پاورپوینت کامل آداب نیایش ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آداب نیایش ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آداب نیایش ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل آداب نیایش ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۹۳

نیایش با پروردگار عالم، آداب و شرایطی دارد که با مراعات آن ها، امکان اجابت دعا زودتر فراهم خواهد شد. این آداب به سه بخش
تقسیم می شوند:

اول: آدابی که می بایست قبل از نیایش مورد توجه قرار گیرند.

دوم: آدابی که همزمان با نیایش رعایت می شوند.

سوم: آن هایی که پس از دعا و نیایش مراعات می شوند.

آداب قبل از نیایش

عمده این آداب عبارتند از اموری که آمادگی انسان را برای قرار گرفتن در برابر خداوند افزایش داده، قلب انسان را متوجه عظمت
پروردگار می نمایند. برخی از آن ها عبارتند از:

۱ – پاکیزگی و طهارت روحی و جسمی;

۲ – استفاده از بوی خوش و توجه به آراستگی ظاهری; (۱)

۳ – توجه به قبله و خداوند قبله;

۴ – گمان به این که اگر دعا کند خداوند اجابت خواهد فرمود;

در این باره از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل شده است که فرمودند:

«به طوری دعا کنید که یقین به اجابت پروردگار داشته باشید.»

۵ – صدقه دادن;

امام صادق علیه السلام فرمود: هرگاه پدرم پاورپوینت کامل آداب نیایش ۶۳ اسلاید در PowerPoint

حاجتی داشت به هنگام زوال خورشید (یعنی هنگام ظهر) طلب می کرد; و هنگامی که اراده درخواست حاجت خود می کرد قبل از
آن صدقه می داد، عطر استعمال می کرد، به مسجد می رفت و آنچه از خدا می خواست در تحصیل جاجت خود دعا می کرد.» (۲)

آداب همراه نیایش

۱ – به زبان آوردن حاجت

از امام صادق علیه السلام نقل است که فرمودند: «ان الله تبارک و تعالی یعلم ما یرید العبد اذا دعاه ولکن یحب ان یبث الیه الحوائج (۳)
; همانا خداوند تبارک و تعالی هر آنچه عبد در هنگام نیایش می خواهد را می داند، ولی دوست دارد که حاجت ها را به درگاهش
شرح دهد.»

۲ – توسل به پیامبر و اهل بیت او

از آیات قرآن به خوبی استفاده می شود که وسیله قرار دادن مقام انسانی صالح در پیشگاه خدا، و طلب چیزی از خداوند به خاطر
او به هیچ وجه ممنوع نیست و منافاتی با توحید ندارد. در آیه ۶۴ سوره نساء می خوانیم:

«و لو انهم اذ ظلموا انفسهم جاؤوک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحیما»; «اگر آن ها هنگامی که به خویش
ستم کردند (و مرتکب گناهی شدند) به سراغ تو می آمدند، و از خدا طلب عفو و بخشش می کردند و رسول نیز برای آن ها طلب
عفو می کرد، خدا را توبه پذیر و رحیم می یافتند.»

نیز در آیه ۹۷ سوره یوسف می خوانیم:

«برادران یوسف، از پدر تقاضا کردند که در پیشگاه خداوند برای آن ها استغفار کند، و یعقوب نیز این تقاضا را پذیرفت.»

در آیه ۱۱۴ سوره توبه نیز موضوع استغفار حضرت ابراهیم علیه السلام در مورد پدرش (عمویش) آمده که تاثیر دعای پیامبران را
درباره دیگران تاکید می کند; و همچنین در آیات متعدد دیگر قرآن، این موضوع منعکس است. از روایات متعددی که از طرق
شیعه و اهل تسنن در دست داریم نیز به خوبی استفاده می شود که توسل – به آن معنی که ذکر شد – هیچگونه اشکالی ندارد، بلکه
کار خوبی محسوب می شود. (۴)

در اینجا لازم است به چند نکته اشاره شود:

الف – منظور از توسل این نیست که کسی حاجت را از پیامبر یا امام بخواهد، بلکه منظور این است که به مقام او در پیشگاه خدا
متوسل شود، و این در حقیقت توجه به خداست، زیرا احترام پیامبر صلی الله علیه و آله نیز به خاطر این است که فرستاده او بوده و
در راه او گام برداشته است.

