رقیب می افتد و همه زحماتش بر باد می رود.

احساس «سنگربانی»، هم امیدآفرین است، هم انگیزه آفرین، هم افزاینده تحمل و شکیب
در برابر ناملایمات و کاستیها و حتی بی مهریها!

ما خط شکنان جبهه ایثاریم

ترکش خور غم، از آتش دیداریم

تا پاتک باطل نزند ضربه به ما

در برج نگهبانی حق، بیداریم(۴)

البته کار ساختن، دشوارتر از تخریب و ویرانگری است و به راه آوردن، سخت تر از گمراه
کردن است؛ لیکن اجر الهی هم به تناسب همین دشواری کار، مضاعف است. آنچه طبیب دلسوز
را بر سر بالین بیمارش، بیدار نگه می دارد و آنچه به پرستار، قوت قلب و امید و انگیزه می دهد،
محتوای مثبت کار است که در طی آن بیمار، جان خود را باز می یابد، یا دردمند به آرامش و
راحتی می رسد. این نتیجه، هرگز قابل ارزشگذاری با معیارهای مادی نیست.

الگوسازی

قوی ترین عاملی که بر اندیشه، رفتار و عمل انسانها تأثیر می گذارد، شخصیتهای الگویی و
الگوهای رفتاری است. اگر بتوانیم خودمان با اندیشه و سخن و متانت و ایمان و پاکی و تعهد، یک
«الگو» شویم، دیگران نیز از ما سرمشق می گیرند؛ چون به گفته بزرگان: تأثیر عمل یک فرد بر هزار
نفر، بیش از تأثیر حرف هزار نفر بر یک فرد است. این همان کلام سعدی است که: «دو صد گفته،
چون نیم کردار نیست.»

اگر بتوانیم الگوهای شایسته و انسانهای زبده و کامل و خودساخته را که شایسته اند برای
دیگران در پیمودن درست راه زندگی «سرمشق» باشند، معرفی کنیم، باز هم به آنان خدمت
کرده ایم؛ چون این نیز نوعی انگیزه آفرینی و فردسازی است.

آنان که کار فرهنگی می کنند، می توانند از طریق تشویق خوبان، قدردانی از پاکان متعهد و
ایثارگران فداکار، مطرح کردن کار خوب انسانها، معرفی شخصیتهای اثرگذار، به دیدار رفتن و به
دیدار بردن نسبت به آنان که حتی نگاه به چهره شان اثرگذار است، تا چه رسد به بودن با آنان و
زیستن در فضای معنوی حیاتشان، نشر سرگذشتهای خوب و حکایات سازنده، نگارش داستانها
و رمانهای خوب، ساختن فیلمهای مؤثر و دهها از این قبیل کارها، بذر ایمان و طهارت و عمل
صالح را در دلها بکارند.

در جامعه، هر کس به لحاظی مورد قدردانی و تشویق قرار گیرد، موجی از گرایش به همان
کار را در میان افراد پدید می آورد. از اینجاست که تشویق کنندگان و جایزه دهندگان باید نسبت به
بازتاب کار خود حساس و دقیق باشند که چه کسی را به سبب چه کاری مورد تشویق قرار
می دهند و او را چهره و قهرمان می سازند، و این کار، در چه کسانی چه نوع تأثیرهایی بر جا
می گذارد.

جوان گرایی

وادی شعار یک وادی است و میدان عمل، میدانی دیگر. نیروهای جوان جامعه را باید مورد توجه
قرار داد، میدان تلاش و هنرآفرینی را برایشان باز کرد و فراهم ساخت، از خلاقیت و نیرو و تحرک
آنان بهره گرفت، حس «ابراز شخصیت» آنان را ارج نهاد و ارضا کرد، به آنان شخصیت و میدان
انتخاب داد، اما همه اینها با نظارت و هدایت، تا شتاب بیش از حد آنان را از جاده به بیرون پرت
نکند و روحیه پرشتاب آنان، فعالیتها و تصمیمهایشان را خام و نسنجیده بروز ندهد.

میدان عملی که برای جوانان بازتر است و قدرت جسمی و نوآوریهای فکری ای که دارند،
می تواند پشتوانه بسیاری از برنامه های اجتماعی و فرهنگی باشد. آنان هنوز به بی حالی و سستی
دوران پیری نرسیده اند و بیماری و زمین گیری سراغشان نیامده و آفتاب عمرشان در اوج
درخشش است، نه لب بام. پس می توانند خلاقیت داشته باشند.

حضرت امیر ـ علیه السلام ـ در پندی حکیمانه می فرماید:

«عباداللّه! الآنَ فاعْمَلوا، وَ الاَْلْسُنُ مُطلقهٌ و الأبدانُ صحیحهٌ و الأعضاءُ لَدْنَهٌ وَ المُنقَلَبُ
فسیحٌ و المجالُ عریضٌ.»(۵)

«ای مردم! هم اکنون کار کنید، که زبانها باز است و بدنها سالم و اعضاء نرم، و میدان و
مجال هم گشوده و باز و عریض است.»

این ویژگیها در جوانان بیشتر از م