پاورپوینت کامل سلطان الواعظین شیرازی، الگوی تبلیغ ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سلطان الواعظین شیرازی، الگوی تبلیغ ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سلطان الواعظین شیرازی، الگوی تبلیغ ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سلطان الواعظین شیرازی، الگوی تبلیغ ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۷۸

یکی از علمای اسلام، سلطان
الواعظین شیرازی رحمه الله است که به خاطر
ویژگیهای منحصر به فردش توانسته
است آثار و برکات ارزشمندی را در
حیات و ممات خود به یادگار بگذارد.
نام سلطان الواعظین، خصالی همچون
شجاعت، هنر مناظره و خطابه، حافظه
قوی و اطلاعات فراوان را تداعی
می کند. با تورق در مراحل مختلف
زندگی وی می توان درسهای
ارزشمندی به دست آورد. از این رو،
سعی می شود تا اطلاعات و آموزه هایی
از حیات علمی و اخلاقی و تبلیغی این
سلطان سریر وعظ و خطابه به محضر
خوانندگان ارائه گردد.

ولادت

سید محمد بن سید علی اکبر
سلطان الواعظین شیرازی رحمه الله در ماه ذی
قعده سنه هزار و سیصد و چهارده
هجری قمری متولد شد. حسب و
نسب ایشان به حضرت ابراهیم بن
موسی بن جعفر علیهم السلام منتهی می شود.

مرحوم سلطان الواعظین شیرازی
به خاطر نشو و نما در یک خانواده
بزرگ و با عظمت، چه از نظر حسب و
نسب و چه از نظر علم و تقوا، توانست
مراتب علمی و اخلاقی را با سرعت
طی کند.

تحصیلات و تبلیغات

متأسفانه در مورد شخصیت کم
نظیری چون مرحوم سلطان الواعظین
شیرازی، اطلاعات بسیار کمی در
تواریخ و تراجم ثبت شده است که
باعث گمنامی و مظلومیت این بزرگ
پرچمدار دفاع از حریم تشیع علوی
می باشد. و اگر نبود مطالب بسیار کم و
پراکنده ایشان در کتاب سترگ و
شریف و ماندنی «شبهای پیشاور»
امروز در نوشتن این مقاله کوتاه نیز
عاجز بودیم و نمی توانستیم این
اطلاعات ناچیز را به علاقه مندان و اهل
علم ارائه کنیم.

ایشان پس از دوران تحصیلات
در حوزه های علمیه تهران، قم و کربلا
و بهره مندی از محضر نورانی اساتید
معروف و مشهوری همانند آیه الله آقا
سید ابو الحسن اصفهانی و مرحوم آیه
الله حائری یزدی و رشد علمی و
عملی، به نویسندگی و تبلیغ پرداخت.

وی به خاطر توجه به مسلمانان
جوامع اسلامی، برای وعظ، خطابه و
تبلیغ دین مبین اسلام به کشورهای
عراق، سوریه، فلسطین، اردن هاشمی،
مصر و هندوستان مسافرت کرد و با
دانشمندان ادیان مختلف مناظراتی
داشت.

آثار

این عالم الهی مباحث ارائه شده
در مجلسهای مختلف سخنرانی و
مناظره را به صورت کتاب گرانبهای
«شبهای پیشاور»، «صد مقاله سلطانی»
و «گروه رستگاران» منتشر کرده است
که به جهت اعتبار نویسنده و مطالب
عالیه کتاب مورد استقبال فراوان واقع
شده و چاپهای فراوانی از آنها منتشر
شده است.

رحلت

آن مرحوم پس از دوران کسالت
در ۲۰ شعبان المعظم ۱۳۱۹ ق،
مصادف با ۱۹ مهر ماه ۱۳۵۰ ش به
ملکوت اعلی پیوست.

