پاورپوینت کامل هفت گفتار از امام هادی علیه السلام ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هفت گفتار از امام هادی علیه السلام ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هفت گفتار از امام هادی علیه السلام ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هفت گفتار از امام هادی علیه السلام ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۴۱

طلیعه

حضرت امام علی النقی علیه السلام در
نیمه دوم ماه ذی الحجه، سال ۲۱۲ ق
در اطراف مدینه و در منطقه «صریا»
چشم به جهان گشود. پدر گرامی اش
حضرت جواد علیه السلام و مادر ارجمندش
سمانه مغربیه از بانوان با فضیلت
تاریخ می باشد. مشهورترین القاب آن
گرامی نجیب، مرتضی، هادی، نقی،
عالم، فقیه، امین، مؤتمن، طیب،
متوکل و عسکری است و در برخی
منابع «ابوالحسن الثالث» و «فقیه
عسکری» نیز گفته اند.

آن بزرگوار در سال ۲۲۰ و در
هشت سالگی به مقام خطیر امامت
نائل گردید و به مدت ۳۳ سال رهبری
اهل ایمان را عهده دار بود. امام
هادی علیه السلام دوران امامت خویش را با
خلفاء ستمگر عباسی همچون
معتصم، واثق، متوکل، منتصر،
مستعین و معتز سپری کرد.

به مناسبت ولادت آن رهبر
والای شیعیان جهان به فرازهایی از
گفتارهای هدایتگرش گوش جان
می سپاریم.

عظمت باری تعالی

شناخت وجود خداوند و
اوصاف جلال و جمال باری تعالی در
حد شایستگی هر انسانی، به غیر از
طریق اهل بیت علیهم السلام امری ناممکن
است؛ گرچه هر کسی نسبت به
فراخور استعدادش خداوند را
می شناسد و به او ایمان می آورد؛ اما
بیان عظمت حق از زبان اهل بیت علیهم السلام
جلوه ای دیگر دارد و آنان کامل ترین و
مطمئن ترین منبع وحی و سرچشمه
توحیدند. امام هادی علیه السلام در تبیین
صفات خداوند می فرماید: «إِنَّ اللَّهَ لَا
یُوصَفُ إِلَّا بِمَا وَصَفَ بِهِ نَفْسَهُ وَ أَنَّی یُوصَفُ
الَّذِی تَعْجِزُ الْحَوَاسُّ أَنْ تُدْرِکَهُ وَ الاْءَوْهَامُ أَنْ
تَنَالَهُ وَ الْخَطَرَاتُ أَنْ تَحُدَّهُ وَ الاْءَبْصَارُ عَنِ
الاْءِحَاطَهِ بِهِ نَأَی فِی قُرْبِهِ وَ قَرُبَ فِی نَأْیِهِ
کَیَّفَ الْکَیْفَ بِغَیْرِ أَنْ یُقَالَ کَیْفَ وَ أَیَّنَ الاْءَیْنَ
بِلَا أَنْ یُقَالَ أَیْنَ هُوَ مُنْقَطِعُ الْکَیْفِیَّهِ وَ الاْءَیْنِیَّهِ
الْوَاحِدُ الاْءَحَدُ جَلَّ جَلَالُهُ وَ تَقَدَّسَتْ
أَسْمَاؤُهُ؛(۱) خداوند متعال توصیف
نشود، جز بدانچه خود وصف کرده
است و چگونه توصیف می شود آن
وجودی که حواس مخلوقات از
درکش ناتوان است و اوهام و خیالات
به آن نمی رسند و تصور و اندیشه ها به
حقیقتش آگاه نمی گردند و در افق نگاه
چشمها نگنجد! او با همه نزدیکی دور
است و با همه دوری اش نزدیک.
چگونگی را پدید آورد و خودش
چگونه نیست. مکان را آفرید، ولی
خود مکانی ندارد و از چگونگی و
مکان داشتن جداست. یگانه است و
بی همتا. با شکوه است و نامها و
اسمائش همه مقدس اند و پاک.»

سعدی در بوستان در توضیح این
معنا سروده است:

جهان متفق بر الهیتش

فرو مانده از کنه ماهیتش

نه ادراک بر کنه ذاتش رسد

نه فکرت به غور صفاتش رسد

بشر ماورای جلالش نیافت

بصر منتهای جمالش نیافت

نه هر جای مرکب توان تاختن

که جاها سپر باید انداختن

نه بر اوج ذاتش پرد مرغ وهم

نه در ذیل وصفش رسد دست فهم

در این بحر جز مرد داعی نرفت

گمان شد که دنبال راعی نرفت

چه شبها نشستم در این سیر گم

که دهشت گرفت آستینم که قُم

شکوه بندگی

از منظر فرهنگ متعالی توحید،
عبودیت و بندگی حضرت حق تعالی
است که بالاتر از آن مقامی برای
مخلوق متصور نیست:

بلندی بایدت افکندگی کن

خدا را باش و کار بندگی کن

امام دهم علیه السلام در تبیین مقام بندگی
می فرماید:

«مَنِ اتَّقَی اللَّهَ یُتَّقَی وَ مَنْ أَطَاعَ اللَّهَ
یُطَاعُ وَ مَنْ أَطَاعَ الْخَالِقَ لَمْ یُبَالِ سَخَطَ
الْمَخْلُوقِینَ وَ مَنْ أَسْخَطَ الْخَالِقَ فَلْیَیْقِنْ أَنْ
یَحِلَّ بِهِ سَخَطُ الْمَخْلُوقِین؛(۲) هر که از
نافرمانی خدا بپرهیزد، [مردم] از
نافرمانی او پرهیز کنند و هر کس خدا
را اطاعت کند، [دیگران] از او اطاعت
می کنند و کسی که از دستورات خالق
فرمان برد، هیچ باکی از خشم
مخلوقین نخواهد داشت و هر کس
خالق را به خشم آورد، او باید بداند که
از خشم مردم در امان نخواهد بود.»

