پاورپوینت کامل سخنوری، بایدها و نبایدها ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سخنوری، بایدها و نبایدها ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سخنوری، بایدها و نبایدها ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سخنوری، بایدها و نبایدها ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

۶۸

آنچــه پیـش رو دارید، متن سخنرانی دکتر حداد عادل است که در اجلاس حوزه و تبلیغ ایراد گردید و با اندکی تلخیص، تنظیم و ویرایش تقدیم حضورتان می گردد.

هر سخنرانی و خطابه ای را می توان از یک جهت به دو بخشِ صورت و مادّه تقسیم کرد. سخنرانی، ظاهری دارد و باطنی، جسمی دارد و روحی، ظرفی دارد و مظروفی. هم ظرف باید شرایطی داشته باشد و
هم مظروف، هم ظاهر و هم باطن، هم صورت و هم ماده.

اینک برای هر کدام از این جنبه ها یک دسته بایدها و نبایدها را ذکر می کنیم. البتّه این فهرست بسته نیست و ما در صدد استقرای تام نبوده ایم و خوانندگان عزیز، خود می توانند موارد دیگری را به آن
بیافزایند.

ظاهر کلام، بایدهاو نبایدها

الف ـ بایدها

۱ ـ درست سخن گفتن

رکن اصلی انتقال مفهوم و برقراری ارتباط با شنونده، سخن گفتن به صورت درست و برحسب قواعد زبان است.

خطبایی موفقند که در بیانشان از نظر دستوری یا غلط نیست یا کم است. وقتی سخنوری سخن می گوید و فعل و فاعل را به جای خود به کار نمی برد و یا جمله را با وجهی آغاز می کند و در وسط کلام، آن وجه
را فراموش کرده و فعل را به وجهی دیگر می آورد یا جمله را به اندازه ای طولانی می کند که شنونده، آغاز آن را فراموش می کند، این ناورزیدگی در بیان، شنونده را خسته می کند.

متأسفانه در کشور ما بسیار اندکند
کسانی که درست صحبت می کنند. در حالی که خطبای غیرایرانی مثل خطبای عرب یا سخنرانان فرنگی کمتر از سخنران های ما در کلام دچار اشتباه می شوند. معلوم می شود که در مدرسه های آن جا، در
همان جوانی و نوجوانی فنّ بیان و درست و صحیح سخن گفتن را به آن ها خوب آموخته اند.

در کشور ما کسانی که بتوان سخنرانی آن ها را بدون ویرایش مفصل منتشر کرد، بسیار نادرند.

۲ ـ تسلّط بر کلام و لغت

سخنران باید یک ذخیره و خزانه ی سرشار از الفاظ در ذهن و زبان خود داشته باشد. به اصطلاح اهل فن، باید دایره ی واژگانی او بسیار وسیع باشد و بداند که برای هر مقصودی از چه کلمه ای استفاده کند.
فی المثل، اگر شما در حافظه ی خود کلمات عشق، مهر، محبت، مودّت، مهربانی و امثال این ها را داشته باشید، می توانید یک جا از عشق استفاده کنید، یک جا از مهر استفاده کنید، یک جا از محبت و یک جا از
مودّت. هر کدام این ها از نظر معنا با دیگری تفاوتی مختصر دارد که توّجه به این تفاوت های مختصر سخن را ظریف تر و سخنران را تواناتر می کند.

۳ ـ استفاده از ادبیات

خطیب نه تنها باید مهارت های زبانی داشته باشد بلکه باید از ادبیات در ضمن سخنرانی خود استفاده کند؛ یعنی، باید سخن را هنری و هنرمندانه عرضه کند. ادبیات جنبه ی هنری زبان است. استفاده ی به
جا از شعر و تمثیل، کلام را شیرین و نمکین می کند و این مستلزم آشنایی خطبای ارجمند با متون اصلی ادبیات فارسی است.

