پاورپوینت کامل شکوه کار و کارگر ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شکوه کار و کارگر ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شکوه کار و کارگر ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شکوه کار و کارگر ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۳۵

مقدمه

در اینکه مردمان همه کشورها،
پیشرفت و آبادانی میهن خویش را
مدیون تلاش و کوشش خستگی ناپذیر
کارگران آن سرزمین می باشند،
نمی توان تردید نمود؛ آنها که ـ چنانچه
از سیره و گفتار رسول اعظم صلی الله علیه و آله
استفاده می شود ـ دستشان بوسیدنی و
حرمتشان، حرمت مجاهدان در راه
خداست.

از مردمان بیکاره و تنبل، جوامعی
سربلند و آبرومند شکل نمی گیرد و از
انسانهای بی تحرّک، بالندگی و
شکوفایی به ظهور نمی رسد. کار و
تلاش یکی از اصلی ترین رموز تعالی،
تکامل و عزتمندی، و ضامن
خودکفایی و استقلال کشور است.

نوشتار حاضر پاسداشتی است
ناچیز از مقام کار و کارگر؛ آنها که مردان
تلاشند و کوشش، و دست مایه های
کرامتند و عزت.

اهمیت کار و تلاش در اسلام

اندیشه فردایی بهتر در سر هر که
باشد، او را به کار و تلاش وا می دارد؛ و
آینده ای روشن از آن کسانی است که با
سستی و تنبلی، بیگانه و با کار و
کوشش، آشنایند.

کار، نماد عزت و بالندگی فرد و
جامعه، و وسیله حفظ آبروست، و هر
جامعه ای که اهل کار ـ چه فکری و چه
بدنیِ آن ـ باشد، بهروزی و پیروزی اش
تضمین خواهد شد. در قرآن کریم
می خوانیم: «وَ اَنْ لَیْسَ لِلاِْنْسانِ اِلاَّ ما سَعی
* وَ اَنَّ سَعَیَهُ سَوْفَ یُری»؛ «و نیست از
برای انسان مگر کوشش و تلاشی که
انجام داده است و قطعا ثمره کوشش و
تلاش خود را خواهد دید.»

«خداوند در قرآن کریم در بیش از
دویست مورد «عمل» انسان را ملاک
شخصیت او دانسته، و در هفت مورد
ماده «صُنع» را که به معنای صورت
دادن کار است، بیان فرموده است؛ از
اینرو پیداست که کار و کوشش را ملاک
شخصیت آدمی می داند.

همچنین حضرت علی علیه السلام در بیان
این سخن خداوند که فرمود: «وَ اَنَّهُ هُوَ
اَغْنی وَ اَقْنی»؛ «و هم اوست که [شما را[
بی نیاز کرد و سرمایه بخشید»،
می فرماید: یعنی هر انسانی را به وسیله
معیشت او بی نیاز کرد و به واسطه
کسب و کارش راضی گردانید.

رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله در بیانی
دلنشین می فرماید: «إِنَّ مِنَ الذُّنُوبِ ذُنُوباً لَا
یُکَفِّرُهَا صَلَاهٌ وَ لَا صَدَقَهٌ. قِیلَ یَا رَسُولَ
اللَّهِ صلی الله علیه و آله فَمَا یُکَفِّرُهَا؟ قَالَ الْهُمُومُ فِی طَلَبِ
الْمَعِیشَهِ؛ همانا گناهانی است که هیچ
نماز و صدقه ای نمی تواند کفاره آن
واقع شود [و آن را بپوشاند.] عرض
کردند: پس چه کاری کفاره آن
می شود؟ فرمود: اهتمام ورزیدن در
طلب معیشت.»

محمد بن منکدر می گوید: روزی
از روزهای گرم به اطراف مدینه رفتم.
امام باقر علیه السلام را دیدم، و او مردی تنومند
بود و به طرف مزرعه می رفت. با خود
گفتم: سبحان الله! بزرگی از بزرگان
قریش در چنین ساعتی و در چنین
حالتی به طلب دنیا می رود، باید او را
موعظه کنم. به او نزدیک شدم و سلام
کردم. در حالی که عرق می ریخت، با
گشاده رویی پاسخم داد.

گفتم: خدا حال تو را نیکو گرداند؛
بزرگی از بزرگان قریش در چنین
ساعتی و با چنین حالتی در طلب
دنیاست. نمی ترسی که در این حالت
اجل تو در رسد، در حالی که در طلب
دنیا هستی. فرمود: اگر مرگ در رسد و
من در این حال باشم، مرگم فرا رسیده
است در حالی که به اطاعت و انجام
فرمان الهی مشغول هستم تا به وسیله
آن، خود و خانواده خود را از تو و مردم
بی نیاز سازم . من آن گاه می ترسم که
مرگ من فرا رسد، در حالی که به گناهی
از گناهان مشغول باشم.

گفتم: راست گفتی، خدا تو را
رحمت کند، می خواستم موعظه ات
کنم؛ اما تو مرا موعظه کردی.