گرت این بندگی تمام شود

چرخ و انجم ترا غلام شود

مقام عبودیت و بندگی آن چنان
اهمیت دارد که امیر مؤمنان علی علیه السلام
در این زمینه به بندگی خود در برابر
خداوند متعال افتخار می کرد و
می فرمود: «إِلَهِی کَفَی بِی عِزّا أَنْ أَکُونَ لَکَ
عَبْدا وَ کَفَی بِی فَخْرا أَنْ تَکُونَ لِی رَبّا أَنْتَ
کَمَا أُحِبُّ فَاجْعَلْنِی کَمَا تُحِبُّ؛(۳)
پروردگارا! این عزت برای من بس
است که بنده تو باشم و بالاترین
افتخار برای من آن است که تو
پروردگار من باشی. تو همان گونه ای
که دوست دارم. پس مرا آن طوری که
دوست داری، قرار ده!»

ریشه ها و نتایج تکبر

در سیره تربیتی امام هادی علیه السلام
برای تربیت نفوس و زدودن صفات
ناپسند از وجود آدمی به زمینه ها و
ریشه های خودپسندی اشاره شده
است. آن حضرت می فرماید: «مَنْ اَمِنَ
مَکْرَ اللَّهِ وَ أَلِیمَ أَخْذِهِ تَکَبَّرَ حَتَّی یَحِلَّ بِهِ
قَضَاوُهُ وَ نَافِذُ أَمْرِهِ وَ مَنْ کَانَ عَلَی بَیِّنَهٍ مِنْ
رَبِّهِ هَانَتْ عَلَیْهِ مَصَائِبُ الدُّنْیَا وَلَوْ قُرِضَ وَ
نُشِرَ؛(۴) هر کس از مکر و مؤاخذه
دردناک خداوند، خود را در امان
احساس کند، تکبر می ورزد تا اینکه با
قضا و تقدیر خداوند مواجه گردد؛ اما
انسانی که بر دلیل روشنی از
پروردگارش دست یافته است،
مصیبتهای دنیا بر او سخت نخواهد
بود؛ گرچه قطعه قطعه شده و [اجزاء
بدنش] پراکنده شود.»

طبق این رهنمودِ ارزشمند، هر
شخصی در راه رسیدن به تکامل و
مقام والای انسانیت لازم است که
هرگز از وجود خداوند متعال و
محاسبه و مؤاخذه اش غفلت نکند.
غفلت از خداوند و روز معاد، انسان را
به انواع مفاسد دچار می کند و در
حقیقت از خدا فراموشی به خود
فراموشی تنزل یافته، هدف خود را در
زندگی گم می کند. چنین فرد غافلی از
خود هرگز نمی پرسد که:

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

اما اگر انسان خود را در پرتو نور
الهی قرار دهد و از نسیم رحمت حق
بهره ور گردد، هرگز در مقابل حوادث
و مصائب دنیوی مغلوب نمی گردد؛
چرا که به پشتوانه ای قوی همچون
نیروی حق تکیه زده و در حصاری
محکم پناه گرفته است.

بنابراین، ریشه مهم لغزشها،
خطاها و آلوده شدن به صفات
ناپسند، همان غفلت از خداوند و
خود فراموشی است که اشخاص را از
رسیدن به اهداف والای انسانی باز
می دارد.

امام دهم علیه السلام در روایتی دیگر به
عواقب زیانبار صفت ناپسند تکبر
اشاره کرده و در این مورد هشدار داده
و فرموده است: «مَنْ رَضِیَ عَنْ نَفْسِهِ کَثُرَ
السَّاخِطُونَ عَلَیْهِ؛(۵) هر کس از خود
راضی باشد، غضب کنندگان بر او
بسیار خواهند شد.»

صفت تکبر انسان را نه تنها در
معرض خشم مردم، بلکه مورد غضب
خداوند نیز قرار می دهد که در قرآن
فرمود: «إِنَّهُ لا یُحِبُّ الْمُسْتَکْبِرِینَ»؛(۶)
«خداوند گردنکشان [و متکبران] را
دوست ندارد.»

عذاب جهنم و محرومیت از
الطاف الهی از دیگر رهاوردهای تکبر
است.

خویشتن را بزرگ می بینی؟

راست گفتند یک دو بیند لوچ

در روایت آمده است که روزی
حضرت سلیمان بن داود علیهماالسلام امر کرد
که تمام پرندگان و انس و جن به همراه
او بیرون آمده، در بساط شگفت انگیز
سلیمان علیه السلام جای گیرند. دویست هزار
نفر از بنی آدم و دویست هزار نفر از
جنیان با او بودند. بساط او به قدری
بلند شد که صدای تسبیح ملائکه را
در آسمانها شنید. سپس بساط او آن
قدر پایین آمد که کف پایش به دریا
رسید. در آن حال، ندایی آسمانی به
اصحاب سلیمان علیه السلام گفت: اگر در دل
فرمانروای شما (سلیمان علیه السلام ) ذره ای
تکبر بود، بیشتر از آنچه بلند کرده اند،
او را به زمین فرو می بردند.(۷)