پاورپوینت کامل روش خطابه و سخنوری ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش خطابه و سخنوری ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش خطابه و سخنوری ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش خطابه و سخنوری ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۷۰

بخش اول

مقدّمه

«بیان» و «خطابه»، یکی از شیوه های تبلیغ و رساندن
پیام و تربیت دیگران و کار فرهنگی و آموزشی است.
کسی که نتواند آموخته ها و اندوخته ها و اندیشه های
خود را به صورت مطلوب، به دیگران منتقل کند، آن
دانسته و اندوخته، بی ثمر می ماند.

کلام، بر دیگران تأثیر می گذارد. اگر سخن سخنور، از
ویژگی های فنّی و مهارت های لازم که در «فنّ خطابه»
مطرح است، برخوردار باشد، تأثیر سخن را چند برابر
می کند، هر کس بتواند سخن خویش را به طور مؤثّر و
نافذ، در دل و جان مخاطبان بیشتری بنشاند،
موفّق تر است.

اصمعی گوید:

«مردی به فرزندانش توصیه کرد: فرزندانم! زبان و
گفتار خویش را اصلاح و بسامان کنید؛ زیرا گاهی که
نیاز و حادثه ای برای کسی پیش می آید و دوست دارد
که در آن هنگام خود را بیاراید، از این رو از دیگری
مرکب و جامه ی او را عاریه می گیرد ولی هرگز کسی را
نمی یابد که زبانش را به او عاریه دهد.»(۱)

در حدیث، از علی علیه السلام نقل است که:

«احسَنُ الْکَلامِ ما زانَهُ حُسْنُ النِّظامِ وَفَهِمَهُ الخاصُّ
والعامُّ؛(۲)

باشد و خواص و عامه ی مردم آن را بفهمند.»

شناخت این «حسن نظام»، چیزی است که در علم
بلاغت و فن خطابه روشن می گردد.

از این رو، آنچه در این بخش از نظر شما می گذرد،
نکاتی است که هم به شیوه های ایراد سخن مربوط
می شود، هم به کیفیّت تنظیم مطلب و هم
تمرین های عملی و کسب مهارت های تجربی؛ به
علاوه، از آن جا که معیار فهم و دانش هر کس را از روی
سخن و کیفیّت بیان او ارزیابی می کنند، سزاوار است
که «آداب سخن گفتنِ» نیک و شایسته را بیاموزیم. به
قول سعدی:

تا مرد سخن نگفته باشد

عیب و هنرش نهفته باشد

و این ترجمه ی کلام علوی علیه السلام است که:

«المرءُ مخبوءٌ تحتَ لِسانِه»(۳)

مولوی هم به همین نکته اشاره می کند:

آدمی مخفی است در زیر زبان

این زبان، پرده است بر درگاه جان

چون که بادی پرده را در هم کشید

سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

کاندر آن خانه، گهر یا گندم است

گنج زر، یا جمله مار و کژدم است

یا بر آن گنج است و ماری بر کران

زان که نبود گنجِ زر بی پاسبان

ماهیّت خطابه

خطابه، صرف سخن گفتن در یک جمع نیست، بلکه
«برانگیختن» افراد است؛ چه نسبت به انجام یک کار،
چه نسبت به باز داشتن از یک عمل. از این رو، در
خطابه چنان باید سخن گفت که مستمعان برانگیخته
شوند و دارای انگیزه ی «عمل» یا «ترک عمل» شوند. به
همین دلیل است که خطابه یک «هنر» است و
ویژگی های خاصّی می طلبد؛ مثلاً، باید چنان سخن
گفت که شنوندگان، برای جهاد، انفاق، کار، تحصیل،
خدمتگزاری، ایثار و … برانگیخته شوند، یا از اموری
همچون گناه، تنبلی، ترس و عقب نشینی، دنیاگرایی
و حرص، تکبّر و خودبرتر بینی، و … دست بکشند. این
در سایه ی تأثیر پذیری روحی شنوندگان و تأثیر
گذاری نیرومند گوینده در دل و جان شنونده است و
«هزار نکته ی باریکتر ز مو این جاست.»

برانگیخته ها، یا بر اساس «مهر» و «محبّت»

خطابه، صرف سخن گفتن در
یک جمع نیست، بلکه
«برانگیختن» افراد است؛ چه
نسبت به انجام یک کار، چه
نسبت به باز داشتن از یک عمل.

