پاورپوینت کامل سخنرانی مکتوب(حقیقت توبه (۲));سخنرانی آیت اللّه مصباح یزدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سخنرانی مکتوب(حقیقت توبه (۲));سخنرانی آیت اللّه مصباح یزدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سخنرانی مکتوب(حقیقت توبه (۲));سخنرانی آیت اللّه مصباح یزدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سخنرانی مکتوب(حقیقت توبه (۲));سخنرانی آیت اللّه مصباح یزدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۰۵

اشاره

آنچه پیش رو دارید گزیده ای از
سخنان حضرت آیه اللّه مصباح یزدی
(دامت برکاته) در ادامه بحث توبه
است. بخش نخست توضیحات ایشان
در سخنرانی پیشین را در شماره قبلی
مجله مبلغان آوردیم. و اینک ادامه
بحث را پی می گیریم.

خسارتهای گناه

پیش تر اشاره شد برای اینکه
انسان انگیزه توبه پیدا کند، اوّل باید
درباره ضررهای گناه و فواید توبه
بیاندیشد. اما درباره اینکه گناه چه
ضررهایی دارد، باید گفت به مراتب
معرفت و ایمان انسان بستگی دارد.
برخی بیش تر به ضررهای مادی و
برخی دیگر به ضررهای معنوی توجه
دارند، بعضی ضررهای دنیا برایشان
مهم است و بعضی دیگر ضررهای
اخروی برایشان اهمیت بیش تری
دارد. اما برخی از ضررهایی که در
همین دنیا، بر گناه مترتب می شود،
مادّی و جسمانی است و در انواع
گناهان تفاوت می کند. بعضی از گناهان
هست که آثارش در بدن زود ظاهر
می شود، مثل: ضعف و بیماری. بعضی
از گناهان، ناراحتیهای روانی را در
پی دارد و بعضی از گناهان مثل دروغ
گفتن ضررهای اجتماعی خیلی
روشنی دارند.

علاوه بر این ضررها برای کسانی
که ارج و منزلت انسانی یافته اند، بر اثر
بعضی از گناهان، آن مرتبه از دست
می رود، ضرر می کنند، و در بعد
ارزشی ورشکست می شوند. حتی
اعتقاد به خدا و دین هم شرط داشتن
این ارزشها نیست. انسانهایی هستند که
حق شناسند، اگر کسی به آنها خدمت
کند، سعی می کنند خدمتش را جبران
کنند؛ اگر یک جایی حق ناشناسی و
ناسپاسی کنند، وجدانشان ناراحت
می شود؛ اگر چه به خداوند اعتقاد
ندارند، ولی اهل وفا هستند. بالاخره
لازمه ایمان یک شخص مؤمن این
است که ارتکاب گناه را علاوه بر
ضررهای دنیوی، موجب ناراحتیها،
رنجها و عذابهایی تا قیام قیامت بداند.
باید بداند ضررهای کمی متوجه
گناه کار نیست. با یک گناه، مریضی،
ضعف و آشفتگی روانی پدید می آید و
آرامش روحی انسان از دست می رود،
و اگر توبه نکند، عذابهای جهنم
سرانجام کار او می شود.

اگر اندکی وجدان انسان بیدار
باشد نباید نعمتهای خداوند را در راه
دشمنی با خداوند صرف کند! کسی که
ایمان ندارد حسابش جداست. کلام ما
درباره کفّار نیست، بحث ما درباره
مؤمنی است که مبتلا به گناه شده است.
او باید چه کند که انگیزه توبه پیدا کند؟
یک راه این است که درباره اثر گناه و
خسارتهای آن بیاندیشد. قیمت این
چند دقیقه عمر انسان که با گناه ضایع
شده است، از هر چیز ارزشمندی
بیش تر است.

محرومیتهای ناشی از گناه

علاوه بر ضررهای گناه، انسان بر
اثر گناه، محرومیتهایی، هم در این
عالم، هم در عالم برزخ و هم در آخرت
پیدا می کند. کسی که مبتلا به گناهی
می شود و توبه نمی کند، پشیمان
نمی شود و به گناهش ادامه می دهد، از
هدایتهای الهی محروم می شود. خدای
متعال غیر از آن هدایتهای عمومی که
برای همه اقوام دارد، هدایتهای خاصّی
هم برای اهل تقوا دارد. معنای «اِهْدِنَا
الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ»؛ «ما را به راه راست
هدایت کن.» هدایتهای خاصی است که
از خدا می خواهیم، که ما را همواره در
راه راست و مستقیم استوار بدارد.
کسی که اهل معصیت و فسق شد، توبه
نکرد و گناه خود را باز هم تکرار کرد،
از نعمت هدایتهای خاص الهی محروم
می شود.

