پاورپوینت کامل سیمای کتاب (نگاهی به کتاب «حضور قلب در نماز») ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیمای کتاب (نگاهی به کتاب «حضور قلب در نماز») ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیمای کتاب (نگاهی به کتاب «حضور قلب در نماز») ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیمای کتاب (نگاهی به کتاب «حضور قلب در نماز») ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۷۴

حضور قلب در نماز از دیدگاه عالمان ربانی
و عارفان الهی، به اهتمام محمد بدیعی.

بی گمان محبوب ترین رویکرد انسان در پیشگاه الهی نماز و نیایش با معبود است.
نماز آخرین سفارش پیامبران و عمود دین است. چنان چه پذیرفته شود، اعمال
دیگر هم پذیرفته می شود، و اگر رد شود، اعمال دیگر هم رد می شود. برای همین
ابتدا به نماز انسان توجه می شود و با همین نماز است که می توان از معاصی پاک و
مطهر گردید. در ارزش و مکانت بی بدیل آن همین بس که امام صادق ـ علیه
السلام ـ در وصفش فرمود: عملی را بعد از معرفت خداوند بالاتر از این نماز
نمی دانم… لازم به ذکر نیست که عبادت و دعا و نیایش فقط وقتی بازتاب و
نتیجه کامل و مطلوب خود را دارد که با حضور قلب باشد و بدون آن به سان
پیکری بی روح و کالبدی بی جان است که قوه و توانی برای متحرک ساختن
صاحب خود ندارد.

برای نماز آثار و پیامدهای مثبت جسمی و روحی بی حد و حصری در آیات
و روایات و پژوهش های عرفا و علما و دانشمندان شرق و غرب مطرح شده است
که بسیاری از آنها در صورتی محقق می شود که ساختار اصلی آن یعنی روح نماز
وجود داشته باشد.

با آن که نقش عنصر حضور قلب بر کسی مخفی نیست و علما و ارباب سیر و
سلوک و عرفان به پیروی از قرآن و ائمه هدی ـ علیهم السلام ـ همواره به شاگردان
ـ حقیقی یا مجازی ـ خود، توجه به نماز و حضور قلب را سفارش کرده اند، اما در
میان آثار، اثر مستقلی در زمینه فوق ـ به تعبیر آقای بدیعی ـ به چشم نمی خورد.
البته در بسیاری از زمینه ها چنین کمبودهایی وجود دارد.

پژوهش گرانی که از ذوق و سلیقه ارزشمندی در زمینه تصنیف و گردآوری و
تنظیم مطالب علمی و سودمند در موضوعات مختلفی چون تاریخ، حدیث،
تفسیر و یافته های فلسفی یا عرفان برخوردار بوده اند، کم نبوده اند؛ جناب آقای
بدیعی یکی از آنان است.

ایشان برای پرکردن خلأ عدم وجود کتابی درباره حضور قلب در نماز به
نگاشتن این اثر دست زد. امیدواریم خداوند متعال ایشان را از نمازگزاران واقعی
قرار دهد و با انبیا و ائمه هدی ـ علیهم السلام ـ و علما و عرفا محشور سازد.

حضور قلب در نماز و حقیقت آن

کتاب «حضور قلب در نماز» از مقدمه و یازده دیدگاه درباره موضوع مزبور از
فرزانگان علم و عرفان و علمای بزرگ اخلاق تشکیل شده است.

۱ ـ دیدگاه شهید ثانی؛ ۲ ـ دیدگاه سید بن طاووس؛ ۳ـ دیدگاه امام خمینی
(۱)؛ ۴ ـ دیدگاه شیخ بهایی؛ ۵ ـ دیدگاه فیض کاشانی؛ ۶ ـ دیدگاه امام خمینی(۲)؛
۷ ـ دیدگاه مهدی نراقی؛ ۸ ـ دیدگاه مرحوم شبر؛ ۹ ـ دیدگاه میرزا جواد ملکی
تبریزی؛ ۱۰ ـ دیدگاه امام خمینی(۳)؛ ۱۱ ـ دیدگاه سید صدرالدین کاشف دزفولی.

