پاورپوینت کامل نظارت و پیشگیری در سیره پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله وسلم ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نظارت و پیشگیری در سیره پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله وسلم ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نظارت و پیشگیری در سیره پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله وسلم ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نظارت و پیشگیری در سیره پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله وسلم ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

۹۷

مقدمه

رشد، پیشرفت و توسعه جامعه، اعم از کوچک یا بزرگ، ساده یا پیچیده، در گرو
سلامت نظام مدیریتی آن است. از طبیعی ترین و کوچکترین اَشکال جامعه،
یعنی خانواده تا پیچیده ترین و تشکیلاتی ترین آنها، که سازمان های مدیریتی
کلان و در نهایت تشکیلات گسترده یک نظام سیاسی است، برای به ثمر رسیدن
تلاش های برنامه ریزی شده خود و تحقق خواسته های مطلوب خویش، نیازمند
پیگیری امور و مراقبت و نظارت بر روند اجرایی کارها و کنترل مداوم تا کسب
نتیجه است. بدون این اصل، بالنده ترین قانون ها، بهترین برنامه ها، و عالی ترین
ایده ها در اجرا، یا دچار نقص و نارسایی و انحراف می شود یا به هیچ وجه عملی
نخواهد شد.

تبیین این اصل و مدل هایی از نحوه تحقق آن و بحث از همه لوازم و نتایج و
جوانب فرعی اش نیازمند گفتار و نوشتاری، بیش از حد و اندازه یک مقاله است. اما
در حجمی محدود نیز می توان سرفصل های مهم همراه با تحلیل های مختصری
از آن را ارائه داد. بر این اساس، در این جا به بررسی اجمالی این موضوع
می پردازیم و آن را در سیره و سنت رسول اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ پی
می گیریم.

اصل نظارت خود به طور اعم یکی از راهکارهای اصلی پیش گیری قبل از
وقوع است؛ و علت آن جلوگیری از خطاها و لغزش های احتمالی یا به حداقل
رساندن آنهاست؛ ولی در اجرای این اصل، به کارگیری شیوه ها و روش هایی که
پیشاپیش زمینه های انحراف و خطا را از بین می برد یا کم می کند، نیز موضوعی
قابل بررسی است.

پیشگیری نظارتی، با توجه به این که هزینه را پایین آورده و از تلفات کاسته
و خسارت ها را کاهش می دهد، امر بسیار مهمی تلقی شده است؛ و در همه
مدیریت های موفق به کار گرفته می شود. اصلی که در کنار آن، با صرف کمترین
هزینه می توان بیشترین بازدهی را به دست آورد.

امروزه، مانند همه دوره ها، نظارت پیش گیرانه یا پیش گیری نظارتی، از
مهم ترین ابزارهای مدیریت فعال محسوب می شود که همت و هدف او همواره
جلوگیری از وقوع خطاست. بر عکس، مدیریت منفعل، سیاست بعد از وقوع خطا
و انحراف را در پیش می گیرد. بدیهی است نظارت از نوع اول، بهترین نظارت و
اجرا در رشد و پیشرفت است.

با نگاهی به آیات و روایات در این باره، به ویژه سنت و سیره گفتاری و رفتاری
پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ، در می یابیم: « جهت گیری اصلی مدیریت
اخلاقی، فرهنگی، دینی، سیاسی و… دین، در دو حوزه ساختاری فرد و جامعه
است که، بر اصل پیش گیری و نگاه عمیق و دقیق به ریشه ها، قبل از دیدن و
پرداختن به پدیده ها و پیامدهایش است.» بسیاری از دستورهای اخلاقی اسلام،
قانون های وضعی و تکلیفی دین، و فرمان های سیاسی و حکومتی رهبران الهی،
بهترین راه های پیش گیری را ارائه، تبلیغ، ترویج، و در موارد گوناگون اجرا کرده اند
.

رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ در طول دوران پیامبری اش با بهترین
اسلوب و بر اساس اصل پیش گیری قبل از وقوع، به اصلاح جامعه پرداخت.

