پاورپوینت کامل ایثار، حماسه ای جاوید ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ایثار، حماسه ای جاوید ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ایثار، حماسه ای جاوید ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ایثار، حماسه ای جاوید ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

۲۱۳

ایثار یا گذشت از آنچه دوست داریم در راه کسی یا چیزی که بیشتر دوست داریم، در واقع
هم دارای کارکرد مثبت است و هم دارای کارکرد منفی؛ یعنی ممکن است ایثار در برخی
موارد درست و به جا بوده و در برخی موارد دیگر نابه جا و نادرست باشد.

اگر دلبستگی و محبت شدید و تعلق خاطر نسبت به فرد یا چیزی نابحق و نابجا
باشد ایثار در راه آن نیز نادرست خواهد بود.

علی رغم موارد بی شمار ایثار نابجا، همچون ایثار عمر یا جوانی در راه اموری پوچ و
کم ارزش یا در راه نیل به موهبتهای مادی فانی و زودگذر که بلای دامنگیر اکثر قریب به
اتفاق جوامع بشری روزگار ماست، واژه ایثار به جهت غلبه بار معنایی مثبتش، اغلب در
مواری استعمال می شود که کارکرد مثبت داشته و از موارد ایثار بجا و درست بشمار رفته
است.

مفهوم و مصداق بارز ایثار درست در قرآن ترسیم شده است:

«و یُطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتیما و اسیرا انما نطعمکم لوجه الله
لانرید منکم جزاء و لاشکورا»

«به [پاس] دوستی [خدا]، بینوا و یتیم و اسیر را خوراک می دادند. ما برای
خشنودی خداست که به شما می خورانیم و پاداش و سپاسی از شما نمی خواهیم.»

دو آیه فوق در شأن خانواده نورانی علی علیه السلام نازل شده که در راه خدا ـ که از هر کسی
عزیزترش می دانستند ـ سه روز از غذایی که برای افطار خود مهیا ساخته بودند، در حالی
که به شدت به آن احتیاج داشتند، گذشت کردند و آن را به فقیر، یتیم و اسیر ایثار نمودند.

بنابراین، ایثار آنگاه بارزتر می گردد که در اوج احتیاج و علاقه و در راه محبوب تحقق
یابد.

امام صادق علیه السلام در تبیین صفات مؤمنان و در تفسیر آیه «وَ یُؤثَرونَ عَلی انفُسِهِم وَ لَو
کانَ بِهِم خَصاصَه» به این مسئله اشاره نموده، می فرماید:

«المُؤثَرونَ عَلی انفُسِهِم فی حالِ العُسر»

«مؤمنان کسانی هستند که در حال سختی و تنگدستی ایثار می کنند.»

امام علی علیه السلام نیز می فرماید:

«خَیرُ الناسِ مَن کانَ فی عُسرِه مُؤثِرا صَبورا.»

«بهترین مردم کسی است که در حال سختی – و احتیاج – ایثار کند و صبر پیشه
سازد.»

به همین دلیل، امام علی علیه السلام در پاسخ قومی که صبر به هنگام نداری و فقر و شکر به
هنگام بهره مندی را از فضایل خود می دانستند، فرمود:

«رفتار سگهای ما نیز این گونه است. مانند ما باشید؛ آنگاه که در فقر و تنگدستی
بسر بریم خدا را شاکریم و آنگاه که نعمت های خدا به ما روی کند آن را ایثار
می کنیم.»

تجلی حقیقی ایثار آنگاه چشمها را خیره می سازد که گذشت از امری مورد علاقه و
در ایام سختی و اوج نیاز باشد، آنگاه نهایت درجه مروت و جوانمردی، بالاترین مرتبه
نیکی و برترین مصداق سخاوت و بخشندگی رخ خواهد نمود.

هر حرکت اجتماعی و هر انقلابی برای این که به ثمر بنشیند به فداکاری و ایثار از
سوی هوادارانش به ویژه پیشگامان آن، نیاز خواهد داشت. انقلاب پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در
شبه جزیره عربستان جهل زده و مؤدب به آداب خرافی نیز از این امر مستثنا نبود. از این
رو، تاریخ اسلام سراسر مملو از جلوه های ریز و درشت ایثار پیشوایان دین و پیروان
مخلص آنان بوده و در سایه همین گذشتها و ایثارها نهال نوپای اسلام در آغاز رسالت
محمد صلی الله علیه و آله نمو یافت و کم کم ریشه خود را مستحکم ساخت و به درختی تنومند تبدیل
گردید.