است، یا بر پایه ی «کین» و «نفرت»؛ یعنی، یا باید در دل
طرف، شادی، عشق، امید و مهربانی آفرید، تا تحریک
به عمل شود، یا باید سردی، افسردگی و ناخوشایندی
پدید آورد، تا ترک کند.

آنچه در این مسأله بر «خطیب» کمک می کند،
عبارتست از:

ـ عامل درونی شورانگیزی

ـ روش تدریجی در برانگیختن مخاطب

ـ موقع شناسی زمانی و مکانی

ـ نکته سنجی و دقّت در ویژگی های شنوندگان

ـ تناسب میزان انگیزش با موضوع

ـ طبیعی بودن شورانگیزی، نه تصنّعی

ابعاد فن خطابه

در سخنرانی، از آن جا که «مفاهیمی» برای «مردم» در
یک جلسه عمومی «بیان» می شود، باید همه ی علوم و
فنونی که به نحوی قدرت و مهارت سخنران را در این
سه زمینه (مفاهیم، مردم، بیان) افزایش می دهد،
مورد توجّه قرار گیرد.

از این رو آشنایی با نکات زیر، لازم است:

۱ ـ روانشناسی

آگاهی از روحیّات مردم و کشش ها و گرایش ها و
زمینه های «اثرپذیری» و شیوه های «اثر گذاری»، از
عوامل موفقیّت یک خطیب است. روانشناسی
آگاهی های مفیدی در این زمینه می دهد.

۲ ـ معلومات عمومی و اسلامی

هرچه دانش عمومی، ذخایر فکری و معلومات
سخنران در زمینه های مختلف، به ویژه در زمینه ی
موضوعات مورد خطابه بیشتر باشد، سخنانش از غنا
و محتوای بیشتری برخوردار خواهد بود و قدرت
«جذب مخاطب» بیشتر خواهد شد و هرچه با معارف
گسترده ی دین آشناتر باشد، میدان سخن برای او
بازتر است. سخنران باید به بهترین وجه، توان
بهره گیری از آیات و احادیث را داشته باشد.

۳ ـ ادبیّات

از آن جا که در سخنرانی، استفاده از کلمه، کلام و
جمله بندی لازم است، سخنران هر چه بر ادبیات
تسلّط بیشتری داشته باشد، سخنان او صحیح تر و
استفاده از تعبیرات، بی غلط تر خواهد بود. آگاهی از
اشعار، ضرب المثل ها، تمثیلات و … نیز در همین مقوله
است.

۴ ـ تاریخ

چاشنی سخن، حکایات است. سخنران باید هر چه
بیشتر از تاریخ (تاریخ اسلام، ایران، جهان،
زندگی نامه ی صحابه ی پیامبر و ائمه و علما و
دانشمندان و عارفان و مشاهیر جهان و بزرگان علم و
صنعت و …) آگاه باشد تا بتواند با استفاده ی بجا از
آن ها، تأثیر سخن خویش را افزون کند.

۵ ـ معانی و بیان

در این علم، فصاحت و بلاغت که عهده دار شیوه های
درستی سخن و رسایی کلام است، مطرح می گردد.
آگاهی از علوم بلاغی و شیوه های سخن آرایی و
زیبایی های گفتاری، خطابه ی سخنران را زیبایی و
تأثیر بیشتری می بخشد.

۶ ـ شناخت زمان

نیازهای موجود در هر عصر و شرایطی، نوعی سخن
می طلبد. خطیب موفّق کسی است که با درک بهتر
نیازهای جامعه و مردم، سخنانی مفید و جهت
دهنده و مرتبط با زمینه های موجود، ایراد کند و پا به
پای زمان حرکت داشته باشد.

۷ ـ منبع شناسی

از مهمترین نیازهای سخنران آن است که با کتب
گوناگون در زمینه های مختلف آشنا باشد و بداند برای
تهیّه ی مواد سخنرانی به چه منابعی مراجعه کند.
البته مطالعه ی مستمر ناطق، به طور طبیعی او را
کتاب شناس بار می آورد، ولی دانستنِ منابع خاصّ هر
موضوع، برای ناطق بسیار مهمّ است.(۴)

عناصر خطابه

در سخنرانی، دو مورد مهم باید مورد توجّه قرار گیرد:

الف ـ شکل و فرم ظاهری خطابه

ب ـ محتوا و درونمایه ی سخن

در هر یک از دو محور فوق نیز، عواملی باید به کار گرفته
شود تا سخنرانی را مؤثر سازد.

آنچه در یک خطابه مورد نظر است، عبارت است از:

۱ ـ اقناع و باوراندن مسأله به مخاط