پاورپوینت کامل نامه های امام حسین علیه السلام(۲) ۷۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نامه های امام حسین علیه السلام(۲) ۷۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نامه های امام حسین علیه السلام(۲) ۷۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نامه های امام حسین علیه السلام(۲) ۷۶ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

اشاره:

در بخش نخست این مقاله بیان
داشتیم که نامه های امامان معصوم علیهم السلام
و از جمله نامه های امام حسین علیه السلام
گنجینه های ماندگار و قابل استفاده
برای امروز است. و سپس نامه های امام
حسین علیه السلام به امام حسن مجتبی علیه السلام ،
جعده، معاویه، و یزید را به ترتیب
زمانی بررسی کردیم. اینک ادامه بحث
را پی می گیریم.

۵. نامه اوّل به کوفیان

بعد از مرگ معاویه، مردم کوفه به
امام علیه السلام نامه هایی نوشته و تقاضای قیام
کردند، امام پذیرفت و در جواب ابن
زبیر نوشت: «اَتَتْنی بَیْعَهُ اَرْبَعینَ اَلْفاً یَحْلِفُونَ
لی بِالطَّلاقِ وَ الْعِتاقِ مِنْ اَهْلِ الْکُوفهِ؛ به من
خبر دادند که چهل هزار نفر از مردم
کوفه، با من بیعت کردند و سوگند یاد
کرده اند که زن طلاق و برده آزاد باشند
[اگر عهدشان را شکستند]».

۶. وصیتنامه برای محمد حنفیّه

امام علیه السلام در نامه ای به برادرش
«محمد حنفیّه» ـ هنگامی که او را از
رفتن به عراق منع کرد ـ سفارشات
خود را گنجانیده و اهداف قیام عاشورا
را بیان داشت تا دست تحریفگران به
آن نرسد و آیندگان، راز قیام عاشورا را
متوجه شوند:

«بِسم اللّه الرحمن الرحیم، هذا ما
اَوصی بِهِ الْحُسَیْن بن علی بن اَبی طالِبٍ اِلی
اَخیهِ مُحَمَّدٍ الْمَعْرُوفِ بِاِبْنِ الحَنَفِیَّهِ اَنَّ
الْحُسَیْنَ یَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ الّا اللّه وَحْدَهُ لا شَریْکَ
لَهُ وَ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، جاءَ بِالْحَقِّ مِنْ
عِنْدِ الْحَقِّ وَ اَنَّ الْجَنَّهَ وَ النّارَ حَقٌّ وَ اَنَّ السّاعَهَ
آتِیَهٌ لا رَیْبَ فیها، وَ اَنَّ اللّه یَبْعَثُ مَنْ فی الْقُبُورِ؛
بنام خداوند بخشنده و مهربان. این
وصیّت حسین بن علی بن ابی طالب به
برادرش محمد، معروف به ابن حنفیّه
است. حسین گواهی می دهد که
معبودی جز خدای یگانه نیست و
شریک ندارد و اینکه محمد صلی الله علیه و آله بنده و
رسول خدا است و آیین حق را از سوی
حق آورده است و اینکه بهشت و
جهنّم حق است و قیامت بدون شک به
وقوع خواهد پیوست و خداوند، همه
کسانی را که در قبرها هستند زنده
می کند.»

«وَ اِنّی لَمْ اَخْرُجْ اَشِراً وَ لا بَطِراً وَ لا
مُفْسِداً وَ لا ظالِماً وَ اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ
الْاِصْلاحِ فِی اُمَّهِ جَدّی صلی الله علیه و آله اُریْدُ اَنْ آمُرَ
بِالْمَعْرُوفِ وَ اَنْهی عَنِ الْمُنْکَرِ وَ اَسیْرُ بِسیرَهِ
جَدّی وَ اَبی علی بن ابی طالِبٍ علیه السلام ؛ [بدانید[
من برای سرکشی و خوشگذرانی و
فساد و ستم [از مدینه به سوی کربلا[
خارج نشدم؛ بلکه فقط برای دنبال
کردن اصلاح امّت جدّم [قیام کردم و[
خارج شدم و تصمیم گرفته ام که امر به
معروف و نهی از منکر نمایم و سیره
جدّم [رسولخدا صلی الله علیه و آله ] و پدرم علی بن
ابی طالب علیه السلام را دنبال نمایم.»