ایثار ابوذر

یکی از نمونه های زیبای ایثار توسط مردی بیابانی، مخلص و بی ریا از اصحاب پیامبر؛
یعنی ابوذر غفاری در تاریخ ثبت گردیده و تا تاریخ باقی است آن نیز به دست فراموشی
سپرده نخواهد شد. در یکی از سفرها که پیامبر عازم بود، به هنگام حرکت در مسیر، گاهی
برخی از اصحاب مخفیانه یا به بهانه ای از همراهی آن حضرت سر باز زده، باز می گشتند.
ناگهان در میان راه، شتر ابوذر از حرکت باز ایستاد و او از سپاهیان عقب ماند. برخی از
سپاهیان گمان کردند که ابوذر نیز قصد بازگشت داشته و دنبال بهانه ای بوده است.

پس از گذشت سه روز، ابوذر با سختی و مشقت فراوان، در حالی که شترش را در
بیابان رها کرده و با پای پیاده به حرکت خود ادامه داده بود، خود را به پیامبر رسانید،
اصحاب دریافتند که او تشنه است، به استقبال او رفته و برایش آب بردند؛ اما با تعجب
مشاهده کردند که او همراه خود آب داشته است. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله از او سؤال کرد: اباذر! تو
همراه خود آب داری و تشنه ای؟! جواب داد: رسول خدا صلی الله علیه و آله ! پدر و مادرم به فدایت! در راه
به تخته سنگی برخورد کردم که در شیار آن آب خنک و گوارایی جمع شده بود. با خود
گفتم تا حبیبم رسول خدا صلی الله علیه و آله از آن ننوشد از آن نخواهم نوشید. به همین جهت تشنگی
را تحمل کرده، آب را برای شما آورده ام!

از آن جا که در حرکتهای تربیتی و اجتماعی مردم همواره به رهبران خود اقتدا
می کنند و رفتار آنان را الگوی خود قرار می دهند، پیشوایان دین نیز در ایثار و از
خودگذشتگی پیشتاز بودند. اگر نبود علاقه شدید پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله به امت خود و اگر آن
حضرت مردم را بر خود و اهل بیت خویش مقدم نمی داشت و اگر تمام اموال همسر خود
را در راه پیشرفت دین مصرف نمی کرد و از مسلمانان دستگیری نمی نمود و بالاخره اگر
ایثارهایی همچون بخشش لباس عروسی توسط دختر پیامبر، در شب عروسی، خود را
نمایان نمی ساخت اسلام تا به این اندازه در جوامع بشری ریشه نمی دوانید و فرهنگ
ایثار و فداکاری در راه اعتلای کلمه «الله» در میان مسلمانان رایج نمی گردید.

امام صادق علیه السلام در توصیف پیامبر صلی الله علیه و آله می فرماید:

«آنگاه که پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله به معراج رفت به آن حضرت گفته شد: خداوند تو را با
سه چیز امتحان می نماید تا میزان صبر تو را نظاره کند. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله عرضه
داشت: تسلیم فرمان توام ای پروردگار. من بر صبر توانمند نیستم، مگر به عنایت
تو، آن موارد کدام است؟ به آن حضرت وحی شد: اولین آنها گرسنگی، ایثار و
گذشت از خود و خانواده ات به نفع مستمندان است. پیامبر عرض کرد: پروردگارا،
قبول می کنم و تسلیم هستم و از تو توفیق و صبر می طلبم.»

از این رو، امام علی علیه السلام درباره حضرت محمد صلی الله علیه و آله می فرماید:

«اذا احمَرَّ البَأسُ وَ أحجَمَ الناسُ قَدَّمَ اهلَ بَیتِه.»

«هنگامی که آتش جنگ برافروخته می شد و مردم از وارد شدن در تنور جنگ
امتناع می کردند اهل بیت خود را پیش می فرستاد.»

