پاورپوینت کامل خصوصیات روحی و ویژگیهای رفتاری پیامبران در راه تبلیغ(۳) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خصوصیات روحی و ویژگیهای رفتاری پیامبران در راه تبلیغ(۳) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خصوصیات روحی و ویژگیهای رفتاری پیامبران در راه تبلیغ(۳) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خصوصیات روحی و ویژگیهای رفتاری پیامبران در راه تبلیغ(۳) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۷۶

اشاره

در دو قسمت پیشین این مقاله،
هفت ویژگی روحی و رفتاری پیامبران
در راه تبلیغ مورد بحث و بررسی قرار
گرفت. آن هفت ویژگی عبارت بودند
از: «صبر و استقامت در برابر
مشکلات»، «صراحت و قاطعیت»،
«سازش ناپذیری در اصول»، «توکل بر
خداوند»، «تبلیغ رسالت برای خدا»،
«خیرخواهی و دلسوزی» و «استفاده از
ابزارهای صحیح.» در اینجا بخش
پایانی بحث تقدیم می گردد.

۸. یادآوری نعمتهای الهی

یکی از ویژگیهای پیامبران در
دعوت به راه توحید و پرستش خدا و
دوری از پرستش غیر او، یادآوری
نعمتهایی است که خدا در اختیار بشر
نهاده است؛ زیرا پرستش از آن کسی
است که وجود و حیات و زندگی انسان
از جانب اوست و چون حیات انسان
در گرو نعمتهایی است که خدا به او
ارزانی داشته است، طبعا پرستش نیز از
آن اوست و در این مورد، پیامبران
مانند: هود و صالح علیهماالسلام تذکراتی دارند
که قرآن یادآور شده است.

هود علیه السلام به قوم خود می گوید:
«فَاذْکُرُوا آلاءَ اللّهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ»؛
«نعمتهای خدا را به یاد آورید، شاید
رستگار شوید!» و باز می فرماید: «وَ
اتَّقُوا الَّذی أَمَدَّکُمْ بِما تَعْلَمُونَ * أَمَدَّکُمْ بِأَنْعامٍ
وَ بَنینَ وَ جَنّاتٍ وَ عُیُونٍ»؛ «از [مخالفت با[
خدایی بپرهیزید که شما را به آنچه که
می دانید مدد داده است و شماها را به
وسیله مال و فرزند و باغها و چشمه ها
کمک کرده است.»

و صالح علیه السلام پس از آنکه برهان
نبوت خود (ناقه) را به مردم نشان داد،
نعمتهای الهی را به آنان خاطر نشان
کرد و فرمود: «وَ اذْکُرُوا إِذْ جَعَلَکُمْ خُلَفاءَ
مِنْ بَعْدِ عادٍ وَ بَوَّأَکُمْ فِی الْأَرْضِ تَتَّخِذُونَ مِنْ
سُهُولِها قُصُوراً وَ تَنْحِتُونَ الْجِبالَ بُیُوتاً فَاذْکُرُوا
آلاءَ اللّهِ وَ لا تَعْثَوْا فِی الْأَرْضِ مُفْسِدینَ؛ «به
یاد آورید آن زمان را که شما را جانشین
قوم عاد کرد و در زمین جای داد. در
سرزمینهای هموار آن، کاخها
می سازید و از کوهها برای خود منزل
می سازید. پس نعمتهای خدا را به یاد
آورید و در زمین فساد نکنید!»

یادآوری نعمتهای الهی یکی از
اهرمهای تبلیغی پیامبران بود که در دو
مرحله بر آن تکیه می کردند: ۱. مرحله
قبل از گرویدن مردم به آنان؛ ۲. مرحله
پس از گرایش و ایمان مردم؛ زیرا پس
از ایمان، استواری و پابرجایی در مسیر
ایمان، همچنان نیاز به تبلیغ و توصیه
دارد و یادآوری نعمتهای الهی نقش
مهمی را می تواند ایفا کند.