حضور قلب در نماز فصل و بخش ندارد و یازده دیدگاه فوق به منزله فصل ها
و بخش های آن است. دانشمندانی که از نظرها و دیدگاه های آنان در این مجموعه
استفاده شده، در صده ها یا زمان های گوناگونی می زیسته اند؛ سید بن طاووس
متوفای ۶۶۴ ق، در قرن هفتم می زیسته و امام خمینی متوفای ۱۳۶۷ ش از
معاصران و بین این دو بزرگوار هم علما و دانشمندان دیگر. برای همین، مؤلف
گرامی نظرها و افکارشان را در یازده قسمت تحت عنوان «دیدگاه…» مطرح کرده است.

ایشان ابتدا نظر شهید ثانی را که در قرن دهم (متوفای ۹۶۶ ق) می زیسته،
ذکر کرده و در پی آن نظر سید بن طاووس (م ۶۶۴ ق) و به ترتیب دیدگاه های امام
خمینی، شیخ بهایی (م ۱۰۳۱ ق)، فیض کاشانی (م ۱۰۹۰ ق) امام خمینی
(برای بار دیگر و البته بخش دیگری از افکار ایشان را)، مهدی نراقی (م ۱۲۰۹ ق)،
سید عبدالله شبر (م ۱۲۴۲ ق)، میرزا جواد آقا ملکی (م۱۳۴۳ ق)، امام خمینی
(برای بار سوم و البته با طرح بخش دیگری از عقاید معظم له)، سید صدر الدین
کاشف دزفولی (م ۱۲۴۰ق).

بهتر بود نظرهای دانشمندان بزرگ فوق با در نظر گرفتن سال وفات آنان
ذکر می شد. دوم آن که کلیه نظرهای حضرت امام ـ که در سه جا عنوان شده ـ در
یک قسمت مطرح می شد، نیز شرح حالی از علماء و عرفای مطرح شده در حضور
قلب، پیش از پرداختن به افکار و عقایدشان ذکر می شد.

به هر نظر، آن چه در مجموعه حضور قلب گرد آمده، از کتاب های زیر است:
اسرار الصلوه (شهید ثانی)؛ فلاح السائل (سید بن طاووس)؛ آداب نماز (امام
خمینی)؛ مفتاح الفلاح (شیخ بهایی)؛ محجه البیضاء (فیض کاشانی)؛ چهل
حدیث (امام خمینی)، جامع السعادات (محمد مهدی نراقی)؛ اخلاق (سید
عبدالله شبر) ؛ اسرار الصلوه (امام خمینی) ؛ سر الصلاه (امام خمینی).

دیدگاه های هشت فرزانه درباره حضور قلب و حقیقت نماز

چنان که اشاره شد، در مجموعه حضور قلب در نماز از آرا و نظریه های نه فرهیخته
در عرصه علم و عرفان و اخلاق و سیر و سلوک طی یازده قسمت عنوان های
«دیدگاه…» استفاده شده که در این نوشتار به گزیده هایی از آن سخنان گهربار به
ترتیب سال وفات آن بزرگان می پردازیم:

سید بن طاووس (م ۶۶۴ ق)

شایسته است هنگامی که الله اکبر می گویی… در فکر فهم معنای این سخن باشی
و بدانی که مشغول عبادت هستی، نه صرف تلفظ با حال غفلت و بر طبق عادت، و
نیز باید در گفتن آن صادق باشی… یعنی این که خداوند… در دل و در نزد عقلت به
اندازه ای که خدا از شناخت ذات و صفات کاملش بر تو عنایت فرمود، بزرگ و
عظیم باشد… و مرادت از الله اکبر گفتن، تنها عبادت او باشد از آن لحاظ که او
زیبنده و سزاوار عبادت است و… وقتی الله اکبر می گویی، باطنت با ظاهرت سازگار
باشد؛ یعنی چیزی بزرگ تر از خداوند… در قلب و عقل و نفس و نیت تو وجود
نداشته و هیچ چیز نزد تو عزیزتر از او نبوده، و هیچ چیز در آن حال تو را مشغول
نسازد، و آن را با حضور قلب ادا کنی… از امام صادق ـ علیه السلام ـ روایت شده که
فرمود: هنگامی که وقت نماز می رسید، بدن علی بن الحسین ـ علیه السلام ـ به
لرزه می افتاد و رنگش زرد می شد و مانند شاخه خشک درخت خرما می لرزید…