بر قله ایثار

ایثار مال از مصادیق بارز ایثار است. در این مورد می توان به از خود گذشتگی اهل مدینه
که انصار نامیده می شدند در حق برادران مهاجر خود که تمام دارایی خود را در مکه رها
کرده، به منظور حفظ دین خویش با دست خالی رهسپار مدینه شده بودند اشاره نمود؛
چه آن که به برادران مهاجر خود جا و مکان دادند و اموال خویش را با آنان تقسیم کرده و
به نیکی از آنان پذیرایی نمودند.

ایثار مال، تنها یکی از انواع از خود گذشتگی و فداکاری است و گذشت از جان در راه
محبوب نوع دیگری از ایثار است و عیاری بس بالاتر و خالص تر دارد. پس آنگاه که فردی
از عزیزترین سرمایه خود یعنی تمام هستی اش می گذرد و جان خویش را در راه محبوب
در طبق اخلاص می نهد بر بلندای قله ایثار صعود کرده و به نهایت درجه جوانمردی نائل
آمده است.

جلوه های ایثار جان گاهی چنان باشکوه و با عظمت است که تا همیشه تاریخ
ماندگار خواهد بود و برگ زرینی از کمال بشریت را رقم خواهد زد. این قبیل حماسه های
باشکوه در برگ برگ تاریخ مسلمانان جلوه گر شده و سندهای درخشانی از رشادت و کمال
مسلمانان به ثبت رسانده است. ما در این جا چند نمونه از آنها را بر می شماریم.

ایثار جان توسط حضرت امیرمؤمنان علی علیه السلام

از آرمیدن امام علی بن ابی طالب علیه السلام در بستر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در شبی که پیامبر صلی الله علیه و آله
هجرت را آغاز نمود و نقطه عطفی در تاریخ اسلام به وجود آورد، می توان به عنوان یکی از
بارزترین مصادیق ایثار جان در تاریخ اسلام نام برد.

در کتاب اسد الغابه روایت شده است: در شب هجرت پیامبر صلی الله علیه و آله علی علیه السلام جان خود
را در راه محافظت از جان پیامبر سپر کرد و در بستر آن حضرت خوابید؛ در حالی که چهل
نفر از مشرکین عزم خود را جزم کرده بودند تا در آن شب کار پیامبر را یکسره کرده و آن
حضرت را به شهادت برسانند. در آن هنگام، خداوند به جبرئیل و میکائیل وحی فرمود:

«من بین شما دو تن برادری برقرار نمودم و زندگی یکی از شما را از دیگری
طولانی تر قرار دادم. پس کدام یک از شما زندگی را به برادرش ایثار کرده و مرگ
زودتر را پذیرا می شود؟ هر دو ـ مقرب الهی ـ زندگی را برگزیده و حاضر نشدند تا
پیشمرگ برادر خود گردند.

آنگاه خداوند به آنان وحی فرمود: آیا هیچ یک از شما مانند علی بن ابی طالب
نیستید؟! من بین او و پیامبرم محمد برادری برقرار نمودم. پس او در بستر
برادرش آرمید و زندگی اش را فدای برادر خود نمود! پس به زمین هبوط کنید و او
را از گزند دشمنانش محافظت نمایید.»

در ادامه روایت آمده است:

پس آن دو ملک بر زمین فرود آمدند و جبرئیل در بالای سر علی علیه السلام و میکائیل در
پایین پای آن حضرت ایستاد و درباره او گفتند: مبارک باشد بر تو یا علی، هیچ کس
همانند تو نیست و خداوند به خاطر تو به ملائکه مباهات می کند.

آنگاه خداوند نیز بر پیامبرش، در حالی که به سوی مدینه در حرکت بود، در شأن
علی علیه السلام این آیه را نازل کرد:

«وَ مِنَ الناسِ مَن یَشری نَفسَهُ ابتِغاءَ مَرضاهِ اللّه وَاللّه رَئوفٌ بِالعِباد»

«از میان مردم کسی است که جان خود را برای طلب خشنودی خدا می فروشد.»

شکوه ایثار در صحرای کربلا

شکوه ایثار در صحرای کربلا رنگ و بویی دیگر داشت. کربلا صحنه زیباترین جلوه های
ایثار و فداکاری شد و خالق آن حماسه ها کسانی جز سپاهیان اندک سیدالشهدا در برابر
خیل عظیم یزیدیان نبودند.