آن حضرت، بر اساس شناخت واقعی از انسان و نیازهای همه جانبه او و
جامعه انسانی، آفت ها و نقص های سطح های مختلف جامعه خویش را شناسایی
کرد. ابتدا با بیان راه های پیش گیری از آن آفت ها و نقص ها و راهنمایی های لازم
در منطق نظری یا عملی، با این گونه انحراف ها مبارزه کرد و آنگاه که می دید
بیماری به گونه ای است که جز با داغ کردن، قابل معالجه نیست؛ و ممکن است با
عدم درمان، آفت، رشد یابد و پیکره فرد یا فضای جامعه را متعفن کند، به این
آخرین راه درمان اقدام می کرد. البته این هم در جای خود، عملی پیش گیرانه
محسوب می شود.

جهت گیری اساسی تدبیرهای دینی در عرصه ها و موضوع های مختلف
اخلاقی، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی… و یا دو گرایش « سازندگی فردی و
اجتماعی» بیشتر بر اساس اصل پیش گیری است. به عنوان مثال: در حوزه معارف
دینی ما، به تقوا، که قوی ترین نگهبان درونی انسان از آلودگی به گناه است، بیش
از هر امر دیگری توجه شده است؛ و قرآن کریم از آن به عنوان بهترین توشه، در
سیر و سفر تکاملی انسان، یاد کرده است. بدیهی است این تأکید و حساسیت،
بیشتر به سبب ماهیت پیش گیرانه ای است که این گوهر گران بها در خود دارد.

همچنین مبارزه با « اصل»، که بیش و پیش از مبارزه با « فرع» اهمیت دارد، و
شناسایی و مقابله با « علت»، که مقدم بر « معلول» است، حجم زیادی از اصول و
قواعد کتاب و سنت را تشکیل می دهد. اگر می بینیم قرآن کریم « افشای جریان
نفاق» را بر « افشای منافقان» مقدم داشته و بر اولی تأکید و به آن اقدام کرده است؛
بر همین مبناست. اگر کتاب خداوند « ایجاد فتنه» را از« قتل» بدتر می داند، این
نیز بیان گر همین معناست؛ و آنگاه که پیامبر خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ از ورع و
دوری از گناه به عنوان بهترین عبادت یاد می کند، مؤید همین دیدگاه است؛ یا
آن که می بینیم، در بیان فلسفه محوری ترین عبادت، نماز، ابتدا به بُعد
پیش گیرانه آن از فحشا و منکر اشاره شده؛ و سپس به بُعد دیگر آن، یعنی
یادآوری و ذکر خدا به همین دلیل است. این موارد نمونه هایی اندک، از فراوان
نمونه هایی است که به « مبارزه با جرم و پیش گیری از آن» پیش از « مقابله با
مجرم» و پیش از « وقوع جرم»، عنایت دارد.

در منطق عملی پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله ـ به قواعد و اصولی در بعد
نظارت و مراقبت، توجه شده است که خود از ماهیتی پیش گیرانه برخوردار است و
به کارگیری آنها به طور طبیعی و بدون صرف هزینه های نظارتی مرسوم و معمول،
فرد و جامعه را، در موقعیت مصونیت ذاتی از خطا و لغزش، قرار می دهد. علاوه بر
چنین اموری که پیش گیری، ماهیت ذاتی آنهاست؛ می توان روش های متغیر و
انعطاف پذیری را در سنت نبوی شناسایی کرد که با شرایط و موقعیت های
مختلف مطابق است.

در این مقاله به مواردی اشاره می شود که یا از ماهیتی پیش گیرانه
برخوردارند؛ یا در صدد بیان روش هایی هستند که می تواند از وقوع بسیاری از
ناهنجاری ها جلوگیری کند؛ ویا ضمن دارابودن ماهیت پیش گیرانه، روش هایی را
هم در این باره آموزش می دهند.

شایسته سالاری یا واگذاری امور به اهلش

درصد زیادی از حجم اشتباه ها و انحراف ها، به نیروی انسانی بر می گردد. به
همین دلیل، سمت و سوی نظارت هم، به طور معمول متوجه این عنصر اصلی
است؛ و ضرورت آن هم، ناشی از خطاهای عمدی یا سهوی است که در این عامل
رخ می دهد. بنابراین، مؤثرترین و بهترین راه پیش گیری از زیان در یک سیستم،
که بیشتر ریشه در خطاها و لغزش های انسان دارد، « واگذاری امور به اهل آن و
گماردن افراد مناسب بر سر آن کارها» است. این نوع ساختار مطلوب می تواند
سیستم تشکیلاتی را در وضعیتی قرار دهد که نیاز به نظارت های هزینه بر را
کاهش داده و کمترین آسیب را متوجه تشکیلات کند. ماهیت اصلی این سیاست
اصولی بر مبنای تقدم « سیاست دفع» بر « سیاست رفع» است. این امر به عنوان
اصلی بالنده و پیش برنده، مورد توجه قرآن کریم بوده، و می فرماید:

«ان الله یأمرکم ان تؤدوا الامانات الی اهلها»

«خداوند به شما فرمان داده است که امانت ها را به اهلش واگذارید.»

