پاورپوینت کامل شمه ای از آداب تبلیغ ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شمه ای از آداب تبلیغ ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شمه ای از آداب تبلیغ ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شمه ای از آداب تبلیغ ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

۳۴

هر کاری نیاز به آداب و شیوه
خاصی دارد که اگر آن آداب مراعات و
لحاظ شوند، آن عمل به نتیجه دلخواه و
مطلوب می رسد. تبلیغ یکی از کارهای
مهم و اساسی است که قطعا از این
قانون و قاعده مستثنا نخواهد بود. مبلّغ
موفق کسی است که آداب و شیوه های
تبلیغ را مراعات کند. در این نوشتار بر
آنیم که به برخی از آداب تبلیغ اشاراتی
داشته باشیم. امید آنکه «مبلغان»
مخلص و دلسوز با بهره بری از این
نکته ها همراه با تجربه ها و
اندوخته های خویش تبلیغ موفقی

داشته باشند.

۱. طلب یاری از خداوند

اولین نکته که هر مبلّغی باید به آن
توجه داشته باشد، این است که بداند تمام
کارها، مخصوصا هدایت در یَدِ قدرت الهی
است. این ما نیستیم که مردم را هدایت
می کنیم، بلکه پشت پرده، خداوند متعال
است که از طریق و مجرای عالمان صالح،
بندگان خویش را هدایت و رهبری می کند؛
لذا فراموش نکنیم که همه چیز در دست
قدرت اوست. پس از او کمک بخواهیم.
اینکه در نماز لااقل ده نوبت در شبانه روز
می گوییم: «ایّاکَ نَعْبُدُ وَ ایّاکَ نَسْتَعینَ»(۱)
برای تقویت استعانت و کمک خواهی
از خداوند متعال است.

دعاهای معصومین علیهم السلام سرشار
است از استعانت و یاری خواهی. در
دعای «سیفی صغیر»، معروف به دعای
«قاموس»، می خوانیم «وَ ارْزُقْنی مِنْ نُورِ
اسْمِکَ هَیْبَهً وَ سَطْوَهً تَنْقادُ لِیَ الْقُلُوبُ وَ
الاَْرْواحُ وَ تَخْضَعُ لَدَیَّ النُّفُوسُ وَ الاَْشْباحُ… لا
مَلْجَأَ وَ لا مَنْجا مِنْکَ اِلاّ اِلَیْکَ وَ لا إِعانَهَ اِلاّ بِکَ وَ
لا اِتِّکاءَ اِلاّ عَلَیْکَ…؛(۲) و روزی من گردان
از نورِ نامت، هیبت و قدرتی را که در
دلها و روحها رام من گشته، و جانها و
کالبدها در مقابل من فروتن شوند…؛
زیرا پناهگاه و جایی از تو جز به سوی
تو نیست، و کمک کاری جز تو و
تکیه گاهی جز تو وجود ندارد.»

امام سجاد علیه السلام در یکی از دعاهای
صحیفه سجادیه عرضه می دارد: «یا مَنْ
تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکارِهِ… ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعابُ
وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الاَْسْبابُ وَ جَری بِقُدْرَتِکَ
الْقَضاءُ وَ مَضَتْ عَلی إِرادَتِکَ الاْءَشْیاءُ، فَهِیَ
بِمَشیَّتِکَ دُونَ قَوْلِکَ مُؤْتَمِرَهٌ وَ بِإرادَتِکَ دُونَ
نَهْیِکَ مَنْزَجِرَهٌ…؛(۳) ای کسی که گره های
سختیها به وسیله او باز می شود!… در
برابر قدرت تو سختیها رام گشته، و با
لطف تو علّتها کارساز شده، و با قدرت
تو قضا (و تقدیرات) جاری گشته، و با
اراده تو اشیاء به کار رفته است. پس آن
اشیاء با خواست تو، بدون سخنت از
تو فرمان می برند، و با اراده تو، بدون
نهی ات باز داشته می شوند… .»

به همین جهت است که اولین
دستوری که به پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله ،
موفق ترین مبلّغ الهی، داده می شود،
این است که پیام و سخنش را با نام و یاد
خدا و استعانت از او شروع کنند: «اِقْرَأْ
بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذی خَلَقَ»؛(۴)«بخوان به نام
پروردگارت که آفرید.» و در پایان هر
مرحله نیز دستور می دهد که توجّه و
استعانت به خدا فراموش نشود: «فَإِذا
فَرَغْتَ فَانْصَبْ وَ اِلی رَبِّکَ فَارْغَبْ»؛(۵)«پس
هنگامی که [از کار مهمّی] فارغ شدی،
[به مهم دیگری] بپرداز و به سوی
پروردگارت توجّه کن.»

و در روزهای پایانی رسالتش نیز
به او دستور می دهد: «فَسَبِّحْ بِحَمْدِ
رَبِّکَ»؛(۶)«پس منزه دان پروردگارت را با
حمد و ستایش.»

حضرت موسی علیه السلام نیز که از
پیامبران و «مبلّغان» موفق است، چنین
می فرماید:«أُفَوِّضُ اَمْری اِلَی اللّهِ اِنَّ اللّهَ
بَصیرٌ بِالْعِبادِ»؛(۷)«امور خود را به خدا
واگذار می کنم [و از او استعانت
می جویم؛ چرا که] خداوند بر بندگانش
بیناست.»

در نتیجه، یک مبلّغ در هیچ آن و
لحظه ای نباید استعانت و استمداد الهی
را فراموش کند، و در آن لحظه که بر
منبر قرار می گیرد، باید با توجه قلبی از
خداوند کمک بخواهد که قطعا
سخنانش مؤثر واقع می شود و بر دلها
خواهد نشست.