شکوه ایثار در کربلا، جلوه خود را بیش تر در قالب بذل جان نمایان ساخت؛ بذل
صادقانه و همراه با اشتیاق؛ ایثار تمام هستی خود در راه محبوب. از یک سو، حسین علیه السلام
اهل بیت خود و اصحابش را مرخص می کند تا تمام بلا را به جان خود بخرد و از سوی
دیگر، اهل بیت و اصحاب هر یک به نوعی نسبت به ایثار جان خود در راه دفاع از فرزند
رسول خدا بر یکدیگر پیشی می گیرند.

شب عاشورا، شب جاودانه ای است که در دل خود بسیاری از این قبیل حماسه ها را
جای داده است. امام حسین علیه السلام اصحاب خود را در خیمه ای جمع کرده در تاریکی شب به
آنان فرمود:

«همگی شما را حلال کرده، اذن رفتن می دهم. برخیزید و از تاریکی شب استفاده
کنید، هر یک از شما دست مردی از اهل بیت مرا بگیرد و از این جا دور شود. اینها
تنها با من کار دارند و اگر بر من چیره شوند به دنبال شما نخواهند آمد. سپس رو
به فرزندان عقیل کرد و فرمود: شهادت مسلم شما را کفایت می کند، برخیزید به
دیار خود بازگردید.»

سخنان حسین علیه السلام آشوبی در دل اصحاب و یاران او برپا ساخت و لرزه بر اندامشان
انداخت. آیا حسین علیه السلام نمی خواهد که ما نیز مانند او به مقام شهادت در راه خدا نائل
آییم؟ آیا ما لیاقت سربازی اش را نداریم و خونمان قابلیت در آمیختن با خون پاکش را
ندارد؟

پرسشها و نگرانی ها تشدید می شد، ولوله ای در میان یاران برخاست، ناگاه صدایی
رسا و دلنشین از میان جمعیت بلند شد. این صدا، صدای کسی نبود جز صدای علمدار
کربلا اباالفضل العباس؛ عباسی که وجودش چون لنگری، کشتی طوفانزده کاروان
حسین علیه السلام را آرامش می بخشید. آنگاه دیگران نیز جرأت یافته، هر یک سخنی گفتند:

پس از عباس، فرزندان عقیل در پاسخ امام یکصدا گفتند:

«چگونه از یاری آقای خود دست برداریم در حالی که حتی یک تیر در حمایت او از
کمان رها نساخته و یک شمشیر در محافظتش نزده ایم؟ نه، به خدا قسم که جانها،
اموال و فرزندان خود را فدای تو خواهیم کرد و به همراه تو خواهیم جنگید تا به
همان جایی که تو وارد خواهی شد ما نیز وارد شویم که زندگی پس از تو تلخ و
ناگوار است.»

مسلم بن عوسجه برخاست و لب به سخن گشود و گفت:

«آیا ما در حالی که هیچ عذری در پیشگاه خدا درباره حمایت از تو و ادای حق تو
نداریم از یاری ات دست برداریم؟! به خدا قسم، اگر نیزه ام در سینه دشمنانت
بشکند و آنقدر در حمایت تو شمشیر زنم که دیگر توان گرفتن شمشیر را نداشته
باشم دست از تو بر نخواهم داشت و اگر سلاحی نداشته باشم با سنگ در دفاع از
تو خواهم جنگید تا مقابل رویت جان به جان آفرین تسلیم کنم.»

سعید بن عبدالله حنفی برخاست و چنین سخن آغاز نمود:

«به خدا قسم، تنهایت نخواهم گذاشت تا خداوند ببیند که در غیبت رسولش از او
دست بر نداشته ایم. قسم به خدا، اگر در دفاع از تو کشته شوم و سپس زنده شده
و زنده زنده در آتش سوزانده شوم و این عمل هفتاد بار تکرار شود هرگز دست از
حمایتت بر نخواهم داشت. چگونه تو را رها سازم در حالی که می دانم فقط بک بار
کشته خواهم شد و پس از آن کرامتی پایان نا