این قاعده را درسیره عملی پیامبر گرامی اسلام نیز، به عنوان ضابطه کلی و
اولی در واگذاری منصب ها، شاهدیم. آن حضرت از به کارگیری عناصر ضعیف و
شکننده در پست های حساس حکومت اسلامی پرهیز می کرد. وی در سفرهای
خود که از مدینه خارج می شد و برای خود جانشینی انتخاب می کرد، هرگز از این
افراد استفاده نکرد؛ فرماندهی جنگ را به آنان نسپرد؛ و در اعزام مبلغ یا امیرانی
که به شهرهای اطراف می فرستاد نیز از آنان استفاده نکرد. از منافقان که
مهره های خطرناک جامعه بودند هرگز استفاده نکرد؛ زیرا می دانست اگر آنان را به
مقام و منصبی منصوب کند، بی گمان آن جایگاه را فرصتی برای ضربه زدن به
اسلام و مسلمانان یا حداقل، موقعیتی برای خواسته های مادی خویش، تلقی
کرده و در این جهت اقدام می کردند. در سفارش های آن پیامبر بزرگ به امت است
که فرمود:

« هر که فردی را بر ده نفر بگمارد در حالی که می داند در میان آنان فردی
شایسته تر از او هست، بی گمان به خدا و پیامبرش و همه مسلمانان
خیانت کرده است.»

وقتی پسرعموهای ابوموسی از آن حضرت درخواست کردند که بخشی از
زمامداری مسلمانان را به آنها بسپارد، فرمود:

« به خدا سوگند! ما هرگز به کسی که خود درخواست حکومت کند یا بر
کسب آن حریص باشد، حکومت و زمامداری نخواهیم داد.»

حضرت در طول دوران رسالتش، به کسی از بستگانش اجازه نداد، فقط به
سبب نزدیکی به او، از امتیاز خاصی، به خصوص امتیاز مدیریتی، برخوردار شود.

امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود: وقتی آیه زکات نازل شد، عده ای از بنی
هاشم، از رسول خدا تقاضا کردند که به سبب خویشاوندی، جمع آوری زکات را به
آنان واگذارد، تا از حقوق مادی « عاملین زکات» برخوردارشان کند. حضرت امتناع
فرموده و تقاضای آنان را رد کرد.

به هنگام فتح مکه، یعنی زمان اوج قدرت اسلام و مسلمانان در سرزمین
عربستان، بر کوه صفا ایستاد؛ و ضمن خطبه ای به وابستگان خویش فرمود:

«ای فرزندان بنی هاشم! و ای فرزندان عبدالمطلب! نگویید محمد از
ماست. به خدا سوگند! دوستان من، از میان شما و غیر شما، جز تقوا
پیشگان نیستند.»

حذر و احتیاط

بخشی از دستورهای دین اسلام در حوزه اخلاق و سیاست، مبنی بر رعایت اصل
احتیاط، برای پیش گیری از دچار شدن به سختی ها و گرفتارشدن در دام گناهان
است؛ تا جایی که اهتمام به آن، راه نجات معرفی شده؛ و بی اعتنایی به آن، علت
افتادن در چاه و چاله های گرفتاری ها، و ورود به دایره زشتی ها بیان شده است.

بر همین اساس، پیامبر اسلام دوری از شبهه ها را برای پیش گیری از عدم
ارتکاب حرام، مورد سفارش قرار داده و بر آن تأکید خاصی کرده است. از
ابوعبدالله نعمان بن بشیر روایت است که گفت: شنیدم پیامبر ـ صلی الله علیه و
آله ـ فرمود:

«به درستی حلال خدا و حرام خدا روشن و آشکار است؛ و میان حلال و
حرام کارهایی است که به گونه ای به حلال و حرام شبیه است که بسیاری
از مردم آنها را نمی دانند. به حقیقت، کسی که خود را از شبهه ها نگه
می دارد، دین و ناموس خود را حفظ کرده است؛ و کسی که در شبهه ها
افتاد و از آنها پرهیز نکرد، در حرام می افتد؛ مانند چوپانی که شتران خود
را در اطراف مکان حفاظت شده ای، برای چرا آزاد می گذارد، و در نهایت به
چرا کردن در آن حریم، نزدیک می شوند.»

