پاورپوینت کامل منادی دین مداری در عصر دین ستیزی اموی ۷۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منادی دین مداری در عصر دین ستیزی اموی ۷۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منادی دین مداری در عصر دین ستیزی اموی ۷۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل منادی دین مداری در عصر دین ستیزی اموی ۷۸ اسلاید در PowerPoint :

۷

اشاره:

اگر تا دیروز با لقب «بیمار کربلا» علی بن الحسین علیه السلام را می شناختیم و این نوع شناخت را ظلم به حضرت می دانستیم،
بی گمان امروز نیز شناخت علی بن الحسین علیه السلام تنها با دعاهای او و لقب «سجاد» ظلمی دیگر در حق اوست و شایسته این
است که زندگی آن حضرت از ابعاد گوناگون مورد توجه قرار گیرد تا از اظهار نظرهای تک بعدی پرهیز شود.

بی تردید حضور در عرصه های زندگی اجتماعی، شرکت پویا و سازنده در معادلات فرهنگی، سیاسی و اجتماعی یکی از مهم ترین
ابعاد شخصیتی آن حضرت است که شایسته توجه بوده و ما به مناسبت ولادت با سعادت امام چهارم به بازشناسی چهره آن
حضرت در یکی از این عرصه ها (پاسداری از دین) می پردازیم.

با دین ستیزان

۱ – خلفای اموی

دوران حاکمیت بنی امیه را می توان دوره ای سیاه برای دین و دین داران معرفی کرد; دوره ای که از آغاز حکومت معاویه بنای آن بر
مبارزه با دین اصیل شکل گرفت و خلفای بعدی در مسیری که معاویه بر ایشان هموار ساخته بود، بی مهابا به سوی محو دین داری
تاختند. گذری بر سیمای سیاه خلفای دوران امام سجاد، درستی این قضاوت را تایید می کند.

خلفایی که امام با آنان هم عصر بود، عبارتند از:

۱ – معاویه (دوران قبل از امامت امام سجاد)

۲ – یزید بن معاویه

۳ – عبدالله بن زبیر

۴ – معاویه بن یزید

۵ – مروان بن حکم

۶ – عبدالملک بن مروان

۷ – ولید بن عبدالملک

هر چند انحرافات فکری، اعتقادی، سیاسی خلفای بنی امیه بسیار عمیق بود، اما ملموس ترین نمونه های انحراف را طبیعتا
می توان در رفتارها و تظاهر آنان به بی دینی که گویای گرایش های آنان نیز می باشد جست و جو کرد.

خلفایی که در ملاء عام شراب می خوردند، اوقات خود را با خوانندگان و زنان فاسد می گذراندند، غذاها و لباس ها و ملزوماتشان
نشان از طغیان درونی شان داشت و …

معاویه

به گفته مسعودی، برای معاویه در آخر شب غذای اصغر می آوردند که از گوشت بره یا پرندگان تهیه شده بود. هنگامی که یک سوم
شب می گذشت از جانب زنان حرمسرا برایش غذاها و شیرینی جات لذید می آوردند و … .» (۱)

در همین حال مردم به شدت در فقر عمومی به سر می بردند. (۲) مستند این سخن، گفتار طبری است که می نویسد:

«وقتی عمر به شام رفت و وضعیت طاغوتی و کاخ نشینی معاویه را دید، به وی گفت: ای معاویه! زندگی اشرافی برای خود تدارک
دیده ای با این که شنیده ام نیازمندان بسیاری پشت در خانه ات صف کشیده اند؟ او در پاسخ [ همان چیزی را گفت که امروزه نیز
برخی آن را مطرح می کنند. او] گفت: ای امیرمومنان! دشمن به ما نزدیک است و جاسوس های بسیاری دارد. من با این کار
می خواهم موجب سربلندی اسلام شوم!» (۳)

ابن خلدون نیز پاسخ معاویه را این گونه ضبط کرده است: «ای امیرمؤمنان! ما در برابر نگاه های دشمن قرار گرفته ایم و باید با این
تشریفات بر آن ها مباهات کنیم.» (۴)