«فَمَنْ قَبِلَنی بِقَبُولِ الْحَقِّ فَاللّه ُ اَوْلی
بِالْحَقِّ وَ مَنْ رَدَّ عَلَیَّ هذا اَصْبِرُ حَتّی یَقْضِیَ اللّه ُ
بَیْنی وَ بَیْنَ الْقَوْمِ بِالْحَقِّ وَ هُوَ خَیْرُ الْحاکِمینَ، وَ
هذِهِ وَصِیَّتی یا اَخی اِلَیْکَ وَ ما تَوفیقی اِلّا بِاللّه ِ
عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ اِلَیْهِ اُنیبُ؛ پس هر کس این
حقیقت را از من بپذیرد [و از من
پیروی کند]، پس خدا اولای به حق
است [و از خدا پیروی کرده] و هر کس
حق را بر من رد کند [و تخلّف نماید]،
صبر می کنم تا خداوند بین من و این
قوم حکم کند که او بهترین حاکمان
است. و این وصیت من است به تو ای
برادر. و توفیق من جز به خدا نیست،
بر او توکل می کنم و به سوی او
می روم.»

۷.خلاصه وصیّت نامه

۱. شهادت به توحید، رسالت و
قیامت، تا فردا امام حسین علیه السلام را به
عنوان خارجی و غیر مسلمان معرفی
نکنند.

۲. بیان اهداف قیام، که عبارت
است از: اصلاح امّت، امر به معروف و
نهی از منکر، و دنبال کردن سیره
پیامبر صلی الله علیه و آله و علی علیه السلام .

۳. دعوت مردم به این قیام و اتمام
حجّت به آنهایی که دعوت او را لبیک
نگویند.

۸. نامه به عبداللّه بن جعفر

یکی از کسانی که به امام
حسین علیه السلام سفارش کرد که به سمت
کربلا و کوفه نرود، عبد اللّه بن جعفر،
شوهر زینب علیهاالسلام بود. به حضرت
نوشت: «تو را به خدا سوگند می دهم که
به سوی کربلا و کوفه حرکت نکنی؛
زیرا اگر تو را بکشند نور خدا را در
زمین خاموش کرده اند، مهلت بدهید و
من تلاش می کنم تا از یزید برای شما و
خانواده تان امان بگیرم.»

حضرت در جواب نوشت: «امّا
بَعْدُ! فَاِنَّ کِتابَکَ وَرَدَ عَلِیَّ فَقَرَأْتُهُ وَ فَهِمْتُ ما
ذَکَرْتَ وَ اُعْلِمُکَ اَنّی رَأَیْتُ جَدّی
رَسُولَ اللّه صلی الله علیه و آله فی مَنامی فَخَبَّرَنی بِاَمْرٍ وَ اَنَا
ماضٍ لَهُ، لی کانَ اَوْ عَلَیَّ، وَ اللّه ِ یَابْنَ عَمّی لَوْ
کُنْتُ فی حُجْرِ هامَّهٍ مِنْ هَوامِّ الْاَرْضِ
لَاِسْتَخْرَجُونی وَ یَقْتُلُونی ؛ وَ اللّه ِ یَا ابْنَ عَمّی
لَیَعْتَدَنَّ عَلَیَّ کما اِعْتَدَتِ الیَهُودُ عَلَی السَّبْتِ
وَالسَّلامِ؛ امّا بعد [از ستایش خداوند[
نامه تو به من رسید و آن را خواندم و
آنچه را یادآور شده بودی متوجه شدم
و به تو اعلام می کنم که من جدّم رسول
خدا صلی الله علیه و آله را در خواب دیده ام که به
امری مرا خبر داد (یعنی شهادتم) که به
سوی آن رهسپارم، [خواه] به نفع من
باشد و یا به ضررم. به خدا سوگند پسر
عمو! اگر من در لانه جنبنده ای از
جنبندگان زمین آشیانه کنم، آنها مرا
بیرون می آورند و می کشند. ای پسر
عمو! به خدا قسم! بر من ظلم و تعدّی
می کنند چنان که یهود تعدّی کردند بر
[صید ماهی در روز] شنبه، والسلام».

در این نامه حضرت، خبر شهادت
قطعی خویش را داد و به جعفر فهماند
که امان نامه گرفتن، ثَمَری ندارد و در
هر جا باشد دشمنان او را به شهادت
می رسانند و حرمت او را مراعات
نمی کنند.

