پاورپوینت کامل یادداشتهای طلبگی بر بیست و یکمین جشنواره فیلم فجر ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یادداشتهای طلبگی بر بیست و یکمین جشنواره فیلم فجر ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یادداشتهای طلبگی بر بیست و یکمین جشنواره فیلم فجر ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یادداشتهای طلبگی بر بیست و یکمین جشنواره فیلم فجر ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

۹۵

قال الحسن علیه السلام: «عجبت لمن یتفکر فی ماکوله، کیف لا یتفکر فی معقوله، فیجنب بطنه ما یؤذیه ویودع صدره ما یردیه; (۱)

تعجب می کنم از کسی که در خوردنی خود تفکر می کند چگونه در معقول خویش اندیشه نمی کند; شکم خود را از آنچه به آن آزار
رساند دور می سازد ولی سینه خود را در مقابل آنچه آن را پست می گرداند رها می کند .»

چند مقدمه کوتاه:

۱ . جشنواره فیلم فجر از سال ۱۳۶۱ ه . ش – به فاصله سه سال پس از پیروزی انقلاب – شروع به کار کرده و همواره به عنوان
مهمترین جشنواره سینمایی کشور، عرصه رقابت فیلمسازان داخلی و خارجی بوده است و در دهه فجر سال ۱۳۸۱ شاهد بیست و
یکمین دوره آن در تهران بودیم .

۲ . هدف از شرکت نگارنده در این جشنواره اولا آشنایی با تولیدات سینمایی کشور در سال گذشته و ثانیا ارزیابی جایگاه حوزه
علمیه در مواجهه با فرایند رو به رشد منکرات دینی در این رسانه فراگیر ملی بود .

۳ . یکی از اصلی ترین بخشهای جشنواره فیلم فجر، بخش مسابقه سینمای ایران است که در جشنواره بیست و یکم، ۲۲ فیلم برتر
(در زمینه های تولیدی و فنی) در این بخش پذیرفته شده بودند و بجز یک مورد – که بدلیل ترافیک سنگین جاده ای موفق به
دیدن آن نشدم – بقیه فیلمهای بخش مسابقه دیده شدند .

۴ . برخی از تولیدات سینمایی کشور که برای بخش مسابقه حائز شرایط اولیه نبوده اند، در بخش فیلمهای میهمان نمایش داده
می شدند که بدلیل تناسب زمانی و نمایش این فیلمها بین دو فیلمی که هر روز در بخش مسابقه نمایش داده می شد یازده فیلم از
بخش فیلمهای میهمان نیز – برای احاطه بیشتر بر فضای تولیدات سینمایی سال گذشته – دیده شد .

۵ . اسامی فیلمهایی که در بخش مسابقه سینمای ایران و فیلمهای میهمان دیده شدند به قرار زیر هستند:

الف) فیلمهای بخش مسابقه سینمای ایران:

فیلمهای این بخش به تشخیص هیات داوران، قابلیتهای اولیه برای ورود به عرصه رقابت و ارزشگذاری جشنواره را داشته اند . این
فیلمها عبارتند از:

نامه های باد (امینی)، شبهای روشن (مؤتمن)، دوشیزه (درمنش)، رقص در غبار (فرهادی)، عروس خوش قدم (راست گفتار)،
سال سخت در خمین/صنوبر (راعی)، نغمه (ابوطالبی)، عشق فیلم (وحیدزاده)، رای باز (نوربخش)، خاموشی دریا (موسائیان)،
اینجا چراغی روشن است (میرکریمی)، دیوانه از قفس پرید (معتمدی)، کولی (شاه حاتمی)، واکنش پنجم (میلانی)، صورتی
(جیرانی)، فرش باد (تبریزی)، زیستن (سبحانی)، بهشت جای دیگری است (گلبن)، دنیا (مصیری)، نفس عمیق (شهباری)،
گاهی به آسمان نگاه کن (تبریزی) .

ب) فیلمهای بخش میهمان:

این فیلمها در بخش مسابقه پذیرفته نشده بودند و عبارتند از:

دخیل (یاری)، نورا (شولیزاده)، علی و دنی (نیکخواه آزاد)، ستاره سربی (ودادی)، قطار کودکی (حسن پور)، خورشید مصر
(یغمائیان)، زمانه (صلاحمند)، رومشگان (غلامرضایی)، تهران ساعت ۷ صبح (رضویان)، جوجه اردک من (فیضی)، نبات داغ
(آهنگر) .

