پاورپوینت کامل سخنان مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از اساتید، پژوهشگران و مبلّغان حوزه ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سخنان مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از اساتید، پژوهشگران و مبلّغان حوزه ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سخنان مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از اساتید، پژوهشگران و مبلّغان حوزه ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سخنان مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از اساتید، پژوهشگران و مبلّغان حوزه ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint :

۴

اشاره:

جمعی از اساتید، پژوهشگران و مبلغان
حوزه های علمیه قم، مشهد و اصفهان
درتاریخ ۸/۹/۸۶ به مدت چهار ساعت با
حضرت آیت اللّه خامنه ای رهبر معظم
انقلاب اسلامی دیدار و گفتگو کردند.

در ابتدای این دیدار، هفده نفر از فضلا و
اساتید، دیدگاههای خود را در مورد مسائل
مختلف حوزه بیان کردند. سپس جمع
حاضر، از رهنمودهای مقام معظم رهبری
بهره بردند.

آنچه پیش رو دارید متن سخنرانی
معظم له در این دیدار خطاب به اساتید،
پژوهشگران، مبلغان و مدیران حوزه است.

بسیار جلسه شیرین و دلنشینی
بود برای من، این جلسه؛ البته وقت
تمام شد؛ یعنی ما از اوّل قرار گذاشتیم
از ساعت ۶ تا ۹، پنج دقیقه به ۹ باقی
است، حالا چند دقیقه ای من عرض
می کنم. درباره توفیقات حوزه علمیه؛
چه حوزه مبارک قم، چه حوزه های
بزرگ دیگر مثل مشهد، اصفهان،
حرفهای زیادی زده شده ودر ذهنها هم
هست و نویدهایی در این زمینه داده
شده و می شود؛ لکن به نظر من آنچه که
من امشب در این جلسه مشاهده کردم
از همه آنچه که در این زمینه شنیدم
برای من شیرین تر و مطلوب تر و باور
کردنی تر بود. این نسلی که امروز در
حوزه ها در حال بالندگی هستند که
نمونه اش را این آقایانی که آمدند
صحبت کردند و خانمی که صحبت
کردند تشکیل می دهند، این نسل بدون
تردید خواهد توانست کارهای بزرگی
را که ما از حوزه دانش دین انتظار
داریم انجام بدهند، به شرطی این
حرکت نُکس پیدا نکند، توقف پیدا
نکند، روز به روز کامل تر بشود و پیش
برود.

از پیشنهادهایی که بنده در طول
این سالها درباره حوزه علمیه کردم؛
چه در مجامع عام که با طلاب و فضلا و
مدرسین جلسه داشتیم و صدها، گاهی
هزاران نفر در آن شرکت داشتند، چه
در جلسات کوچک و خصوصی تر که
با بعضی از مسئولین حوزه یا بزرگان
حوزه یا مراجع یا فضلا داشتیم که
پیشنهادهایی مطرح شده و گفته شده،
خیلیهاشان تا به حال تحقق پیدا نکرده،
یا به صورت نیمه کاره و نیمه راهه
تحقق پیدا کرده است؛ لکن به واسطه
حرکت پرجوش و خودجوش دینی و
علمی که ناشی از انقلاب اسلامی است
و از برکات انقلاب اسلامی است و
فضیلت و ثواب او بر می گردد به روح
مطهر امام بزرگوارمان، ما مشاهده
می کنیم، می بینیم که این همه دستاورد
را داشتیم، خیلی از آن نظرات اصلاحی
هنوز تحقق پیدا نکرده؛ اما تولید،
کیفیت، نیروی انسانی زبده در این
سطحی است که ما امروز داریم
مشاهده می کنیم، یک نمونه اش را من
امشب در گفته های آقایان دیدم که
برای من واقعا لذّت بخش بود.
نمونه های دیگرش را هم من در بعضی
از جمعهای فضلا که با من ملاقات
کردند مشاهده کردم، جمعی از فضلای
کاوشگر در علوم عقلی (فلسفه و کلام
و عرفان و منطق و اینها) یکی دو سال
پیش از این ملاقات کردند، آنجا هم من
این را دیدم. فضلایی که با دانشگاه ها
ارتباط دارند، جمعی با من ملاقات
کردند، آنجا من هم، همین انطباع و
انعکاس را در ذهن خود داشتم، این
خیلی نکته مهمی است؛ یعنی ظرفیت
و استعداد رشد نیروی انسانی در
حوزه علمیه این است.