بر همگی ما واجب است برای هیبت و احترامی که خداوند… ذاتا مستحق
آن است، همواره از او بیم و هراس داشته باشیم. ولی غفلت، ما را به جایی رسانده
که از او بیم نداریم… و البته این به سبب نادانی ما نسبت به مقام معبود می باشد…
اگر نمازگزار در حال قیام برای انجام نماز، مانند کسی است که نماز را بر خود
سنگین می داند، لازم است… با خود بیندیشد که اگر…، شخص مورد احترام و
علاقه اش به نزدش می آمد، چگونه برای احترام او برمی خاست و بدون احساس
تنبلی و سنگینی به او توجه و اقبال می کرد. پس در این صورت ـ که در نماز از او
روگردان است ـ باید بداند که خداوند جل جلاله محققا در نزد او از بنده ای از
بندگانش پست تر است و چه خطر و زیان هولناکی از این بدتر…

نمازگزار باید هنگام تکلم با مولایش ـ که همواره ناظر اوست ـ مقام والای او و
حضور در محضرش را به یاد آورده و سخن گفتن با او را برای خود مایه شرافت
دانسته و از آن احساس لذت کند و لذا باید در برابر او مؤدب باشد. و آنگاه اذکار
نماز را ـ که کلام مقدس خداوند است ـ به نیابت از او تلاوت کند. و نیز توجه داشته
باشد به این که خداوند… به او روی آورده و توجه کرده و کلام پاکش را از زبان او
می شنود… شایسته است که بنده وقتی تکبیر رکوع را می گوید، با حالت ذلت و
خاک ساری و خضوع، رکوع کرده و حضور قلب داشته و نیتش این باشد که در
رکوع خداوندی را که مالک دنیا و آخرت اوست، عبادت می کند. در نتیجه در
حالت ذلت بندگی، با جلال کامل الهی رو به رو می شود… پس مبادا عضوی از
اعضای تو خضوع و خشوع نداشته و تسلیم خداوند عز و جل جلاله نباشی… و
پیش از ادای کامل انواع خاک ساری…برای مولای خود، در برداشتن سر از رکوع
شتاب ننماید… علی ـ علیه السلام ـ به اندازه ای رکوع می کند که عرق او جاری
می شد؛ به حدی که… عرق بر گام هایش می ریخت…

از جمله آداب بنده در سجده کردن این است که حضور قلب و خاک
ساری اش برای معبود، افزون بر رکوع باشد… باید [بنده] متوجه باشد که او جل و
جلاله چنان عظمت و جلالی دارد که گفتار هیچ کس بدان احاطه نمی کند… و…
بنده به ناتوانی و ناداری و گناهان متصف است که او را در ذلت و فرومایگی قرار
داده است… اگر در سجده ات احساس آرامش و شادمانی ای را که دوست هنگام
ملاقات و نزدیک شدن به محبوبش دارد احساس می کنی، خوشا به حالت و گر نه
سجده ات نکوهیده و فاسد و قلبت بیمار و دردمند است… قرآن کریم سجده را از
نشانه های مهم تقرب و نزدیکی به خداوند… قرار داده است.

شهید ثانی (م ۹۶۶ ق)

قلب… موجودی لطیف و روحانی و ربانی است که نوعی ارتباط با قلب جسمانی
انسان دارد. این موجود لطیف به نام های قلب، نفس، روح و انسان نامیده
می شود… در همه عبادت ها به خصوص نماز… حضور قلب لازم است. خدای
تبارک و تعالی درباره مؤمنان می فرماید:

«…آنان کسانی هستند که در نمازهایشان خاشع اند.»

«…وای نمازگزاران، آنان که از نماز خود غافلند.»