۶ . اکثر فیلمهای فوق الذکر فیلمهایی هستند که تا زمان نگارش این اثر نمایش عمومی داده نشده اند و در صورت هوشیاری و
اقدام به موقع نهادهای نظارتی، می تواند نمایش عمومی آنها توام با سانسور و حذف موارد خلاف شرع باشد و لذا اگر در این
نوشتار به موارد خلافی در برخی از این فیلمها اشاره می شود صرفا بمعنای اطلاع از فیلمهای تولید شده در سیستم فیلمسازی
جمهوری اسلامی ایران – با یارانه های سنگینی که برای آن پرداخت می شود – بوده و لزوما بمعنای وجود داشتن این موارد در
نمایش عمومی آنها نیست کما اینکه عکس آن را هم اثبات نمی کند و اگر رفته رفته حساسیتها کم شود و چشمان بیدار و ناظری
نباشند که بر فعالیتهای سینمایی کشور نظارت کنند، بعید نیست که همه این موارد – طبق سلیقه تهیه کنندگان و سازندگانی که
برای ثانیه ثانیه آنها پولهای گزاف خرج کرده اند – به همان صورتی که هست به خورد مردم داده شود .

۷ . اساسا تا کنون نهاد نظارتی تعریف شده ای – مثل آنچه که در مورد نظارت بر مطبوعات وجود دارد – در سینمای کشور وجود
ندارد و مخصوصا حوزه علمیه – به عنوان متولی امور دینی مردم جایگاه بایسته ای بدین منظور نداشته و تولید کنندگان
محصولات سینمایی هیچ پروا و واهمه ای از ناحیه اعتراض حوزه علمیه به ترویج منکرات دینی در این رسانه پرمخاطب و تاثیرگذار
در خود احساس نکرده و نمی کنند .

۸ . علی رغم دور بودن حوزه علمیه از وادی نظارت و حتی اطلاع از محصولات سینمایی کشور، بخشهایی به صورت خودجوش و
بعضا با ملاک و معیارهای متغیر، فعالیتهایی در زمینه نظارت بر تولیدات سینمایی کشور داشته اند که برخی از آنها عبارتند از:

الف) ستاد امر به معروف و نهی از منکر: این ستاد چند سالی است که در زمینه سینما و بعضا تئاتر فعال شده و با پیگیریهای
مجدانه خود تاثیرات درخور توجهی در جلوگیری از پخش برخی از موارد خلاف شرع برای عموم مردم داشته است .

این ستاد با وجود بودجه محدودی که روی این کار گذاشته، توانسته است با شکایت رسمی از برخی فیلمهای منفی و کشیدن آنها
به دادگاه، تهیه کنندگان را مجبور به حذف برخی از صحنه های مسئله دار کند; همچنین با اعطای جوایزی جنبی به برخی
فیلمهای مثبت، به نوبه خود سعی در ترویج موارد مثبت نموده است .

ب) سازمان بازرسی کل کشور: این سازمان هم به نوبه خود و با مامور کردن یکی دو نفر برای برخورد با فیلمهای منفی، توانسته
است در حد خود در حذف صحنه ها و موارد منفی از فیلمها تاثیر گذار باشد .

ج) قوه قضائیه: بخشی هم در قوه قضاییه مامور رسیدگی به شکایاتی در ردیف اعتراض به فیلمها و . . . شده است .

د) بخشهای نظارت و ارزیابی ارشاد اسلامی: این بخشها که با تعویض وزرای ارشاد دچار قبض و بسط شده و می شوند در حال
حاضر منحصر به بخش نظارت و ارزیابی – توام با تساهل و تسامح – بعد از تولید هستند که از قرار اطلاع حساسیتهای در خور
توجهی نسبت به تولیدات سینمایی کشور ندارند و یا از این باب که چاقو دسته خودش را نمی برد، چندان بدنبال دردسر نیستند .

ه) اشخاص حقیقی و حقوقی دیگر: شاید یکی از با سابقه ترین افراد حقیقی که – جدای از جایگاه حقوقی اش در بنیاد جانبازان – به
مقوله نقد و نظر فیلمهای سینمایی وارد شده آقای «علیرضا سربخش » باشد که از ناحیه چشم جانباز است و در بولتنهای مختلف
مطالبی از ایشان به چاپ رسیده است .

