پاورپوینت کامل تصرف اراضی فلسطین و ابعاد حقوقی و سیاسی آن ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تصرف اراضی فلسطین و ابعاد حقوقی و سیاسی آن ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تصرف اراضی فلسطین و ابعاد حقوقی و سیاسی آن ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل تصرف اراضی فلسطین و ابعاد حقوقی و سیاسی آن ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۵۳

مهدی کرد فیروز جایی

مقدمه

فلسطین سرزمینی با تمدنی کهن است که با موقعیت جغرافیایی ممتاز و خاکی پر محصول در
منطقه مهم خاورمیانه، واقع شده است. این امتیازات ویژه سبب گشته تا این سرزمین مورد
طمع قومی واقع شود که خود را مستحق بهره بردن از هر امتیاز و موقعیت مثبتی می داند
و غیر از خود، وجود و رشد و نموّ هیچ تمدنی را بر نمی تابد.

قوم یهود در راستای پیشبرد اهداف نامشروع خود در اولین گام به سراغ سرزمین فلسطین
رفت تا در قبال تشکیل یک کشور نامشروع، ملتی را از سرزمین آباء و اجدادی اش آواره
کند و اگر مقاومتی در برابر خود مشاهده کرد، دست به جنایت بزند و حتی بر کودکانشان
هم رحمی نکند.

و اکنون که مدتها از واقعه غصب فلسطین می گذرد، در حرکتی جدید، بهانه فروخته شدن
اراضی پیش کشیده شده است. در این مقاله، سعی ما بر این است که کذب محض بودن جریان
فروش را اثبات کنیم و بر فرض تحقق فروش، ابعاد حقوقی و سیاسی آن را مورد بررسی قرار
دهیم.

تاریخچه مهاجرت یهودیان به فلسطین

آنچه امروزه برای فریفتن اذهان عمومی به کار رفته، شایعه فروش اراضی توسط فلسطینیان
به یهودیها می باشد تا حقی از آن سرزمین برایشان باقی نمانده باشد. بررسی کتب
تاریخی در این موضوع نشان می دهد که این شعار چیزی نیست، جز ابزاری که می خواهد
اذهان را از حقیقت غاصب بودن رژیم صهیونیستی منحرف کند.

از آنجایی که یهود قومی پراکنده بود و به خاطر عقایدش منفور ملتها بود، سران یهود
به این فکر افتادند که یک کشور مستقل یهودی نشین تشکیل دهند تا از وضع موجود نجات
یابند و برای این کار بهترین مکان را سرزمین فلسطین دانستند.

با شروع جنگ جهانی اول، انگلیس برای وارد کردن آمریکا در جنگ، فقط از یهودیهای
صهیونیزم می­توانست کمک بگیرد. صهیونیزم هم با وعده وارد کردن آمریکا به صحنه جنگ،
بریتانیا را وادار به تصویب عهدنامه بالفور کرد که در آن به یهودیها اجازه تأسیس
حکومتی مستقل و یهودی نشین در فلسطین داده می شد.[۱]

و درست بعد از گذشت یک سال از این قرار داد، حکومت خلافت اسلامی در فلسطین سقوط
کرد[۲] و دولت انگلیس به پیشنهاد صهیونیستها «هربرت ساموئل» را که یک انگلیسی یهودی
بود، به عنوان کمیسر عالی و مأمور بلند پایه انگلستان در فلسطین برگزید.[۳] او نقش
اساسی در یهودی نشین کردن فلسطین را بازی کرد؛ به طوری که در مدت ۵۰ سال، ۶۰۰ هزار
یهودی را در آن منطقه سکونت داد و هر چه زمین بود، با زور سر نیزه از عربها خرید و
به یهودیها واگذار کرد.[۴] بدین ترتیب انتقال غیر قانونی یهودیان به فلسطین توسط
جنبش صهیونیزم و هماهنگی استعمارگر پیر و قیمومیت انگلیس با سرعت هر چه تمام تر
صورت پذیرفت.