۹. نامه به بنی هاشم

وقتی امام حسین علیه السلام تصمیم
گرفت که از مدینه خارج شود، در جمع
«بنی هاشم»، کاغذی خواست، بسیار
زود آوردند، حضرت بر آن کاغذ چنین
نوشت: «بسم اللّه ِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ مِنَ
الْحُسَیْنِ بْنِ عَلیٍّ اِلی بَنی هاشِمٍ اَمّا بَعْدُ، فَاِنَّهُ
مَنْ لَحِقَ بی مِنْکُمْ اُسْتُشْهِدَ، وَ مَنْ تَخَلَّفَ لَمْ
یَبْلُغْ مَبْلَغَ الْفَتْحِ وَ السَّلام؛ بنام خداوند
بخشنده مهربان، این نامه از حسین بن
علی برای بنی هاشم است. امّا بعد [از
ستایش خدا] پس به راستی هر کس به
من [در این قیام] ملحق شود به شهادت
می رسد، و کسی که تخلّف کند به
پیروزی نخواهد رسید».

حضرت در این نامه علاوه بر خبر
شهادت خود، از شهادت یاران نیز خبر
داد و اتمام حجّت جدّی برای بنی
هاشم و اعلان خطر برای متخلّفین
نمود.

۱۰. پاسخ به نامه مِسوَر بن
مخرمه

از جمله کسانی که امام علیه السلام را از
رفتن به عراق باز داشت «مسوَر بن
مخرمه» بود. او نامه ای به این شرح
نوشت: «مبادا با نامه های مردم عراق،
مغرور شوی و سخن عبداللّه بن زبیر را
بپذیری و به عراق بروی، مبادا از مکّه
دور شوی، اگر مردم عراق واقعاً به شما
احتیاج دارند، زیر بغلهای شتر بزنند و
خود را به زحمت بیندازند تا به خدمت
شما رسیده، آن گاه با قدرت و امکانات
خارج شوید».

امام حسین علیه السلام در پاسخ مسوَر
یک جمله نوشت: «اَسْتَخیرُ اللّه ِ فی ذلِکَ؛
در این رابطه از خداوند طلب خیر
می کنم تا [آنچه مصلحت من است،
همان را عملی سازد].»

۱۱. پاسخ به نامه عَمرَه

«عمره» دختر عبدالرحمان بن
سعد انصاری به امام حسین علیه السلام نامه
نوشت و از او خواست که از حکومت
پیروی کند و نوشت که از پیامبر صلی الله علیه و آله
شنیده است که «حسین در سرزمین
بابل کشته می شود».

امام حسین علیه السلام در پاسخ عمره به
یک جمله اشاره کرد و فرمود: «لابُدَّ اِذاً
مِنْ مِصْرَعی؛ چاره نیست در این هنگام
[که خبر از شهادتم دادی] جز از [رفتن
به] محل شهادتم (در کربلا)».

۱۲. نامه دوّم به مردم کوفه

حضرت پیش از خروج از مکه و
فرستادن مسلم بن عقیل، نامه ای در
پاسخ «مردم کوفه» به دست سعید و
هانی فرستاد و مسلم به دنبال این نامه
روانه کوفه شد. نامه به این شرح است:
«بِسم اللّه ِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ مِنْ حُسَیْنِ بنِ عَلَیٍّ،
اِلی الْمَلَأِ مِنَ الْمُؤمِنینَ وَ الْمُسْلِمیْنَ، اَمّا بَعْدُ:
فَاِنَّ هانِیاً وَ سَعیْداً قَدَما عَلَیَّ بِکُتُبِکُمْ وَ کانا آخِرَ
مَنْ قَدِمَ عَلَیَّ مِنْ رُسُلِکُمْ وَ قَدْ فَهِمْتُ کُلَّ الَّذی
اقْتَصَصتُمْ وَ ذَکَرْتُمْ وَ مَقالَهَ جُلِّکُمْ: اِنَّهُ لَیْسَ
عَلَیْنا اِمامٌ فَاقْبِلْ، لَعَلَّ اللّه ُ اَنْ یَجْمَعَنا بِکَ عَلی
الهُدی وَ الْحَقِّ؛ بنام خداوند بخشنده
مهربان. از حسین بن علی به سوی
گروهی از مؤمنان و مسلمانان، پس از
ستایش خدا، همانا هانی و سعید
نامه های شما را آوردند و این دو نفر،
آخرین فرستاده های شما بودند. من
آنچه را که نوشته بودید و حکایت
کردید درک کردم و سخن همه شما این
بود که: امام و رهبر نداریم؛ به سوی ما
بشتاب، شاید خداوند به وسیله تو ما را
به هدایت و حق رهنمون سازد».

