پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به فلسفه تحریم اسراف و تبذیر ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به فلسفه تحریم اسراف و تبذیر ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به فلسفه تحریم اسراف و تبذیر ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به فلسفه تحریم اسراف و تبذیر ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۸۵

بی گمان آموزه های زندگی ساز اسلام ـ که پاره ای از آن در احکام فقهی به چشم می خورد ـ ناظر به
روند حیات فرد و جامعه بشری بوده و مصلحتهای همگانی را در بر دارد. به سخنی دیگر حلال و
حرام در شرع مقدس اسلام بر پایه فلسفه ها و حکمتهایی استوار گشته است که هر کدام، از
خیرگرایی و رهنمونی انسانها به رستگاری دنیا و آخرت حکایت دارد.

برخی حکمها و قانونهای اسلام، در مکتب امامان معصوم ـ علیهم السلام ـ همراه با فلسفه
آن به دست داده شده و یا در گفتار و سیره نبوی و نیز در آیات قرآن کریم بدان اشاره رفته است.
برخی دیگر را می توان از رهگذر خردورزی و تأمل در چند و چونی احکام و حدود الهی به دست
آورد. به هر حال هیچ حکم و قانونی در اسلام، در بوته ابهام و تاریکی نبوده و به سهولت می توان
مقصود از انجام یا ترک و پرهیز از آن را فراچنگ آورد.

ناگفته نماند که مقوله فلسفه احکام یا رازگشایی از چرایی اوامر و نواهی خداوند ـ در حد
توان و استخراج از منابع فقهی ـ از دیرباز در میان فقیهان مورد نظر و اهتمام بوده است.

در این مجال، نگاهی گذرا به فلسفه حکم تحریم اسراف و تبذیر خواهیم داشت. البته
باکوشش بیش تر می توان به شمار فزون تری از علل تحریم اسراف و نیز نکوهش و کیفر دنیوی و
اخروی اسراف پیشگان دست یافت.

۱ـ اسراف، سبب ساز فقر

در میان عوامل تباهی و عقب ماندگی انسانها و جوامع بشری نمی توان فاجعه آفرین تر از فقر
عاملی را سراغ گرفت. از این روست که اسلام در آموزه های الهی اش همواره به کار سفارش نموده
و مسلمانان را به تکاپوی مستمر برای کسب روزی در زمین فرا خوانده و تن آسایی و بی کاری را
نکوهش کرده است:

«فاذا قضیت الصلوه فانتشروا فی الارض و ابتغوا من فضل الله و اذکروا الله کثیرا
لعلکم تفلحون»(۱)

«و چون نماز گزارده شد، در [روی] زمین پراکنده گردید و فضل خدا را جویا شوید و
خدا را بسیار یاد کنید، باشد که رستگار گردید.»

فقر ستیزی اسلام از این حقیقت حکایت دارد که آیینی زندگی بخش بوده و عزت و
سرافرازی مسلمانان را در دنیا و آخرت می طلبد. چنین مکتبی نمی تواند از فقر و ناتوانی پیروان
خویش خرسند بوده و آنان را به ترک کار و فعالیت اقتصادی سوق دهد.

در میان عوامل تباهی و عقب ماندگی انسانها و جوامع بشری نمی توان فاجعه آفرین تر از

فقر عاملی را سراغ گرفت. از این روست که اسلام در آموزه های الهی اش همواره به کار
سفارش نموده و مسلمانان را به تکاپوی مستمر برای کسب روزی در زمین فرا خوانده و
تن آسایی و بی کاری را نکوهش کرده است.

بندگی حقیقی در اسلام در بی نیازی مسلمان از غیر حق تجلی می کند. اما مفهوم تعالی و
تقرب به حق، این نیست که بر اثر معنویت گرایی، مادیات و نصیب خویش از دنیا را از یاد ببرد و
دریوزگی پیشه نماید. گرایشهای دنیاگریزانه و صوفیانه ـ که پس از هجوم مغول به سرزمینهای
جهان اسلام و فروپاشی تمدن مسلمانان نیرو گرفت ـ سبب ساز پندار ناروای برخی شرق شناسان
گشت تا اسلام را به جانب داری از فقر و نکوهش دنیا متهم کنند.

پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ فقر را همسایه کفر تلفی می کند و مسلمانان را از
افتادن در ورطه بی دینی هشدار می دهد:

«کاد الفقر ان یکون کفرا»(۲)

«نزدیک است که فقر آدمی را به کفر کشاند.»

در جای دیگر فقر عامل کاهش دین و ایمان و همچنین پریشان فکری و بدخواهی انسانها
نسبت به یکدیگر خوانده شده است:

«اِنَّ الفقرَ مَنْقَصَهٌ للدّین، مُدْهِشَهٌ لِلْعَقْلِ، داعِیَهٌ لِلْمَقْتِ.»(۳)

«قطعا فقر سبب کاستن از دین و پریشانی خرد و نیز دعوت گر به دشمنی است.»