ب – بعضی اصرار دارند که میان حیات و وفات پیامبر و امامان علیهم السلام فرق بگذارند، در حالی که از نظر یک مسلمان، پیامبر
و صالحان، پس از مرگ زندگی برزخی دارند; زندگانی وسیعتر از عالم دنیا، همانطور که قرآن، درباره شهیدان به آن تصریح فرموده
است.

ج – بعضی نیز اصرار دارند که میان تقاضای دعا از پیامبر، و سوگند دادن خدا به مقام او فرق بگذارند; تقاضای دعا را مجاز و غیر
آن را ممنوع بشمارند. در حالی که هیچگونه فرقی میان این دو دیده نمی شود.

د – بعضی از نویسندگان و دانشمندان اهل تسنن – به خصوص وهابیان – با لجاجت خاصی کوشش می کنند تمام احادیثی که در
زمینه توسل وارد شده است را تضعیف کنند و یا با اشکالات واهی و بی اساس، آن ها را به دست فراموشی بسپارند; آن ها در این
زمینه چنان بحث می کنند که هر نگرنده بی طرفی احساس می کند پیش از این، اینان عقیده ای برای خود انتخاب کرده و اینک
می خواهند عقیده خود را بر روایات اسلامی تحمیل کنند، و هر چه مخالف آن بود به نوعی از سر راه خود کنار بزنند; در حالی که
یک محقق هرگز نمی تواند چنین بحث های غیر منطقی و تعصب آمیزی را بپذیرد.

ه – روایات در مورد توسل به حد تواتر رسیده است; یعنی به قدری زیاد است که ما را از بررسی اسناد آن بی نیاز می سازد; علاوه بر
این، در میان آن ها، روایت هایی که همگان صحیح می شمارند نیز فراوان است. با این حال، جایی برای خرده گیری در پاره ای از
اسناد آن ها باقی نمی ماند. (۵)

امام حسن عسکری علیه السلام از اجدادش از پیامبر صلی الله علیه و آله نقل می کند که: «خداوند سبحان به مومنان می فرماید،
اگر بنده من از شما حاجتی داشته باشد، شما را به کسی که دوست دارید درخواست می کند. و مگر نمی دانید بهترین و با
کرامت ترین بندگان نزد من، محمد و علی; حبیب و ولی من هستند؟ پس هر کس حاجتی دارد به وسیله آن دو به من متوسل شود،
به راستی دعای حاجتمندی که مرا به آن ها – که از پاکان درگاهم هستند – بخواند، رد نمی کنم. پس هر کس مرا به آن ها بخواند،
دعایش را مستجاب می کنم و چگونه رد کنم دعای کسی را که مرا به حبیب و برگزیده ام، و ولی و حجتم و روح و نور و آیت و باب
رحمت و وجه و نعمتم می خواند رد کنم؟

مگر نمی دانید که آن ها را از نور عظمتم آفریدم و آن ها را اهل کرامت و ولایت خود قرار دادم؟ پس کسی که مرا به آن ها بخواند –
در حالی که آگاه و عارف به حق و مقام آن ها باشد – اجابت دعایش بر من واجب است و این حق او بر من است که دعایش را
مستجاب کنم.» (۶)

در روایاتی نیز وارد شده است که حتی خود امامان علیهم السلام به پدران خود متوسل می شده اند. داود رقی می گوید:

«بسیار می شنیدم که امام صادق علیه السلام در دعاهای خود خداوند را به حق پنج تن قسم می داد.» (۷)

همچنین در روایاتی توسل پیامبران گذشته به انوار مقدس اهل بیت و پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله نقل شده است. سعید بن
جبیر از ابن عباس نقل می کند که گفت: از رسول گرامی اسلام درباره کلماتی که حضرت آدم از پروردگار فرا گرفت، تا توبه او
پذیرفته شد، سؤال کردم، آن حضرت فرمود:

«ساله بحق محمد و علی و فاطمه و الحسن و الحسین و …» (۸)

۳ – اصرار در نیایش

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در این باره فرموده اند:

«ان الله یحب السائل اللجوج; خداوند نیایشگری که بر دعای خود پافشاری می کند را دوست دارد.» (۹)

و از امیرمؤمنان علی علیه السلام روایت شده است که فرمود:

«الدعاء ترس المؤمن، و متی تکثر قرع الباب یفتح لک; دعا سپر مؤمن است و هرگاه دری را بسیار بکوبی بر روی تو باز می شود.»