این آب و هوا و شرایط طبیعی،
یک چنین اقتضایی دارد، ما بهش
نرسیدیم و اینجوره، اگر برسیم یقینا
چندین برابر شاید ده برابر فوائد و
برکاتش بیشتر خواهد شد. این حالا
نکته اوّل که من عرض می کنم.

من البته مطالبی را یادداشت کرده
بودم که اینجا با شما در میان بگذارم؛
لکن لزومی نداره، وقت هم که البته
نیست؛ لکن اگر وقت هم بود خیلی
دیگر لزومی هم نداشت؛ چون بسیاری
از این مطالبی که در ذهن من بود از
زبان شماها گفته شد. این خیلی برای
من جالب و زیباست که می بینم این
مطالب در ذهن برادرها هست. من
فقط دو سه مطلب کوتاه را که وقت هم
خیلی نگذرد عرض می کنم.

یکی اینکه حوزه به مثابه یک کل
که دارای ابعاضی است و اجزایی است
یک موجود زنده است؛ یعنی رشد
دارد، نُکس دارد، تحرک و نشاط دارد،
جمود و رکود دارد، حیات دارد، ممات
دارد؛ یک موجود زنده است. دلیلش
هم تاریخ حوزه های علمیه است. یک
حوزه علمیه ای مثلاً فرض کنید مثل
حوزه علمیه حلّه در قرن هفتم، حالا
هفتم اواخر ششم تا هفتم تا اوائل
هشتم هجری، یک حوزه پررونقی
است، وقتی خواجه نصیر طوسی رفت
حله، در آن جمعی از بزرگان علماء
مجتمع بودند، آن طور که من در ذهنم
هست ظاهرا حدود بیست نفر، بیست
و پنج نفر عالم بزرگ بودند که یکی از
آنها محقق حلی بود، یکی پدر علامه
بود، یکی ابن سعید صاحب جامع
الشرایع بود، یحیی بن سعید حلی و از
این قبیل. این حوزه حلّه است. حوزه
حلّه امروز وجود ندارد. حوزه نجف
یک روزی بود که بعد از آن رونق اولیه
رکود پیدا کرد. آدم معروفی، شخص
برجسته ای در حوزه نجف نبود، بعد
شاگردان وحید بهبهانی مثل بحر
العلوم و کاشف الغطاء و امثال اینها
آمدند آن حوزه را آنچنان به رونق
آوردند که به نظر من دویست ساله که
ضرب دست آنها دارد حوزه نجف را
پیش می برد. هنر فقهی و عمق کار آنها
حوزه را با نشاط کرد و زنده کرد و
همینطور زنده ماند بحمد اللّه تا دوران
اخیر.

حوزه قم نبود، یک حوزه کم رنگ
حوزه علمیه امروز را نگاه
نکنید، فردایی وجود دارد،
این فردا چگونه است؟ این
را شما باید معین کنید. امروز
باید معین کند.

بی رونقی بود، بعد از آن رونق اولیه
عهد اسبق. آ شیخ عبد الکریم حائری
رضوان اللّه تعالی علیه آمد، حوزه جان
گرفت، اینجوری است.

حوزه علمیه امروز را نگاه نکنید،
فردایی وجود دارد، این فردا چگونه
است؟ این را شما باید معین کنید.
امروز باید معین کند. اگر امروز ارکان
حوزه یعنی مدیران، صاحب نظران،
اساتید، برجستگان همت بکنند،
درست فکر کنند و برنامه ریزی کنند،
حوزه بیست سال دیگر از لحاظ سطح
و عمق و عرض و طول و توسعه نفوذ
از حالا به مراتب بهتر خواهد بود. اگر
حالا ما پیش بینی نکنیم، نه، هیچ معلوم
نیست حوزه قمی در آینده با همین
عرض و طول فیزیکی هم وجود داشته
باشد. بزرگانی، محققینی، علمای
خوبی، فقهایی، فلاسفه ای از حوزه
گرفته می شوند می روند، نَنْقُصُها مِن
اَطرافِها. جای اینها باید شخصیتهایی
رشد کنند، ببالند، جای اینها را پر کنند
و بیش از آنچه که آنها انجام دادند،
انجام بدهند. اگر این کار شد، این
آینده نگری انجام گرفت، فردا خوب
خواهد بود. اگر این آینده نگری امروز
در حوزه قم انجام نگیرد؛ به وضع
موجود راضی باشیم، به همین که حالا
حوزه را یک جوری اداره کنیم، به این
اگر قناعت کنیم، فردا یا حوزه ای
نداریم یا حوزه ای روبه انحطاط
خواهیم داشت.

