پاورپوینت کامل ۶ ـ آفات گفتار ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ۶ ـ آفات گفتار ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ۶ ـ آفات گفتار ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ۶ ـ آفات گفتار ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

۹۳

توضیح:

در شماره ی پیشین از سلسله مقالات
«تبلیغ در سیره و گفتار عارفان» به
تبیین آفات گفتار در سیره و سخن
عارفان پرداختیم. اینک نمونه ای دیگر
از آفات گفتار را از دیدگاه عارفان پی
می گیریم.

پیشوای عارفان امام صادق علیه السلام فرموده است:
«شگفتا! شگفتا! از کسی که به عمل خویش مغرور
گشته، در حالی که نمی داند انجام کارش چیست؟
پس کسی که خویش و عمل خود را بزرگ بیند، از راه
راست منحرف گشته و مرتبه ای را که سزاوار آن نیست،
مدعی شده است. هر کس خود را چنین پندارد و این ادعا را
داشته باشد، دروغگو است. اگرچه ادعایش را مخفی کند و
روزگار درازی بر وی بگذرد، چرا که اولین بلایی که بر سر
شخص خودپسند می آید، این است که آنچه مایه ی
خودپسندی او شده (چون مال، دانش، زیبایی، مقام
و …) گرفته شود تا بداند که عاجز و حقیر است ….
خودپسندی، گیاهی است که دانه اش تکبّر، زمینش
نفاق، آبش سرپیچی از فرمان خدا، شاخه هایش جهل،
برگش گمراهی و میوه اش لعنت خداوند است.»(۱)

ن ـ غرور و خود برتر بینی

یکی دیگر از آفات وعظ و تبلیغ، غرور، خودبینی و
فریفتگی مبلّغ است؛ یعنی، ممکن است او در یکی از
مراحل تبلیغ و نصیحت و … گرفتار آفت کبر، غرور و
فریفتگی شود و خود را برتر از دیگران ببیند و
فریفته ی لباس و گفتار خود شود.

عالم ربّانی علاّمه مولی مهدی نراقی رحمه الله در مراتب امر به
معروف و نهی از منکر می نویسد:

«[مرحله ی چهارم] منع و انکار به زبان است. ابتدا با
پند و نصیحت و اگر اثر نکرد، با ترساندن و بازداشتن تا
آن جا که نوبت به سخنان تند و درشت برسد؛ مثل،
این که بگوید: ای نادان! با پروردگارت مخالفت نکن.

در این جا دامی بزرگ برای شیطان هست که بسا
بیشتر واعظان را شکار می کند.

بنابراین هر عالم اندرزگویی باید این دام را با نور
بصیرت ببیند. آن دام این است که شیطان به هنگام
وعظ، ارشاد و تبلیغ، در نزد او حاضر می شود و خودبینی
و برتری او را به سبب علمی که دارد، در دلش وسوسه
می کند و کسی را که مورد موعظه قرار می دهد، نادان، خوار
و پست می نماید و چه بسا قصدش از وعظ، خوار ساختن و
جاهل شمردن طرف و اظهار بزرگی و شرافت خویش به
داشتن علم باشد.

این حالت آفتی بزرگ و متضمّن کبر و ریا است.
سزاوار و بایسته است که هر واعظ دینداری از این آفت
غفلت نکند و با نور بصیرت، عیوب خود و زشتی درون
خویش را بشناسد. نشانه ی پاک بودن نفس از این آفت،
این است که اگر آن گناهکار با پند شخص دیگر پند پذیرد یا
خود از معصیت باز ایستد؛ دوست تر دارد تا به وسیله ی
وعظ او پند گیرند.»(۲)

مردمک دیده شو و خودمبین

نیک نظر باز کن و بد مبین

چند شوی ای دل سوداپرست

از می نوشین هوا، نیمه مست

دستخوش فکر سبکسر مباش

پی سپر وهم گران سر(۳) مباش(۴)

می برد.

هر واعظ و ناصحی، باید با شکیبایی و دلسوزی،
نگاهبان بوستان علم و دانش خود باشد و در صدد
ارائه ی بهترین سخنان با نیکوترین اعمال و رفتار، به
مشتاقان دین و شیفتگان شریعت باشد. و در این راه
فریفته ی اعمال و گفتار خود نشود.

تعریف غرور

دانشمند اخلاق سید عبداللّه شبّر رحمه الله در تعریف
«غرور» نوشته است:

««غرور» عبارت است از سکوت و آرامش نفس به
چیزی که با هوایش موافق است و طبعش با شبهات و
خدعه های شیطان به آن مایل شده است. بنابراین
کسی که با شبهه ای فاسد ـ که در ذهنش ایجاد شده ـ
فکر می کند از خیر دنیا یا آخرت بهره مند است،
مغرور و فریب خورده است.»(۵)

ابو حامد غزّالی می نویسد:

«حقیقت تکبّر این است که انسان خود را در صفات
کمال، از دیگران بالاتر بداند و کسی که دارای این
صفت رذیله باشد، باد غرور در وجودش پیدا می شود.
به همین جهت است که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:
,خدایا! از باد تکبّر به تو پناه می برم …، وقتی که باد
غرور در کسی پیدا شود، اوصاف و اعمالی در ظاهرش
بروز می کند (مانند صدرنشینی در مجالس، جلو
افتادن از دیگران در راه رفتن، نظر کردن به دیگری به
چشم حقارت و…) گناه تکبّر به حدی بزرگ است که
اگر وزن یک ذرّه ی آن در قلب کسی موجود باشد،
داخل بهشت نمی شود.»(۶)

علاّمه راغب اصفهانی می نویسد:

«کبر یعنی، انسان گمان کند بزرگ تر از غیر خود است.
و تکبّر اظهار آن حالت است و این صفتی است که هیچ
کس جز خداوند، شایسته و سزاوار آن نیست و هر یک
از مردم آن را ادعا کند، دروغگو است.»(۷)

مغروران و فریفتگان

یکی از مباحث مهم و پر حجم در کتاب های اخلاقی و
عرفانی، شرح و بیان گروه های مغروران و فریفتگان است.
عالمان اخلاق و عارفان الهی، این گروه ها را چنین
برشمرده اند:

۱ ـ کافران ۲ ـ گناه کاران ۳ ـ اهل علم ۴ ـ واعظان ۵ ـ
اهل عبادت ۶ ـ متصوّفه
۷ ـ توانگران و ثروتمندان.

