پاورپوینت کامل آفات خطابه ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آفات خطابه ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آفات خطابه ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آفات خطابه ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

یکی از بهترین شیوه های انتقال
پیام در تبلیغ، بیان مطالب به صورت
سخنرانی و خطابه است لیکن آسیبها و
آفاتی نیز برای آن متصوّر می باشد.

در این سطور قصد داریم تا برخی
از آفتهای خطابه را مورد تحلیل و
بررسی قرار دهیم.

۱. عدم آمادگی علمی

هر سخنران، باید در مورد
موضوع سخنرانی خویش اطلاعات
کاملی داشته باشد تا مخاطبان براساس
صلاحیت علمی و اطلاعاتی او،
سخنانش را قبول کنند. خطیب باید در
حدّ خودش دین شناس باشد،
موضوعاتی را که برای مجلس خطابه
آماده می کند، به خوبی بفهمد تا
مخاطبان را آن چنان که شایسته است
اقناع کند.

در دین اسلام، سخن گفتن از
روی علم و بصیرت و لب فرو بستن از
بیان نادانسته ها، یکی از حقوق خداوند
بر بندگانش شمرده شده است؛ چنان که
امام باقر علیه السلام در پاسخ زراره که پرسید:
«مَا حَقُّ اللّهِ عَلَی الْعِبادِ؛ حق خداوند بر
بندگانش چیست؟» فرمودند: «أنْ یَقُولُوا
مَا یَعْلَمُونَ وَیَقِفُوا عِنْدَ مَا لاَ یَعْلَمُونَ؛ آن
است که آنچه را که می دانند، بگویند و
در چیزی که نمی دانند، توقف نمایند.»

زبان در دهان ای خردمند چیستکلید در گنج صاحب هنر

چو در بسته باشد چه داند کسیکه گوهرفروش است یا پیله ور

بدون علم و آگاهی سخن گفتن،
گاهی بدین صورت است که خطیب
موضوعی را مورد بحث قرار می دهد
که در تخصص او نیست و از آن
بی اطلاع است. دیگر آنکه در مطلبی
بحث کند که در تخصص او است؛ ولی
برای مهیا شدن باید وقت مطالعه و
مراجعه داشته باشد و اگر بخواهد
بدون مراجعه سخن بگوید، بدون علم
سخن گفته است. خطیبی که بدون علم
و آگاهی، مطالب خود را در کرسی
خطابه مورد بحث و بررسی قرار
می دهد، با این کار:

الف. ارزش کلام و شخصیت
خود را کاهش می دهد.

ب. خود را نزد مخاطب متهم
می سازد. علی علیه السلام فرمودند: «لاَ تَقُلْ مَا لاَ
تَعْلَمُ فَتُتَّهَمَ بِإخْبَارِکَ بِمَا تَعْلَمُ؛ درباره
چیزی که از آن علم [و اطلاع] نداری
سخن مگوی، چه این [کار موجب
می شود] که در هنگام گفتن از روی
علم نیز متهم شوی.»

ج. دچار لکنت زبان می شود. از
جمله عواملی که موجب می شود
خطیب نامفهوم سخن بگوید و احیانا
دچار لکنت زبان گردد، دو دلی و
تردید در صحت مطلبی است که
می خواهد بیان نماید. علی علیه السلام
فرمودند: «لاَ تُحَدِّثْ مَا تَخَافُ تَکْذِیبَهُ؛
سخنی که می ترسی مورد تکذیب واقع
شود، نگو.»

اگر خطیب بخواهد یک سخنرانی
خوب و قانع کننده برای مخاطبان ارایه
کند، باید چند برابر وقت سخنرانی، به
جمع آوری مطالب بپردازد.

در سفری که به زیارت امام
رضا علیه السلام داشتیم، در خدمت دوستان به
محضر حضرت آیه اللّه فلسفی، برادر
مرحوم فلسفی، شرفیاب شدیم. از
ایشان درباره خاطراتی که از برادرشان
داشتند، سؤال کردیم. فرمودند: «ایشان
در این اواخر برای هر سخنرانی شش
ساعت مطالعه می کردند.»

وقتی خطیب به اندازه کافی در
خصوص موضوع سخنرانی خود
مطالعه نکرد و مطالب را آماده ننمود،
در هنگام سخنرانی دچار مشکلاتی
می شود که از جمله آنها می توان به عدم
اعتماد به نفس اشاره کرد. «دیل
کارنگی» می گوید: تا آنجا که می توانید
مطلب جمع آوری کنید. برای این آنها
را گرد آورید که اعتماد به نفس بیشتری
در شما تولید شود.»

اشکال دیگری که خطیب در
هنگام سخنرانی به آن مبتلا می شود، آن
است که در حین خطابه، به جهت نبود
مطلب کافی شروع به تکرار مطالب
می کند که این کار موجب خستگی
مخاطب شده، او را نسبت به شنیدن
ادامه سخنرانی بی رغبت می کند. به
علاوه، این کار باعث می شود خطیب
از موضوعی به موضوع دیگر برود و به
اصطلاح از این شاخه به آن شاخه بپرد.
با این کار وی پیوندی بین موضوعات
بیان شده برقرار نکرده، اعتماد به نفس
خود را از دست می دهد؛ در نتیجه
ممکن است عصبانی شده و حتی با
مشاهده مشکلی کوچک در مجلسی به
مخاطبان اهانت کند و ادب خطابه را
رعایت ننماید؛ بنابراین، برای اینکه
خطیب به این آفت خطابه گرفتار
نشود، لازم است برای موضوع
سخنرانی به اندازه کافی مطالب مفید
جمع آوری کند و در هنگام ارائه آنها،
نظم و ترتیب را مراعات کند.

۲. عدم تناسب موضوع

گاه اتفاق می افتد که خطیب
تناسب مطلب با مجلس را رعایت
نمی کند و موضوعی را که برای بحث
انتخاب کرده، شایسته مجلس و
متناسب با فهم مخاطبان نیست؛ در
نتیجه به آنها ستم می کند.

علم و آگاهی خطیب به موضوع
بحث، بدان معنی نیست که او مجاز
باشد در هر مجلسی و برای هر
مخاطبی، آنچه را که در آن موضوع
آماده کرده و آگاهی دارد، بگوید؛ چرا
که این کار خلاف بلاغت و
موقعیت شناسی است و آسیبی است که
خطیب و خطابه را تهدید می کند.

مرحوم فلسفی رحمه الله می گوید:
مجلسی را به مناسبت سالگرد یکی از
روحانیان بزرگ و عالی قدر تشکیل
داده بودند. برای سخنرانی در آن
مجلس از واعظ تحصیل کرده و لایقی
که می توانست به خوبی و شایستگی
عهده دار مجالس سنگین شود، دعوت
شده بود. او موقعی که منبر رفت،
مشاهده کرد چند نفر از روحانیان که
در دل از روش اجتماعی و مشی
سیاسی آنان ناراحت و متأثر بود، در
مجلس حضور دارند. دیدن آن چند
نفر احساس واعظ را به شدت تحریک
نمود و آن چنان تحت تأثیر قرار گرفت
که از مجتهد بزرگوار و فقیه عالی قدری
که مجلس به مناسبت سالگرد او
تشکیل یافته بود، غافل شد و تمام
توجه وی به عواطف درونی خودش
معطوف گردید و سخن را از مذمت
علمای سوء آغاز نمود و در این باره
روایات متعددی خواند و تا پایان
مجلس از بحث علمای سوء خارج
نشد. نتیجه آن سخنرانی نامتناسب و
غیربلیغ آن شد که علما و افراد محترمی
که در مجلس حضور داشتند، سخت
رنجیده خاطر و متأثر شدند و گمان
بردند که خطیب مجلس این سخنان را
درباره عالم متوفی گفته است؛ از اینرو،
وی را ملامت نمودند.

۳. شتاب زدگی

یکی دیگر از آفتهای خطابه،
شتاب زدگی در سخنرانی است. عجله
و شتاب در سخنرانی، موجب پیوستن
کلمات به یکدیگر می شود که در نتیجه
موضوع مورد بحث برای شنوندگان
نامفهوم می ماند. همچنین جاذبه سخن
خطیب در نزد مخاطب از بین می رود؛
زیرا در این حال، آهنگ سخن در
کلمات رعایت نمی شود. در حالی که
در طی خطابه، کلمات باید با صراحت
به پایان برسند و موارد فصل و وصل
مراعات گردد و کلماتی که آخر آنها
شدت ادا و یا نرمی در تلفظ لازم دارند،
رعایت شوند؛ ولی عجله و شتاب،
تمام کلمات را به هم متصل ساخته و
لطافت کلام را از بین می برد. از طرفی،
شنونده نیز باید مجال شنیدن و فکر
کردن داشته باشد؛ از اینروی، خطیب
باید ایستگاهها را در نظر بگیرد و
موارد تعجب و استفهام را هم مشخص
سازد. و اگر شعر می خواند، دکلمه وار
باشد تا کلمات آهنگین تعبیر گردد و
در طی کلام، به شنونده مجال تفکر
داده شود.

البته خطیب باید متوجه باشد که
کلمات را هم خیلی با کندی و سنگینی
بیان نکند. خود این عمل موجب
ملالت مخاطب می شود و او را از
شنیدن باز می دارد.

از اموری که سبب شتاب زدگی در
ارائه مطالب می شود عدم تنظیم
آنهاست. خطیب با مرتب و منظم کردن
مطالب و دانسته های خود، دارای
قدرت ابتکار و متانت در سخنرانی
خواهد شد که خود موضوعی بسیار
اساسی در خطابه است.

۴. عدم مراعات هماهنگی

از نکات مهمی که خطیب باید در
هنگام سخنرانی آن را مراعات کند تا
کلامش هرچه بهتر و بیشتر در مخاطب
اثر بگذارد و افراد بیشتری را به خود و
سخنانش جذب کند، اصل طبیعی و
فطری هماهنگی است که از فنون مهم
سخنوری به شمار می رود. سخنران
باید به گونه ای حرف بزند که مطلب
مورد بحث با کیفیت صوت، وضع
قیافه، صدای خفیف یا شدید، حرکات
دست و زبان و اندام و… منطبق باشد.

آنجا که می خواهد برای امیدواری
پاکان و تشویق نیکوکاران از پاداش
الهی و رحمت نامحدود خداوند
مهربان سخن بگوید، یا آنکه
می خواهد به گناهکاران نادم و تائب،
مژده مغفرت و بخشش دهد و آنان را
به عفو الهی دلگرم سازد، حتما باید با
صدای پرمهر، کلمات دلنواز، آهنگی
نرم و قیافه ای امیدبخش سخن بگوید.
به عبارتی، سخن خطیب به گونه ای
باید باشد که در مجلس، جوّ رحمت به
وجود آید تا شنوندگان با استماع
سخنان او اشک شوق بریزند و با
امیدواری به فیض نامحدود الهی
مجلس پایان پذیرد. آنجا که می خواهد
گناهکاران جسور و بی باک را به خود
آورد، پرده غفلتشان را بدرد و از روز
قیامت و کیفر گناه آگاهشان سازد، با
آهنگی نگران کننده اعلان خطر کند.

اگر خطیب هماهنگی را رعایت
نکند و مثلاً بشارت رحمت و مژده
مغفرت الهی را با آهنگی خشن و
قیافه ای تلخ ادا کند، همچنین خشم
خداوند و مجازات گناهکار را با
آهنگی نرم و قیافه ای شاد القا کند،
مخاطبین دچار تضاد روحی می گردند.
نه نیکوکاران و پاک دلان آن طور که باید
از بشارت او امیدوار می شوند و نه
گناهکاران و آلودگان از هشدار وی آن
طور که باید احساس خوف و خطر
می نمایند.

رسول اعظم صلی الله علیه و آله و ائمه
طاهرین علیهم السلام که مبلغان رسالات الهی و
داعیان الی اللّه بودند، برای آنکه در
مردم اثر شایسته بگذارند و تعالیم الهی
را هرچه بهتر و بیشتر در آنها نفوذ
دهند، این اصل را در گفتار خویش
رعایت می نمودند. درباره پیامبر
اکرم صلی الله علیه و آله آمده است که: «کَانَ رَسُولُ
اللّهِ صلی الله علیه و آله إذَا خَطَبَ قَالَ فِی خُطْبَتِهِ أمَّا بَعْدُ فَإذَا
ذَکَرَ السَّاعَهَ اشْتَدَّ صَوْتُهُ وَاحْمَرَّتْ وَجَنَتَاهُ؛
رسول خدا صلی الله علیه و آله موقعی که خطبه
می خواند، در خطبه اش می فرمود: اما
بعد، و وقتی از قیامت یاد می کرد،
آهنگ صدایش تشدید می گردید و
چهره مبارکش سرخ می شد.»

علی علیه السلام وقتی مردم را به جهاد
دعوت می کرد و آنها در جبهه جنگ
حاضر نمی شدند، سخت ناراحت
می شد و خشم درونی خود را در قالب
الفاظی تند و آتشین بر زبان می آورد.
در مورد سرپیچی مردم کوفه از جنگ
با خوارج فرمودند: «الذَّلِیلُ وَاللّهِ مَنْ
نَصَرْتُمُوهُ وَالْمَغْرُورُ مَنْ غَرَرْتُمُوهُ وَأصْبَحْتُ
وَلاَ أطْمَعُ فِی نَصْرِکُمْ وَلاَ أُصَدِّقُ قَوْلَکُمْ فَرَّقَ
اللّهُ بَیْنِی وَبَیْنَکُمْ وَأبْدَلَکُمْ بِی غَیْرِی وَأبْدَلَنِی
بِکُمْ مَنْ هُوَ خَیْرٌ لِی مِنْکُمْ؛ به خدا قسم!
ذلیل آن کسی است که شما یار و
ناصرش باشید و مغرور آن کسی است
که شما [با خدعه] اغفالش نمایید [و به
راه باطلش سوق دهید]. صبح نمودم
در حالی که نه به یاری شما طمع دارم و
نه گفتار شما را تصدیق می نمایم.
خداوند بین من و شماها جدایی افکند
و به جای من دیگری را به شما بدهد و
به جای شماها کسانی را که بهتر از شما
هستند به من عنایت فرماید.»

۵. تضاد گفتار با عمل

مخاطبان یک خطیب قبل و بعد از
سخنرانی، خاموش و آرام اما دقیق و
زیرکانه، رفتار او را مورد بررسی قرار
می دهند. اگر رفتار خطیب را با
گفتارش همگون احساس کنند، از
عمق جان سخنرانی و مواعظ او را
دنبال می کنند؛ ولی اگر کردار خطیب را
خلاف اظهاراتش احساس کردند، به
سخنان او با تمسخر می نگرند؛ از
اینرو، عامل بودن خطیب به گفته های
خود، از اهمیت بسیار زیادی
برخوردار است.

در اوایل ظهور اسلام، از جمله
عللی که باعث پیشرفت دین الهی و
گرایش مردم به اسلام شد، عمل رسول
گرامی اسلام به گفتار خود بود. آن
حضرت، هر آنچه از احکام دین را به
مردم ابلاغ می فرمود، خود پیش از
دیگران به کار می بست و به موقع آن را
اجرا می کرد. علی علیه السلام که خود
تربیت یافته آن حضرت بود،
می فرماید: «أیُّها النَّاس إنِّی وَاللّهِ مَا أحُثُّکُمْ
عَلَی طَاعَهٍ إلاَّ وَأسْبِقُکُمْ إلَیْهَا وَلاَ أنْهَاکُمْ عَنْ
مَعْصِیَهٍ إلاَّ وَأتَنَاهَی قَبْلَکُمْ عَنْهَا؛ ای مردم!
به خدا قسم [هیچ وقت] شما را به
طاعتی ترغیب ننمودم، مگر آنکه خود
قبل از شما به آن سبقت جستم و [هیچ
وقت] شما را از معصیتی نهی ننمودم،
مگر آنکه خویشتن را پیش از شما از
آن باز داشتم.»

اگر خطیب اهل عمل نباشد، تبلیغ
او کارساز نبوده، به هدف نمی رسد. در
تعبیرات روایی، از رسول اکرم صلی الله علیه و آله
چنین روایت شده است: «مَثَلُ الَّذِی یُعَلِّمُ
الْخَیْرَ وَلاَ یَعْمَلُ بِهِ مَثَلُ السِّرَاجِ یُضِی ءُ لِلنَّاسِ
وَیَحْرِقُ نَفْسَهُ؛ کسی که [به مردم] نیکی
بیاموزد و خود عمل نکند، مانند
چراغی است که دیگران را روشن
می سازد و خود را می سوزاند.» از امام
صادق علیه السلام نیز نقل شده است که
فرمودند: «اَلدَّاعِی بِلاَ عَمَلٍ کَالرَّامِی بِلاَ
وَتَرٍ؛ عالم بی عمل، همانند تیرانداز
بدون کمان است.»

اگر خطیب اهل عمل نباشد،
خداوند نفوذ کلام او را از بین می برد و
نمی تواند مردم را به سوی حق هدایت
کرده، از زشتیها بازشان بدارد. امام
صادق علیه السلام فرمودند: «اِنَّ الْعَالِمَ اِذَا لَمْ یَعْمَلْ
بِعِلْمِهِ زَلَّتْ مَوْعِظَتُهُ عَنِ الْقُلُوبِ کَمَا یَزِلَّ
الْمَطَرُ عَنِ الصَّفَا؛ همانا هنگامی که عالم
به علم خود عمل نکند، مواعظ او بر
قلبها می لغزد [و در آن نفوذ نمی کند]؛
همان گونه که آب باران بر سنگ
غیرقابل نفوذ می لغزد.»

همچنین رفتار نامطلوب خطیب
و ناهماهنگی رفتار و عمل او، موجب
بی رغبتی مردم به فراگیری علم دین
می شود و آنها را از این فریضه الهی
دور می سازد. علی علیه السلام فرمودند: «اِنَّمَا
زَهِدَ النَّاسُ فِی طَلَبِ الْعِلْمِ کَثْرَهَ مَا یَرَوْنَ مِنْ
قِلَّهِ مَنْ عَمِلَ بِمَا عَلِمَ؛ همانا مردم در
طلب علم بی رغبت می شوند، به دلیل
آنکه فراوان شاهد کمبود عالم با عمل
هستند.»

مرحوم فلسفی رحمه الله در خصوص
آفت تضاد حرف و عمل خطیب و
اثرات زیانبار آن می گوید: «واعظ
تحصیل کرده و عالمی بود که چند سال
قبل از دنیا رفت. او را می شناختم و به
اخلاقش واقف بودم. او در منابر
چیزهایی را به مردم سفارش می نمود
که خودش به آنها عمل می کرد. او در
کار بعضی از زنان نادان بسیار حساس
بود و سخت رنج می برد و مکرر در
منابر تذکر می داد. می گفت: در یکی از
روزها که به طرف مجلس می رفتم،
زنی را دیدم که در نهر امیریه رخت
می شوید. از دیدن آن نارحت شدم. به
مجلس آمدم و پس از چند دقیقه
توقف، منبر رفتم. جمعیت زیادی