غیر از هدایتهای خاص الهی،
اولیای خدا نیز نسبت به مؤمنین عنایت
دارند. حتی مؤمنین، شهدا، صالحینی
که از دنیا رفتند، چه خدمتهایی که برای
ما انجام می دهند و دعاهای آنها در حق
ما چه کارها که نمی کند! آنها هستند که
در آن عالم، دعا می کنند و خدا به
کسانی در این عالم توفیق می دهد تا
قدمهایی بردارند. همین طور اولیاء
دین و ائمه اطهار علیهم السلام ، به خصوص در
هر زمانی امام معصوم آن زمان،
عنایتهای خاصی به پیروانش دارد، در
حق آنها دعا می کند. حدیثی از امام
زمان علیه السلام نقل شده است و همه آن را
شنیده ایم که «ما از رنجهای شما
ناراحت می شویم و به دعاهای شما
آمین می گوییم». وقتی ما رفتاری کنیم
که برخلاف رضایت آنهاست و خلاف
راهی است که آنها پیش پای ما گذاشتند
علاوه بر خود، باعث گمراهی دیگران
هم می شویم. کار کسانی که به دلیل
انتساب به امام زمان و به نام نوکری امام
زمان، موجبات گمراهی دیگران را
فراهم کنند، چگونه قابل توجیه است؟
به هر حال، وقتی وجود مقدس
حضرت ولی عصر علیه السلام کسی را دوست
بدارند و به او عنایت داشته باشند، نه
تنها لحظه به لحظه به او فیض
می رسانند، بلکه او را مجرای فیض
برای دیگران هم قرار می دهند. وقتی
انسان اهل اطاعت نباشد و اهل
معصیت باشد، از این فیضها محروم
می شود و دیگر عنایتی به او نمی کنند.
مگر این ضررها را می توان حساب
نکرد؟ می پنداریم ضرر فقط همان
است که آدم یک غذایی بخورد و
مریض شود! آن ضررهایی که در اثر
گناه به روح ما می خورد و روح را بیمار
می کند چه؟ بیماریهای روح بسیار
سخت تر از بیماریهای جسمانی است
و ضررش، مشکلاتش و رنجش خیلی
بیش تر است.

آثار اطاعت و بندگی

آنهایی که اهل اطاعت و تقوا
هستند به این بیماریهای روحی مبتلا
نمی شوند. مؤمن در سخت ترین
حالات، از آرامش خاصّی برخوردار
است. بزرگانی چون مرحوم حاج آقا
رضا بهاء الدّینی (رضوان اللّه علیه)، در
سخت ترین حالات و گرفتاریها مثل:
جریان پانزده خرداد، خیلی ناراحت
بود؛ اما آرامش و وقار خاصی داشت.

مؤمنین؛ آنهایی که ایمان قوی
دارند، در گرفتاریها و مصیبتها، با آنکه
درکشان بسیار بیش تر از ماست،
آرامش روحی شان محفوظ است و
یک وقار، سنگینی و متانت خاصی
دارند. اما ما چه؟ بر اثر یک مسئله
کوچک اعصابمان خرد می شود،
بدگویی می کنیم و حتی رفتارهای
زشت از ما سر می زند. این آرامشِ
روحی، آن وقار روحی و متانت
مؤمنین نعمت عجیبی است و ما به
هیچ وجه نمی توانیم ارزشش را
درست درک کنیم. ولی اهل معصیت از
این نعمتها بی بهره اند.

گفتنی است از رحمتهای دائم و
متناوب خدا نسبت به اولیائش، هیچ
کس خبر ندارد. خدا با بعضی از
بندگانش مناجات می کند، «فَنَاجَیْتُهُ
سِرّا؛ پنهانی با او نجوا کردم.» کسی
نمی فهمد دل اولیای خدا کجاست، با
چه کسی هست، چه می شنود، چه
می کند، چه آرامشی دارد. چه لذّتی
می برد، چه انسی با خدای خودش
دارد، کس دیگری متوجه نمی شود و
نباید هم متوجه بشود، این یک راز
است!

امّا اهل فسق و فجور و اهل
معصیت از این چیزها بهره ای ندارند.
بالاتر از همه، این عنایتها با توانِ یک
عدد بالایی در قیامت ظاهر می شود.
آنجا خدا بندگانی دارد که هر لحظه آنها
را نوازش می کند، نوازشی که یک
لحظه اش به همه عالم می ارزد: «فَأَنْظُرُ
اِلَیْهِمْ کُلَّ یَوْمٍ سَبْعینَ مَرَّهً وَ اُکُلِّمُهُمْ کُلَّما نَظَرْتُ
اِلَیْهِمْ؛ در هر روز ۷۰ مرتبه به آنها نگاه
می کنم و هر بار که نگاه می کنم با آنها
صحبت می کنم.»

خدا بنده هایی این چنین دارد.
بنده هایی هم هستند که «لا یُکَلِّمُهُمُ اللّهُ
وَلا یَنْظُرُ اِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ»؛ «کسانی که در
روز قیامت خداوند با آنها صحبت نمی کند
و نگاهشان نمی کند.»

به تعبیر خودمانی، خدا با آنها قهر
است، نه نگاهشان می کند و نه با آنها
حرف می زند و نه اجازه