در این باره، موسی بن عمران علیه السلام
و پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله تذکراتی دارند که
یادآور می شویم:

۱. «وَ إِذْ قالَ مُوسی لِقَوْمِهِ یا قَوْمِ اذْکُرُوا
نِعْمَتَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ جَعَلَ فیکُمْ أَنْبِیاءَ وَ
جَعَلَکُمْ مُلُوکاً»؛ «و [یاد آور] زمانی را که
موسی علیه السلام به قوم خود گفت: نعمتهای
خدا بر خود را به یاد آورید که در میان
شما پیامبرانی برانگیخت و شماها را
پادشاهان [زمین] قرار داد!»

نظیر این مضمون در سوره های
ابراهیم، آیه ۲ و بقره، آیه ۴۰ وارد شده
است.

۲. پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله از جانب خدا
مأمور می شود تا برای تثبیت ایمان
یاران خود، نعمتهای الهی را یادآور
شود؛ چنان که می فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ
آمَنُوا اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ هَمَّ قَوْمٌ أَنْ
یَبْسُطُوا إِلَیْکُمْ أَیْدِیَهُمْ فَکَفَّ أَیْدِیَهُمْ عَنْکُمْ»؛
«ای کسانی که ایمان آورده اید، به یاد
آورید نعمتهای خدا بر خودتان را، آن
گاه که گروهی دست تعدی به سوی
شما دراز کردند و خدا دست آنان را از
شما کوتاه ساخت!»

نظیر این مضمون در سوره مائده،
آیه ۷ هم آمده است.

باید توجه داشت که یادآوری
نعمت و عطایی که به دیگری ارزانی
می شود، تنها در یک صورت می تواند
با منّت همراه باشد و آن یادآوری
نعمتهای خداوند است، ولی در مورد
کارهای نیک که برخی از افراد برای
دیگران انجام می دهند، منت نهادن نه
تنها پسندیده نیست، بلکه مذموم و
ناپسند است و لذا پیامبران همه نعمتها
را به خدا نسبت می دادند، نه به خود، و
قرآن از به رخ کشیدن نعمتها که موجب
اذیت باشد، این چنین نهی کرده است:
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِکُمْ بِالْمَنِّ
وَ الْأَذی»؛ «ای مؤمنان! اجر و ثواب
صدقات خود را با منت گذاردن و اذیت
کردن باطل نسازید.»

۹. یادآوری سرگذشت تبهکاران

اگر بیمهای اخروی، مایه بیداری
گنهکاران می شود، یادآوری
سرگذشت گنهکاران در این جهان که
بر اثر نافرمانی گرفتار قهر الهی شده اند
نیز موجب هدایت و بازگشت به
معنویت می گردد. یکی از اهداف
بزرگ قرآن در بیان قصه ها و
سرگذشتها، عبرت گیری و پندآموزی
است تا همه افراد متوجه باشند که
سرنوشت هوا و هوس، و طغیان و
تجاوز در همه جا یکی است و این
مسئله، در قرآن آیاتی را به خود
اختصاص داده است و در اینجا به
عنوان نمونه برخی را یادآور می شویم:

۱. شعیب علیه السلام به قوم خود چنین
می گوید: «وَ یا قَوْمِ لا یَجْرِمَنَّکُمْ شِقاقی أَنْ
یُصیبَکُمْ مِثْلُ ما أَصابَ قَوْمَ نُوحٍ أَوْ قَوْمَ هُودٍ أَوْ
قَوْمَ صالِحٍ وَ ما قَوْمُ لُوطٍ مِنْکُمْ بِبَعیدٍ»؛ «ای
قوم! مخالفت شما با من سبب نشود که
به عذابی مانند عذاب قوم نوح و هود و
صالح علیهم السلام گرفتار شوید! و سرگذشت
قوم لوط علیه السلام از شما دور نیست.»

۲. پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله از جانب خدا
مأمور شد که به مردم بگوید: اندکی در
زندگی اقوام گذشته بیندیشید و
سرانجام زندگی تکذیب کنندگان
پیامبران را از نزدیک ببینید: «قُلْ سیرُوا
فِی الْأَرْضِ ثُمَّ انْظُرُوا کَیْفَ کانَ عاقِبَهُ
الْمُکَذِّبینَ».

و به همین مضمون است آیه ۶۹
سوره نمل.

گاهی قرآن به صورت عمومی
دستور بررسی زندگانی ملتهای گذشته
را داده و فرموده است: «فَسیرُوا فِی
الْأَرْضِ فَانْظُرُوا کَیْفَ کانَ عاقِبَهُ الْمُکَذِّبینَ»؛
«در زمین سیر کنید و سرانجام تکذیب
کنندگان را بنگرید!»