مسافرتهای تبلیغی

شاید تصور شود که با تولد
رسانه های فرا گیر جمعی، مثل:
مطبوعات و تلویزیون و رادیو، دیگر
نیاز به مسافرتهای تبلیغی و به اصطلاح
امروز حوزه، هجرت نیست؛ ولی
بررسی روانشناسانه ارتباطات دو به
دو گوینده و مخاطب و ارتباط زنده با
یک معلّم و مبلّغ نشان می دهد که هنوز
بهترین راه ترویج یک فرهنگ و
تأثیرپذیری یک رفتار در ارتباط
نزدیک و زنده ای است که به واسطه
مسافرتهای تبلیغی به وجود می آید.

و به واسطه سابقه تاریخی یک
جامعه دینی مثل ایران در رشد
آموزه های دینی و فرهنگی و حتی
توسعه اقتصادی توسط همین
منبرهای ساده و بی پیرایه مساجد و
تکایا، می توان گفت که با همه ارزش
گذاریهایی که می توان برای نقش
رسانه های فراگیر قائل شد، هنوز
مسافرتهای تبلیغی و هجرت بهترین و
مؤثرترین روش تنویر افکار عمومی
به حساب می آید. و به واقع می توان
این برنامه تبلیغی را در سیره مرحوم
سلطان الواعظین رحمه الله دید. ایشان
سفرهای خود را به کشورهای اسلامی
و از جمله هند و پاکستان به واسطه
همین بینش طرح ریزی کرد که ثمرات
ارزشمندی را به همراه داشته است.

استقبال از برنامه های سلطان
الواعظین رحمه الله

یکی از مسائلی که در حاشیه
سفرهای تبلیغی مرحوم سلطان
الواعظین رحمه الله وجود دارد، نحوه
برخورد بزرگانی بود که در مسافرت به
کشورهای مختلف مانند هند با وی
ارتباط داشتند. مثلاً یکی از مناظرات
مرحوم سلطان الواعظین با علمای
هندو و براهمه در شهر دهلی اتفاق
افتاد که گاندی رهبر فقید مردم هند نیز
به احترام سلطان الواعظین در این
جلسه حضور داشت.

و یا شخصیتی معروف مانند
سردار محمد سرور خان که از بزرگان
قزلباش در شهر سیاکلوت و رئیس
اداره عدلیه و مورد احترام اهالی بود با
جمعیت بسیاری از طبقات مختلف،
استقبال شایان توجهی از مرحوم
سلطان الواعظین کرد.

وقتی یکی از علمای بزرگ شهر
لاهور می شنود که مرحوم
سلطان الواعظین وارد پنجاب شده
است، آن قدر نامه می دهد و دعوت
می کند تا ایشان به لاهور برود که ایشان
نیز به خاطر اصرار وی می پذیرد و
وارد لاهور می شود؛ حال آنکه به
شدت عزم حرکت به سوی ایران را
داشت.

صبر و بردباری

شاید بتوان گفت که بزرگ ترین
رمز موفقیت مرحوم سلطان الواعظین
در سیره تبلیغی اش، علاوه بر اطلاعات
وسیع و فن بیان و… صبر و بردباری
وی بوده است. بارها پیش آمده است
که طرفهای مناظره وی با بیان تندی به
نقد وی پرداخته اند. هر چند که این
نقدها پوچ بوده است، ولی نماینده
تفکراتی است که امروزه به طور
گسترده در بین عوام همان ملتها (چه
هندی و چه غیر آنها) مطرح است.
حتی به مسئله سیادت وی و نیز مسائل
دیگری پرداختند که برای ما شیعیان
بسیار دردناک می باشد؛ ولی ایشان با
صبر و متانت و حوصله قابل توجهی
به جواب و تنویر افکارشان پرداخت.
شاید به خاطر همین متانت در برخورد
علمی وی بوده که همیشه در مناظرات
موفق بوده است.

و شاید علت این امر این بوده
است که خود ایشان در ابتدای کتاب
شبهای پیشاور می گوید: «گر چه آنها
خیلی گرفته و ملول بودند، ولی چون
داعی نظر خصوصی و تعصّب و عناد
جاهلانه نداشتم، به وظیفه اخلاقی
خود عمل می کردم.»