چنان که از این حدیثها بر می آید، فقر از یک سو به ایمان و دین داری انسان آسیب
می رساند و مؤمن را از تعالی و نیل به درجات ایمان باز می دارد، و از دیگر سو عقل او را دستخوش
پریشانی و نابسامانی در تشخیص خیر و شر می سازد. شکی نیست که این همه بسترساز کژروی
از فطرت الهی و دشمنی انسانها نسبت به یکدیگر می شود و در نهایت گمراهی و پراکندگی
نیروهای انسانی را پدید می آورد.

تبه کاریها و بزه کاریهای اجتماعی ـ که در جوامع رشد یافته یا عقب مانده و توسعه نیافته به
گونه ای فزاینده به چشم می خورد ـ ریشه در فقر معنوی یا فقر مادی دارد.

عوامل درونی و برونی فقر

در تحلیل و ریشه یابی هر پدیده ای ناگزیر از واقع گرایی و واکاوی عوامل گوناگونی خواهیم بود که
بسترساز پیدایش و استمرار آن گشته است. بی تردید فقر به عنوان یک پدیده منفی و نکبت خیز،
عوامل پدید آورنده ای دارد و نمی توان در نگرش فقرشناسانه به یک عامل بسنده کرد.

با توجه به ابعاد فردی و اجتماعی فقر، می باید عواملِ درونی و برونی ایجاد کننده فقر را
سراغ گرفت. پاره ای از این عوامل در پیوند با منش و روش افراد شکل می گیرد که از بی بهرگیِ
آنان از عقل و تدبیر و فعالیت مادی حکایت دارد.

در این جا می توان مواردی مانند خو گرفتن به زندگیِ انگلی، تنبلی و ریخت و پاشهای مالی
و گرایش به نیازهای کاذب در خرید را نام برد که هر کدام سهمی در فقر شهروندان دارد و به
روشنی حاکی از فقدان مدیریت و خردورزی در زندگی شخصی است.

دیر یا زود مصایب این بی تدبیریها گریبان گیر آنان شده و در برخی شرایط جدایی همسران
و از هم پاشیدگی کانونهای خانوادگی را سبب می گردد که فاجعه سازی آن برای جامعه در خور
نگرانی است.

چنان که پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ درباره تبذیر چنین فرموده است:

«مَنْ بَذَّرَ اَفْقَرَهُ اللّهُ»(۴)

«کسی که ریخت و پاش کند، خداوند او را تنگ دست می کند.»

حضرت امیر ـ علیه السلام ـ از اسراف به عنوان عامل فقر یاد می کند:

«سببُ الفقرِ الاسرافُ»(۵)

«زیاده روی در خرج مایه تنگ دستی است.»

بدین سان، آنان که بر اثر اسراف و تبذیر در اموال شان فقیر می شوند، می باید خود را ملامت
کنند. فرا افکنیهایی که اینان به هنگام شکوه و شکایت از زمانه و سرنوشت و بخت بر زبان
می آورند، دلالت بر کوتاهیها و نابخردیهای خودشان دارد؛ زیرا در صورت رعایت تعادل در امور
مالی و پرهیز از ولخرجیها و ریخت و پاشها وسعی در پس انداز و تأمین آتیه می توانستند بیش و
کم پاسخ گوی نیازهای مادی خود باشند.

اندازه نگاه داشتن در هزینه های مالی از اصول مدیریت و سرپرستی هر خانواده بوده و
نمودار عقل اقتصادی به شمار می آید. امام صادق ـ علیه السلام ـ در سخنی پیشرفت و سرافرازی
مردان و زنان میانه رو در امر معاش را خود تضمین کرده است:

«ضَمَّنْتُ لِمَنْ اقْتَصَدَ اَنْ لایَفْتَقِرَ.»(۶)

«برای کسی که در خرج کردن میانه روی دارد ضمانت می کنم که هیچ گاه تنگدست
نگردد.»

پرهیز از افراط و اسراف در عرصه اقتصادی نه فقط از فقر و قرض و گرفتاریهای دیگر
می رهاند، بلکه عامل برکت و فزونی دارایی انسان نیز خواهد گشت. امام علی ـ علیه السلام ـ میانه
روی و زیاده روی در امور مالی را در تقابل با هم قرار داده و همگان را به رعایت عدالت در دخل و
خرج دعوت کرده است:

«اَلْقَصْدُ مِثْراهٌ وَ السَّرْفُ مَثْواهٌ»(۷)

«میانه روی فزونی ثروت را به همراه دارد، و زیاده روی تباهی آن را.»

۲ـ اسراف، زمینه ساز فساد اخلاقی

اقتصاد و اخلاق در ابعاد فردی و جمعی ارتباط تنگاتنگی با هم داشته و هر یک در دیگری تأثیر
مثبت یا منفی خواهد داشت. حاکمیت ارزشهای اخلاقی بر روشها و انگیزه های اقتصادی سبب
جهت گیری آن به سمت خیر و عزت فرد و جامعه خواهد بود.

تبه کاریها و بزه کاریهای اجتماعی ـ که در جوامع رشد یافته یا عقب مانده و توسعه

نیافته به گونه ای فزاینده به چشم می خورد ـ ریشه در فقر معنوی یا فقر مادی دارد.