این نوع تبلیغ آن گاه مؤثرتر
خواهد بود که افراد مورد تبلیغ از نظر
نوع گناه، شبیه گذشتگان باشند که طبعا
از نظر کیفر، سرنوشت مشابهی
خواهند داشت.

گفتنی است همین طور که
یادآوری سرگذشت تبهکاران، مایه
بیداری گروهی می گردد، یادآوری
روزگار خوش اقوامی که بر اثر طاعت،
زندگی سعادتمندانه داشتند نیز موجب
گرایش انسانها به سوی هدایت و
اطاعت خواهد بود و آیه ذیل گویای
این مطلب نیز هست:

«وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسی بِآیاتِنا أَنْ أَخْرِجْ
قَوْمَکَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ وَ ذَکِّرْهُمْ بِأَیّامِ
اللّهِ إِنَّ فی ذلِکَ لآَیاتٍ لِکُلِّ صَبّارٍ شَکُورٍ»؛
«ما موسی علیه السلام را با دلائل روشن خود
برانگیختیم [و به او گفتیم:] قوم خود را
از تاریکیها به روشنی وارد ساز و
روزهای خدا (اعم از نقمت و نعمت)
را یادآوریشان کن. در این یادآوری
برای افراد بردبار و سپاسگزار
نشانه های هدایت است.»

۱۰. دعوت به آیین واحد

عنصر وحدت و یگانگی در منطق
پیامبران برای خود جلوه های فراوانی
دارد که می توان موارد زیر را بیان کرد:

۱. تمام پیامبران برای بسط کلمه
توحید برانگیخته شده و قرآن به این
حقیقت تصریح کرده، می فرماید: «وَ
لَقَدْ بَعَثْنا فی کُلِّ أُمَّهٍ رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللّهَ وَ
اجْتَنِبُوا الطّاغُوتَ»؛ «در میان هر ملتی
پیامبری برانگیختیم [تا به آنان
بگویند:] خدا را بپرستید و از پرستش
بتها (غیر خدا) بپرهیزید!»

در آیه دیگر می فرماید: «وَ سْئَلْ مَنْ
أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رُسُلِنا أَ جَعَلْنا مِنْ دُونِ
الرَّحْمنِ آلِهَهً یُعْبَدُونَ»؛ «از پیامبران
پیشین بپرس: آیا جز خدای رحمان،
خدایان دیگری قرار داده بودیم که
عبادت شوند؟»

منطق پیامبرانی مانند: نوح، هود،
صالح و شعیب علیهم السلام همگی این بود که
«یا قَوْمِ اعْبُدُوا اللّهَ ما لَکُمْ مِنْ إِلهٍ غَیْرُهُ»؛
«ای قوم من! خدا را بپرستید که برای
شما معبودی جز او نیست.»

دعوت به خدای یگانه، یکی از
جلوه های توحید در آیین همه پیامبران
است و از برخی آیات استفاده می شود
که گرایش به خدای یگانه، آیین فطری
است و شرک و گرایش به کثرت در
الهه، انحراف از فطرت است. قرآن
پس از آنکه یادآور می شود که آیین
توحید، آیین فطرت است، گروهی را
که از آن جدا شده اند، توبیخ کرده و
فرموده است: «وَ لا تَکُونُوا مِنَ الْمُشْرِکینَ
مِنَ الَّذینَ فَرَّقُوا دینَهُمْ وَ کانُوا شِیَعاً کُلُّ حِزْبٍ
بِما لَدَیْهِمْ فَرِحُونَ»؛ «از مشرکان مباشید!
آنان که در دین خود متفرق و دسته
دسته شدند و هر دسته به آنچه نزد او
بود، خشنود گردید.»

۲. جلوه دیگر از دعوت پیامبران
به وحدت و یگانگی، این بود که
همگی به تبلیغ یک آیین مبعوث
شده اند و همگی به یک دین به نام
«اسلام» دعوت کرده اند و اگر تفاوتی
هست، تفاوت در شریعتها و به
اصطلاح در آبشخورهاست و گرنه
فیض جاری در مجاری وحی ب