پاورپوینت کامل سیره های سوگواری عاشورایی ۶۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیره های سوگواری عاشورایی ۶۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیره های سوگواری عاشورایی ۶۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیره های سوگواری عاشورایی ۶۵ اسلاید در PowerPoint :

۴۳

اشاره

شکل گیری آیین سوگواری
عاشورایی به دوران زندگی پیشوایان
معصوم علیهم السلام باز می گردد. این سنت
همواره مورد تأیید و تشویق آن
بزرگواران قرار می گرفته و به جرأت
می توان گفت: ائمه معصومین علیهم السلام در
گسترش فرهنگ سوگواری عاشورایی
بیشترین نقش را داشته اند. آن
بزرگواران با برپایی مجالس گوناگون
عزاداری، یاد و خاطره شهیدان کربلا را
زنده نگاه می داشتند.

امامان علیهم السلام در دوران خفقان بار
اموی و عباسی، شاعران معاصر خویش را،
به طور پنهانی فرا خوانده و با برپایی
مجالس عزاداری، نوحه سرایی آنان را
شنیده، به همراه دیگر حاضران
می گریستند. علماء شیعه نیز با تمسک به
پیشوایان خویش این سیره را ادامه
می دهند. مقاله حاضر، نگاهی گذرا به این
موضوع انداخته است.

سیره پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

خداوند متعال در قرآن کریم
می فرماید: «همانا که در پیروی از
رسول خدا، سرمشق و الگوی نیکویی
وجود دارد». رفتار پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
برای همه انسانها بهترین الگوی
رفتاری و سرمشق زندگی است؛ به
گونه ای که اسوه سازی و پیروی از
کردار نیکوی ایشان، خود، برنامه ای
کامل برای رستگاری بشر می باشد.

در سیره عملی رسول اکرم صلی الله علیه و آله
نمونه هایی از عزاداری وجود دارد که
شیعه و سنی درباره آن اتفاق نظر دارند
و هر دو، آن را نقل کرده اند. در بسیاری
موارد، خود آن حضرت، به برپایی
عزاداری دستور داده یا در آن شرکت
داشته است. برای نمونه، ایشان در
پایان جنگ احد دستور داد برای
بزرگداشت شهیدان احد به ویژه
عمویش حمزه علیه السلام ، مجلس عزاداری
برپا کنند. «ابن مسعود» می نویسد:

«رسول خدا صلی الله علیه و آله در جنگ احد به
شدت بر جنازه حمزه علیه السلام گریست، در
حالی که مانند آن را از ایشان ندیده
بودیم. جنازه او را به سوی قبله
گذاشت. سپس با صدای بلند گریه کرد؛
به قدری که از هوش رفت. سپس
فرمود: ای عموی رسول خدا! ای شیر
خدا! و ای شیر رسول خدا! ای حمزه!
ای عمل کننده به کارهای ثواب! ای
حمزه! ای زداینده غمها و سختیها از
چهره رسول خدا!»

همانند این مطلب در کتابهای
دیگر اهل سنت مانند: «مستدرک حاکم
نیشابوری» نیز به چشم می خورد.
افزون بر آن، نمونه های دیگری از
عزاداری پیامبر صلی الله علیه و آله در تاریخ آمده
است، از جمله: عزاداری پیامبر صلی الله علیه و آله در
شهادت جعفر بن ابی طالب، عزاداری
بر فرزند خردسالشان ابراهیم،
عزاداری در کنار قبر مادر بزرگوارشان
آمنه علیهاالسلام ، عزاداری در کنار مزار
دخترشان که در مدینه از دنیا رفت،
عزاداری بر «سعد بن خوله»، گریستن
در مرگ «عثمان بن مظعون» و… که
شیعه و سنی این موارد را نقل
کرده اند.

همچنین گریه و عزاداری پیامبر
اکرم صلی الله علیه و آله بر ماجراهایی که بعدها رخ
داد، نقل شده است. حافظ بن علی بن
بیهقی، به نقل از امام زین العابدین علیه السلام
و ایشان نیز از اسماء بنت عمیس این
گونه نقل می کند:

«من در ولادت حسن و
حسین علیهماالسلام قابله جده ات، فاطمه علیهاالسلام
بودم. چون حسین علیه السلام به دنیا آمد،
رسول خدا صلی الله علیه و آله به من فرمود: ای اسماء!
فرزندم را بیاور! من نیز حسین علیه السلام را
در پارچه سفیدی پیچیدم و نزد آن
حضرت آوردم. ایشان در گوش راست
او، اذان و در گوش چپش، اقامه گفت و
آن را در دامن خود گذاشت و گریست.
عرض کردم: پدر و مادرم به فدایت باد!
برای چه گریه می کنید؟ فرمود: بر این
پسرم می گریم. گفتم: او که هم اکنون به
دنیا آمده [و باید شاد باشید]! فرمود: ای
اسماء! پسرم را گروهی ستمگر
خواهند کشت. خدا شفاعتم را به
ایشان نرساند. سپس به من فرمود: به
فاطمه علیهاالسلام چیزی نگویی؛ چون تازه
بچه دار شده است.»