ما امروز داریم فکر روزی که
کشورمان نفت نداشته باشد می کنیم.
انرژی، انرژی بدون نفت، کشوری که
نفت ندارد، شاید در منابع دنیا هم نفت
باقی نماند، دنیا دارد فکر انرژی آن روز
را می کند، ما هم با این دردسرهایی که
ملاحظه می کنید ایستادیم تا آن آینده را
تأمین کنیم، اگر نکنیم آن روزی که نفت
تمام می شود ما نیستیم؛ اما اثر سوء این
عمل ما آن روز خواهد بود، ما مسئول
خواهیم بود. باید این فکر را در حوزه
نهادینه کنید. هم مدیران حوزه؛ هم
شورای عالی حوزه، هم بزرگان حوزه،
هم حضرات مراجع باید این را بدانند
و به این توجه کنند که ما امروز باید به
فکر حوزه قم یا اصفهان یا مشهد یا بقیه
شهرها در بیست سال آینده باشیم، در
۳۰ سال آینده باشیم. سی سال آینده
یعنی چه؟ یعنی، دنیایی که احتمالاً هیچ
شباهتی با امروز ندارد، از لحاظ امکان
اثر گذاری، امکان تسخیر دلها، امکان
تسخیر سرزمینها.

بیست سال قبل، این فناوری
اطلاعات که این آقای عزیز به این
خوبی آمدند اینجا شرح دادند وجود
نداشت، چیزکی بود، امروز ببینید چه
خبره، آن روز ما وقتی که فکر امروز را
بکنیم، امروز در خلاء باقی نمی مانیم.
امروز تو هر خانه ای، تو هر مدرسه ای،
تو هر گوشه ای، به قول یکی از آقایان
شاید تو هر روستایی اگر برویم از فن
آوری اطلاعات یک چیزی آنجا
مشاهده می کنیم. حوزه علمیه
می خواهد عقب بماند؟

سی سال آینده را به همین قیاس
کنید؛ البته با شتاب بیشتری؛ یعنی
شتاب علم در این بیست سالی که
گذشت یقینا به مراتب کم تر خواهد
بود از شتاب علم و پیشرفت علم و
فناوری در بیست سالی که پیش روی
ماست. در سی سالی که پیش روی
ماست، آن روز ای بسا صاحبان افکار
گوناگون، مکاتب گوناگون، نحله های
منحرف، صاحبان اغراض فاسده،
شاید بتوانند خیلی آسان کلاسهای
درس دانشگاه های شما را، مدرسه شما
را، فرزندان شما تو خانه های شما را،
در مشت بگیرند، در تصرف بگیرند،
شما هم هیچ کار نتوانید بکنید. فکر آن
روز را حوزه علمیه باید بکند.

مسئول، حوزه علمیه است،
مسئولِ دینداری مردم روحانیت است،
روحانیت هم مولود و ساخته دست
حوزه علمیه است. با این نگاه
مسئولیت را بسنجید. این جوری
توزین بکنیم مسئولیت را، تا بفهمیم بر
دوش ما بار سنگینی که هست چیست.
این یک نکته، مسئله آینده نگری.

یک مسئله این است که تحول را
مدیریت کنیم. ببینید آقایان و خواهران
عزیز! تحول، اجتناب ناپذیر است،
ما امروز باید به فکر حوزه
قم یا اصفهان یا مشهد یا
بقیه شهرها در بیست سال
آینده باشیم، در ۳۰ سال
آینده باشیم. سی سال
آینده یعنی چه؟ یعنی،
دنیایی که احتمالاً هیچ
شباهتی با امروز ندارد، از
لحاظ امکان اثر گذاری،
امکان تسخیر دلها، امکان
تسخیر سرزمینها

تحول، طبیعت و سنت آفرینش الهی
است، این را بارها من مطرح کردم،
گفتم تحول رخ خواهد داد. خوب حالا
یک واحدی را، یک موجودی را فرض
کنیم که تن به تحول ندهد، از یکی از
دو حال خالی نیست، یا خواهد مُرد، یا
منزوی خواهد شد، یا در غوغای
اوضاع تحول یافته مجال زندگی پیدا
نمی کند؛ زیر دست و پا له می شود، از
بین می رود، یا اگر زنده بماند منزوی
خواهد شد، مثل همان انسان جنگلی
که تو روزنامه امروز، دیروز این یکی
روزها خواندیم، یک آدمی است چهل
سال پیش رفته تو جنگل در مازندران و
یک ارتباط خیلی ضعیفی دارد با محیط
بیرون خودش، منزوی می شود.
می شود رفت، می شود از تحول دوری
گزید؛ اما با انزوا.

