پاورپوینت کامل سابقه مبارزه با حجاب در ایران ۶۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سابقه مبارزه با حجاب در ایران ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سابقه مبارزه با حجاب در ایران ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سابقه مبارزه با حجاب در ایران ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

اشاره:

در شماره ۲۰ ماهنامه مبلغان به مناسبت ۳۰ مرداد، اولین قسمت از مقاله سابقه مبارزه با حجاب را خواندیم. در آن مقاله دوران سه
گانه (قبل از مشروطه، مشروطه، پهلوی اول) بررسی شد. اینک که در آستانه ۱۷ دی ماه سال روز کشف حجاب قرار گرفته ایم،
گذری بر روند مبارزه با حجاب در دوران پهلوی دوم و امتداد آن در عصر تثبیت نظام اسلامی خواهیم داشت.

«دیروز (۱۷ دی ماه) میهن عزیز وارد یک مرحله جدید از دوره حیات اجتماعی خود گردید. در این روز تاریخی، سند آزادی زنان
شرف صدور یافت واز این به بعد زن ایرانی نیز وارد مرحله سعی و عمل می شود. با مردان خود اشتراک مساعی و توحید مجاهدت
می نمایند. این یک توفیق بزرگ و یک افتخار جدید دیگری بود که در پرتو همت بلند و عزم آهنین و فکر رسا و توانای اعلیحضرت
همایون شاهنشاه بر فهرست سایر ترتیبات و اصلاحات کشور ایران افزوده شد.» (۱)

دوران پهلوی دوم:

آن چه خواندید گوشه ای از اقدامات تبلیغی دستگاه های مطبوعاتی رضاخان بود که برای نهادینه کردن بی حجابی تدارک دیده
شده بود. حقیقت این است که هر چند دوره رضاخان به دوره خشونت و اقدامات شدید در مقابل حجاب مشهور است، ولی این به
معنای نادیده گرفتن نقش ابزارهای تبلیغی نبود و رضاخان نهایت استفاده را از ابزارهای مذکور برد. حداقل سه سال قبل از این
فرمان ننگین، روزنامه های زنجیره ای شاه، آزادی زنان از قید اسارت را مطرح می کردند. کنگره های زنان را تشکیل می دادند، به
طور مرتب از جشن ها و میهمانی هایی که به اجبار تشکیل می شد و مردان در کنار زنان بی حجاب در آن شرکت داده می شدند،
گزارش و عکس تهیه می شد. هنر پیشه های زن خارجی به عنوان سمبل زنان به صورتی احترام برانگیز تبلیغ می شدند و خلاصه
بستری کاملا گرم و نرم برای پذیرش فرهنگ غربی از جمله بی حجابی فراهم می آمد. اما استبداد داخلی رضاخانی و روحیه خشک
او موجب شد عموم نویسندگان، برنامه های تبلیغی حساب شده و او در این دوره را نادیده بگیرند. در هر صورت با فرار رضاخان در
زمان جنگ جهانی دوم، حکومت پهلوی دوم آغاز شد.

هر چند در اهداف کلان ضد دینی، این دوره تفاوتی با قبل نداشت، اما به مقتضای اوضاع سیاسی، فرهنگی و اجتماعی جدید از
جمله سیطره عجیب فرهنگ غربی بر ملل شرقی، در کنار تسلط سیاسی زمامداران غربی و به خصوص آمریکایی، شاه جدید
قالب های اجرایی متفاوتی را برای همسان سازی فرهنگ به اجرا گذاشت، به این امید که زودتر به اهداف خود یعنی ترقی و تمدن
برسد. بر همین اساس محمدرضا از یک طرف به اعمال پدرش افتخار می کرد و از طرف دیگر منسوخ شدن روش او را در مبارزه با
حجاب صراحتا ابراز می کرد. او با افتخار می گفت: «ایران پس از ترکیه دومین کشور مسلمانی بود که رسما حجاب را ممنوع ساخت.
پدرم بدوا به رفع حجاب زنان اقدام کرد و در اثر تشویق و تحریص وی در سال ۱۳۰۹ «ش.» نخستین بار بعضی از بانوان طبقه اول در
خانه های خود در مجالس مهمانی به لباس زنان اروپایی درآمدند و عده کمی هم جرات کرده، بدون حجاب در خیابان ها ظاهر
شدند. در سال ۱۳۱۳ «ش.» آموزگاران و دختران دانش آموز از داشتن حجاب ممنوع شدند…اقدام رضا شاه موفقیت کامل یافت.» (۲)

البته بر خلاف این ادعا موفقیت کامل در مسیر رفع حجاب هرگز عاید پهلوی ها نشد و مردم در هر فرصت مناسب بنای بازگشت به
حجاب را داشتند یا در مقابل، به اعتراض علیه آن می پرداختند. در یکی از اسناد مربوط به حجاب نگرانی های عمال پهلوی از
بازگشت مردم به حجاب را به خوبی مشاهده می کنیم.

