پاورپوینت کامل عوامل پایداری و ناپایداری نظامهای سیاسی(قسمت سوم) ۷۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عوامل پایداری و ناپایداری نظامهای سیاسی(قسمت سوم) ۷۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عوامل پایداری و ناپایداری نظامهای سیاسی(قسمت سوم) ۷۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عوامل پایداری و ناپایداری نظامهای سیاسی(قسمت سوم) ۷۹ اسلاید در PowerPoint :

۷۳

اشاره:

در شمارش عوامل بقا و پایداری و استمرار
نظامهای سیاسی، در شماره های پیشین
برخی از آنها چون عدالت اجتماعی،
شایسته سالاری و برابری در مقابل قانون
مورد بحث و بررسی قرار گرفت. در این
شماره عامل دیگری را از نظر می گذرانید.

۵. مشارکت مردم در تصمیم گیریها

انسان فاعل مختار است و به مقتضای خلقت خود، نسبت به دیگر موجودات این امتیاز را
دارد که انتخاب گر است. از این رو تکلیف و فرمانبری در سایه فکر و عقل از مشخصات
این موجود می باشد. مسئولیت عبودیت را فقط او پذیرفت و دیگران از پذیرش چنین
امانت گرانبها و سنگینی سر برتافتند.

این موجود ـ با چنین ویژگی ـ لزوما سرنوشت فردی و اجتماعی اش در دست خود
اوست و می تواند مشکلاتش را چاره نماید. بر همین اساس، خداوند متعال وی را به لحاظ
برخورداری از موهبت عقل و اندیشه در برابر تصمیم گیریها آزاد گزارده و تصمیم دیگران
را در سرنوشت او روا ندانسته است. اما در عین حال مشارکت دیگران در تصمیم گیریهای
وی را خواستار شده است.

مشارکت در تصمیم گیریها (مشاوره) یک مفهوم عام است و به جاست حدود و ثغور
و نیز شیوه به کارگیری و سایر مطالب مربوط به آن تعریف گردد.

الف ـ اهمیت مشورت در مکتب اسلام

شایسته ترین روش مشارکت در امر حکومت و نظامهای سیاسی احترام به فکر و نظر
عامه مردم ـ به ویژه صاحبان اندیشه ـ است. اسلام در همان روزهای نخست، مبارزه اش را
با حکومتهای استبداد و خود کامه آغاز و آن نوع استیلاء را محکوم و به جای آن مسئله
شورا را در همه زمینه ها خصوصا در ساختار حکومت پیشنهاد کرد و آن قدر به این مسئله
اهمیت داد که در کتاب آسمانی مسلمانان، قرآن مجید، سوره ای به نام شورا بر پیامبرش
نازل و مسلمانان را بر مشورت در امور ترغیب فرمود.

«و الذین استجابوا لربهم و اقاموا الصلاه و امرهم شورا بینهم و مما رزقناهم
ینفقون»

«آنان که دعوت خداوند را استجابت کرده و نماز را بر پا داشته و کارها را بر اساس
مشورت انجام می دهند و از آنچه که روزیشان کردیم بخشش می کنند.»

مشورت در اسلام ـ به عنوان مشارکت دیگران در انجام و فرجام کار ـ آن چنان
اهمیت دارد که خدا به پیامبرش فرمان می دهد اصل مشاوره را رعایت کن و با دیگران در
برخی از امور تبادل نظر بنما. با توجه به این که عقیده تمامی فرق اسلامی آن است که
پیامبر اسلام ـ همانند پیامبران دیگر ـ به لحاظ ارتباط با مبدأ وحی نیازی به مشورت
ندارد و از هر گونه خطا و اشتباه مصون و دارای عصمت است، این سئوال مطرح است که
چرا خداوند به پیامبرش فرمان رعایت اصل شورا را می دهد؟ دو احتمال در این جا وجود
دارد:

۱ ـ مشورت پیامبر با دیگران در خصوص «موضوعات» مسائل است نه «احکام» آنها؛
به این معنا که پیامبر در خصوص کارهای اجرایی و شناسایی موضوعات با دیگر افراد و
صاحبان رأی و نظر مشورت می کند و دلیلش «امرهم» است؛ یعنی کارهای مردم، نه
کارهای مربوط به خدا؛ زیرا کارهای مربوط به خداوند احکام الهی است و احکام هم از
سوی خداوند بیان شده است و نیازی به شور و مشورت نیست. لذا فقها در مباحث فقهی
متعرض این نکته شده اند که خداوند حکم را بیان می کند و تشخیص موضوع به عهده
مکلف است.