همچنین در حکایت دیگری آمده
است که: مردی نزد امام صادق علیه السلام آمد
و گفت: از من بر نمی آید که با دست
خود کار کنم، نیز نمی توانم به کسب و
بازرگانی بپردازم، و مردی بدبخت و
نیازمندم. امام علیه السلام فرمود: کار کن و بر
سر خود برای این و آن، بار ببر و خود
را از مردم بی نیاز ساز.

باری، وانهادن کار و کوشش همان
و به تهی دستی و فقر نشستن همان.
چنانچه حضرت علی علیه السلام می فرماید:
«مَنْ لَمْ یَصْبِرْ عَلی کَدِّهِ صَبَرَ عَلَی الاِْفْلاسِ؛
آنکه بر زحمت کار کردن صبر نکند، بر
تهی دستی و بی چیزی صبر کند.»

کار وظیفه ای اجتماعی

انسانها به طور طبیعی، موجوداتی
اجتماعی اند و برای دست یابی به
بیش تر هدفهای مادی و معنوی شان،
ناگزیر از تعامل با یکدیگر می باشند.
در حقیقت، هر کدام از انسانها بر سر
سفره دیگران نشسته اند و از دست رنج
هم نوعان خویش روزی می خورند.

بر این اساس، بهره مندی از
دسترنج و تولیدات دیگران، حقی بر
گردن مصرف کننده پدید خواهد آورد
که او نیز در برابر بهره هایی که با تلاش
دیگران نصیب وی می شود، در خود
احساس وظیفه کند و پاسخ نیکی را به
نیکی دهد، و خود را تافته ای جدا بافته
از دیگران نیانگارد؛ بلکه او هم در اثر
کار و تلاش، دیگران را مهمان
سود دهی خویش کند و وظیفه
اجتماعی خویش را به خوبی ادا کند.
استاد شهید مرتضی مطهری در این
باره می فرماید:

«کار در واقع یک وظیفه اجتماعی
است و اجتماع، حقی برگردن انسان
دارد. یک فرد، هر چه مصرف می کند،
محصول کار دیگران است: لباسی که
می پوشیم، غذایی که می خوریم،
کفشی که به پا می کنیم، مسکنی که در
آن زندگی می کنیم، به هر چه نظر
می کنیم، غرق در نتیجه کار دیگران
است . کتابی که جلومان گذاشته ایم و
مطالعه می کنیم، محصول کار دیگران
است: آن که تألیف کرده، آن که کاغذ
ساخته، آن که جلد نموده و مانند آنها.

انسان در اجتماعی که زندگی
می کند غرق محصول کار دیگران
است، و به هر بهانه که بخواهد از زیر
بار کار، شانه خالی کند، همان فرموده
پیغمبر است که: سنگینی او روی دوش
دیگران است، بدون آنکه کوچک ترین
سنگینی از دیگران را به دوش گرفته
باشد که چنین کسی از رحمت خدا
دور است.»

ویل دورانت نیز می گوید:
«تندرستی در کارکردن است، و از این
روی به جوانی، لطف و زیبندگی
می بخشد. سرّ لطف و زیبندگی، در کار
کردن است، و اشتغال، نیمی از رمز
خرسندی و خوشنودی است. از خدا
مال و منال نخواهیم؛ بلکه توفیق کار
وعمل بخواهیم.

در مدینه فاضله هر کسی باید
خود خانه خود را بسازد. در این حال
دلهای مردم از نغمه و سرود پر
می گردد، مانند مرغان که به هنگام
ساختن لانه های خود می خوانند و
چهچهه می زنند.»

آثار و برکات کار و کوشش

۱. همنشینی با پیامبران علیهم السلام

یکی از ثمره های کار و تلاش،
هم نشینی انسان با پیامبران الهی است.
از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل شده است که
فرمود: «مَنْ أَکَلَ مِنْ کَدِّ یَدِهِ کَانَ یَوْمَ الْقِیَامَهِ
فِی عِدَادِ الْأَنْبِیَاءِ وَ یَأْخُذُ ثَوَابَ الْأَنْبِیَاءِ؛ آنکه
از حاصل دسترنج خود ارتزاق کند، در
روز قیامت در جمع پیامبران جای دارد
و ثواب پیامبران را دریافت می کند.»

در حکایت است که: «حضرت
داود علیه السلام با حق تعالی مناجات کرد و
گفت: خداوندا! می خواهم که همنشین
خویش را در بهشت ببینم. حق تعالی
فرمود: فردا از شهر بیرون شو، اول
کسی که تو را پیش آید، او بود. چون
داود علیه السلام بیرون رفت شخصی را دید که
پشتواری هیزم در پشت می آمد. بر وی
سلام کرد و از احوال او پرسید، که
معامله تو با حضرت خداوند چه
چیزی است که بدان وسیلت، مرتبه
موافقت و مجالست انبیاء یافته ای در
بهشت؟ گفت: من هر روز از این
پشتواری هیزم به دست خویش جمع
می کنم و بر پشت به شهر آرم و به یک
درم بفروشم. مادری دارم، دودانگ در
وجه او نفقه نهم و دو دانگ در وجه
عیال و دو دانگ بر درویشان و
محتاجان، صرف کنم.