«جناب آقای وزیر راه!…به طوری که یکی از رئیسان وزارت کشور که اخیرا به وسیله قطار راه آهن، مسافرتی در اطراف تهران
نموده است، اطلاع می دهد که در واگن های قطار عده زیادی از بانوان با چادرهای مشکی والوان دیده شده اند، چون در اجرای
قانون لباس متحد الشکل و جلوگیری از استعمال چادرهای مختلف در مراکز شهرستان ها دستورات اکید به اداره کل شهربانی
صادر شده است تصدیق می فرمایید که سیر قهقرایی به هیچ وجه پسندیده و به صلاح نیست، در صورتی که موافقت داشته باشید
به مامورین انتظامی راه آهن در طول کلیه خطوط دستور اکید صادر شود که از ورود بانوان و مردانی که لباس آن ها غیر از لباس
متحد الشکل بوده اکیدا جلوگیری نمایند.» (۳)

در کنار این رویگردانی عملی، مردم از هر نوع امکان مدنی موجود برای اعلام نارضایتی استفاده می کردند که نمونه آن ارسال
نامه های اعتراض آمیز به نمایندگان و علمابود! (۴)

محمد رضاشاه در مورد دلایل به کارگیری شیوه های نوین و ناکار آمدی روش های پدر نیز می گفت:

«اشغال نظامی ایران در دوره جنگ دوم جهانی و مهاجرت پدرم (فرار) طبعا اجرای برنامه های وسیعی را که او برای ترقی و تعالی
زنان ایران طرح کرده بود، متوقف ساخت و به علاوه کم کم در افکار و عقاید ترقی خواهان نیز تحولاتی پدید آمد.

رضاشاه اصلاحاتی در وضع اجتماعی زنان ایرانی به وجود آورده بود که با اجبار نیروی مخالف پیش نمی رفت، عاقلانه آن بود که از
آن پس اقدامات اصلاحی با رویه دمکراسی تعقیب شود تا نتیجه عالی تر عاید کشور گردد. مساله کشف حجاب نمونه ای از همان
اقدامات اصلاحی بود و همین که پدرم از ایران خارج شد، در اثر پاشیدگی اوضاع در دوران جنگ، بعضی از زنان مجددا به وضع اول
خود برگشتند و از مقررات مربوط به کشف حجاب عدول کردند ولی من و دولت من از تخطی چشم پوشی کردیم و ترجیح دادیم
که این مساله را به سیر طبیعی خودش واگذاریم و برای اجرای آن به زور متوسل نشویم.» (۵)

به این ترتیب دوران غلبه خشونت بر سیاست و نیرنگ به سر آمد و این بار حرکات ضد دینی با صبغه دمکراسی آغاز شد، هر چند
دراین دوره نیز عنصر زور وارعاب به کلی حذف نشد و در درجه دوم اهمیت واقع و از آن همچنان استفاده شد. نمونه ای از تظلم
خواهی مردم در تاریخ ۲/۵/۱۳۲۲ نزد آیت الله میرزا سید محمد بهبهانی پرده از اعمال فشار و خشونت در عصر پهلوی دوم نیز بر
می دارد. «…با این که آقایان متصدیان امور همچنان اظهار می دارند که دوره زور و فشار و سرنیزه سپری شده و اکنون مملکت
دمکراسی و مردم آزاد و ملت مختار است با وجود این کلانتری و پاسبان ناحیه ما دست از سر زن ها و خانم های عفیف بر نمی دارند و
با این پریشانی و فلاکت عمومی و هزار گونه بدبختی برای ما فراهم کرده اند. گاهی زن های ما که برای حوایج از خانه بیرون
می روند در عین حال از دست جلادها خلاصی ندارند. در هر رهگذر جلوی آن ها را می گیرند و با کمال وقاحت یا چادر از سر آن ها بر
می دارند و سر برهنه شان می کنند و یا آن ها را به کلانتری می کشند و به طوری سخت گیری دارند که مکرر اتفاق افتاده بینوایی
برای گرفتن دوا و غذای مریض از خانه بیرون شده برخورد به پاسبان کرده، جلوی او را می گیرد. هر چه زن بیچاره التماس می کند
که مرا مهلت ده دوای مریض را به منزل برسانم و تو همراه من بیا، پس از آن به هر کجا که می خواهی مرا ببر، ابدا پاسبان اعتنا
نمی کند و در نهایت بی رحمی او را جلب می کند. … از مقام مقدس استدعا داریم که با این آقایان سیر و اولیاء سرمست که ابدا
توجهی برای ملت مفلوک ندارند، هر صحبت بفرمایید که شر کلانتری و پاسبان ها را که از پاسبانی تنها وظیفه خود، دست و گلاویز
شدن با خانم ها را می دانند از سر زن های ما برطرف نمایند و اگر حضرتعالی هم به داد این مشت مردم و باقی مانده از بینوایان که
فقط حیات صوری داریم نرسید، بالاخره ما با سایرین همصدا شده و فکر دیگری ملت برای خود خواهد کرد…» (۶)