۹ . در جشنواره بیست و یکم – برخلاف جشنواره سال گذشته اش – فیلمسازان صاحب نام سینمای ایران کمتر فیلم ساخته بودند
و این مطلب بنا به گفته کارشناسان فن کاملا تصادفی و اتفاقی است و دلیل خاصی نمی تواند داشته باشد .

۱۰ . از آنجا که هدف اصلی این نوشتار پرداختن به این مطلب اساسی است که آیا حوزه علمیه با توجه به مقدورات خود، در قبال
سینمای کشور وظیفه شرعی داشته و دارد که در انجام آن کوتاهی کرده باشد یا نه، در محدوده این نوشتار، به برخی از نکات قابل
تامل فیلمها اشاره می کنیم .

برخی از نکات قابل تامل در فیلمهای مورد بررسی

باید توجه داشت که بعضی از این نکات مربوط به ظواهر فیلمها هستند و حداقل در نمایش تلویزیونی آنها می شود امیدوار بود که
حذف یا کوتاه شوند ولی در مواردی، کلیت فیلم مروج یک فکر یا مسلک انحرافی است و به طور غیرمستقیم به القاء مفاهیم ضد
دینی پرداخته است و به نظر می رسد اینگونه موارد جای تامل بیشتری داشته باشند .

۱ . بی توجهی به ظواهر شرع

بی شک یکی از کارکردهای تبلیغی سینما ترویج مظاهر فرهنگی خاص، به مخاطب است . از اینرو صاحبان کمپانیهای بزرگ
اقتصادی به طور مشخص بخشی از بودجه فیلمهای سینمایی را می پردازند، صرفا به این منظور که هنرپیشگان محبوب، در مقابل
دوربین، از کالای تولید شده آنها استفاده کنند; مثلا نوشابه مارک کوکا کولا بنوشند یا ماشین مورد نظر آنها را سوار شوند و . . . .

بنابراین ساده انگاری است که فکر کنیم استفاده از موسیقی لهوی خاص یا پوشش و وضعیت ظاهری هنرپیشگان فیلم – علاوه بر
حرمت قطعی که دارند – نقشی در تقلید تماشاگر و ترویج آن موارد در جامعه ندارند .

الف) موسیقی لهوی:

حرمت شکنیهایی که در حیطه موسیقی لهوی (تکخوانی زن و . .). در فیلمهایی مثل «رقص در غبار» ، «نامه های باد» ، «نفس عمیق »
، «دنیا» ، «دوشیزه » ، «عروس خوش قدم » ، «رای باز» و . . . مشاهده شد بیشتر شبیه خوش رقصی (۲) برای شیطان (به هزار و یک
بهانه واهی است) تا حتی ضرورت دراماتیک . به عنوان مثال در فیلم «رقص در غبار» ممکن است ارباب فیلم و دوربین بگویند وقتی
ما می خواهیم یک شخصیت منفی با گذشته خراب را نشان دهیم نمی توانیم بگوئیم این آدم در ماشینش صوت عبدالباسط یا
سخنرانی مقام معظم رهبری – مد ظله العالی – گوش می کند . طبعا این آدم تکخوانی زن آنهم در اعلی درجه اش را می پسندد;
ولی آیا غلبه دادن این صدا نسبت به صداهای محیط و ربع ساعت طول دادن این خوانندگی هم جزء ضرورت دراماتیک کار است؟ !

ب) رقص و آواز زن

۱ . در فیلم «رقص در غبار» صحنه ای از یک فیلم هندی که زن رقاصه ای توام با ساز و آواز هندی مدتی به رقص و پایکوبی روی
خورده شیشه می پردازد وجود دارد و تصویر او به گونه ای فضای صحنه را اشغال کرده که معلوم نیست ویدیو و تلویزیون دارد این
صحنه را برای بازیگر فیلم نمایش می دهد و خوب که تماشاگران مستفیض شدند کاشف به عمل می آید که کارگردان این فیلم
مبادرت به این عمل مشتری جمع کن ننموده و یک کارگردان فلان فلان شده خارجی چنین عمل قبیحی را در فضای سالم
سینمای کشور مرتکب شده و غرض کارگردان این فیلم هم از مطرح کردن این صحنه این بوده که «پسر» از «دختر» بپرسد تو هم
حاضری بخاطر من با پاهای برهنه روی شیشه برقصی؟ !

۲ . در فیلم «صورتی » زنی که قرار است به جای مرد، نقش سیاه را بازی کند، مدتی روی صحنه – به صورت تمرینی – رقص و آواز
سیاه بازی را به تنهایی اجرا می کند .

