پاورپوینت کامل نقش خدیجه در پیشرفت اسلام و انسان(قسمت سوم) ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش خدیجه در پیشرفت اسلام و انسان(قسمت سوم) ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش خدیجه در پیشرفت اسلام و انسان(قسمت سوم) ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش خدیجه در پیشرفت اسلام و انسان(قسمت سوم) ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۷۹

هنگامی که تاریخ جهان را ورق می زنیم و سرنوشت ملت ها را می نگریم،
می بینیم در برهه ای از زمان موج عظیمی از تمدّن و فرهنگ، به وسیله جامعه ای
گمنام و عقب مانده در جهان عرب پدید آمد و پس از مدتی، بیش از نیمی از
سرزمین های آباد آن روز را در اختیار گرفت، و چنان اثری بر جای نهاد که هیچ
جست وجوگر فلسفه تاریخ نمی تواند عظمت و تأثیر آن را در پیدایش تمدّنهای
بعد جهان نادیده گیرد.

«نهرو» در کتاب خود در مورد شکوه این پیشرفت اعجاب انگیز می نویسد:
شگفت انگیز است که این نژاد عرب ـ که در طول قرونی دراز، انگار در خواب و
خفتگی به سر می برد و به ظاهر از آنچه در سایر نواحی اتفاق می افتاد بی خبر بود ـ
ناگهان بیدار شد و با نیرویی شگرف دنیا را تکان داد و زیر و رو ساخت. سرگذشت
جامعه عرب و داستان آن که چگونه این ملت به سرعت در آسیا، اروپا و آفریقا
راه یافت و فرهنگ و تمدّنی بزرگ به وجود آورد، خود از شگفتی های تاریخ بشر
است.

نیرو و فکر تازه ای که عرب را از خواب بیدار و از اعتماد به نفس و قدرت و شور
زندگی سرشار کرد، آیین زندگی ساز «اسلام» بود. این مذهب (دین) به وسیله
پیامبر تازه ای به نام محمّد به مردم هدیه گردید.

او برای آغاز آموزش مذهب خود، شتاب نداشت. مدت ها زندگی آرامی را
ادامه داد، و مورد مهر و اعتماد همشهریانش قرار گرفت، و به سبب بینش و رفتار
شایسته اش به لقب «امین» مشهور شد؛ امّا وقتی دعوت خود را برای آموزش
مذهب جدید آغاز کرد و به ویژه آن گاه که به روشنگری ضدّ بت ها پرداخت، غوغای
عظیمی در مخالفت با او برخاست که سرانجام از مکّه بیرون رفت تا جان خود را
نجات دهد.

محمّد پیش و بیش از همه چیز، مردم را به پرستش خدای یگانه ـ که خود
او، پیام آور و سفیر او بود ـ دعوت می کرد، و در واقع، خلاصه دعوت او این جمله ها
بود: « لا اِلهَ اِلاّ اللّه، مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّه.»

او در سال ۶۳۲ م، یعنی ده سال پس از هجرت، درگذشت در حالی که
توانسته بود از قبیله های فراوان عربستان ـ که هماره با خود در ستیز بودند ـ ملتی
یکپارچه و توانمند بسازد و آنها را از شور و شوق خدمت در راه هدف بزرگ سرشار
سازد. عرب ظرف بیست و پنج سال پس از رحلت پیامبرشان بر اثر حرکتی که او
پدید آورده و شور و شعله ای که او در جانشان برافروخته بود، توانستند ایران،
سوریه، ارمنستان و قسمتی از آسیای مرکزی و مصر و قسمت هایی از شمال
آفریقا را فتح کنند.

عرب چه در شرق و چه در غرب، پیش رفتند. در شرق، شهرهای هرات، کابل
و بلخ در برابر آنان سقوط کرد، و به ایالات «سِند» و سواحل رود «سِند» در
هندوستان رسیدند، و در غرب هم همچنان پیش راندند.

«عقبه»، سردار معروف عرب، در سراسر شمال آفریقا پیش رفت تا به
اقیانوس اطلس و سواحل غربی آفریقای شمالی و مراکش امروز رسید. در آنجا از
این که به دریا رسیده بود، متأسف شد و مسافت زیادی هم در اقیانوس با کشتی
پیش رفت و آن وقت اظهار تأسف کرد که دیگر در آن سوی دنیا، سرزمینی وجود
ندارد که آن را به نام خدا مسخّر سازد!

عرب از مراکش و آفریقا و از تنگه باریک دریا گذشتند و به اسپانیا و اروپا وارد
شدند. بدین شکل در حدود ۱۰۰ سال پس از درگذشت پیامبر، امپراطوری اسلام
از جنوب فرانسه و اسپانیا در سراسر شمال آفریقا تا سوئز، و از آنجا در سراسر
عربستان و ایران و آسیای مرکزی تا مرزهای مغولستان گسترش یافت، به طوری
که دیدیم عرب ها از اسپانیا تا مغولستان را مسخّر ساختند و این صحراگردان
بیابان های عربستان حکمران مغرور یک امپراطوری عظیم گشتند.