مهاجرتهای غیر قانونی یهودیان به فلسطین که با هدف تصرف غاصبانه اراضی آن صورت
می گرفت، به شیوه های زیر بود:

۱. یهودیان از مرزهای فلسطین با اغفال مرزبانان به داخل مملکت راه می یافتند.

۲. از کشتیهایی که در بنادر لنگر می انداختند، به طور قاچاق پیاده می شدند.

۳. کسانی که در گذرنامه آنان اجازه اقامت مدت معینی قید شده بود، پس از انقضاء
مدت به اقامت خود ادامه می دادند.

۴. مهاجران غیر رسمی یهود با یهودیان فلسطین و با مهاجران رسمی ازدواج
می کردند.[۵]

زمانی که استعمارگر انگلیس وارد فلسطین شد، فقط ۵۶ هزار یهودی ساکن آنجا بودند، در
حالی که پس از ترک آنجا، این جمعیت بالغ بر ۷۰۰ هزار نفر، یعنی ۱۲ برابر شده
بود.[۶]

تصرف زمینهای فلسطینیان

اکرم زعیتر، نویسنده کتاب سرگذشت فلسطین، می گوید: «در نتیجه، در ده سال اول حکومت
سرپرستی (۱۹۱۸ـ ۱۹۲۸ م.) ۱۱۲۰۰۰ نفر یهودی از اطراف عالم وارد فلسطین شدند که بیشتر
آنان جوانان جنگاور و مسلح بودند.»[۷]

در همین حال، دستگاه حاکم برای خارج کردن اراضی از دست عربهای فلسطینی با به کار
بردن سیاستهای ناعادلانه ای آنان را در وضعیت آشفته اقتصادی قرار می داد تا برای
بیرون رفتن از این موقعیت زمینهایشان را بفروشند؛ مثلاً از صادر کردن زیتون و غیره
که محصول اصلی آنان بود، جلوگیری می کردند تا بر اثر فراوانی آن، قیمتش سیر نزولی
داشته باشد. در نتیجه، کشاورزان از عهده مخارج و مالیاتها بر نمی آمدند؛ لذا به
ناچار ملک خود را در معرض فروش قرار می دادند که خریدارشان هم یهودیها بودند.»[۸]

از آنجایی که اعراب به آسانی و بدون اضطرار زمینهای خود را نمی فروختند، جنبش
صهیونیزم با کمک انگلیس سیاست تهیدست سازی را علیه آنان به کار می برد تا بخشهای
زیادی از اراضی خود را به ناچار به یهود واگذار کنند[۹] و هر جا که مردم حاضر به
فروش زمینها نمی شدند، صهیونیستها به بهانه های واهی دست به کشتار بی رحمانه مردم
می زدند تا آنها را از خانه هایشان برانند و این کار را هم با حمایت انگلیسیها
انجام می دادند و اراضی شان را غاصبانه تصاحب می کردند.[۱۰]

این جنبش به هر وسیله ممکن دست به تصرف اراضی فلسطینیان می زد (از تجاوز گرفته تا
خرید همراه با تهدید یا به وجود آوردن موقعیتهای اضطراری برای فروش اجباری)؛ به
طوری که آنان به کمک قیمومیت از زمان اجرای عهدنامه بالفور در سال ۱۹۱۷ تا ۱۹۱۸،
۵/۲ درصد از زمینهای فلسطینیان را تصرف کردند. این جنایت در سال ۱۹۴۸ به ۶/۵ درصد
رسید و همچنان صهیونیزم با روشهای گوناگون و بعضاً محتاطانه به تصرف اراضی ادامه
می داد.

غصب و تصرف نامشروعی که امروزه برای فریفتن اذهان، خرید نام گرفته، هیچ وقت با
رضایت و اختیار مالکان واقعی که غالبشان عربهای فلسطینی مسلمان بوده اند، نبوده
است.