انبیا که بشر را به توحید و اقامه قسط و عدل در روابط و مناسبات خود فرا می خواندند، به
لزوم معنویت و مکارم اخلاق انسانی نظر داشتند. آنان در هر زمان و مکانی دست پروردگان خود
را به کوشش خداپسندانه در دنیا رهنمون می ساختند؛ به گونه ای که برخورداریهای مادی آنان را
از رشد اندیشه و ایمان و خصلتهای ستوده باز ندارد.

چنان که در متون دینی ما آمده است، نفس و دنیا پیوسته همراهی در طریق ظلم و طغیان
داشته و انسان را از رهگذر تعلقات نفسانی و دنیوی به زیان کاری می کشانند.

حُبّ دنیا نفس آلوده به معصیت و تجاوزگر از حدود الهی را به اسارت می کشد و او را به
تکذیب قیامت و حساب و جزای خداوند برمی انگیزد. بدین گونه است که راه تبه کاری به روی
غافلان از حق و آخرت گشوده می شود و حقایق مکتب هدایت گر وحی از دیده و دل شان پنهان
می ماند:

«کَلاّ بل تُحِبُّونَ الْعاجِلَهَ وَ تَذَرُونَ الاْآخِرهَ»(۸)

«ولی نه! [شما دنیایی] زودگذر را دوست دارید و آخرت را وا می گذارید.»

اسراف گرایی در زندگی مترفین و خوش گذرانان ـ که نسبت به مردم از لحاظ اقتصادی و
بهره مندی از دنیا و لذات آن در موقعیت نظرگیری قرار گرفته اند ـ آنان را بیگانه از کششهای
معنوی می سازد. سستی عقیده و باور داشتهای دینی، خواه ناخواه در پی مصرف گراییهای طبقه
مرفه شکل می گیرد و زشتی گناه و فساد اخلاقی را در چشم شان ناچیز می سازد.

چنین کسانی که درآمدهای هنگفت دارند و به سهولت در دست یابی به خواسته های
فسادانگیزشان کامیاب می شوند، کم تر مجال تهذیب نفس و پیراستگی روان را خواهند یافت.
تردیدی نیست که اسراف گرایان سعی در جذب نیروهای انسانی جامعه داشته و آنان را به فساد و
فحشا سوق می دهند تا از دنیا کامروایی فزون تری داشته باشند. زنان و جوانان بیش از دیگر
گروه های اجتماعی در شمار قربانیان افراد و قدرتهای اسراف گرند.

از این روست که قرآن کریم مردم را از اسراف گرایی بر حذر داشته و اسراف گرایان را بی
نصیب از محبت و لطف پروردگار متعال می شمارد:

«یا بنی آدم خذوا زینتکم عند کل مسجد و کلوا و اشربوا و لا تسرفوا انه لا یحب
المسرفین»(۹)

«ای فرزندان آدم! جامه خود را در هر نمازی برگیرید، و بخورید و بیاشامید و[لی[
زیاده روی مکنید که او اسراف کاران را دوست نمی دارد.»

اسلام هرگز رهبانیت و ترک دنیا و لذّت را سفارش نکرده و انسان را از بهره های مادی دنیا و
زندگی محروم نساخته است. چنان که آیه بعدی صراحت دارد، انسانها رخصت استفاده از
زیباییهای زندگی دنیا را دارند و خداوند این همه را برای آنان پدید آورده است:

«قُلْ من حرّم زینه الله التی اخرج لعباده و الطیبات من الرزق قل هی للذین آمنوا فی
الحیاه الدنیا خالصهً یوم القیامهِ»(۱۰)

«[ای پیامبر] بگو: زیورهایی را که خدا برای بندگانش پدید آورده و [نیز [روزیهای
پاکیزه را چه کسی حرام گردانیده؟ بگو: این [نعمتها] در زندگی دنیا برای کسانی
است که ایمان آورده اند و روز قیامت [نیز] خاص آنان می باشد.»

آن چه در ارتباط با دنیا و موقعیتهای تعیین کننده اقتصادی و مالی می باید مورد نظر قرار
گیرد، همان بهره برداری عادلانه و بهینه از نعمتها و زیباییهای حیات و خلقت است.

قرآن کریم مردم را از اسراف گرایی بر حذر داشته و اسراف گرایان را بی نصیب از

محبت و لطف پروردگار متعال می شمارد.

گرایش به تجمل، و تفنن در مصرف که غالبا همراه با ولخرجیها و غفلت از مسؤولیتهای
مالی و اجتماعی همچون انفاق و زکات پدید می آید، آدمی را به انحراف از اخلاق انسانی رهنمون
می شود. خودخواهیهای مهار گسیخته و فزاینده اسراف گرایان انگیزه های نوع دوستی و
خیرگرایی و فضیلت جویی را در باطن می میراند و آنان را تبهکار و سزاوار غضب آفریدگار
می سازد.

امام صادق ـ علیه السلام ـ در حدیثی به این مقوله اشاره فرموده است:

«اِنَّ السَّرْفَ اَمْرٌ یُبْغِضُهُ اللّهُ.»(۱۱)

«قطعا اسراف چیزی است که خداوند آن را دشمن