نشانه های غرور در واعظان و سخنوران

نشانه ها و علایم غرور در این گروه می تواند یکی از این
چند چیز باشد:

۱ ـ خود را برتر از دیگران دیدن و آنان را کوچک
شمردن

۲ ـ نپذیرفتن سخنان و ارشاد دیگران درباره ی خود

۳ ـ حسادت نسبت به واعظان و مبلّغان دیگر

۴ ـ فریفته شدن به اعمال و گفتار خود و غافل گشتن از
نقص ها و عیوب درونی و ظاهری خویش

۵ ـ گفتن سخنان گزاف و بیهوده و به رخ کشیدن علم و
دانایی خویش

۶ ـ گفتار بدون عمل و نصیحت به دیگران و عدم
پذیرش آن از سوی خود

۷ ـ بسنده کردن به وعظ و تبلیغ و توجّه نکردن به
تزکیه و تهذیب نفس.

مرحوم مولا محسن فیض کاشانی گوید:

«فرقه های مغروران بسیار و راه های غرورشان مختلف
است… از آنان جمعی هستند که به وعظ و ارشاد مردم
می پردازند و مهم تر از اینان عده ای هستند که در باره ی
اخلاق نفس، خوف، رجا، صبر، شکر و … صحبت می کنند و
می پندارند که اگر از این قبیل صفات سخن گویند و مردم را
بدان ها توجّه دهند، خودشان هم بدان ها موصوف خواهند
شد؛ با آن که خود آنان از این صفات به جز اندکی استفاده
نکرده اند.

و نیز آدمی است که دیگران را به کار نیک وا می دارد و
خود را فراموش می کند و چون فرمان می دهد، با
لحنی موهن و آمرانه است و اگر کسی از او نافرمانی
کند، یا به گفته هایش اعتنا نکند [و یا به او چیزی
بگوید] خشمگین شده، می گوید: من خود دیگران را
از اعمال ناروا نهی می کنم، تو آمده ای مرا نهی
می کنی؟ البته غرضش از این سخن ریاست طلبی
است.»(۸)

سالک عارف مرحوم بهاری همدانی می نویسد:

«برخی از مغرورین علمای اعلام اند و غرور این ها تارهً
مِن حیث علم است و اُخری من حیث عمل … فرقه ی
دیگر وعّاظ هستند. [آنان] متکلّفند در شرایف
ملکات و مُرغّبند مردم را در فضایل و محذِّرند از ذمائم
و آفات و حال آن که خود آن مسکین پُر است از رذایل
و خالی است از فضایل. گمان کرده محض قول و عارف
شدن بر اصطلاحات و فهمیدن معنای الفاظ و
عبارات، او را داخل در سالکین الی الله می کند یا
حرف اصلاح خلق و هدایتشان به سوی حق، او را
مستحق جزای رب العالمین می نماید.»(۹)

نهایت فریفته ی اعمال و کردار خود می شود و … .

در این حالت رفتارهایی را از خود بروز می دهد که
هیچ مناسبتی با رفتار و کردار یک مبلّغ خوب و نمونه
ندارد.

واعظان مغرور

مرحوم مولی محمد مهدی نراقی می نویسد:

«مغروران و فریفتگان واعظان، بسیاراند:

[۱ ـ ] برخی از آنان، درباره ی اخلاق و صفات نفس (از
خوف و رجا و …) سخن می گویند و چنین پندارند که
به گفتن این ها و دعوت مردم به این موارد، خود نیز به
این ها موصوفند… چنین واعظی گمان می کند که
غرض او اصلاح خلق است نه چیز دیگر و با وجود این
اگر مردم رو به واعظی دیگر آورند و به دست وی به
صلاح آیند و او برای ارشاد و اصلاح بهتر و قوی تر
باشد، از غصّه و حسد نزدیک به مردن می رسد و اگر
یکی از شنوندگانش، آن واعظ دیگر را مدح و ثنا گوید، او را از
همه ی خلق بیشتر دشمن دارد.

[۲ ـ ] دیگری از آنان به اقوال گزاف هرزه و گفتار
بیهوده پرداخته و کلماتی بیرون از قانون شرع و عقل
ساخته و گاهی خود را به تکلّف می اندازد در فصاحت
و بلاغت و… از این راه یار و یاور می جوید و چون به
شنیدن سخن او سرها بجنبد و اشکی درآید، لذّت
می برد و به کثرت اصحاب و مریدان و معتقدان
شادمان می گردد و به تخصیص این ویژگی در میان
اقران، او را سرور و نشاطی دست می دهد.

[۳ ـ ] از آنان کسی ممکن است اهل تهذیب اخلاق و
مراقبت دل و پاکی و صفای درون باشد و دنیا در
چشمش کوچک نماید و طمع از خلق بریده و التفاتی
به آن ه