آن طور که از تاریخ فهمیده می شود، انگلیسیها نقش اساسی و قابل توجهی را در واگذاری
زمین به یهودیها بازی می کردند. به عنوان نمونه، واکهوب یکی از نمایندگان عالی
بریتانیا در فلسطین، امتیاز خشکاندن اطراف دریاچه حوله را که بیش از ۱۲ هزار فدان
بود (هر فدان ۲۵۰۰ متر مربع می باشد که در زمان دولت عثمانی به عربهای غیر فلسطین
داده شده بود.) از عربها پس گرفت و به یهودیها واگذار کرد. علاوه بر این، اراضی
وادی الحوارث که ۴۰۰۰ هکتار بر آورد شده است، از عرب به یهود منتقل شد که تمام
کشاورزان عرب از کار و مسکن خود اخراج و بی کار و سرگردان شدند.[۱۱]

انگلیسیها پس از کمک به مهاجرت و اسکان غیر قانونی یهودیان به فلسطین و تقویت
بنیه های اقتصادی و نظامی آنان، طرح تقسیم فلسطین را به اجرا گذاشتند. طبق این
تقسیم، فلسطین به دو بخش یهودی نشین و مسلمان نشین قسمت شد و البته حکومت سرپرستی
(قیمومیت) هم قسمتهایی را با رسمیت دادن به زبان انگلیسی، در اختیار خود نگه
داشت.[۱۲]

انگلیسیها برای عملی کردن این تقسیم که در واقع کمک اساسی به یهود در غصب سرزمین
فلسطین و تشکیل دولت اسرائیل بود، به تدریج از مناطق یهودی نشین عقب نشینی کردند و
آن مناطق را به یهودیها واگذار کردند و این در حالی صورت پذیرفت که آنان در مناطق
عرب نشین باقی ماندند تا مانع اقدامات فلسطینیها شوند و یهودیها بتوانند بیشتر بر
اراضی اعراب غالب شوند. یهودیها با خشونت هرچه تمام­تر تصرف غاصبانه اراضی را پیش
بردند؛ به طوری که منجر به کشتار بی رحمانه و آوارگی اعراب و پناهندگی آنان به
کشورهای همسایه شد.[۱۳]

صهیونیستها با استفاده از تقسیم نامشروع اراضی، با شتابی بی اندازه اشغال سایر
مناطق را که قبل از تقسیم قادر به تصرف آن نبودند، ادامه دادند؛ آن گونه که در دهم
آوریل ۱۹۴۸ م. به روستای دیریاسین نزدیک بیت المقدس حمله کردند و برای ارعاب و
فراری دادن مردم آن قسمت تمام ۲۵۰ تن اهالی آن را کشتند و زمینهایشان را تصرف
کردند.

طبق ادعای خودشان آنچه در درجه اول برای تشکیل حکومت مستقل، نیاز اساسی شان به شمار
می رفت، مسئله اراضی بود و این هم بدون اخراج مالکان اصلی و تصرف غاصبانه برای آنان
میسر نبود و زمان جنگ یا آتش بس و یا صلح برایشان فرقی نمی کرد.

در سال ۱۹۴۸ که جنگ اعراب و اسرائیل همزمان با قرارداد آتش بست به پایان رسید، رژیم
غاصب اسرائیل، تصرف اراضی را با سرعتی چند برابر شروع کرد. ابتدا به وسیله نیروهای
نظامی به اشغال می پرداختند و کیوبتص ها (ساکنان مجتمع مسکونی زراعی که به کشاورزی
دسته جمعی می پرداختند) و ساکنان مجتمعهای مسکونی و یهودی نشین مجاور روستای عربی
در این اقدام، نظامیان را همراهی می کردند و این اعمال را با تشویق مقامهای دولتی
انجام می دادند و به دلخواه دور زمینی که می خواستند، حصار می کشیدند و ادعای
مالکیت آن را می کردند.[۱۴]

تصرفات همراه با خشونت اسرائیلیان

بعضی از غصبهای همراه با خشونت و زور و جنگ اسرائیلیان عبارت است از:

۱. پنجم ژوئن ۱۹۴۹ سه دهکده عربی واقع در «جلیله» مورد هجوم ارتش و پلیس قرار گرفت
که ساکنان این سه دهکده را با خشونت تمام به منطقه سفد روانه کردند.