خدای متعال در این آیه، نمازگزارانی را که در نمازهای خود حضور قلب
ندارند و دچار غفلت می شوند، نکوهش می کند نه کسانی را که به کلی نماز را ترک
می کنند…

رسول گرامی اسلام فرمودند:

«… هر کس دو رکعت نماز بگزارد که در آن چیزی از امور دنیا را از قلب خود
خطور ندهد، خداوند او را می آمرزد….»

امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمودند:

«… چون مشغول نماز شدی، با تمام قلب متوجه خدای متعال باش؛ هیچ
بنده مؤمنی نیست که در نماز و دعایش به خدای تبارک و تعالی رو می کند
جز این که خداوند دل های مؤمنان را به سوی او باز می گرداند و او را با
محبت آنها تأیید می کند تا وارد بهشت گرداند.»

امام باقر ـ علیه السلام ـ فرمود:

«… هنگامی که برای نماز برخاستی، بر تو باد به توجه و حضور قلب؛ زیرا
که نصیب تو از نماز فقط به مقدار اقبال قلبی توست. هرگز در نماز با
دستت و سر و صورتت بازی نکن، در دل خود حرف مزن و خمیازه
مکش… .»

امیرمؤمنان ـ علیه السلام ـ فرمود: …خوشا به حال کسی که پرستش و
نیایش خود را برای خدا خالص گرداند و قلبش را به وسیله آن چه دیدگانش
می بیند، مشغول نکند و یاد خدا را به وسیله آن چه گوش هایش می شنود، از یاد
نبرد. و دلش به سبب آن چه به دیگران عطا شده، اندوهگین نشود. بهترین راه
ایجاد حضور قلب و توجه خاطر، مبارزه جدی با هجوم افکار پراکنده و آشفته
است. برای دفع هجوم این افکار و اوهام، راهی جز دفع انگیزه های آنها نیست…
علل هجوم این افکار دو نوع است: خارجی، و داخلی… امور خارجی مانند اصواتی
است که به گوش می رسد و یا اشکالی که بر مردمک دیده، ظاهر می شود. این
دیدنی ها و شنیدنی ها هنگامی که در معرض دید و شنید انسان قرار بگیرند، افکار
وی را به سوی خود جذب می کنند تا او را از چیزی به چیزی، از شاخه ای به
شاخه ای و از موضوعی به موضوع دیگر سوق دهند… کسی که اراده قوی… دارد، در
برابر هجوم این افکار، چون کوه می ایستد… ولی بیشتر مردم که… نمی توانند
نیروی متخیله خود را یکجا متمرکز کنند… باید… اسباب و عوامل این افکار را از
بین ببرند؛ مثلا در خانه تاریک نماز بخوانند، آن چه فکر انسان را مشغول می کند،
از جلو[ی [چشم خود دور کنند… نمازگزار باید درک کند که توجه به خدا، منحصرا
باید با قلب او باشد و درونش متوجه حضرت احدیت باشد… نمازگزار… اگر روی دل
را از خدای متعال بگرداند، ممکن است خداوند نیز او را از رحمت واسعه اش
محروم کند و او را از مقام قرب خود دور سازد… در حدیث آمده است:

«… خدای متعال هرگز به صورت های شما نظر نمی کند بلکه به دل های شما
نگاه می کند…»

علل داخلی تشتت افکار از علل خارجی آن شدیدتر… و لذا مبارزه با آن نیز
سخت تر است… برای مبارزه با عوامل داخلی تشتت افکار، مناسب ترین راه این
است که نمازگزار، خود را به فهم معنای مطالب نماز وادار کند، تا هر مطلبی که به
زبان می راند، معنای دقیق آن را بفهمد و روی آن تأمل کند و اندیشه خود را با آن
مشغول سازد تا افکار پراکنده در دلش جای نگیرد. برای تقویت این معنا شایسته
است پیش از تکبیره الاحرام یاد آخرت کند… و دلش را از مطالب دنیوی و افکار
پراکنده خالی گرداند… اما اگر با این مسکن دلش آرام نشود، لازم است… در مورد
مسائلی که قلب او را مشغول می کنند، نیک بیندیشد، پس از اندیشه کامل، در
خواهد یافت که همه آن چیزهایی که ذهن او را به خود متوجه می کند… کارهای
به ظاهر مهمی است که برای او با اهمیت جلوه کرده است، ولی [در واقع] همه آنها
در ارتباط با جهان فانی و خواسته های نفسانی اوست، آنگاه در مقام معالجه
بایستی نفس خویش را برای این خواسته ها و دلبستگی ها سرزنش و توبیخ کند تا
رشته این پیوندها گسسته شود… و بداند که هر چیزی که او را از نمازش باز
می دارد و حضور قلب را از او باز می ستاند، ضد دین و از لشکریان ابلیس است…
مردان خدا برای مبارزه با هجوم افکار پراکنده، خود را به پرداخت کفاره غفلت از
توجه قلبی مجبور می کردند… .

