پاورپوینت کامل خاطره (مرخصی تشویقی) ۲۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خاطره (مرخصی تشویقی) ۲۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خاطره (مرخصی تشویقی) ۲۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خاطره (مرخصی تشویقی) ۲۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۲۵

در زمانی که گردان ما در جبهه ها
و مناطق عملیاتی شاخ شمیران و
حلبچه عراق مشغول خدمت به کشور
و جهاد علیه دشمنان ایران اسلامی
بود، متأسفانه گاهی اوقات در بین
برخی از برادران رزمنده سستی و
تنبلیهایی مشاهده می شد، از جمله در
مواقع نگهبانی شبها، بارها دیده بودم
که افرادی حاضر نیستند نوبت
نگهبانی خود را بایستند و سر این امر،
به مسئول تنظیم لیست نگهبانی شب

اعتراض می کردند.

بنده پیش خود می گفتم: چون
مدتهاست که این برادران در مناطق
سخت مرزی و جنگی قرار دارند و از
لحاظ توانمندیهای جسمی و روحی
خسته شده اند، پس اعتراض آنها
ناشی از خستگی است؛ لذا ایرادی
ندارد و قابل اغماض می باشد. در
ضمن این جوانان به عشق اسلام و
قرآن و دفاع از میهن به جبهه آمده اند،
پس چه فرصتی نیکوتر از این برای
کسب ثواب و آزمایش شایستگی و
تواناییهای خودم!

از این رو، با قاطعیت و اراده ای
قوی تر گفتم: بهتر است مشکل آنان را
خودم حل کنم و برای کسب رضایت
خالق و مخلوق داوطلب شوم تا به
جای آنها نگهبانی بدهم. بدین گونه،
توفیقی دیگر حاصل شد… . بعضی
وقتها چندین شب تا صبح به جای
آنها نگهبانی می ایستادم. راستش را
بگویم: خسته می شدم، ولی لذت
ثواب بردن و دیدن لبخند رضایت آمیز
رزمندگان اسلام، رنج و خستگی را
برایم قابل تحمل می کرد. از آن مهم تر
اینکه در آن اوقات نگهبانی، همواره
احساس می کردم که به خدا و معبودم
بیشتر نزدیک می شوم و ایمان فوق
العاده و مخصوصی پیدا می کنم.

خوشبختانه در آن روزها عملیات
بیت المقدس ۷ در شلمچه انجام
گرفت و گردان ما نیز جزء یگانهای
عمل کننده در خط بود. بعد از آن
عملیات پیروزمندانه به دسته ما ۱۰
روز تشویقی اهدا شد. همه خوشحال
شدیم و خدا را شکر کردیم.

فرمانده دلاور و حکیم ما، برادر
روحانی (که خداوند به ایشان سلامتی
و عزت و احترام روزافزون عنایت
فرماید!) به همه افراد دسته ۱۰ روز
مرخصی تشویقی داد، جز بنده که
برای من ۸ روز نوشت. وقتی
معترضانه نزد او رفته، علت این
تبعیضش را سؤال کردم. گفت: «چون
از شما مقداری ناراحت هستم، به
خاطر این کمتر تشویقی دادم. گفتم:
«مگر چه کار کرده ام که شما از من
رنجیده اید!» گفت: «برو کمی فکر کن!
ان شاءالله خواهی فهمید.»

من به درون سنگر رفتم و هر
چقدر فکر کردم، نتیجه ای نگرفتم.
سرانجام مجبور شدم در عمل به
سخن حکمت آمیز «حق گرفتنی
است، نه دادنی» برای احقاق حق
خود، نامه ای به فرمانده بنویسم و در
آن از روی اکراه، تمام فعالیتهای خوب
مخفیانه ام را که تا به حال انجام داده
بودم، برایش توضیح دهم؛ به
خصوص آن نگهبانیهای داوطلبانه را و
به اصطلاح معروف بگویم: «هَلْ جَزَاءُ
الْاِحْسَانِ اِلَّا الْاِحْسَانُ»؛(۱) «اِنَّ اللَّهَ لَا یُضیعُ
اَجْرَ الْمُحْسِنینَ».(۲)

فرمانده مرا صدا کرد و ضمن
تقدیر از آن فعالیتها گفت: «برادر
تیموری! تنها دلیل ناراحتی من از شما
به خاطر همین نگهبانیهاست؛ چرا که
با این کار خود عده ای را تنبل
ساخته اید. بگذارید هر کس وظیفه
خودش را انجام دهد! این ایثار شما
نتیجه ای منفی بار آورده است و در
عالم مدیریت و فرماندهی این گونه
اقدامات و احساسات جایگاهی
ندارد، ولی با این وضعیت من نیت
خیرتان را تحسین می کنم، جزاکم الله
خیرا، حالا اجازه بدهید از شما
سؤالی کنم: چرا آن کارهای خوب و
ارزشمند م