پس داود علیه السلام گفت: بیا نزدیک من
می باش تا هر روز یک درم به تو دهم و
تو چنان که در بهشت رفیق من خواهی
بود، اینجا هم رفیق من باشی. آن درویش
گفت: من این مرتبه، به کسب دست و
رنجبری و بارکشی یافته ام، چون دست از
آن بدارم، این مرتبه نماند.»

۲. عزتمندی

گرایش به عزت نفس، یکی از
تمایلات ارزشمند انسانی است که
دست حکمت الهی، آن را با سرشت
بشر آمیخته است. آدمی به طور طبیعی
به شرافت و بزرگواری نفس، تمایل
دارد و از فرومایگی گریزان است. در
آموزه های دینی ما نیز به موضوع
«عزت نفس» اهتمام ویژه ای ورزیده
شده است؛ تا آنجا که در حدیثی از امام
صادق علیه السلام می خوانیم: « إِنَّ اللَّهَ فَوَّضَ إِلَی
الْمُوءْمِنِ أُمُورَهُ کُلَّهَا وَ لَمْ یُفَوِّضْ إِلَیْهِ أَنْ یَکُونَ
ذَلِیلا؛ خداوند اختیار همه کارهای
مؤمن را به او داده؛ اما این اختیار را به
او نداده است که ذلیل باشد.»

بی گمان، دست یابی به گوهر
عزت نفس، نیازمند ساز و کارهایی
ویژه، و پای بندی به اصول و شرایطی
است که از مهم ترین آنها، فروزان بودن
چراغ کار و تلاش است. کار و کوشش
از ارکان تحقق عزت نفس و حفظ آن
است، و بدون آن، آرزوی دست یابی به
زندگی ای آبرومندانه و همراه با
شرافت، خواب و خیالی بیش نیست.

در دیوان منسوب به امام علی علیه السلام
در این باره آمده است:

کُدَّ کَدَّ الْعَبْدِ اِنْ اَحْبَبْتَ اَنْ تُصْبِحَ حُرّا

وَاقْطَعِ الآْمَالَ مِنْ مَلِ بَنی آدَمَ طُرّا

لا تَقُلْ ذا مَکْتَبٌ یُزْری فَقَصْدُ النّاسِ اَزْری

«اگر می خواهی آزاد زندگی کنی
چون بردگان تلاش کن و از اموال
دیگران قطع طمع نما! و مگو که این کار
مرا پست می کند. [چرا] که ذلت و
پستی در درخواست کردن از مردم
است.»

۳. نشاط زندگی و رهایی از سرمستی

از آنجا که برخی از نعمتهای
خداوند با سختیهایی نیز همراه است،
موجب کراهت قلبی آدمیان شده و در
نتیجه قدر و ارزش حقیقی آنها پنهان
مانده است. از آن جمله است کار کردن
و تلاش ورزیدن. سختی کار، بسیاری
از آدمیان را از آن گریزان کرده، و برخی
دیگر را با بی میلی و از سر اجبار به
طرف کار رفتن، مواجه نموده است؛ در
حالی که اگر انسانها در زندگی خویش
از گوهر کار بی بهره بودند و همه
نعمتهای خداوند بدون کم ترین
تلاشی در اختیارشان قرار می گرفت،
زندگی شان بی روح و نشاط می گشت
و به تدریج انگیزه ادامه حیات، در
وجود آنان از بین می رفت و به
احساس پوچی و بیهودگی در زندگی
گرفتار می شدند. سخن امام صادق علیه السلام
در این باره شنیدنی است، آنجا که
می فرماید: «… اگر همه نیازمندیهای
مردم [بی کوشش و کاری و زحمتی[
برایشان تأمین می شد، هرگز زندگی
شان گوارا نمی شد و لذت آن را در
نمی یافتند. مگر نمی بینی هر گاه
شخصی مهمان گروهی شود و مدتی
نزد آنان بیاساید، به گونه ای که تمام
نیازهایش همچون غذا و نوشیدنی و
خدمات تأمین گردد، خود از بی کاری
خسته می شود و به دنبال کار می گردد تا
خود را بدان مشغول دارد؟ پس چگونه
است اگر در سراسر عمر، تمام
نیازمندیهایش تأمین شده باشد. اگر کار
از عهده آدمی بر داشته می شد، و برای
او هیچ کار و شغلی باقی نمی ماند،
انسان از ناسپاسی و سرمستی چنان
می شد که زمین نمی توانست تحملش
بکند، و سرانجام به کارهایی دست
می زد که به تلف شدن او می انجامید.»

۴. تمرکز قوه خیال و سلامت روان

اگر قوه خیال آدمی به درستی
کنترل نشود، یکی از اصلی ترین
ابزارهای سوق دهنده او به سوی انجام
لغزشها و نیز اساسی ترین عامل جذب
اندوه و نگرانی وی خواهد شد. به
تعبیر مولوی:

جان، همه روز از لگد کوب خیالوز زیان و سود و از خوف زوال

نی صفا می ماندش نی لطف و فرّنی به سوی آسمان راه سفر

در حقیقت ریشه بسیاری از
گناهان این است که آدمی ذهن و
خ