پاورپوینت کامل واعظ وارسته، آیه اللّه محمد حسن عالم نجف آبادی ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل واعظ وارسته، آیه اللّه محمد حسن عالم نجف آبادی ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل واعظ وارسته، آیه اللّه محمد حسن عالم نجف آبادی ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل واعظ وارسته، آیه اللّه محمد حسن عالم نجف آبادی ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۹۸

تولد و تحصیلات

در یکی از روزهای سال ۱۲۶۷
ه . ق، مطابق با ۱۲۳۰ ه. ش، محمد علی
نجف آبادی صاحب فرزندی شد که او
را محمد حسن نامید و چون او در
سنین بعد توانست مقامات علمی و
معنوی به دست آورد، به محمد حسن
عالم معروف گردید.

وی پس از سپری کردن ایام
کودکی و گذرانیدن معلومات علوم
دینی و آشنایی با زبان و ادبیات فارسی
و عربی، به اصفهان هجرت کرد تا در
حوزه این شهر از محضر عالمانی
وارسته همچون: آیه اللّه سید محمد
باقر درچه ای، جهانگیر خان قشقایی،
آخوند کاشی و حاج میرزا بدیع درب
امامی بهره مند گردد.

وی سپس تصمیم گرفت به
عتبات عراق برود تا در حوزه نجف
تحصیلات خود را تکمیل کند.

در حوزه نجف

در ایّامی که محمد حسن به نجف
عزیمت کرد، شخصیت برجسته
آخوند خراسانی به حوزه این شهر
فروغ و حرارت می بخشید؛ همان
مُدرّس وارسته ای که از اعاظم مدرسین
در علم اصول بود و به صاحب کفایه
معروف می باشد.

محمد حسن همراه با کاروانی از
فضلا و دانشوران که هر کدام ناموری
پر آوازه در فقه و سایر علوم گردیدند،
این مجلس پر فیض را درک کرد.
مجلس درس این استاد بسیار برایش
پر جاذبه و پُر بار بود؛ چرا که آخوند در
جودت ذهن و استقامت فهم بی نظیر و
در نیروی بیان و کیفیت انتقال مطالب
مهارتی ویژه داشت.

آیه اللّه عالم نجف آبادی در جوار
بارگاه امیر مؤمنان علیه السلام این توفیق را نیز
به دست آورد که به حوزه درسی مرجع
عالی قدر، سید محمد کاظم یزدی راه
یابد و از پرتو کمالات و فضایل وی
بهره جوید. این مجلس پر فیض،
وسیع، جامع و نافع بود و شاگردان
متعددی در آن حاضر می شدند. آیه اللّه
یزدی با نظم خاصی در جلسه درس
حاضر می گردید و ضمن مباحث علمی
در عرصه های فقه و اصول، جان تشنه
طالبان علم و معرفت را سیراب می کرد.
ذکر نکات اخلاقی در لا به لای درس در
تزکیه حاضران بسیار مؤثر بود.

شفا با تربت امام حسین علیه السلام

یک بار که عالم نجف آبادی
مشغول بحث و درس بود و مشتاقانه به
کمالات علمی خود می افزود، دچار
کسالت شدیدی گردید و حالش هر
لحظه رو به وخامت می رفت؛ به نحوی
که درمان بیماری وی از سیر طبیعی و با
معالجات طبیبان امکان پذیر نبود و
اطرافیان از بهبود او احساس ناامیدی و
یأس کردند. خودش در خاطره ای
می گوید: «بر اثر شدت تب، گاهی
بیهوش می شدم و در مواقعی به هوش
می آمدم. یکی از دوستان که مرا پرستاری
می کرد، شنیده بود عالم زاهد، آیه اللّه
حاج علی محمد نجف آبادی، مقداری از
تربت حضرت سید الشهداء علیه السلام را دارد.
او به منزل معظم له رفته و از وی خواسته
بود قدری از آن را بدهد تا من بخورم و
شفا یابم؛ زیرا طبق روایات معتبر تربت
آن حضرت وسیله ای برای شفای
بیماران است.

او مقداری از آن تربت مقدس را
داده بود که با آداب ویژه ای در آب
ریخته و حل نموده و به من داده بودند.
من که نیمه جانی داشتم، ناگهان
چشمان خود را گشودم و مشاهده
کردم دوستان در اطراف بسترم حلقه
زده اند. خوب که دقیق شدم و آنان را
شناختم، ماجرای بیماری و تربت امام
حسین علیه السلام را برایم شرح دادند. کم کم
در خود احساس نیرو و نشاط کردم و
حرکتی به خود دادم و نشستم و بعد هم
بر روی پاهای خود ایستادم و یقین
کردم که به برکت تربت و مقدس
خامس آل عبا علیه السلام شفا یافته ام. حالت
معنوی خاصی یافتم و در این حال، به
اطرافیان گفتم: از حجره ام بیرون روید؛
چون می خواهم زیارت عاشورا
بخوانم. آنها پذیرفتند و پراکنده شدند.
من درب حجره را بستم و بدون
احساس ضعف با یک نوع شادمانی
روحانی که قابل وصف کردن
نمی باشد، مشغول خواندن زیارت
حضرت سید الشهداء علیه السلام شدم.»