بدین ترتیب، نخستین مجلس
عزاداری بر سالار شهیدان، ساعتی پس
از ولادت او برپا شد.

در مقتل «ابن جوزی» آمده است:

«پیامبر صلی الله علیه و آله برای سفری آماده
می شد و امام حسین علیه السلام در آن زمان دو
سال بیشتر نداشت. حضرت در آغاز
حرکت، ناگهان توقف کرد و فرمود: «اِنّا
للّه وَ انّا اِلَیهِ رَاجِعوُن» آن گاه اشک از
چشمانش سرازیر گردید. اصحاب،
دلیل گریه را جویا شدند و ایشان در
پاسخ آنان فرمود: «هَذَا جَبْرَئِیلُ یُخْبِرُنِی
عَنْ أَرْضٍ بِشَطِّ الْفُرَاتِ یُقَالُ لَهَا کَرْبَلَاءُ یُقْتَلُ فِیهَا
وَلَدِیَ الْحُسَیْن ابْنُ فاطِمَه؛ هم اکنون
جبرئیل [بر من نازل شد] و مرا از
سرزمینی خبر داد که در کنار رود فرات
واقع شده و نامش کربلاست و فرزندم
حسین علیه السلام ، فرزند فاطمه علیهاالسلام در آن
سرزمین به شهادت می رسد.» اصحاب
پرسیدند: قاتل او چه کسی است؟
حضرت فرمود: مردی به نام یزید،
فرزندم را خواهد کشت. هم اکنون
محل دفن فرزندم را می نگرم.

آن گاه با حالتی بسیار غمگین از
سفر منصرف شد. سپس خطبه ای
خواند و پس از پایان خطبه، دست
راست خود را بر سر حسن علیه السلام و دست
چپ خود را بر سر حسین علیه السلام گذاشت.
بعد دستانش را به سوی آسمان بلند
کرد و فرمود: خدایا! محمد صلی الله علیه و آله ، بنده و
پیامبر توست و این دو، برگزیدگان
خانواده من و اصل و ریشه من هستند.
این دو را جانشین خود در میان امّتم
می گذارم. خدایا! شهادت را برای
حسین علیه السلام ، مبارک گردان و او را سرور
شهیدان امتم قرار ده و برای قاتل و
خوار کننده اش، هیچ برکتی روا مدار!
حضرت فرمود: «أَیُّهَا النَّاسُ أَتَبْکُونَهُ وَ لَا
تَنْصُرُونَه؛ ای مردم! آیا بر او گریه
می کنید و او را یاری نمی دهید!»

چون سخن پیامبر صلی الله علیه و آله به اینجا
رسید، صدای حاضران در مسجد به
گریه بلند شد. سپس از مسجد بیرون
رفت. پس از چند لحظه، با چشمان
اشک بار به مسجد باز گشت و با
چهره ای برافروخته فرمود: «ای مردم!
من دو گوهر گران بها را در میان شما بر
جای می گذارم؛ کتاب خدا و عترتم که
با آب حیاتم و ثمره وجودم آمیخته اند.
این دو از هم جدا نخواهند شد تا
هنگامی که در کنار حوض کوثر بر من
وارد شوند و من در باره اهل بیتم،
چیزی جز دوستی آنان از شما
نمی خواهم و این چیزی است که
پروردگارم به من دستور فرموده است.
بر حذر باشید از اینکه در روز قیامت،
در کنار حوض کوثر، در حالی که با
اهل بیتم، دشمنی ورزیده و بر آنان ستم
روا داشته باشید، با من دیدار کنید.»

گفتنی است گریه و سوگواری بر
امام حسین علیه السلام در تاریخ پیامبران
الهی علیهم السلام نیز وجود دارد که از آن میان،
به عزاداری حضرت آدم علیه السلام می توان
اشاره کرد. با این حال، نخستین برپا
کننده مجلس عزا برای امام حسین علیه السلام
در اسلام، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله
است.

سیره برخی از ائمه
معصومین علیهم السلام

الف. سیره امام سجاد علیه السلام

ایشان را یکی از «بکائون» عالم
نامیده اند؛ زیرا در سجده های طولانی
خویش، چنان اشک می ریخت که
زمین، تر می شد. البته گریه ایشان تنها
به خوف الهی خلاصه نمی شد، بلکه با
گذشت بیش از ۲۰ سال از جریان
کربلا، ایشان همچنان از گریستن بر
مظلومیت خانواده خویش، به ویژه
پدر بزرگوارش دست بر نمی داشت.
آن حضرت با این کار، غم ایام را بر
خود هموار می کرد و با خنثی ساختن
تبلیغات سوء بنی امیه، جنایات آنان را
به مردم یادآور می شد.