راز دگرگونی و پیشرفت اسلام

دانشمندان ، نفوذ دعوت پیامبر و گسترش اندیشه و فرهنگ قرآن را در آن
شرایط تیره وتار تعصب و مرگ اندیشی و رواج دنباله روی و ظلم پذیری و حاکمیت
استبداد، مرهون این عوامل می دانند:

۱. شرایط آشفته فکری و مذاهب آکنده از خرافات و احساس خلاء فرهنگی
و اخلاقی خردمندانه و تباهی های فقر، ناآگاهی، و بی عدالتی که شرایط را برای
تحول مطلوب مساعد می ساخت؛

۲. رهبری های زورمدارانه، انحصاری و اسارتبار و رهبران خودکامه و خشن و
فاقد صلاحیت های فکری و عاطفی و منش انسانی؛

۳. روش استبدادی در اداره جامعه؛

۴. شرایط مساعد محیط برای تحول مطلوب، سادگی و متانت عقاید و
آموزه های اسلام؛

۵. جامعیت و همه سونگری آیین جدید؛

۶. قدرت استدلال و اقناع خرد و وجدان بشر به وسیله آیین نو؛

۷. فطری و طبیعی بودن مقررات اسلام؛

۸. جاذبه وصف ناپذیر پیامبر در بینش و منطق و منش؛

۹. رفتار انسانی پیروان راستین اسلام؛

۱۰. نقش ممتاز و سرنوشت ساز چهار چهره ی نامدار و چند یار فداکار آغاز
بعثت، یعنی علی، خدیجه، ابوطالب و فاطمه-علیهم السلام- .

نقش ممتاز بانوی آزادی در حمایت از پیامبر

بانوی خردمند حجاز از جنبه های گوناگونی در پیشرفت و استواری اسلام نقش
سرنوشت سازی داشت:

۱. خدیجه به شرایط تیره و تار روزگارش خوش بین نبود، و در بینش و منش
و عمل کرد با مردم زمانش بسیار متفاوت، و سخت مخالف جریان تاریخ و روند
جامعه بود؛ به همین دلیل به آیین حق گرای ابراهیم ایمان داشت، و هماره در
اندیشه رهایی مردم از بلای جهل و شرک بود و از ظالمان بیگانه. اوپس از ظهور
اسلام با تعمق در آن،با شجاعتی تحسین برانگیز در گرایش به آیین جدید پیشگام
شد و این پیشتازی با آن اعتبار اخلاقی و اقتصادی، دل ها را به آیین جاهلیت
متزلزل، و به دین جدید متمایل ساخت.

۲. موضع گیری دلیرانه و کارساز خدیجه ـ علیهاالسلام ـ در حمایت از آیین
جدید و در دفاع از امنیت آورنده آن در آن توفان جهل ،گام بلند دیگری بود که
به تدریج راه را گشود و برای پیامبر فرصت سازی کرد تا آیین اش را در چشم انداز
همگان قرار دهد.

۳. پایداری و شکیب قهرمانانه خدیجه ـ علیهاالسلام ـ در برابر توفان
مشکلات، کارشکنی ها، زخم زبان ها، تمسخرها، خشونت ها، داغ و درفش ها،
تبعیدها و رنج ها پابه پای پیامبر چیزهایی نیست که تاریخ و حافظه تاریخی
پژوهشگران آنها را از یاد ببرد، و این گام دیگر آن بانوی تاریخ ساز در پیشرفت
دین و نجات جامعه بود.

۴.همراهی خدیجه با محمّد ـ صلی واللّه وعلیه وآله ـ در سخت ترین شرایط،
نوید به او در برابر فشارها، زدودن گرد اندوه از گستره دل بی کران پیامبر با درایت و
ایمان به خدا، گام بلند دیگر خدیجه ـ علیهاالسلام ـ در این راه بود.

۵. شرکت مستقیم در مبارزه بزرگ اسلام با کفر، آن گاه نثار ثروت و امکانات
و جایگاه و آسایش و جان در راه خدا و آزادی بندگان او، کار سِترگی است که از آن
بزرگ بانوی نوگرا و آزاده میسر بود و بس.

درست ازاین زاویه است که پیامبر او را یاری بی بدیل عنوان می داد. تا در
دنیا بود، به او و نام و یاد و هر آنچه نشان از او داشت، بسیار بها می داد. او را بانوی
خرد و کمال، سرمشق ایمان و پروا، آراسته به ارزش های انسانی، نمونه آزادگی و
سمبل حق طلبی و سالار زنان رشدیافته خواند و از جانب خدا به او سلام آورد، و
نوید بهشت و پاداش پرشکوه داد، و بهشت خدا را در شور و شوق دیدار او وصف
نمود، و خبر داد که خدا بر فرشتگانش از ایمان و ایثار او مباهات می کند.