اگر حوزه بخواهد از تحول
بگریزد منزوی خواهد شد، اگر نمیرد،
اگر زنده بماند. البته مایه دین مانع مردن
می شود؛ اما منزوی خواهد شد، روز به
روز منزوی تر خواهد شد. تحول
حتمی است؛ منتها تحول دو طرف
دارد، تحول در جهت صحیح و
درست، تحول در جهت باطل و غلط.
ما مدیریت کنیم که این تحول در جهت
درست انجام گیرد. این وظیفه ما
مؤثرین در حوزه است؛ مدیران حوزه،
فضلای حوزه، صاحب نظران حوزه،
باید همتشان این باشد. از تحول نباید
گریخت. حالا آقایان بیان کردید در
شیوه آموزش، در شیوه پژوهش، در
شیوه پذیرش، در کتاب درسی، همه
اینها تحول می خواهد.

نگویید ده سال پیش، پانزده سال
پیش، لازم بود این برنامه را نوشتیم،
خیلی خوب آن برنامه مال ده سال پیش
بود، ببینید شکل تکمیل یافته این
برنامه چیست؟ تحول یعنی این، یعنی
به روز بودن، به هنگام جلو رفتن، از
حوادث عقب نماندن؛ البته حوزه های
علمیه در برهه زمان معاصر به طور
طبیعی کمی از زمان عقب ماندند،
تقصیری هم البته متوجه کسی از این
جهت نیست؛ چون پیدایش انقلاب و
سرعت تحولاتی که ناشی از پیدایش
این برق عظیم در جامعه بود، همه چیز
را عقب نگه داشت. روشنفکری
جامعه ما هم عقب است، دانشگاه های
ما هم از آنچه که باید باشند عقب اند،
حوزه علمیه هم عقب اند؛ یعنی
متناسب با تحول جامعه ما؛ این تحول
عظیمی که پیدا شد که در همه اطراف
خودش و در سطوح گوناگون و تا
اعماق زیادی تأثیر گذاشت، این
تحول، از این تحول عقبیم. حوزه یک
مقداری عقب است؛ لکن می تواند با
سرعت لازم، با جدّیت، این را جبران
بکند. تحول را باید پذیرفت و آن را
باید مدیریت کند، خیلی باید مراقب
بود.

ببینید! اینجا صحبت مدرک شد،
بنده جزء کسانی هستم که از اوائل بر
روی مدرک مستقل حوزه ای تکیه
کردم، الآن هم اصرار دارم مدرک، خود
حوزه با اعتبار خودش نه به اعتبار
وزارت علوم؛ چون اعتبار حوزه
عمیق تر، ثابت تر، و مهم تر از اعتبار هر
وزارتی است. با اعتبار خودش حوزه
مدرک بدهد. حالا اسم مدرک را هر
چی می خواهند بگذارند. بعضی از
دوستان اعتراض کردند که چرا
می گریزید از اسم دکترا و کارشناسی
ارشد و اسمش را گذاشتید سطح ۳ و
سطح ۴؟ اینها را من بحثی ندارم، اینها
را بنشینند بحث کنند، هر جور تصمیم
گرفتند همان درست است. لکن اصل
مدرک را بنده قبول دارم؛ امّا مدرک
زدگی آفت مدرک است. طلبه برای
مدرک درس بخواند، این عیب بزرگی
است. این همان خط میانه تحول است.
مسئول، حوزه علمیه است،
مسئولِ دینداری مردم
روحانیت است، روحانیت
هم مولود و ساخته دست
حوزه علمیه است. با این
نگاه مسئولیت را بسنجید.
این جوری توزین بکنیم
مسئولیت را، تا بفهمیم بر
دوش ما بار سنگینی که
هست

این مدیریت تحول است در زمینه
مدرک. مدرک بدهیم، از مدرک گرایی و
مدرک زدگی که همیشه عیب تعلیمات
جدید، ما می دانستیم، پرهیز کنیم. این
یک نمونه است.