در مورد زن بارگی معاویه نیز از حرمسرای او یاد کرده اند. (۵) و پیرامون استفاده از غنا نوشته اند که روزی عبدالله بن جعفر نزد
معاویه آمد، فاخته (همسر معاویه) که روزی صدای خواننده ای را از خانه عبدالله شنیده بود، جریان را به معاویه گفت و او آن
خواننده را حاضر کرد. پس از خواندن، معاویه چنان به طرب آمد که گفت: به خدا سوگند! چیزی می شنوم که می تواند کوه ها را
تکان دهد و به گمان من چنین آوازی از آواز جنیان است. (۶) و روزی نیز کنیزکی را دید که عودی در دست دارد. گفت این کیست؟
پاسخ شنید: دخترکی که زیبایی چشمگیر و صدایی جذاب دارد. معاویه گفت:بخوان و او نیز عود را به کار انداخت و خواند. (۷)

یزید

یزید هر لباسی را تنها یک بار می پوشید. (۸) به شدت زن باره و فاسد بود; به اندازه ای که گفته اند یک بار که برای نماز جمعه از خانه
خارج شد، «حبابه » (آوازخوان) آوازی خواند. یزید گفت: نفرین بر کسی که مرا نسبت به تو ملامت کرده است. آن گاه دستور داد
مسلمه به جای او نماز بخواند و خود برای نوشیدن شراب و فساد به خانه برگشت. (۹) روزی نیز از شدت طرب آواز حبابه، لباسش را
از تن درآورد و گفت: آیا اجازه می دهی پرواز کنم؟ حبابه گفت: مردم را به که می سپاری؟ یزید گفت: به تو! (۱۰)

و درباره شراب خواری او، جاحظ می نویسد: «برخی از خلفای اسلامی، دائم الخمر بودند. یزید همیشه مست بود و هر شب را با
مستی به صبح می رساند.» (۱۱)

مروان بن حکم

وی که بعد از جنگ جمل دستگیر شد، مورد عفو امام قرار گرفت و با خانواده اش به شام (پناهگاه امویان) گریخت و در جنگ
صفین بار دیگر علیه امام حاضر شد. در پی خلافت معاویه، وی به استانداری مدینه رسید. وی بعد از کنار رفتن معاویه بن یزید در
شام به عنوان خلیفه مطرح شد. (۱۲)

وی علاقه زیادی به ناسزاگویی علیه امام علی علیه السلام داشت و تا وقتی که استاندار مدینه بود، هر جمعه بر منبر به امام ناسزا
می گفت. (۱۳)

عبدالملک بن مروان

عبدالملک می گفت: بعد از پذیرفتن خلافت، کسی مرا به تقوا دعوت نکرد مگر آن که گردنش را زدم. (۱۴) و از جمله جنایت های وی
مسلط کردن حجاج بر امور مسلمانان بود. (۱۵)

وی نیز چون اسلاف خود بود با این تفاوت که به طور علنی و فراگیر مسیحیان را به بهانه تخصص، بر امور مسلمانان تسلط می داد.
از جمله، تربیت برادرش عبدالعزیز را به مردی مسیحی (آتاناس) سپرد. و از این گذر معلم مسیحی به چنان ثروتی رسید که با
قطعه های طلا و نقره، مانند سنگ و شن بازی می کرد. (۱۶)

ولید بن عبدالملک

مسعودی می گوید: «او سرکشی خدانشناس، و ستمگری بیدادگر بود. (۱۷) ولید مردی فاسد، عیاش و هرزه بود، چنان که جاحظ
می نویسد: ولید بن عبدالملک یک روز شراب می خورد و روز دیگر آن را ترک می کرد. (۱۸) و سعید بن جبیر توسط او شهید شد.