پس موفقیت در مناظرات و
محاورات علمی و فرهنگی نیازمند آن
است که از تعصّب و عناد جاهلانه دور
باشد و با صبر و بردباری و کسب
اطلاعات، انجام وظیفه شود.

شناخت مخاطب

یکی از مسائلی که امروزه
گریبان گیر خیلی از منابر و تریبونها
شده است، عدم توجه به مخاطب و
رعایت سطح علمی آنان می باشد.
شاید بتوان شناخت مخاطب را
مهم ترین مؤلفه در امر تبلیغ به حساب
آورد؛ امری که هر مبلغی با آن دست به
گریبان است و در صورت رعایت این
مسئله می تواند به نتایج خوبی برسد.

کسانی که شبها در مناظرات
مرحوم سلطان الواعظین شیرازی رحمه الله
شرکت می جستند، در مورد رمز
موفقیت جلسات فوق به وی می گفتند:
«به قدری شما مطلب را روشن و
عوام فهم بیان می کنید و به زبان
مخاطب صحبت می کنید که تمامِ
بی سوادان [و عوام] ما را جذب
کرده اید.»

ثمرات تبلیغی و مناظرات

شاید خود مرحوم سلطان
الواعظین شیرازی هم بر این باور نبوده
است که بتواند پس از چند جلسه
مناظره، شیرینی تشرف بعضی از
مستمعین صاحب مقام و منزلت
اجتماعی را به مذهب تشیع بچشد. اما
صبر و متانت و اطلاعات جامع و
روش مناظره وی، باعث شد تا چند تن
از بزرگان هندوستان مانند:
۱. عبد القیوم نوّاب؛ ۲. سید احمد
علیشاه؛ ۳. عندم امامین (از تجار
محترم)؛ ۴. عندم حیدرخان (از اعیان
سرحدی)؛ ۵. عبد الاحد خان (از تجار
محترم پنجاب)؛ ۶. عبد الصمد خان (از
رجال و ملاکین معروف) در ابتدای
جلسه نهم مناظرات، تشرف خویش را
به تشیع علوی به مرحوم سلطان
الواعظین اعلام کنند؛ البته آن مرحوم از
آنها خواست به خاطر اینکه جلسات به
سرانجام خوبی برسد، اظهار تشیع
نکنند. در نتیجه، آنها در انتهای جلسه
دهم مناظره، شب تولد امام حسین علیه السلام
تشرف خود را علنا اعلام کردند.

منادی وحدت اسلامی

مرحوم سلطان الواعظین رحمه الله
خاطره ای را در مورد برخورد بعضی
از علمای متعصب اهل سنت بیان
می کند و نشان می دهد که چگونه
توانسته است با بیان بلیغ خود
حریمهای کاذب ایجاد شده در بین دو
فرقه بزرگ تسنن و تشیع را پاره کند و
محبت و دوستی را ترویج دهد. نقل
این خاطره می تواند برای مبلغینی که
در میان اهل سنت هستند و یا با
محیطهایی که برادران اهل سنت
زندگی می کنند، ارتباط دارند، آموزه ای
ارزشمند باشد.

ایشان نقل می کنند: «در ۱۹
جمادی الثانی سال ۱۳۷۱ هجری که از
زیارت مسجد الاقصی (بیت المقدس)
مراجعت می کردم و عازم دمشق بودم،
اول شب جهت اداء فریضه به مسجد
جامع عمان در شرق اردن (که مسجدی
بسیار زیبا می باشد) وارد [شدم].
جامعه مسلمین اهل تسنن نماز مغرب
را خاتمه داده، بعضی خارج و بعضی
هم به اداء نوافل مشغول بودند. داعی
هم به گوشه مسجد رفته، به اداء فریضه
مغرب و عشا مشغول بودم.