۲. دلسوزی و مهربانی

اگر مبلّغی بخواهد موفق باشد، در
هدایت مردم باید دلسوز باشد؛ یعنی
واقعا هدایت مردم به عنوان یک
خواسته مهم و واقعی برای او مطرح
باشد. وقتی چنین شد، قطعا هم تلاش
بیشتری می کند و هم سعی می کند با
آنان با مهربانی و نرمی برخورد کند.

قرآنِ هدایتگر، درباره پیامبر
رحمت صلی الله علیه و آله چنین می فرماید: «لَقَدْ
جائَکُمْ رَسُولٌ مِنْ اَنْفُسِکُمْ عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ
حَریصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنینَ رَئُوفٌ رَحیمٌ»؛(۸)
«به راستی رسولی از خودتان به سوی
شما آمد که ناراحتی شما برایش سخت
و بر آسایش شما حریص (و دلسوز) و
نسبت به مؤمنان رئوف و مهربان
است.»

به خاطر همان دلسوزی است که
وقتی اهل مکه او را سنگباران می کنند،
به گونه ای که حضرت مجبور می شود
شهر مکه را ترک کرده، به کوهها پناه
ببرد، و وقتی علی علیه السلام و خدیجه علیهاالسلام او
را می یابند و زخمهای پای او را
پانسمان می کنند، در همان حال
می گوید: «خدایا! قومم را ببخش و آنها
را هدایت کن؛ چرا که آنها نمی دانند.»

قرآن کریم درباره پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
در جای دیگر می فرماید: «وَ ما اَرْسَلْناکَ
اِلاّ رَحْمَهً لِلْعالَمینَ»؛(۹) «تو را بغیر از
رحمت برای جهانیان نفرستادیم.»
همین دلسوزی و رأفت او بود که وقتی
مکه را فتح کرد، به یکی از فرماندهان
که شعار می داد: «اَلْیَوْمُ یَوْمُ الْمَلْحَمَهِ؛
امروز، روز انتقام است.» دستور داد که
شعار را عوض کنند، و به
علی علیه السلام فرمود: پرچم را دست گرفته،
این شعار را سر دهد: «اَلْیَوْمُ یَوْمُ الْمَرْحَمَهِ؛
امروز، روز رحمت است.»(۱۰)

با اینکه همین مکیان سخت او را
آزار و اذیت کرده بودند، با این حال،
چون پدر دلسوز و مهربان با آنها رفتار
کرد. و خود آن حضرت نیز به دیگر
مبلّغان سفارش می کرد که با مردم با
نرمی و مهربانی برخورد کنند، از جمله
به «معاذ» هنگام رفتن به سفر تبلیغی
سفارش فرمود: «عَلَیْکَ بِالرِّفْقِ وَ الْعَفْوِ؛(۱۱)بر
تو لازم است که [با مردم] با مدارا و
گذشت برخورد کنی.»

در روایت دیگر می خوانیم: «لَیِّنُوا
لِمَنْ تُعَلِّمُونَ؛(۱۲)با کسانی که به آنان دانش
می آموزید، نرمی کنید.»

و گاه در روایات برای تشویق به
مدارا و مهربانی با مردم، به آثار مهم آن
اشاره شده است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
فرمود: «اِنَّ الرِّفْقَ لَمْ یُوضَعْ عَلی شَیْ ءٍ اِلاّ زانَهُ
وَلا نُزِعَ مِنْ شَیْ ءٍ اِلاّ شانَهُ؛ (۱۳) به راستی مدارا
بر چیزی نهاده نشد، جز آنکه باعث
زینت آن شد و از چیزی جدا نگشت،
جز آنکه باعث زشتی آن گشت.»

و حضرت علی علیه السلام مدارا و
گذشت را کلید پیروزی می دانست،
آنجا که فرمود: «اَلرِّفْقُ مِفْتاحُ النَّجاحِ؛(۱۴)
مدارا کلید رستگاری است.»

۳. تغافل

وضعیت جامعه امروز ما به
گونه ای است که گاهی برخی جوانان
(یا از سر ناآگاهی و غرور جوانی، و یا
عناد و…) متلکها و سخنان ناروایی نثار
مبلّغان می کنند، و یا ممکن است انسان
خود صحنه زننده ای را نسبت به فردی
مشاهده کند، ادب دوام تبلیغ اقتضا
می کند که این صحنه ها را نادیده
بگیریم و به اصطلاح، خود را به
«تغافل» بزنیم که «شتر دیدی، ندیدی»
و از آن چشم پوشی کنیم. و اگر در
مسجد و… هم با چنان فردی برخورد
کردیم، به روی خود نیاوریم و تلاش
کنیم غیر مستقیم ریشه این جسارتها را
بخشکانیم.

۴. احترام به دیگر مبلّغان

غالبا در شهرها و روستاها
روحانی مستقر وجود دارد که همیشه
در کنار مردم بوده و با سختی و
راحتیهای آنجا ساخته، با این حال
مردم و محل را رها نکرده است. حال
روحانی مبلّغی که به عنوان طرح
هجرت کوتاه مدت یا بلند مدت، و یا
برای ماه مبارک رمضان و محرم به آن
محل اعزام می شود، باید در عین حال
که با جوانها ارتباط دارد و به درد دلهای
آنها توجّه می کند، احترام روحانی
محل را حفظ کند و هرگز علیه او
بدگویی نکند. اگر نقایصی هم در
سخنرانیها و یا رفتار او می بیند،
می تواند تنها با خود او مطرح کند.

و ممکن است طلبه مبتدی در آن
محل باشد که گاه برای دیدار بستگان به
آنجا می آید، او را نیز مورد حمایت
قرار دهد و در مراسم دعا و مجالس
سخنرانی و… مقداری به او میدان بدهد
تا زمینه رشد و نفوذ او در مح