۲ – وضعیت اجتماعی و فرهنگی توده ها

آن چه گفتیم تنها گوشه ای از تظاهرات پیشوایان رسمی مسلمین در عصر اموی است، امری که به نوبه خود به فساد و تباهی
اجتماعی در عرصه ای وسیع تر دامن می زد و موج هایی از فاسقان و فاجران در جوامع اسلامی به راه می انداخت.

تا آن جا که مدینه پر از زنان آوازه خوان شد که نقش فعالی در آموزش غنا به دختران و پسران و اشاعه فساد داشتند. (۱۹) گویی این
دو شهر بزرگ حجاز (مکه و مدینه) را برای خنیاگران ساخته بودند.

۳ – اوضاع فکری و اعتقادی جامعه

به تناسب این دوره، در سایه مناظرات و احتجاج ها، مکتب هایی پدید آمد و فقهای هفتگانه در مدینه ظهور کردند که همگی
براساس مبانی اهل سنت فتوا می دادند. تنها دو نفر از این فقها; قاسم بن محمد بن ابی بکر (یار امام سجاد علیه السلام) و سعید
بن مسیب (شاگرد امام علی علیه السلام) صاحب مبنای شیعی بودند که البته در ظاهر مطابق نظر اهل سنت فتوا می دادند. (۲۰)
علاوه بر مساله فقه، تنوع ویژه ای نیز در طرح افکار گوناگون امکان بروز یافت که می توان دلیل عمده آن را بی توجهی و حساسیت
نداشتن خلفا برای حفظ کیان مسلمین و نیز گسترش دامنه فتوحات و همچنین ممانعت از جریان فکری سالم (شیعی) دانست.
در هر صورت جبرگرایی، تشبیه گرایی، تصوف و زهد نمایی، درباریگری و … از جمله جریان های ناسالم این دوره بودند.

۴ – اوضاع امنیتی و سیاسی

پایه حکومت اموی ها بر سرکوب شیعیان بنا نهاده شده بود و آنان اساسا حاضر بودند هر پدیده ای غیر از شیعه بودن را بپذیرند،
لذا در کنار فشارهای طاقت فرسایی که به شیعیان وارد می کردند، با مسیحیان زندگی مسالمت آمیزی داشتند و حتی ارتباط
ذلیلانه و بدهکارانه از خود نشان می دادند.

امام باقر علیه السلام در مورد رفتار حجاج بن یوسف که از طرف عبدالملک مروان به حکومت رسید، می فرمود: «آن گاه حجاج
سررسید و شیعه را با بدترین وضع می کشت و با کمترین سوء ظن و تهمت، آنان را دستگیر می کرد. حتی اگر به حجاج می گفتند
فلانی زندیق یا کافر است «از نظر او بهتر از آن بود که بگویند شیعه علی علیه السلام است.» (۲۱)

امام سجاد علیه السلام در حدیثی اوضاع آن دوره را این گونه ترسیم می کند:

«الناس فی زماننا علی ست طبقات، اسد و ذئب و ثعلب و کلب و خنزیر و شاه، فاما الاسد فملوک الدنیا یحب کل واحد منهم ان
یغلب ولا یغلب.

و اما الذئب فتجارکم یذمون ان اشتروا و یمدحون اذا باعوا و اما الثعلب فهؤلاء الذین یاکلون بادیانهم و لا یکون فی قلوبهم ما یصفون
بالسنتهم و اما الکلب یهر علی الناس بلسانه و یکرمه الناس من شر لسانه و اما الخنزیر فهؤلاء المخنثون و اشباههم لا یدعون الی
فاحشه الا اجابوا و اما الشاه بین الاسد و ذئب و ثعلب و کلب و خنزیر; (۲۲)

مردم در زمان ما شش طبقه اند: شیر، گرگ، روباه، سگ، خوک و گوسفند.