پس از فراغت فریضه و نوافل،
متوجه شدم که بعضی از آنها به داعی
سخت غضبناک اند؛ مخصوصا عالمی
در بالای سکوی مرکز قرائت قرآن با
چند نفری اشتغال به قرائت داشتند و
شدیدا ناظر به حال داعی بودند. پس از
خاتمه تعقیبات از مسجد خارج و به
گاراژ رفته، منتظر حرکت اتومبیل
بودم. پس از صرف غذا صدای مؤذن
مسجد که اعلام نماز عشا را می داد،
داعی را متوجه ساخت که اگر حرکت
کردیم، ممکن است در راه اتومبیل
توقف نکند و توقفی برای اداء نوافل
شب فراهم نیاید، خوب است الحال که
فراغتی هست، برویم به مسجد تا اداء
نوافل نموده، با خیال آسوده حاضر
حرکت باشیم. پس از تجدید وضو به
مسجد رفته از درب بزرگ عمومی
وارد نشدم، از درب گوشه غربی آخر
شبستان بزرگ (که مربع مستطیل
است) وارد شده، در کنار یکی از
ستونهای بزرگ که جای خلوتی بود، به
اداء نوافل مشغول شدم.

دیدم آن عالمی که ساعتی قبل به
قرائت مشغول و به داعی بد نظر بود،
جمعیت را بعد از فراغ از نماز جمع
کرده و در وسط آنها ایستاده، در اطراف
شرک و مشرک صحبت می کند تا بعد
از مقدماتی رشته سخن را کشانید به
جایی که با کمال حدّت و شدت گفت:
«شما مسلمانان مسئولید. روز قیامت
باید جواب دهید؛ برای آنکه خدا
فرموده مشرکین نجس هستند، آنها را
به مسجد راه ندهید! ساعتی قبل یک
مشرک بت پرست نجس به مسجد آمد
و در حضور همه شما سجده به بت
نمود. شما او را ترد نکردید. من
مشغول قرائت بودم، شما مرده بودید!
چرا نباید ازاله نجاست شرک از مسجد
بنمایید و رافضی مشرک بت پرست را
دفع کرده یا به قتل برسانید؟ چه آنکه
مشرک در مسجد مسلمانان اگر
بت پرستی کرد، قتلش واجب است.»
چنان با حرارت خطابه و تحریک
احساسات مردم بی خبر را نمود که اگر
من حاضر در آن محل بودم، قطعا کشته
می شدم.

بعد از اتمام خطابه، نصف
جمعیت آمدند که از درب آخر
شبستان بیرون بروند. داعی در نماز
وتر بودم، نشستم تا جلب نظر آنها
نشود؛ ولی دفعتا چشمشان به داعی
افتاد، چنان در حال حمله اطرافم را
گرفتند و با مشت و تک پا آزارم
می دادند که حساب نداشت. پیوسته
خطاب می کردند: قُمْ یا مُشْرک! اُخْرُجْ
یا مُشْرِک! از حیات به کلّی مأیوس بودم
تا موقع تشهد که گفتم: «اشهد اَنْ لا اله
الا الله وحده لا شریک له و اشهد انَّ
محمدا عبده و رسوله» اختلاف میان
آنها افتاد. به هم می گفتند: «چگونه
مشرکی است که شهادت به وحدانیت
خدا و رسالت خاتم انبیا می دهد؟»
دسته ای می گفتند: «ما نمی دانیم، قاضی
می گفت رافضی و مشرک است و البته
قاضی غلط نمی گفت.» آنها در اختلاف
و گفتگو بودند که داعی سلام نماز داده،
جانی گرفته با قوت قلبی جهت دفاع
آماده و با نطق و خطابه مفصلی (به
لسان عربی) که اینک مجال بیانش
نیست، آنها را مجاب و مغلوب و
دوست خود نموده و آن قاضی را مرد
مرموز معرفی کرد که می خواهد از
جهت تفرقه و جدایی مسلمانان وسیله
قهر و غلبه بیگانگان ستمکار را بر
مسلمین آماده و مهیا کند.

خلاصه از داعی عذر خواهی
کرده، حتی تقاضای پذیرایی از داعی را
جدا نمودند که