پاورپوینت کامل نامه وارده; حساسیت زدایی در فیلمها و سریالها ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نامه وارده; حساسیت زدایی در فیلمها و سریالها ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نامه وارده; حساسیت زدایی در فیلمها و سریالها ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نامه وارده; حساسیت زدایی در فیلمها و سریالها ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۴۶

تصویری مربوط به سال ۱۹۰۶
میلادی به دستم رسید؛ تصویری از
مهاجرین به آمریکا. باور نمی کردم!
بله، باور نمی کردم اینها همان کسانی
باشند که امروزه، به آنها می گوییم:
آمریکایی، فاسد و… .

دهها تن از زن و مرد و پیر و جوان
روی عرشه کشتی جمع شده بودند. در
بین این جمعیت، زنان بسیاری دیده
می شدند که با حجاب (روسری و
غیره) هستند. این عکس را در کتابی
دیدم که در مورد آمریکا نوشته شده
بود.

در توضیح این عکس مطالبی
آمده بود که خواب را از چشمان من
ربود؛ مطلبی که شاید در نگاه اول در
نظر برخی ساده باشد؛ اما کمی دقت و
کمی انصاف سبب می شود که خواننده
تکان بخورد؛ تکانی بس محکم با
عرقی سرد روی پیشانی و تعجبی
ناتمام!

بله، نویسنده که خودش حدود
۲۱ سال در آمریکا زندگی می کرده،
چنین می نویسد:

«زمانی که صهیونیستهای هالیود
شروع به تولید فیلم نمودند ـ هر چند
که هدف آنان اشاعه فساد و نابودی
فرهنگ و اعتقادات دینی مردم و ایجاد
یک جامعه فاسد و تبهکار بود ـ ولی در
اوایل، صحنه های مبتذل را در آن ایجاد
نمی کردند و زنها با پوششی مناسب در
فیلمها ظاهر می شدند ؛ اما روز به روز
پوششها کنار رفت و صحنه های مبتذل
و… به فیلمها افزوده شد و تولید
کنندگان نیز دلایلی [… [برای توجیه
تهیه این گونه فیلمها ارائه دادند؛
توجیحهایی نظیر: اینها فقط سرگرمی
است. ما فقط حقیقت را منعکس
می کنیم. ما را سرزنش نکنید ؛ جامعه را
سرزنش کنید. هر کس دوست ندارد،
نبیند و… .»

او در ادامه می نویسد: «متأسفانه
تهیه و پخش این گونه فیلمها، جامعه
آمریکا را به صورتی در آورده است که
مهاجرینی که معتقد به مسائل اخلاقی
و حفظ ارزشها می باشند نیز از خطر
مصون نبوده و غالبا نسلهای بعدی آنان
هویت خود را از دست داده، روز به
روز در منجلاب فرو می روند.»

بله، این عوامل سبب شد که
جامعه آمریکا به جایی برسد که الآن
شاهد آن هستیم.

من می گویم: آنها مسلمان نبودند؛
دین تحریف شده داشتند. آنها فرهنگ
امر به معروف و نهی از منکر نداشتند و
لذا در مقابل این ضربه های کوچک
ساکت ماندند تا کم کم قطرات آبگونه
بی حیایی تپه عفت و پاکدامنی نسبی آنها
را سوراخ کرد و به اینجا رسیدند و چنین
شد که سیاست حساسیت زدایی که یهود
صهیونیستی در پیش گرفت، کاملاً دقیق
و حساب شده هدایت شد و به هدف
رسید.

اما ما چطور؟ آیا ما هم مثل آنها
هستیم؟ آیا آن قدر ساده و بی فکریم که
گامهای شیطان را احساس نکنیم و
ساکت بمانیم تا هر چه می خواهند
بکنند؟ هیهات! هیهات!

چرا ابتدا سینما و اکنون صدا و
سیما به سمت هالیوودی شدن پیش رفته
و می رود؟ این سؤالی است که نه من،
بلکه در ذهن بسیاری از مردم به وجود
آمده است. برای روشن تر شدن سؤال
خویش از شما می خواهم کمی به عقب
برگردیم.

حدود سالهای ۷۶ و ۷۷ سینمای
ایران دچار رکود شده بود. یادم می آید
کوچک تر که بودم، دائما در تلویزیون
فیلمهای سینمایی تبلیغ می شد؛ اما در
این سالها تبلیغات خیلی خیلی کم شده
بود. ناگهان رنگهای سرخ تبلیغات
فیلم قرمز روی صحنه تلویزیون نقش
بست. هدیه تهرانی با پای برهنه و
پیراهن و شلوار در خیابان می دود؛
کاری که نه عرف قبول دارد و نه شرع.
اسلام اجازه نمی دهد که زن با پای
برهنه هر چند از مچ به پایین باشد،
جلوی نامحرم ظاهر شود؛ اما او آمد…
با همان پیراهن و شلوار از روی
نرده های وسط خیابان پرید و ما نگاه
کردیم و ساکت ماندیم ؛ چرا که گفتیم:
«احتمالاً همین یک بار است و بس.» اما
چه اشتباه بزرگی کردیم… دیری نپایید
که «شوکران» و «دختری با کفشهای
کتانی»، «زندان زنان» و «شام آخر»،
«قارچ سمی» و «این زن حرف
نمی زند»، «کلاه قرمزی و سرو ناز» و
دهها و بلکه صدها فیلم دیگر به دنبال
یکدیگر آمدند؛ به طوری که یکی از
دیگری بدتر بود.

خاطرم هست که فیلم زندان زنان
به حدی شرم آور بود که زنانی که این
فیلم را دیده بودند، می گفتند: «ما با
خود می گفتیم که حتما مردها این فیلم
را ندیده اند والا خیلی شرم آور است.»
اما چه فکر ساده ای. صحنه های زایمان
یک زن در زندان، همراه با جیغ و داد و
حضور زنهای کچل همراه با گردن باز
و گوشهای پیدا، صحنه هایی بود که در
سراسر ایران پخش شد و همه دیدند.
چه جوانهایی که از این صحنه ها ضربه
خوردند و دیگر برنگشتند!

بله، پای عریان هدیه تهرانی
تبدیل شد به گردن عریان و سر کچل
زندان زنان، و زندان زنان تبدیل شد به
تن عریان قارچ سمی که زیر حوله ای
تمام پوش، تمام حجم بدن آن زن،
بدون هیچ کم و کاستی پیدا بود. این
عوامل باعث گردید که کم کم پای قشر
مذهبی به سینما بسته شد و یا اگر به
سینما رفتند، پای مذهب از
خانه هایشان قطع شد؛ یا نرفتند یا اگر
رفتند، دیگر برنگشتند.

گفتیم: «عطایش را به لقایش
بخشیدیم؛ سینما نمی رویم. ما به جای
سینما در خانه فیلم تماشا می کنیم؛
تلویزیون مسلمان تر است.» آمدیم
خانه… برنامه ها خوب بود. «قصه های
مجید»، «سر نخ» و «در پناه تو» و دهها
فیلم دیگر که همه می دیدیم و لذت
می بردیم. هم آموزنده بود و هم مفرح ؛
اما همین ناچیز هم تمام شد. گویا
کفگیر صدا و سیما به ته دیگ خورد.
فیلمهای سینمایی یکی پس از دیگری
برای پخش در سیما آماده شدند؛
«دختری با کفشهای کتانی»، «کلاه
قرمزی و سروناز»، «شیدا»، «مرد
عوضی»