از امام باقر علیه السلام نیز روایت شده است:

«و الله لا یلح عبد مؤمن علی الله فی حاجته الا قضاها الله له; به خداوند سوگند هیچ بنده مؤمنی در دعا پافشاری و اصرار به درگاه
خدا نمی کند جز این که خداوند حاجتش را برایش برمی آورد.» (۱۰)

امام صادق علیه السلام نیز فرمودند:

«ان الله کره الحاح الناس بعضهم علی بعض فی المساله و احب ذلک لنفسه، ان الله یحب ان یسال و یطلب ما عنده; خداوند خوش
ندارد که مردم در حاجت های خود به یکدیگر اصرار کنند، ولی پافشاری و اصرار در خواهش از خود را دوست دارد، خداوند دوست
می دارد از آنچه نزد او است سؤال و درخواست شود.» (۱۱)

دست از طلب ندارم تا کام من برآید

یا جان رسد به جانان یا جان ز تن برآید

× × × × ×

البته فراموش نشود که اصرار در دعا و نیایش، با اصرار بر اجابت آن از طرف پروردگار متفاوت است، زیرا گاهی اجابت دعا به
مصلحت انسان نیست.

۴ – پنهان داشتن نیایش

در دعاهای پنهانی، ریا و خودنمایی کمتر راه پیدا کرده، به اجابت پروردگار نزدیکتر است. خداوند در این باره می فرماید: «ادعوا
ربکم تضرعا و خفیه »; «پروردگار خود را با زاری و در پنهانی بخوانید.» (۱۲)

در روایت از امام رضا علیه السلام است که فرمود:

«دعوه العبد سرا دعوه واحده تعدل سبعین دعوه علانیه; یک نیایش بنده به پنهانی و آهستگی با هفتاد دعای ظاهر و آشکار
برابری می کند.» (۱۳)

مخفی بودن نیایش – آن هم در سکوت و آرامش شب – تاثیر شگرفی در روح انسان دارد.

۵ – توجه به دیگران (دعا برای دیگران)

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند:

«اذا دعا احدکم فلیعم فانه اوجب للدعاء; هرگاه یکی از شما دعا می کند باید به طور عمومی دعا کند، به درستی که آن برای دعا
واجب تر است.» (۱۴)

چه، دعا کردن برای دیگران در هنگام دعای برای خود، دارای ارزش زیادی است، ولی از آن بالاتر این است که انسان دیگران را بر
خود مقدم داشته و ابتدا برای آن ها دعا کند. امام حسن مجتبی علیه السلام می فرماید:

«در شب جمعه، مادرم را دیدم که تا صبح در حال رکوع و سجود بود، به او گفتم: ای مادر! چرا همانطوری که برای دیگران دعا
کردی برای خود دعا نکردی؟ فرمود: «الجار ثم الدار; اول همسایه، سپس خانه خود.» (۱۵)

از امام صادق علیه السلام نیز روایت شده است:

«من قدم اربعین رجلا من اخوانه فدعا لهم ثم دعا لنفسه استجیب له فیهم و فی نفسه; کسی که پیش از دعای برای خود، چهل نفر
از برادران – مومن – خود را دعا کند، دعایش هم در حق آنان و هم در حق خودش مستجاب خواهد شد.» (۱۶)

بهر این فرمود با موسی خدا

وقت حاجت خواستن اندر دعا

کای کلیم الله ز من می جو پناه

با دهانی که نکردی تو گناه

گفت موسی: من ندارم آن دهان

گفت ما را از دهان غیر خوان

از دهان غیر کی کردی گناه؟

از دهان غیر بر خوان کای اله (۱۷)

در دعاهایی که به دست ما رسیده، دعای برای دیگران به صورت های زیر می باشد: