پاورپوینت کامل مناجات; سخنرانی آیت اللّه مصباح یزدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مناجات; سخنرانی آیت اللّه مصباح یزدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مناجات; سخنرانی آیت اللّه مصباح یزدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مناجات; سخنرانی آیت اللّه مصباح یزدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۸۱

آن چه پیش رو دارید گزیده ای از سخنان حضرت آیت الله مصباح یزدی (دامت برکاته) در دفتر مقام معظم رهبری است که در تاریخ ۲۲/۶/۱۳۸۶ ایراد فرمودند.

* * *

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

والصلاه و السلام علی سیدالانبیاء و المرسلین، حبیب اله العالمین ابی القاسم محمد، و علی اله الطیبین الطاهرین المعصومین.

شاید در عرف ما مناجات، مراسمی باشد که سحرهای ماه رمضان در بلندگوها یا در مأذنه ها، کسانی با صدای بلند، اشعار و دعاهایی می خوانند؛ ولی این کیفیتها منظور نیست. کلمه مناجات که با کلمه نجوا هم خانواده است، در اصل لغت به معنای در گوشی گفتن، راز گفتن و خصوصی صحبت کردن است. بعضی اصل مناجات را رازگویی قرار داده اند. بعضی روی خلوت بودنش تکیه کرده اند و گفته اند اصل معنا همان در خلوت بودن و خصوصی بودن صحبت است. اما وقتی در میان جمعی دونفر می خواهند خصوصی صحبت کنند که دیگری نشنود، ناچار آرام صحبت می کنند؛ پس آرام صحبت بسیاری از موارد نیست. بسیارند کسانی که دعا می کنند یا اصلاً معنی اش را نمی دانند یا توجه به معنایش ندارند. یعنی دعا می خوانند؛ نمی شود گفت دعا می کنند. مناجاتها هم که بلند خوانده می شود و گاهی به معنایش توجهی نیست، مناجات کردن نیست؛ این مناجات نامه خواندن است

کردن یا سرّی صحبت کردن، اصل مناجات نیست. اصلش این است که گفتگو خصوصی باشد که از یک طرف لازمه اش در خلوت بودن است، و از یک طرف آهسته صحبت کردن.

مناجات خواندن یا مناجات کردن؟

بنابراین مناجات با آهسته صحبت کردن بیشتر مناسبت دارد تا فریاد کشیدن و آواز خواندن. آنها خواندن مناجات است نه مناجات کردن. مثل اینکه دعاهایی که می خوانیم دعا کردن نیست؛ بیشتر خواندن دعاست. یعنی دعایی است که پیامبر صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام و اولیاء خدا آن دعا را در یک موقعیت خاصی گفته اند و ما آن را می خوانیم و غالباً به صورت حکایت است و قصد انشاء در بسیاری از موارد نیست. بسیارند کسانی که دعا می کنند یا اصلاً معنی اش را نمی دانند یا توجه به معنایش ندارند. یعنی دعا می خوانند؛ نمی شود گفت دعا می کنند. مناجاتها هم که بلند خوانده می شود و گاهی به معنایش توجهی نیست، مناجات کردن نیست؛ این مناجات نامه خواندن است.

مناجات با…؟

مناجات می تواند بین دو انسان، بین انسان و خدا و می تواند بین خدا و انسان باشد. در قرآن شریف آیاتی داریم مربوط به در گوشی گفتن مردم با همدیگر. زمانی کسانی برای اینکه خودشان را نزدیک به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نشان بدهند، برای خودشان یک تعیّنی قائل بودند، می آمدند نزدیک به پیغمبر می نشستند تا خصوصی با پیغمبر اکرم صحبت کنند. کسانی هم بودند که ایمان واقعی نداشتند یا منافق بودند می خواستند حرفهایی بزنند که سایر مؤمنین اطلاع نداشته باشند. گاهی هم علیه مؤمنین توطئه هایی می کردند. آنها هم آرام صحبت می کردند تا دیگران نشنوند، مؤمنان هم از این در گوشی گفتنها ناراحت می شدند. در آن موردی که می خواستند با پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله خصوصی صحبت کنند، آیه ای نازل شد: کسانی که می خواهند با پیغمبر در گوشی صحبت کنند، باید صدقه ای بدهند. آن وقت اجازه داده می شود که با پیغمبر صحبت کنند؛ «فَقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیْ نَجْواکُمْ صَدَقَهً» اما هیچ کس جز امیر المؤمنین علیه السلام به این آیه عمل نکرد.

در روایتی دارد که ایشان یک دینار طلا داشتند، آن را تبدیل کردند به چند درهم نقره، و همه آنها را برای صحبتهای خصوصی با پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به عنوان صدقه دادند؛ اما بعد از آن هیچ کس دیگر صحبت خصوصی با پیغمبر را درخواست نکرد، بعد آیه نسخ این حکم نازل شد. حالا که ابا دارید از این که صدقه ای بپردازید، دیگر نمی خواهد صدقه بدهید؛ تکلیف از شما برداشته شد.

در روایات شیعه و سنی وارد شده که یکی از ویژگیهای امیرالمؤمنین علیه السلام این است که تنها کسی است که به این آیه شریفه عمل کردند، نه قبل از ایشان و نه بعد از ایشان کسی عمل نکرد و نخواهد کرد. در مورد آن در گوشیها و صحبتهای خصوصی هم که افراد می کردند و موجب حزن مؤمنین می شد و گاهی می خواستند توطئه بکنند، آیه ای نازل شد که «فَلا تَتَناجَوْا بِالاِْثْمِ وَالْعُدْوانِ»؛ اگر صحبت خصوصی می کنید حتما در مورد کارهای خیر یا برای کار خیری باشد که می خواهید دیگران متوجه نشوند. یعنی در گوشی گفتن فی حدّ نفسه در میان جمع، منفی است، خلاف ادب است، مگر ضرورتی باشد. اصل این است که در میان جمع، کسی در گوشی صحبت نکند تا موجب توهّم نشود.

مناجات انسان با خدا

گاهی انسان یک حالی پیدا می کند که می خواهد با خدا بلند صحبت کند، و گاهی نه، حالش جوری اقتضاء می کند که آرام و خصوصی صحبت کند. مثلا آدم وقتی می خواهد به گناهان خودش اعتراف کند، به طور قاعده دوست ندارد دیگران متوجه شوند. گفتگوهای دیگری هم هست که ناشی از شدت محبّت است، گفتگوهای محبّت آمیز هم طبعش این نیست که بلند میان مردم داد کشیده بشود. این گفتگو، گفتگویی خصوصی است. «میان عاشق و معشوق رمزی است». اینجا هم جای مناجات است.

تفاوت نجوا با ندا

اما گاهی اقتضاء می کند که آدم در یک گرفتاری و ناراحتی خدا را صدا بزند، کانّه از خدا دوریم! صدا می کنیم که خدا یا کجایی به داد من برس؛ اینجا ندا می کند، جامع هر دویش دعاست، چه به صورت بلند باشد و چه به صورت آهسته، خصوصی باشد یا عمومی، همه اش دعا هست. اما در موردی که آدم خودش را در حالت دوری تصور می کند آنجا ندا هست. در مناجات شعبانیه می گوید: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ عَلَی آلِ مُحَمَّدٍ، وَ اسْمَعْ نِدَائِی إِذَا نَادَیْتُکَ»؛ وقتی نداء می کنم، فریاد می زنم، به فریاد من توجه کن. روایتی هم هست که حضرت موسی علیه السلام از خدای متعال سؤال کرد: «أَ بَعِیدٌ أَنْتَ مِنِّی فَأُنَادِیَکَ أَمْ قَرِیبٌ فَأُنَاجِیَکَ فَأَوْحَی اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ إِلَیْهِ أَنَا جَلِیسُ مَنْ ذَکَرَنِی …»؛ خدایا نزدیک هستی تا در گوشی با تو صحبت کنم، یا دور تا فریاد بزنم. خطاب شد که من از همه به تو نزدیک ترم.

سحر و مناجات

اصل مناجات در روایات مورد تأکید قرار گرفته است به خصوص در ماه رمضان. روایتی از امیرالمؤمنین علیه السلام نقل شده که خطاب به روزه دار فرمودند: «اَیُّهَا الصّائِمُ فَاِنَّکَ فی شَهْرِ صِیامِکَ مَفْرُوضٌ…» تا فرمودند «وَ اَصْواتُکَ فیهِ مَسْمُوعَهٌ وَ مُناجاتُکَ فیهِ مَرْحُومَهٌ»؛ در این ماه صداهای تو شنیده می شود. گاهی افراد در حدّی هستند که حرفشان قابل اعتنا نیست، فرض کنید در مجلسی بچه ای یا سفیهی، حرفی یا دادی بزند، خُب کسی توجه نمی کند، اینجا می گویند این، صوت مسموعی ندارد، گوش به حرفش نمی دهند. پناه می بریم به زمانی که انسان در مقابل خدای متعال به یک حالی بیفتد که خدا به او اعتنا