[این] داروهای مسکّن… برای کسانی مفید است که خواسته های نفسانی
آنها ضعیف باشد… اما در مورد افرادی که خواسته های نفسانی آنها قوی است،
داروهای مسکّن مؤثر نیست. زیرا [در چنین افرادی]… کشش نیرومندی از دو
طرف موجود است. از یک سو، انسان آنها (خواسته های نفسانی) را به سوی خود
می کشد. از طرف دیگر، آنها انسان را به سوی خود می کشند تا سرانجام… در
اعماق دل انسان جای می گیرند و از آغاز تا فرجام نماز، لحظه ای را برای انسان
خالی نمی گذارند تا به یاد خدا و حضور قلب و توجه به خدا بیندیشد… .

تا ریشه شهوات از دل کنده نشود، افکار شیطانی و تمایلات نفسانی از دل
بیرون نمی رود و… همواره مورد تهاجم این افکار است…سبب همه این تشتت
افکار و تهاجم اوهام یک چیز است و آن دوستی دنیا است که در حدیث آمده
است: «حب الدنیا رأس کل خطیئه»، آری محبت دنیا سرسلسله همه گناهان
است. هر پلیدی از آن ناشی می شود و هر نعمتی از آن پدید می آید… کسی که
دلش را بر محبت دنیا وا دارد… هرگز نباید طمع درک لذت مناجات را داشته
باشد… کسی که دنیا را نور دیده و روشنایی دل خود می داند، به ناگزیر همه هم و
غم خود را در این راه صرف می کند [البته] چنین افرادی نیز نباید تلاش برای
مبارزه با تشتت افکار را ترک کنند، بلکه باید کوشش کنند به قدر امکان از تهاجم
این افکار پراکنده در امان بمانند.

شیخ بهایی( م ۱۰۳۱ ق)

سزاوار… است که نمازگزار معانی اذکار و آنچه در نماز می خواند و نیز معانی ادعیه و
تعقیبات آن را ملاحظه کند… باید در حین قرائت اذکار، با حضور قلب باشی؛ یعنی
همگی دل و جان را متوجه درگاه الهی سازی تا خدای تعالی نیز به جانب تو توجه
کند… و باید که ایستادن تو در نماز، به وقار و خضوع بوده باشد… و باید که در خاطر
بگذرانی که این نمازی که می گزارم، نماز وداع است؛ یعنی آخرین نماز… است که
گویا بعد از آن نماز، دیگر نمازگزاردن میسر نخواهد شد… روایت کرده است رئیس
المحدثین از امام به حق ناطق؛ امام جعفر صادق ـ علیه السلام ـ که آن حضرت
فرموده اند: …هر کس که دو رکعت نماز بگزارد و داند که در آن دو رکعت چه
می گوید، هر آینه برخیزد، و نبوده باشد میانه او و میانه حضرت عزت، گناهی مگر
آن که آمرزیده شده باشد.