پیامبر، کار سِتُرگ خدیجه را در کنار جهاد پرشکوه امام علی ـ که تنها پاداش
یک شمشیرش، برابر عبادت آدمیان و پریان وصف شده است ـ بر شمرد. در
میدان عمل او را شریک دغدغه ها و وزیر کار آمد فرهنگی و اجتماعی خویش
برگزید، و فقدان او را فاجعه بار ارزیابی کردو سال رحلت جانسوزش را سال اندوه
عنوان داد. پس از مرگ او برای مدتی خانه نشین شد، و سر انجام هم به مدینه
هجرت کرد؛ چراکه دیگر بافقدان خدیجه و ابوطالب جایی برای ماندن نبود.

«طبرسی» در این مورد می نویسد: خدیجه و ابوطالب، دو یار پراعتبار و دو
پشتیبان راستین پیامبر، هر دو در یک سال، جهان را بدرود گفتند و بدین سان
پیامبر، هدف دو مصیبت قرار گرفت: مصیبت مرگ ابوطالب و خدیجه! و این در
حالی بود که خدیجه ـ علیهاالسلام ـ ، وزیری خردمند و شجاع بود، و آن حضرت
به یاری او و حمایت بی دریغ و شجاعانه اش بر انبوه مشکلات و موانع چیره می شد
و با مهر وصف ناپذیر او آرامش خاطر می یافت.

آخرین شعله های زندگی

سرانجام پس از آن محاصره ظالمانه ی پیشوای آزادی و خاندان و یارانش در
شعب ابی طالب، پیمان استبدادگران، به صورت معجزه آسایی شکسته شد و
پیامبر به همراه شریک دغدغه های زندگی اش آزاد شد.

خدیجه ـ علیهاالسلام ـ که در روزگار تبعید، یار و مشاور خردمند پیامبر و
پناهگاه و مادر مردم آزادیخواه بود، از یک سو شادمان بود، امّا از سوی دیگر
می دید که آن فشار بیداد و محرومیت طولانی از امکانات زندگی و حتی آب و غذا
و امنیت و آرامش در تبعیدگاه، سلامتی او و ابوطالب را به خطر افکنده و آن دو
حمایتگر شجاع پیامبر به شمعی می مانند که واپسین فروغ و حرارت را به
همراهان ایثار می کند.

خدیجه ـ علیهاالسلام ـ بیمار شد و در بستر افتاد، و با آن که دوستانش
به سبب بزرگ منشی او، خود را مدیون او می نگریستند و هر کدام برای پرستاری
او بر یکدیگر سبقت می جستند، پیامبر – که نمونه حق شناسی بود – پرستاری از
یار پرمهر خود را به عهده گرفت، و در برابر اصرار «اسما»، «امّ سلمه»، «امّ ایمن» و
دیگر زنان و دختران، خود بر پرستاری از او پافشاری کرد. خود برای یار پرمهر غذا
آماده می ساخت، و ساعت ها کنار بسترش می نشست. به سخنان او گوش جان
می سپرد، به او امید می داد، در جابه جا شدنش به او مدد می کرد، حق شناسانه از
روزهای دشوار و سرنوشت سازی سپاسگزاری می کرد، که آن دخت کمال به او
پناه داده، و دعوت او را تصدیق کرده و در راه تأمین امنیت او، از جان مایه نهاده
بود. روزهایی که خدیجه گرد اندوه و فشار استبداد را با گشاده رویی و مهر از چهره
درخشان او زدوده بود. روزهایی که در حمایت از او در برابر بیدادگران ایستاده و از
حق حیات، اندیشه، آزادی و امنیت او دلیرانه حمایت کرده و همه اعتبارش را در
راه آرمان های بلند او به میدان آورده بود.

آخرین سفارش های خدیجه ـ علیها السلام ـ

انسان های دانشمند هماره می کوشند تا سفارش ها و سخنانشان سازنده و
آموزنده باشد، به ویژه که آخرین سفارش های آنان باشد؛ چراکه وصیت آنان
هدف های یک عمر تلاش و نگرانی و دغدغه هایشان را نشان می دهد. آنچه به
عنوان وصیت بانوی خردمند حجاز رسیده است، نشانگر عمق ایمان به خدا و
جهان پس از مرگ، بیانگر اخلاص و معنویت و تلاش او در خودسازی و کسب
خشنودی خدا و احساس مسئولیت نسبت به دخت فرزانه اش فاطمه
ـ علیهاالسلام ـ است.

او به هنگام شدت یافتن بیماری و احساس فراق، به پیامبر گفت: ای پیامبر
خدا! سفارش های مرا بشنو!

پیامبر با مهر بسیار به او آرامش خاطر بخشید و برایش دعا کرد و فرمود:
آماده است تا سخنان یار با وفای زندگی اش را با جان و دل بشنود.

خدیجه از پیامبر خواست تا دعای خود را بدرقه راهش سازد، و آن گاه که
خواست او را در آرامگاه قرار دهد، بر آرامگاه او فرود آید و بانماز و نیایش آنجا را
فروغ بخش