۲ ـ هدف، بیان اهمیت مسئله شورا در اسلام است تا مسلمین به امر مشورت و
شرایط آن اهتمام بورزند و دچار استبداد رأی نگردند، چنان که امام علی علیه السلام فرموده
است:

«مَن استَبَدّ برأیه هَلَکَ»

«هر که خود رأی گردید به هلاکت رسید.»

آیه دیگر:

«فاعف عنهم و استغفر لهم و شاورهم فی الامر فاذا عزمت فتوکل علی الله ان
الله یحب المتوکلین»

«ای پیامبر! آنان را ببخش و برای آنها طلب آمرزش کن و در کار[ها] با آنان مشورت
کن و در هنگام تصمیم به خدا توکل کن و خدا توکل کنندگان را دوست می دارد.»

در این آیه نیز اول مشورت، آنگاه تصمیم، سپس اقدام به کار با توکل به خداوند،
سفارش شده است.

علاوه بر آیات قرآن، توصیه های معصومان علیهم السلام و سیره عملی آن بزرگواران نیز
نمونه های گویایی است بر پایبندی آنان به مشورت.

در جنگ بدر هنگامی که لشگریان طبق فرمان پیامبر خواستند در نقطه ای اردو
بزنند یکی از یاران حضرت به نام خباب بن منذر عرض کرد: ای رسول خدا! محلی را که
برای اردوی لشکریان انتخاب فرمودید آیا طبق فرمان خداست یا صلاحدید خودتان
است؟

حضرت فرمود: دستور خاصی از سوی خداوند نیامده است. خباب عرض کرد: این
مکان به این دلیل و آن دلیل جای مناسبی برای اردو نیست. دستور فرمایید لشکریان از
این مکان حرکت کرده و در محل دیگری که در نزدیکی آب است اردو بزنند. پیامبر نظر او
را پسندید و فرمان حرکت داد و مطابق نظر او عمل کرد.

در جنگ احد که دومین جنگ مسلمانان با کفار قریش و بت پرستان مکه بود؛
پیامبر نظر داشت که جنگ را به داخل شهر مدینه بکشاند و موافق خارج شدن لشکر از
شهر نبود. ولی در مشورت با مسلمانان نظر اکثریت این بود که از شهر خارج گشته در
بیرون از شهر با کفار رو به رو شوند و بر این پیشنهاد دلایلی ارائه دادند. به نظر پیامبر
اسلام دلایل کافی و منطقی بود، لذا حضرت نظر اکثریت را پذیرفت و محل دیگری را در
یک فرسخی شهر مدینه در سرزمین احد برای جنگ تعیین فرمود.

همان گونه که قبلاً متذکر شدیم شور و مشورت در مسائلی است که حکم خاصی از
سوی خداوند نازل نشده و تشخیص و تصمیم آن به دست خود مردم باشد. این مسئله،
شامل همه امور اعم از سیاسی، اقتصادی، نظامی، فرهنگی، اجتماعی و… می شود. در
اسلام حتی در امور خانوادگی و کارهای فردی و شخصی هم سفارش به مشورت گردیده
است. برای روشن شدن مسئله به چند حدیث زیر توجه فرمایید:

۱ ـ پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:

«انَّه ما مِن رِجلٍ یُشاوِرُ احَدا الاّ هُدِیَ الَی الرُّشد.»

«احدی از انسانها در کارهای خود مشورت نمی کند مگر این که به راه راست و
مطلوب هدایت می شود.»

۲ ـ پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:

«اذا کان امرائکم خیارکم و اغنیائکم سمحائکم و امورکم شورا بینکم فظهر الارض
خیر لکم من بطنها و اذا کان امرائکم شرارکم و اغنیائکم بخلائکم و لم یکن امرکم
شورا بینکم فبطن الارض خیرٌ لکم من ظهرها.»