فیض کاشانی (م ۱۰۹۰ ق)

همان گونه که در اخبار و احادیث آمده، نمازگزار در حال نماز، با خدا راز و نیاز
می کند. سخنی که با غفلت گفته شود، بی تردید راز و نیاز نیست. توضیح این که…
مقصود از ذکر، حروفی است که نطق و گویش را تشکیل می دهند؛ و آنها زمانی
تعلق و گویش به شمار می آیند که آن چه در ضمیر آدمی است، بیان کنند؛ و
زمانی می توانند بیان گر ضمیر باشند که حضور قلب وجود داشته باشد… هدف از
رکوع و سجود، بی تردید تعظیم حق تعالی و بزرگ داشت اوست و اگر روا باشد که
انسان در حالی که از خدا غافل است، با انجام دادن عملی اورا تعظیم کند، رواست
بتی را که پیش روی… نهاده شده و از آن غافل است، مورد تعظیم قرار دهد… و در
این کار (نماز با غفلت) مشقتی وجود ندارد تا انسان [با آن] مورد آزمون قرار گیرد
و ستون دین شمرده شود، و حد فاصل میان کفر و اسلام باشد و بر دیگر عبادات
تقدم یابد.

من گمان ندارم این همه عظمتی که به نماز داده شده، برای اعمال ظاهری
آن باشد، مگر آن که مقصود از آن را مناجات با خدا بدانیم که در این صورت بر
روزه و زکات و حج فضیلت دارد… حضور قلب به منزله روح نماز است و کمترین
مقدار آن همان حضور قلبی است که به هنگام گفتن تکبیره الاحرام باید وجود
داشته باشد و کمتر از آن موجب هلاکت و گمراهی می باشد، و به اندازه ای که
حضور قلب افزایش پیدا کند، روح در اجزا گسترش می یابد… .

تعبیرهای بسیاری از… معانی [ای که نماز به آنها کامل می شود] شده است،
لیکن می توان آنها را در شش عنوان گردآورد که عبارتند از: حضور قلب، تفهم،
تعظیم، هیبت، امید و شرم… برای تحصیل حضور قلب، راه و درمانی جز این
نیست که نمازگزار، همه همت و اراده اش را متوجه نماز خود کند و زمانی عزم و
اراده او متوجه نماز می شود که بداند وصول به هدف مطلوب، وابسته به این عمل
است و هدف مطلوب، عبارت از ایمان و تصدیق به این است که آخرت بهتر و
پایدارتر از دنیاست، و نماز وسیله رسیدن به آن است و چون علم به حقارت دنیا و
پستی آن بر این حقیقت افزوده گردد،… حضور قلب در نماز حاصل می شود… .

منظور ما از تفهم این است که دل، معنای الفاظ را درک کند و این از مواردی
است که افراد مختلف با یکدیگر تفاوت دارند… مسبب حصول تفهم، مداومت در
تفکر و مشغول کردن ذهن به فهم معانی الفاظ است و راه حصول این مقصود،
همان است که در حضور قلب گفته شد، به اضافه توجه به ذکر و سعی در دفع
خطورات مشغول کننده… و دفع این خواطر، تنها به قطع مواد و ریشه آنها میسر
است… زیرا هر کس چیزی را دوست بدارد، از آن زیاد یاد می کند و بی اختیار، دل
او بدان مشغول می شود. از این رو می بینیم آن که غیر از خدا را دوست می دارد،
نمازی فارغ از خطورات ندارد… .

تعظیم… حالتی است قلبی که از دو شناخت پدید می آید: یکی شناختن
جلال و عظمت پروردگار… دیگری شناختن حقارت نفس خویش و پستی آن… و
این که بداند او بنده ای مقهور و مملوک است تا با شناخت این دو امر، حالت زاری
و فروتنی و خشوع برای خدا در او پدید آید و این را تعظیم گویند… .

هیبت بیمی است که منشأ آن عظمت و جلال است. هیبت و خوف، حالتی
است نفسانی که ناشی از قدرت و قهر و غلبه خداوند و نفوذ مشیت او در وی، توأم
با بی مبالاتی و عدم اهتمام در اجرای تکالیف است. نمازگزار می داند (باید بداند)
که اگر خداوند، خلق اولین و آخرین را ملاک گرداند، ذره ای نقصان در پادشاهی او
راه نمی یابد. علاوه بر این به این نکته نیز آگاه است( باید آگاه باشد) که بر پیامب