پاورپوینت کامل محیط زیست سالم، نعمت بزرگ خداوندی ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محیط زیست سالم، نعمت بزرگ خداوندی ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محیط زیست سالم، نعمت بزرگ خداوندی ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محیط زیست سالم، نعمت بزرگ خداوندی ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۴۵

مقدمه

به طور قطع یکی از اموری که
زمینه ساز سعادت و کمال انسان در دنیا
و آخرت می باشد، داشتن محیطی سالم
و أمن است که انسان بتواند در آن به
تربیت جسم و جان خویش بپردازد.
اصولاً یکی از وظایف مهم بشر که
حفظ جان است، جز با زیستن در
محیط سالم امکان پذیر نیست. شرط
اوّلیه داشتن روحی سالم، جسم سالم
است و جسم سالم نیز فقط زمانی
حاصل می شود که انسان از محیط
زیست طبیعی و سالم بهره مند باشد.

افسردگی و افزایش بیماریهای
روحی و روانی انسان امروز، بدون
ارتباط با محیط زیست نیست. هیچ
کس نمی تواند منکر شود که تخریب
محیط زیست تأثیر منفی بر شیوه رفتار
آدمیان دارد، و اثرات ویرانگری بر
اخلاق فردی و جمعی جامعه بشری بر
جای می گذارد.

در این نوشتار برآنیم تا سه عنصر
از عناصر موجود در محیط زیست؛
یعنی آب، هوا و گیاهان و درختان را از
نگاه آیات و روایات مورد بررسی قرار
دهیم و ارزش و اهمیت آنها را در
زندگی خویش بازشناسیم.

آب

آب در قرآن کریم با واژه «ماء» ۶۳
بار به کار رفته و توجّه ویژه ای به آن
شده است. همچنین در منابع روایی از
پیشوایان معصوم علیهم السلام درباره این
نعمت بزرگ خدادادی، روایات
ارزنده ای نقل شده است که حجم زیاد
آیات و روایات، بیانگر اهمیت آن در
گستره حیات است.

قرآن کریم در آیات زیادی ریشه
زندگی را هم در منشأ و پیدایش و هم
در صحنه هستی و تداوم حیات از آب
می داند. همچنین آغاز آفرینش انسان
را از آب دانسته است. «وَ هُوَ الَّذِی خَلَقَ
مِنَ الْمَآءِ بَشَرًا »؛ «و او است که از آب
بشری آفرید.» و در آیه ای دیگر نه تنها
انسان، که مبدأ آفرینش هر جنبنده ای را
آب معرفی کرده است: «وَاللّهُ کُلَّ خَلَقَ
دابَّهٍ مِنْ ماءٍ»؛ «و خدا است که هر
جنبده ای را [نخست ] از آب آفرید.»

و در آیه ای دیگر، به صورت
کلی تر، مبدأ آفرینش هر موجود
زنده ای را آب می داند: «وَجَعَلْنا مِنَ الْماءِ
کُلَّ شَی ءٍ حَیٍّ»؛ «و هر چیز زنده ای را از
آب پدید آوردیم.»

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «کُلَّ شَیْ ءٍ
خَلَقَ مِنَ الْماءِ؛ [خداوند] همه چیز را از
آب خلق کرد.»

در حدیث نبوی، طعم آب، طعم
زندگی قلمداد گشته است. پیامبر
گرامی اسلام در این باره می فرمایند:
«اَلْماءُ سَیِّدُ الشَّرابِ فیِ الدُّنیا وَالاْآخِرَهِ وَطَعْمُهُ
طَعْمُ الْحَیاهِ؛ آب سرور همه نوشیدنیها
در دنیا و آخرت است و طعم آب، طعم
زندگی است.»

یافته های امروز نیز منشأ حیات
بودن آب را اثبات می کند. براساس این
یافته ها «اصل حیات، ریشه در آب دارد
و نخستین موجود یا موجودات زنده
به صورت حیوان بسیط تک سلولی از
آب دریا پدید آمده اند.»

علامه طباطبایی این ادعا را
«معجزه جاوید قرآن» می داند و
می فرماید: «مسئله ارتباط حیات با آب
که امروزه در دیگر بررسیهای علمی
جدید روشن شده، معجزه ماندنی
قرآن کریم است.»