ج) کلکسیون رقص و آواز و موسیقی مطرب

به جز رقص و آواز زن (به تنهایی) که گویا خود حرمت شکنی جدیدی در وادی سینمای کشور است، رقص و آوازهای دیگر در انواع
و اقسام مختلف و بعضا رقص و پایکوبی با آهنگهای تند غربی به وفور در فیلمهایی از قبیل: «علی و دنی » ، «ستاره های سربی » ،
«صورتی » ، «نامه های باد» ، «عشق فیلم » ، «جوجه اردک من » ، «گاهی به آسمان نگاه کن » ، «فرش باد» ، «رومشگان » ، «دنیا» ، «عروس
خوش قدم » و . . . به چشم می خورد که گویا به صورت یک امر عادی در همه فیلمها در آمده است . منتها در عروس خوش قدم برای
اینکه رقاصی هنرپیشه هفت قلم آرایش کرده فیلم با قیچی احتمالی سانسور مواجه نشود، برخی از صحنه های رقص را به صورت
ترکیبی از جزئیات دامن و پای هنرپیشه زن، قلم مو و چرخشهای آن و . . . تدوین کرده اند .

و یا در «رومشگان » برای اینکه رقص دسته جمعی دخترکان جوان خیلی توی چشم نزند، همگی آنها لباس محلی در رنگهای
متنوع و شاد پوشیده اند و باز هم برای اینکه سنتی (و حلال!) بودن قضیه تضمین شود هر کدام دستمالی هم به دست گرفته اند .
در «قرش باد» هم برای اینکه سلایق رقصی گوناگون مخاطب ارضاء شود، در هر گوشه از حیاط بزرگ منزل، پیرها و جوانها به
سبکهای سنتی و غربی با آهنگهای تند، مشغول رقص و پایکوبی می شوند تا کلکسیون کامل باشد .

د) تماس بدنی با جنس مخالف

۱ . در فیلم «رای باز» درگیری زن و مرد و دست به یقه شدن آنها در دعوا و سپس فشار دادن گلوی هم و . . . وجود دارد، مثل اینکه
دو مرد با هم درگیرند و هیچ حریمی بین این دو، (لااقل جلوی دوربین) نمی بایستی رعایت شود .

۲ . در فیلم «زمانه » پسری که معلول جنگی و ویلچر نشین هم هست، برای متقاعد کردن خانواده دختر مورد علاقه اش – که مدتها
در فیلم عشق بازی آنها هم نشان داده شده – در خانه دختر گروگانگیری مسلحانه کرده و خانواده دختر مجبور می شوند با
هماهنگی پلیس دختر را پیش پسر بفرستند . اولین صحنه روبرو شدن این پسر و دختر که فقط خواهر و برادر کوچک دختر جوان
در خانه حضور دارند، سرشار از شور و احساس جوانی این دو نفر است و به راحتی دست روی دست هم می گذارند (روی جادستی
ویلچر) و سکوت و موسیقی و حس و حال صحنه هم به گونه ای است که این قضیه در فیلم کاملا بزرگنمایی می شود; منتها برای
اینکه بازهم همه متوجه باشند که فیلم در جمهوری اسلامی ساخته شده، دختر بچه و پسر بچه حاضر در خانه هم به آنها ملحق
شده و دستهایشان را روی دست ایندو گذاشته و با هم مخلوط می کنند که احیانا معلوم نشود دست کدامیک روی دست دیگری
است، ولی باز هم بزرگی و کوچکی دستها نمایانگر مقصود فیلمساز است .

ه) تشبه مردان به زنان و بالعکس

۱ . در فیلم «صورتی » برای اولین بار تصمیم می گیرند نقش سیاه در سیاه بازی را به زن بدهند و متقابلا بازیگر این نقش که مردی
چاق و چله است، لباس کامل سنتی زنانه با روسری و دامن پف کرده و موهای افشان برای خودش درست می کند .

۲ . در فیلم «دوشیزه » هم هنرپیشه نقش اول زن لباس پسرانه و مردانه پوشیده و در استادیوم ورزشی در جمع تماشاگران مرد
برای دیدن ورزش می رود .

و) نمایش اندام برهنه زن

در فیلم «رقص در غبار» عکسی از همسر مقتول یا متوفای مرد مارگیر با لباس زیر زنانه (زیرپوش رکابی) به دست پسر جوانی که