بر اساس این روایت و روایات دیگری که در این باره وجود دارد می توان
عمومیت فضیلت احتیاط را استنباط کرده و از مدیران و مأموران حکومتی انتظار
بیشتری داشت.

ضرورت رعایت اصل احتیاط که یکی از شیوه های کارآمد در اصل پیشگیری
است، همواره مورد تأکید قرآن کریم بوده و در موارد متعدد به آن تذکر می دهد. به
عنوان نمونه درباره ضرورت تحقیق کامل در تصمیم گیری های مهم و عمل
نکردن بر اساس اخبار نامطمئن و دقیق فرمود: «ای کسانی که ایمان آورده اید! اگر
فاسقی برای شما خبری آورد، تحقیق کنید….»

در بیان ضرورت پیش گیری از روبه رو شدن با خطر، خوف از خطر را جواز
اقدام پیش گیرانه دانسته؛ و می فرماید:

«هرگاه از خیانت گروهی بیم داشته باشی، به طور عادلانه به آنها اعلام کن که
پیمانشان لغو شده است.»

برای جلوگیری از ایجاد بی عدالتی در خانواده و مشکلات همراه آن بعد از
بیان مشروعیت تعدد زوجات می فرماید: «فان خفتم الا تعدلوا فواحده»

بر همین مبنا، پیامبر گرامی، در ماجرای مرگ فرزند هجده ماهه اش
ابراهیم، که همزمان با آن، خورشید گرفت با باور غلط مردم به طور جدی و اصولی
مبارزه کرد، تا از رایج شدن این گونه مسائل، که به طور عمده از زمینه روانی خوبی
در میان مردم برخوردار است، جلوگیری کرده باشد.

روشنگری، آموزش، پند

پیامبر خدا، پیامبر تبلیغ است؛ و آنچه برای اصلاح فرد و جامعه ضرورت دارد،
مورد عنایت اوست. آموزش می دهد، تا با ابلاغ، بر همگان حجت را تمام کند؛ و
پند می دهد، تا زنگار از دل ها زدوده و آنها را پاک گرداند.

این آموزش و اندرز، در سیره حکومتی آن حضرت در مواجهه با مدیران
مورد تأکید و عنایت بیشتری بوده، و شکل جدی تر و در عین حال شفاف تری
می گیرد. « نظارت آموزشی و تذکاری» حضرت، درباره امیران یا فرماندهان و یا
فرمانداران، به طور معمول و مداوم در شیوه حکومتی وی به چشم می خورد.
حضرت، اصولی که باید مورد توجه آنان باشد، به ایشان یادآوری می کرد و ضمن
تفهیم مواردی که مأموریت اصلی یا جنبی آنها بود، بر آنان به نوعی اتمام حجت
می کرد و ایشان را برای انجام هر چه بهتر وظایفشان آماده می کرد. این آموزه ها به
طور معمول در قالب دستورهای حکومتی است که از پیامبر ثبت شده و به یادگار
مانده است. مانند: دستور حضرت به معاذ بن جبل، حاکم یمن، عمرو بن حزم،
عتاب بن اسید، حاکم مکه و دیگران.

این روشنگری ها بی گمان می تواند از بسیاری از کجروی ها و لغزش های
احتمالی مسئولان بکاهد و از آنان محافظت کند. در کتاب صحیح مسلم آمده
است «هنگامی که پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ شخصی را فرمانده سپاه یا سریه
می کرد، او را به طور خاص به تقوا توصیه می کرد؛ و می فرمود: با نام خدا صبح کنید. با
کافران بجنگید، ولی حیله نکرده و مکر نسازید (بدیهی است حیله های معمول و مشروع
جنگی منظور نیست) کسی را مثله نکنید و خردسالان را نکشید.»

توصیه های حضرت که در این موارد حکم قانون را دارد، بسیار شفاف، جدی
و غیر قابل تأویل و تفسیر به رأی است و این باعث می شود که از همان ابتدا با
پیشگیری از