خطیب و مخصوصا خطیب دینی باید در ذهن خود اشعار مناسبِ بسیاری حفظ داشته باشد و کلام خود را با استفاده ی به جا از ادبیات رنگین کند. فرق کلام آمیخته با ادبیات با کلام تهی از ادبیات مانند
کتاب یا روزنامه ی معمولی با کتاب و روزنامه ی رنگی است. کلام ادبی بیشتر تأثیر می کند، البتّه به شرط آن که در رنگ آمیزی افراط نشود و آرایش کلام از حد نگذرد. چرا که در این صورت مانند افراط در هر
آرایش دیگری نتیجه ی عکس می دهد.

۴ ـ آگاهی از تلفظ صحیح کلمات

خطبای ارجمند ناچارند در ضمن بیان خود، از اصطلاحاتی استفاده کنند و کلماتی را به کار برند که در عرف تحصیلات دینی و حوزویشان سابقه نداشته است.

امروزه که متأسفانه لغات خارجی در زبان فارسی فراوان وارد شده، ممکن است بعضی از ما تلفظ درست یک کلمه را ندانیم و اتفاقا مخاطبان ما آشنایی زیادی با آن کلمه داشته باشند. در این صورت تلفظ
غلط ما اثر بسیار بدی بر جا می گذارد.

در تهران چاپخانه ای به نام چاپخانه ی اُفست وجود دارد. نوعی از چاپ را اُفست می گویند. چاپخانه ی بزرگی است که کتاب های درسی و بسیاری از کتاب های مهم دیگر در آن جا چاپ می شود. یکی از
کارمندان آن جا فوت شده بود. گوینده ای سخنرانی می کرد و می خواست اشاره کند که این متوفّی تعلق به این مؤسسه داشته و از جانب کارگران و کارمندان تسلیت بگوید. او کلمه ی اُفست را اُفشت تلفظ کرد.
برای کسی که این کلمه را نشنیده، چنین اشتباهی طبیعی است ولی همین اشتباه ساده، هواس همه ی شنوندگان را از همه ی آن مطالبی که گوینده گفته بود، به جانب دیگری معطوف کرد. در واقع آن ها چون
خیلی با این کلمه آشنا بودند، حیرت کردند؛ خنده ای هم بر لب هایشان آمد و شاید بعد از مجلس هم با همدیگر گفته باشند که مثلاً آقا تا به حال این کلمه به گوشش نخورده بود. دقت کنیم که یک منبر کامل
ممکن است با یک اشتباه جزئی و ساده به هدر رود.

۵ ـ داشتن طرح

قبل از سخنرانی، نقشه ی ساختمان کلام خود را طراحی کنید که از کجا وارد شوید؛ کجا اقامت کنید؛ کجا درنگ کنید و کجا راه خروجی را باز کنید. مقید باشید که سخنرانی شما حتما بر طبق یک نقشه ی از
پیش اندیشیده باشد.

ب: نبایدها

به بعضی از آنچه یک سخنران باید از حیث ظاهر کلام از آن بپرهیزد و مراقب باشد که در کلامش به آن گرفتار نشود، اشاره می شود:

۱ ـ کلیشه ای سخن گفتن

کلیشه ای سخن گفتن اثر منفی می گذارد. البته این خود حد و حدودی دارد. مثلاً، خطبه ی اوّل منبر یا سخنرانی عیبی ندارد که یک عبارت کلیشه ای و تکراری باشد امّا اگر سخنرانی آکنده از عبارت های
کلیشه ای باشد ـ اگر در گذشته هم می پسندیدند ـ امروزه جوان ها و عامّه ی مردم این شیوه ی سخن گفتن را نمی پذیرند.

ادبیات جنبه ی هنری
زبان است. استفاده ی به جا
از شعر و تمثیل، کلام را
شیرین و نمکین می کند و
این مستلزم آشنایی خطبای
ارجمند با متون اصلی
ادبیات فارسی است.

۲ ـ غیر عادی سخن گفتن

به طور طبیعی سخن بگویید و راحت حرف بزنید. همان طور که با خانواده ی خودتان صحبت می کنید، با مردم و مستمعان خود سخن بگویید. دنبال این نباشید