شیر، شاهان دنیا هستند که هر یک از آنان دوست دارد برنده باشد نه بازنده، اما گرگ تاجران شما هستند که بد می گویند وقتی
می خرند و تعریف می کنند وقتی می فروشند. روباه آن کسانی هستند که از دین خود ارتزاق می کنند و در باطن خود، آنچه به زبان
می گویند، ندارند. سگ با زبانش بر مردم حمله می برد و مردم از ترس زبانش به او احترام می کنند. خوک آن خنثی ها و شبیه آن ها
هستند که به فسادی فراخوانده نمی شوند مگر آن که می پذیرند [مانند خنثی های آواز خوان و فاجر] و اما گوسفند [مردم] بین
شیر و گرگ و روباه و سگ و خوک است.»

در کنار ترسیم این وضعیت، امام سجاد علیه السلام اوضاع شیعیان را به خصوص این گونه شرح می دهد:

«وضع ما در میان قوم خود، مانند وضعیت بنی اسرائیل در میان فرعونیان است که پسرانشان را می کشتند و دخترانشان را زنده
می گذاشتند. امروز وضع ما به اندازه ای سخت شده که مردم با ناسزاگویی به بزرگ ما (امام علی علیه السلام) بر فراز منبرها به
دشمنان ما نزدیک می شوند.» (۲۳)

در هر صورت اوج خفقان را آن گاه می توان درک کرد که به اسامی شهیدان بیگناه و فرهیخته شیعی در این دوره توجه کنیم مانند:
حجر بن عدی، رشید هجری، عمر بن حمق خزاعی و …

امام در مصاف با دین ستیزان (شیوه مبارزات سیاسی و حکومتی)

از آن چه گفتیم به خوبی روشن می شود که امام امکان مخالفت با نظام حکومتی را نداشت، زیرا آنان هر مانعی را که بر سر راه
حکومت می دیدند قلع و قمع می کردند و در این میان روی شیعیان و زعمای آنان حساسیتی مضاعف داشتند. لذا تنها راه مبارزه
برای امام، به کار بردن شیوه های غیر مستقیم بود. ما تنها به نمونه هایی از این شیوه ها اشاره می کنیم:

۱ – مبارزه منفی

محمد بن مسلم زهری از دانشمندان و فقهای معروف (از تابعین) است که محضر ده نفر از صحابه رسول اکرم صلی الله علیه و آله
را درک و بسیاری از روایات آنان را نقل کرده است. وی با طاغوت های زمان خود مماشات می کرد و مصداق علمای درباری بود. (۲۴)
امام از راه مبارزه منفی می کوشید وی را از همکاری با دستگاه خلافت باز دارد. لذا به طرق مختلف (غیر مستقیم، کنایه، دعا و …)
او را به دوری از دربار دعوت کرد ولی چون هیچ یک در او اثر نکرد، نامه ای به این صورت برایش نوشت:

«خداوند ما و تو را از فتنه ها نگه دارد و به تو از عذاب جهنم رحم کند. تو در وضعیتی هستی که سزاوار است هر کس تو را دید،
درخواست ترحم کند. واقعا که نعمت های خدا که به تو تن سالم و عمر دراز داده، بر دوش تو سنگینی می کند. حجت های خدا که
علم قرآن داری و تو را از دین خود آگاه و فقیه گردانیده و به سنت پیامبرش محمد صلی الله علیه و آله آشنا ساخته بر تو استوار
گشته است و در برابر هر نعمت و هر حجتی که به تو داده، وظیفه ای بر دوشت نهاده است. توجه کن فردای قیامت نزد خدا چه
وضعی خواهی داشت. وقتی از تو پیرامون نعمت هایش سؤال کند که چگونه رعایت کردی و حجت هایش که چگونه آن ها را ادا
کردی! گمان مبر که خدا عذرهای تو را می پذیرد و بر تقصیر تو راضی می شود. هرگز این چنین نیست و خدا از علما عهد گرفته که
«حجت ها را برای مردم آشکارا بیان کنند و آن ها را کتمان نکنند.» بدان کمترین چیزی که کتمان کرده و سبک ترین باری که
برداشته ای، این است که وحشت ستمگران را به انس تبدیل کرده ای و با نزدیک شدن به آنان و پذیرش دعوتشان هرگاه خواستن