«زمانی که زمامداران شما نیکان جامعه باشند و توانگران شماسخاوتمند و
کارهایتان به مشورت انجام گیرد در این موقع روی زمین از زیر زمین برای شما
بهتر است (شایسته حیات و زندگی هستید) و هرگاه زمامداران شما بد و
ثروتمندانتان افراد بخیل باشند و در کارها مشورت نکنید در این صورت زیر
زمین بهتر است برای شما از روی زمین (بمیرید بهتر است تا زنده باشید).»

۳ ـ حضرت علی علیه السلام :

«قلت یا رسول الله ان عرض لی امر لم ینزل فیه قضاء فی امره و السنه کیف
تأمرنی؟ قال: تجعلونه شوری بین اهل الفقه و العابدین من المؤمنین و لا تقضی
فیه برأیٍ خاصه.»

«امام علی علیه السلام می فرماید: به پیامبر عرض کردم اگر با موضوعی مواجه شدم که
درباره آن نه دستوری [از جانب خدا] آمده و نه سنتی وجود دارد چه امر
می فرمایید؟ پیامبر فرمود: آن را در میان مؤمنان فقیه و خداپرست به مشورت
بگذارید. طبق رأی فرد خاصی درباره آن حکم نکن.»

۴ ـ حضرت امام رضا علیه السلام :

«عن الرضا لما ذکر عنده ابوه: کان عقلُه لا توازی به العقول و ربما شاور الاسود من
سودانه، فقیل له تشاور مثل هذا؟ فقال: انّ الله تبارک و تعالی ربّما فَتَحَ علی
لسانه.»

«در محضر حضرت رضا علیه السلام سخن از پدر گرامی اش به میان آمد، حضرت فرمود:
خِرَد آن حضرت هرگز با خرد دیگران قابل مقایسه نبود. ولی در عین حال گاهی با
غلامان سیاه خود مشورت می کرد. به ایشان عرض شد: با مثل اینها مشورت
می کنی؟ می فرمود: چه بسا که خداوند متعال نظر درست را بر زبان چنین فردی
جاری کند.»

روش حکومت امام علی علیه السلام نیز چنین بود که آن بزرگوار با آن فکر عمیق و اندیشه
بلند همواره مردم را تشویق می کرد که با وی مشورت کنند و سخنان حق را ـ هر چند تلخ
باشد ـ با او در میان بگذارند.

هنگامی که مردم برای انتخاب آن حضرت ازدحام کردند، پس از تلاش فراوان او را
به پذیرش حکومت متقاعد ساختند. حضرت به مسجد آمد و در حضور مردم سخنرانی
نمود و ضمن سخنرانی فرمود:

«خلافت شما را خوش نداشتم، ولی اصرار کردید که خلیفه باشم. بدانید که بدون
توجه به نظر شما کاری نمی کنم. کلیدهای اموال شما با من است، ولی بدانید بدون
نظر شما حتی یک درهم از آن را برنمی دارم. آیا رضایت می دهید؟ همگی گفتند:
آری یا علی.»

دکتر طه حسین مصری نوشته است:

«علی علیه السلام امور مردم را علنا اداره می کرد و در هر امر بزرگ و مهم با آنان مشورت
می نمود و اگر در امری مخالفت می کردند رأی آنها را می پذیرفت و بدان عمل
می کرد و همین امر سبب شد که آنها گستاخ شوند.»

مشارکت دادن مردم در امور حکومت توسط علی علیه السلام در قالب مشورت یا به تعبیر
طه حسین گستاخ ساختن آنان در برابر کارگزاران و متصدیان سیاست شاید یکی از
اهداف فرهنگی و عقیدتی علی علیه السلام بود تا در آینده کسی نتواند آنان را مورد بی توجهی
قرار دهد.