مسئله کتابهای درسی را آقایان
مطرح کردند، کاملاً درست. بنده در قم
در یکی از جلساتی که یکی از سفرها
حالا درست یادم نیست کی هست،
یکی از آقایان گفتند ده ساله، من
نمی دانم، من خیال می کردم سه چهار
سال است، در قم جلسه فضلا مطرح
کردیم، بحث کتاب درسی را و
تغییرات کتاب درسی را، بلافاصله باز
خوردش رسید به من؛ مخالفتها، که
البته این مخالفتها نادانسته هم نبود، من
می دانستم عده ای مخالفت می کنند با
این قضیه. کتاب درسی لازم است،
حتما هم باید تغییر پیدا کند، در این
هیچ شکی نیست.

استدلالی که یکی از برادران ما
اینجا ذکر کردند، من یادداشت کردم،
استدلال بسیار متینی است که اگر قرار
بود ما کتاب درسی را عوض نکنیم،
باید همان معالم را می خواندیم، دیگر
قوانین چرا نوشته شد، رسائل چرا
نوشته شد، فصول چرا نوشته شد،
کفایه چرا نوشته شد؟ خوب این
درست. الآن هم همین است، الآن هم
حتما کتاب درسی بایستی کاری بکند
که همّ طلبه فهمیدن مطالب باشد نه
فهمیدن عبارت. هیچ هنری نیست در
این که ما عبارت را جوری مغلق
بگیریم، یا اگر تعمدا هم مغلق نگیریم
بی مبالاتی کنیم که عبارت بشود مغلق،
تا طلبه مبالغی از وقتش صرف این کار
بشود. این چه هنری است؟ این چه
لطفی دارد؟ چه خیری در این نهفته
است؟ نخیر، عبارت را آنچنان واضح
بیان کنیم که آن کسی که استعداد
فهمیدن مطلب را دارد، راحت از
عبارت مطلب را بفهمد، استاد هم
دچار مشکل نشود برای تفهیم عبارت.
فقط مطلب را بیان کند.

خوب کفایه را تبدیل کنیم به کفایه
جدید چه اشکالی دارد؟ مکاسب را که
در او شیوه شیخ در بیان مطلب، هی
آمد و رفت اجتهادی است، خوب
درس خارج شیخ است، مکاسب را
دست کم نباید گرفت، درس خارج
شیخ انصاری است، حالا کی مثل شیخ
انصاری است؟ این همه مکاسب
نوشتند، اما این درس خارج که حالا به
صورت تدوین شده در آمده،
خصوصیتش برای آن کسی که درس
خارج شیخ نشسته خوب است، مطلب
راهی به این طرف بکشاند، به آن طرف
بکشاند، هی ابداع احتمال کند؛ اما برای
کسی که می خواهد فقه استدلالی را از
روی متن یاد بگیرد، نه، خوب نیست،
طلبه دچار مشکل است. مکاسب را
تسهیل کنند، همان مطالب شیخ را
بیاورند در یک کتاب دیگری، منتها
سرراست، روشن، تحقیق شیخ را در
هر مسئله ای قشنگ بیان کنند، متعبد و
مقید باشند به همان که شیخ بیان کرده،
آن را بیان کنند در این کتاب جدید، این
می شود مکاسب جدید.

لازمه اینها، این عقیده من است،
حالا ممکن است مسئولان حوزه و
مدیران حوزه و بعضی از برجستگان
حوزه نپسندند و نشود این کار؛ اما یک
روزی این کار خواهد شد، بدون
تردید.

خوب این، این طرف قضیه، آن
طرف قضیه گفتیم باید تحول مدیریت
بشود، باید توجه بشود که مایه علمی
رقیق نشود، سطح مطلب شیخ پایین
نیاید، سطح مطلب آخوند در اصول
پایین نیاید، طلبه در خلأ دانایی نسبت
به این مبانی که امروز در فقه و اصول ما
عناصر مهمی و اثرگذاری هست قرار
نگیرد. طلبه در خلأ قرار نگیرد،
عبارات، عبارات صحیح و خوب و
عربی باشد، بنده بعضی از نوشته جات
حوزه را ملاحظه می کنم، از این جهت
یک چشم انداز روشنی
برای آینده حوزه علمیه
باید ترسیم بشود؛
همانطور که در مسائل
کشور چشم انداز بیست
ساله ترسیم شد. بیایید
یک چشم انداز بیست
ساله، ده ساله، برای حوزه
تشکیل بدهید، این کار
شورای عالی حوزه علمیه
است.

ما یک خورده ای کمبود داریم، نقص
داریم، یک نوشته متین و قرص و
محکمی که در همه مجامع علمی
اسلامی وقتی که رفت (چون زبان
علمی ما زبان عربی است و ه