«وَ قَدْ بَعَثْتُ اِلَیْکُمْ اَخی وَ ابْنَ عَمّی وَ
ثِقتی مِنْ اَهْلِ بَیتی مُسْلمَ بْنَ عَقیلٍ وَ اَمَرْتُهُ اَنْ
یَکْتُبَ اِلیَّ بِحالِکُمْ وَاَمْرِکُمْ وَرأیِکُمْ؛ فَاِنْ کُتِبَ
اِلَیَّ اَنَّهُ قَدْ اَجْمَعَ رَاْیُ مَلَئِکُمْ وَذَوی الفَضْلِ وَ
الْحِجی مِنْکُمْ عَلی مِثْلِ ما قَدِمَتْ عَلَیَّ بِهِ
رُسُلُکُمْ وَ قَرَأتُ فی کُتُبِکُمْ اَقْدِمُ عَلَیْکُمْ وَ شیکاً
اِنْ شاءَ اللّه . فَلَعَمْری ما الْاِمامُ اِلّا العامِلُ
بِالْکِتابِ وَ الْآخِذُ بِالْقِسْطِ، وَ الدّائِنُ بِالْحَقِّ وَ
الْحابِسُ نَفْسَهُ عَلی ذاتِ اللّه ِ وَ السَّلام؛ پس
من برادر و پسر عمویم و فرد مورد
اطمینان خود، از اهل بیتم مسلم بن
عقیل را به سوی شما می فرستم و به او
دستور دادم که احوال و اوضاع و نظر
شما را برایم گزارش کند؛ پس اگر به
من نوشت که نظر جمعیت شما و
شرافتمندان و خردمندان شما همانند
گذشته است که فرستادگان شما گفتند و
در نامه های شما خواندم، با سرعت اگر
خدا بخواهد به سوی شما می آیم. به
جانم سوگند! امام نمی تواند باشد مگر
کسی که به کتاب [خدا، قرآن] عمل کند
و طبق عدالت رفتار کند و متدین به
دین حق باشد و نفسش را در محدوده
[خواسته های] خدا حَبْس نماید [و
تسلیم بی چون و چرای خداوند
باشد]».

خلاصه نامه

۱. اعلام این مطلب که، از نامه های
شما متوجه شدم که دنبال امام و
پیشوای هدایت گر هستید.

۲. اعلام فرستادن مسلم بن عقیل
و تأیید کامل او و اینکه او مورد
اطمینان من است.

۳. به مسلم دستور داده ام که
اوضاع و احوال سیاسی و تصمیمات
شما و بزرگانتان را بررسی نموده و به
من اعلام نماید.

۴. آمدن من، منوط به این است که
شما به نامه ها و گفته های خود پای بند
باشید.

۵. در «امام هدایتگر» شرط است
که: عامل به کتاب، مجری عدالت، و
تسلیم محض الهی باشد.

۱۳. نامه به بزرگان بصره

برای توسعه انقلاب و ابلاغ پیام
قیام، حضرت نامه ای به «بزرگان بصره»
مانند: مالک بن مسمع بکری، احنف
بن قیس، منذر بن جارود عبدی،
مسعود بن عمرو، قیس بن هیثم،
عمروبن عبیداللّه بن معمّر، نوشت و
بوسیله «سلیمان بن زرین» ارسال
نمود:

«امّا بَعْدُ فَاِنّ اللّه اصطفی مُحَمَّداً صلی الله علیه و آله
عَلی خَلْقِهِ وَ اکْرَمَهُ بِنُبُوَّتِهِ، وَ اخْتارَهُ لِرِسالَتِهِ ثُمَّ
قَبَضَهُ اللّه اِلَیْهِ وَ قَدْ نَصَحَ لِعِبادِهِ وَ بَلَّغَ ما اُرْسِلَ
بِهِ صلی الله علیه و آله وَ کُنّا اَهْلَهُ وَ اَوْلِیائَهُ وَ اَوْصِیائَهُ وَ وَرَثَتَهُ وَ
اَحَقَّ النّاسِ بِمَقامِهِ فِی النّاسِ، فاسْتَأْثَرَ عَلَیْنا
قَومُنا بِذلکَ فَرَضینا وَ کَرِهْنا الْفُرقَهَ وَ اَحْبَبْنا
لَکُمُ الْعافِیَهَ وَ نَحْنُ نَعْلَمُ اِنّا اَحَقُّ بِذلِکَ الْحَقِّ
المُسْتَحَقِّ عَلَیْنا مِمَّنْ تَوَلّاهُ؛ پس از ستایش
پروردگار، همانا خداوند محمد صلی الله علیه و آله را
برا