ماجرای شفا یافتن آن خطیب پارسا
توسط تربت امام حسین علیه السلام در نجف
چنان اشتهار یافت که همه جا نَقلِ محافل
و نُقلِ مجالس گشته و برای مدت زیادی
در خاطره ها مانده بود. حتی ایشان
یادآور شده است: «باآیه اللّه بروجردی
در درس آخوند خراسانی شرکت
می کردیم و چون آن مرجع بزرگ به قم
آمد، زمانی تصمیم گرفتم با عده ای از
دوستان به دیدن ایشان برویم. وقتی به
محضرشان رسیدیم، من نمی دانستم که
آیا آیه اللّه بروجردی به یاد دارند که در
درس آخوند همراه ما بوده اند یا خیر؟
دوستان مرا معرفی کردند و ناگهان
آیه اللّه بروجردی فرمودند: بله، نظرم
هست؛ «اَلْمُسْتَشْفِی بِتُرْبَهِ الْحُسَیْنِ.» این را
که فرمودند، از حضور ذهنشان شگفت
زده شدم.

احتیاط در مصرف سهم امام

حاج شیخ محمد حسن عالم
می گوید: «مرحوم آیه اللّه حاج شیخ
محمد حسین مامقانی که از اهالی قفقاز و
از مراجع بزرگ نجف به شمار می رفت،
صبحها در صحن امیر المؤمنین علیه السلام در
نجف اشرف نماز می خواند. در آن زمان
اهالی آذربایجان و قفقاز تابستانها به
نجف می آمدند و وجوهات خود را به
ایشان تحویل می دادند. آن مرجع بزرگ
بعد از نماز صبح به مدرسه صدر و دیگر
مدارس می آمد و به هر حجره ای که
می رسید، در می زد و می گفت: پولی
رسیده است؛ اگر احتیاج دارید، بردارید
و هر کسی بر حسب نیاز، مبلغی بر
می داشت.

در یکی از روزها که ایشان فهمیده
بود طلبه ای به حوزه نجف وارد شده
است، نزد ما آمد و جویای احوال من شد
و گفت پولی رسیده است؛ هر چه
می خواهید، بردارید و کیسه ای به من
داد. از برداشتن پول امتناع کردم و
افزودم: طلبه ای هستم که الحمد للّه
مخارجم رسیده است. متوجه شد که در
مصرف سهم امام احتیاط می کنم. در این
حال، خطاب به من گفت: خیلی خوب
است. من هم چنین می کنم و از سهم امام
مصرف نمی کنم. همان طور که در حجره
ما بود، جزوه ای نظرش را جلب کرد.
پرسید: ماجرای آن چیست؟ گفتم:
تقریرات درس استادم است. ایشان
بررسی اجمالی نمود و سؤال کرد: خط
شماست؟ گفتم: بله. فرمود: خوش خط
می نویسید! کتابی دارم که پیش نویس
است و می خواهم آن را پاکنویس کنم ؛
ولی باید کسی این کار را بکند. کتابش
شرح «شرایع الاسلام» محقق حلّی بود
که نامش را «ضرایع الاحلام» گذاشته
بود. در هر حال، قرار شد در ایّامی که
وقت دارم، آن را بنگارم. در مدتی که
آنجا بودم، سه یا چهار جلدش را
پاکنویس کردم و حقوقی که ایشان به من
می داد، به خوبی برای مخارجم کفایت
می کرد.»

آیه اللّه ابراهیم امینی می گوید:
«مرحوم حاج شیخ محمد حسن عالم
نجف آبادی از راه منبر و سخنرانی امرار
معاش می کرد و سهم امام مصرف
نمی نمود؛ حتی مرحوم آیه اللّه سید
جمال گلپایگانی که در نجف به سر
می برد، برایش نوشت که شما اجازه
دارید از جانب من سهم امام را تملک
نمایید و در زندگی خود مصرف کنید؛
ولی ایشان باز هم اجتناب می کرد. از
طرف آیه اللّه بروجردی مبلغی برای
ایشان فرستاده بودند که صرف زندگی
خود و طلاب کند. بعد از یک سال اغلب
وجوهات را برگردانیده و گفته بود:
شخصا مصرف نمی کنم و در این مدت
هم موفق شدم مقداری از آن را به سید
محتاجی بدهم.»

در کسوت تدریس

عالم نجف آبادی پس از درک
محضر پر فیض اساتید نجف و استفاده
از افادات علمی و فقهی مراجع بلند پایه
عراق و رسیدن به مقام اجتهاد، به ایران
بازگشت و مشغول تدریس گردید و
بسیاری از طلاب و شیفتگان علم به
درسش حاضر شدند و پیوسته از پرتو
دانش و فضیلت او بهره می بردند.

ایشان در تدریس علاوه بر مباحث
فقهی و علمی، مواعظ اخلاقی مهم و
ارزنده ای را مطرح می کرد که شیوه ای
بسیار اثر گذار بود؛ به علاوه، لطافت
روحی ویژه ای در هنگام افاضه داشت و
به همین دلیل، گاه هنگام درس منقلب
می گردید و می گریست و این حالت وی
آثار تربیتی فراوانی بر شاگردان داشت.
در کتاب طهارت، بحث احکام میت و یا
در مسائل ح