به رغم آن چه گفتیم، حرکت جدید شاه جنبه ای کاملا فرهنگی، طبق دمکراسی داشت و او از تمام توان دستگاه های فرهنگی،
هنری و اقتصادی برای محو آثار دینی و یکسان سازی فرهنگی با غرب، استفاده کرد تا آن جا که «نتیجه اش گرایش عجیب مردم
شهرنشین به طرف تمدن غرب بود، گرایشی که اثراتش برای ایرانی مسلمان بسیار گران بود، مثل این که گفته تقی زاده که ایرانی
باید روحا و جسما و ظاهرا و باطنا فرنگی مآب شود، آرام آرام می رفت تحقق یابد.» (۷)

امام خمینی رحمه الله درباره اوضاع خطرناک این دوره می فرمود: «به اسم آزادی، آزادی زنان و آزادی مردان، آزادی از زن و مرد را
سلب کردند. زن ها و جوانان ما را فاسد الاخلاق کردند. شاه برای زن این خاصیت را قائل بود که می گفت زن باید فریبا باشد. البته
با آن نظر حیوانی که او داشت. … زن را فرو کشید به مرتبه یک حیوان، به اسم این که برای زن می خواهد مقام درست کند، زن را از
مقام خودش پایین تر آورد. زن را مثل یک عروسک درست کرد. در صورتی که زن انسان است، آن هم یک انسان بزرگ… این پدر و
پسر و خصوصا این پسر آنقدر جنایات که به زن کردند، به مردان نکردند… .» (۸)

مبارزه با حجاب پس از انقلاب اسلامی

در پی پیروزی انقلاب اسلامی که زنان نیز نقش عمده ای در آن داشتند، حرکت شتابنده ای که می رفت به محو آثار دینی از جمله
حجاب بیانجامد، متوقف شد، البته همزمان با آغاز کشمکش های درونی اوایل انقلاب، گروه هایی از زنان به ابراز نگرانی پیرامون
اجبار به حجاب پرداختند و حتی بدون حجاب اقدام به راه پیمایی در تهران کردند. اما فضای خاص انقلابی، عکس العمل های
شدیدامام و شخصیت هایی تاثیر گذار مثل شهید بهشتی و آیت الله خامنه ای و مهم تر از همه شروع جنگ، این نغمه ها را فرو نشاند
و در پس آن، سال ها جنگ تحمیلی فرصتی برای پس مانده های پهلوی باقی نگذاشت. امام خمینی رحمه الله پیرامون تحرکات
مرموزانه ای که اوایل انقلاب صورت می گرفت به شدت هشدار داد و فرمود: «آن هایی که رضاخان را درک کردند می دانند که چه
می گویم، آن ها دیدند که چه کردند با ما، چه کردند با زن های محترم ما، آن ها که زمان محمد رضا را درک کردند، آن ها هم
می بینند، با اسم های فریبنده با الفاظ بزک کرده مملکت ما را رو به خرابی بردند…ای زن های محترم! بیدار شوید، توجه کنید،
فریب نخورید، گول این شیاطین را که می خواهند شما را به میدان بکشند، نخورید، این ها دنبال فریبایی هستند مثل شاه ملعون.
به اسلام پناه بیاورید.» (۹)

به این ترتیب دوران انقلاب و جنگ را باید مرحله انزوای کامل این حرکت ضددینی دانست، دوره ای که زن نه تنها از دام دشمنان
حجاب خلاصی می یابد که با حرکات و اقدامات ارزشی، میدان فعالیت جدیدی را برای زن مسلمان تعریف می کند و به الگویی
برای بانوان دیگر تبدیل می شود، دقیقا به همین خاطر، بیگانگان تلاش های فرهنگی، علمی و تبلیغی رابرای احیای افکار ارتجاعی
و زنده کردن نهضت کشف ح