روزی یکی از خدمت گزاران
ایشان با دیدن این حالت گفت: «یَا ابْنَ
رَسُولِ اللّه ِ إِنِّی أَخَافُ أَنْ تَکُونَ مِنَ الْهالِکِینَ؛
قالَ: «إِنَّما أَشْکُوا بَثِّی وَ حُزْنِی إِلَی اللّهِ وَ أَعْلَمُ
مِنَ اللّهِ ما لا تَعْلَمُونَ» إِنِّی لَمْ أَذْکُرْ مَصْرَعَ بَنِی
فَاطِمَهَ إِلَّا خَنَقَتْنِی الْعِبْرَهُ … إِنَّ یَعْقُوبَ
النَّبِیَّ علیه السلام کَانَ لَهُ اثْنَا عَشَرَ ابْناً فَغَیَّبَ اللَّهُ وَاحِداً
مِنْهُمْ فَابْیَضَّتْ عَیْنَاهُ مِنْ کَثْرَهِ البُکَاء عَلَیْهِ وَ کَانَ
ابْنُهُ حَیّاً فِی الدُّنْیَا فأَنَا نَظَرْتُ إِلَی أَبِی وَ أَخِی وَ
عَمِّی وَ سَبْعَهَ عَشَرَ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی مَقْتُولِینَ
حَوْلِی فَکَیْفَ یَنْقَضِی حُزْنِی؛ ای پسر
رسول خدا! بیمناکم که [به دلیل این
همه گریه و غصه] تلف شوید!
حضرت فرمود: من غم و اندوهم را
تنها به خدا می گویم [و شکایت نزد او
می برم] و از خدا چیزهایی می دانم که
شما نمی دانید. هر گاه جریان شهادت
فرزندان فاطمه علیهاالسلام را به یاد آورم،
بغض به قدری گلویم را می فشارد که
نزدیک است خفه شوم … یعقوب،
دوازده پسر داشت و خداوند، یکی از
آنان را برای مدتی از پیش چشم او دور
کرد، در حالی که فرزندش زنده بود. با
این حال، آن قدر گریست که چشمانش
نابینا شد. چگونه اندوهم تمام شود در
حالی که به پدر و برادر و عمویم و
هفده تن از خانواده ام نگاه کردم در
حالی که اطرافم کشته شده بودند.»

ب. سیره امام باقر علیه السلام

امام باقر علیه السلام در دوران خفقان
اموی، شاعران معاصر خویش را، به
طور پنهانی فرا می خواند و آن گاه با
برپایی مجلس عزاداری، نوحه سرایی
آنان را می شنید و به همراه دیگر
حاضران می گریست. کمیت بن زید
اسدی یکی از این شاعران است که
اشعار جانسوزی در توصیف حادثه
کربلا سروده است. امام باقر علیه السلام درباره
ایشان فرمود: «اگر سرمایه ای داشتیم،
در پاداش شعر کمیت به او
می بخشیدیم، ولی جزاء او همان
دعایی است که پیامبر درباره حسّان بن
ثابت فرموده است و به دلیل دفاع از
اهل بیت همواره از پشتیبانی فرشته
روح القدس برخوردار خواهد بود.»

همچنین ایشان در تشویق مردم به
برپایی این آیین می فرمود: «در روز
عاشورا برای امام حسین علیه السلام مجلس
عزاداری برپا دارید و همراه با خانواده
بر مصائب آن حضرت بگریید و شیون
و زاری کنید. همچنین هنگام دیدار، بر
آن حضرت بگریید و همدیگر را
تعزیت دهید و بگویید: اَعْظَمَ اللّهُ اُجُورَنَا
بِمُصابِنا بِالحُسین علیه السلام وَ جَعَلَنا و ایّاکُم مِنَ
الطّالبینَ بِثَارِهِ مَعَ وَلِیِّهِ الاِْمامِ الْمَهْدِی مِن آلِ
مُحمَّدٍ صلی الله علیه و آله . هر کس چنین کند، من
پاداش دو هزار حج و عمره و جهاد در
رکاب رسول خدا صلی الله علیه و آله و ائمه علیهم السلام را
برایش تضمین می کنم.»

در واقع، امام باقر علیه السلام ، عزاداری
عاشورایی را به سبک امروزی آن
پایه ریزی کردند.

ج. سیره امام صادق ع

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.

  راهنمای خرید:

• همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
• ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
• در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.