از باب نمونه آن حضرت درباره یکی از کارگزاران خود به نام قیس بن سعد بن عباده
که در مصر انجام وظیفه می کرد با یاران خود مشورت کرد و همگی بر این عقیده بودند که
قیس به معاویه گرویده و هر چه زودتر باید از مسئولیت خود عزل گردد. نظر امام
علی علیه السلام این بود که قیس به معاویه نگرویده و چنین جنایتی مرتکب نشده و بهتر است
باقی باشد. شایعات و حتی ظاهرا مدارکی دال بر چرخش او به سوی معاویه وجود داشت.
در نهایت حضرت به رأی یاران تن داد و قیس را عزل کرد. او از استانداران با کفایت
حکومت بود که پس از عزل به مرکز آمد و گله و شکایت کرد و در نهایت معلوم شد که نظر
امام علی علیه السلام درست بوده و او نباید عزل می شده است.

مورخان چنین نقل کرده اند که روش حضرت علی علیه السلام بدین گونه بود که هنگام
تعیین حاکم برای هر استانی، نامه ای خطاب به مردم آنجا می نوشت تا حاکم جدید برای
آنان قرائت کند که اگر مردم او را پذیرفتند به کار مشغول شود و در صورت عدم پذیرش، به
مرکز باز گردد.

باید اذعان نمود که این روش عاقلانه، علاوه بر این که بیانگر مشارکت مردم و
مشروعیت مردمی حکومت است نوعی مشورت با مردم و احترام گذاری به نظر آنان نیز
می باشد.

ب ـ مشاوره، اساسی ترین راه مشارکت

مشورت از ارکان مهم تصمیم گیری در امر حکومت و اداره جامعه است. بی شک تضارب
افکار و اندیشه های موافق و مخالف از اساسی ترین و شایسته ترین روش رسیدن به هدف
تلقی می شود؛ زیرا از میان افکار و اندیشه های مختلف چه بسا جامع ترین و کامل ترین
آنها مورد پذیرش و عمل واقع شود.

از دید اندیشمندان، مشارکت مردم در تصمیم گیریهای عمومی علاوه بر تحکیم
پایه های قدرت و تسلط بهتر جریان حاکمیت موجب یافتن راه حلهای صحیح و کامل در
اداره کشور بوده و پرهیز از اشتباهات و جلوگیری از هدر رفتن توان کمی و کیفی مجریان
را به دنبال دارد.

یکی از راههای صحیح در زمینه های یاد شده اجرای اصل مشاوره و تبادل نظر با
افراد لایق و شایسته است؛ زیرا یک فرد هر چه از نظر فکری نیرومند باشد نسبت به
مسائل تنها از یک یا چند بعد محدود می تواند بنگرد و ابعاد دیگر بر او ناشناخته می ماند.
ولی پس از طرح مسئله در جمع صاحب نظران و تضارب اندیشه ها، مسئله کاملاً حلاجی
شده و از نقص و اشتباه در تصمیم گیری تا حد زیادی کاسته می شود؛ از این رو در
نظامهای سیاسی دنیا پیوسته نشستهای مشورتی متعددی در سطوح مختلف تشکیل و
در کنار تصمیم گیران و طراحان، مشاوران برجسته نیز پیش بینی می شود.

در همین جهت، امروزه می بینیم که سران کشورها یا وزیران امور خارجه آنان گاه
ساعتها در خصوص مسائل منطقه ای و جهانی تبادل نظر نموده و آنگاه پس از رأی گیری
موضوعی را تصویب می نمایند. اگر دخالت مردم در سرنوشت و تصمیم گیریهای کشور در
جوامع غیر اسلامی و لائیک یک وظیفه اجتماعی، اخلاقی و ملی تلقی می شود؛ چه آن
که آب و خاک را از آن خود دانسته و در قبال آن احساس وظیفه می نمایند، اما در جامعه
اسلامی، مردم علاوه بر احساس وظیفه ملی بر اساس رهنمودهای رهبران مذهبی،
جامعه اسلامی را همانند یک پیکره دانسته و دخالت و رسیدگی و مشارکت در امور مردم
و کشور را از وظایف دینی خود به شمار می آورند.

ج ـ حدود و نحوه اعمال مشارکت

مشارکت مردم در سرنوشت خود همانند بسیاری از مسائل و رخدادها می بایست دارای
ضوابط و مقررات مربوط به