۲. در بیست و چهارم ژانویه ۱۹۵۰ یک واحد ارتش اسرائیل دهکده «فاسبیحه» را محاصره
کردند و به ساکنین آنجا اعلام کردند که تا ساعت ۱۵ روز ۲۶ ژانویه منزلشان را ترک
گویند و در صورت امتناع، به آن سوی مرز فرستاده می شوند. بنابراین، برای ساکنان این
دهکده چاره دیگری جز ترک خانه هایشان و اسکان در «دانون»، دهکده دیگری که ویران شده
بود، باقی نماند.

۳. در بیست و هشتم فوریه ۱۹۴۹ حدود ۷۰۰ نفر از ساکنان دهکده کفر یاسیف را بیرون
کردند تا به خیل عظیم آوارگان بپیوندند.

۴. در پنجم ژوئن ۱۹۴۹ ارتش و پلیس سه دهکده عربی واقع در جلیله را مورد هجوم قرار
داد و ساکنانش را از آنجا به منطقه سفد روانه کرد.

۵. در آغاز ۱۹۵۰ مردم منطقه نبات آواره وطن گشتند.

۶. در ۱۷ اوت ۱۹۵۰ فرمان اخراج ساکنان مجدل صادر شد.

۷. در اول فوریه ۱۹۵۱ ساکنان ۱۳ دهکده واقع در ناحیه ای به نام «وادی عری» (منطقه
مثلث) از وطنشان اخراج شدند.

۸. در ۱۷ نوامبر ۱۹۵۱ یک واحد ارتش اسرائیل دهکده البیوشات واقع در ام الفحم را
محاصره کرد و اهالی آن را بیرون راند.

۹. در سپتامبر ۱۹۵۳ ساکنان ام الفرج واقع در نهادیه آواره شدند و خانه هایشان توسط
ارتش اسرائیل با خاک یکسان شد.

۱۰. در اکتبر ۱۹۵۳ مردم ریحانیه از موطن خود آواره گشتند.

۱۱. در ۳۰ اکتبر ۱۹۵۶ مردمان قبیله البواره مجبور به مهاجرت تا آن سوی مرز اسرائیل
و سوریه گشتند.

در اواخر ۱۹۵۹، درست ۱۱ سال پس از تأسیس دولت اسرائیل دستور بیرون راندن قبائل بدوی
عرب به کشورهای اردن و مصر و سوریه صادر گردید.[۱۵] و در نتیجه به این کشورها آواره
شدند.

آنچه به عنوان فهرستِ آواره شدن مردم فلسطن در اینجا آمده، به هیچ وجه کامل نیست و
از باب نمونه ذکر شد؛ چرا که دهکده های عربی فراوانی در اسرائیل با خاک یکسان شدند
و ساکنان آن دهکده ها اکنون به گونه ای پراکنده و آواره در نقاط مختلف اسرائیل به
سر می برند، مانند: ربیصه، امقاد، مپ فوریس، مجدل، میایار، کائوکات، و
برواودمون.[۱۶]

تصویب قوانینی برای غصب اراضی بیشتر

خشونت شیوه ای بود که توسط اسرائیل برای تصاحب اراضی در مراحل اولیه صورت می گرفت،
اما در زمانهای بعدی، اسرائیل برای غصب بیشتر اراضی نیاز به قانون داشت؛ چون افکار
عمومی دیگر پذیرای غصب این چنینی نبود. بنابراین، با جعل قوانینی راه برای غصب ۱۰۰
هزار هکتار از اراضی م