آب نه تنها مایه آفرینش همه
موجودات مادّی است، بلکه عامل
اساسی برای استمرار حیات آنها نیز
هست؛ به طوری که امام صادق علیه السلام
فرمود: «زمین را قوامی نیست، مگر به
آب.» یعنی، قوام و بقای موجودات،
مرهون آب است؛ زیرا این اکسیر
حیات، مهم ترین عنصر تشکیل دهنده
هر موجود زنده است و در همه فعل و
انفعالات درون آن نقش بسزایی دارد.
برای نمونه، بدن انسان به اسفنجی
می ماند که آب، آن را فراگرفته است که
میزان این آب در یک انسان بالغ، ۵۸ تا
۶۸ درصد بدن او است که اگر به میزان
۱۰ درصد از آن کاسته شود، پیامدهای
ناگواری برای او به بار خواهد آورد و
اگر به ۲۰ درصد برسد، ممکن است
موجب مرگ وی شود.»

از دیگر فواید ارزشمند آب، پاکی
و پاک کنندگی است. بر این اساس، در
آموزه های اسلامی علاوه بر ذکر نقش
حیاتی آب بر موجودات زنده، از آن به
عنوان «طَهُور» یاد شده است: قرآن
کریم می فرماید: «وَیُنَزِّلُ عَلَیْکُم مِّنَ
السَّمَآءِ مَآءً لِّیُطَهِّرَکُم بِهِ »؛ «و از آسمان
بارانی بر شما فرو می فرستد تا شما را با
آن پاک گرداند.»

و در آیه ای دیگر می فرماید:
«وَاَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً طَهُورا»؛ «ما آب
پاک و پاک کننده را از آسمان فرو
فرستادیم.»

به هر حال، آب مظهر پاکیزگی و
پاک کننده زشتیها و آلودگیها و
نویدبخش سلامت و بهزیستی انسان و
محیط زیست او می باشد.

در روایات نیز از آن به «طَهُور»
تعبیر شده است: «فَالْماءُ طَهُورٌ لِکُلِّ
شَیْ ءٍ.»

نگاه مسلمانان به آب، نگاهی
سرشار از قداست، پاکیزگی و عظمت
است. آب وسیله ای است که زمینه
ارتباط آنان با معبودشان را فراهم
می سازد. در شریعت اسلامی هیچ کس
نمی تواند در آستان قدس الهی به نماز
ایستد، مگر اینکه خود را با آب
شستشو دهد و این شستشو با آب
دارای خصوصیات و ویژگیهایی است
که اگر درست انجام شود، نام وضو و
غسل به خود می گیرد.

هیچ مسلمانی نمی تواند به طواف
خانه خدا بپردازد، جز آنکه زمینه آن را
با آب فراهم آورده باشد و نیز تماس با
خطوط قرآن کریم جایز نیست، مگر
اینکه قبلاً با زلال آب تماس گرفته
باشد؛ بنابراین، آب نه تنها جسم
ظاهری را شستشو می دهد، بلکه
پاک کننده روح نیز هست. چه بسیار از
آلودگیهای روحی که با انجام غسل و
وضو و پاکیزگی لباس از انسان دور
می شود.

امام صادق علیه السلام در باره شستشوی
لباس و نقش آن در زدودن اندوه و
شرط راه یافتن به حریم مقدسات دینی
مانند نماز می فرماید: «غَسْلُ الثِّیابِ
یُذْهِبُ الْهَمَّ وَالْحَزَنَ وَهُوَ طَهُورٌ لِلصَّلاهِ؛
شستشوی لباسها، غم و اندوه را
برطرف می سازد و موجب دستیابی به
طهارت برای نماز است.»

بدین سان آب با وصف
پاک کنندگی، چهره ای مقدس به خود
می گیرد که رفتن به حضور خالق یکتا
بدون آن میسّر نمی شود.

تماشای آب، شکر و سپاس الهی
را می طلبد. در روایات نگاه به آب
جاری توصیه شده و آن را سبب جلای
چشم و افزودن روشنایی آن دانسته اند؛
امام کاظم علیه السلام فرمود: «ثَلاثُ یَجْلِینَ الْبَصَرَ
النَّظَرُ اِلَی الْخُضْرَهِ وَالنَّظَرُ اِلَی الْماءِ الْجارِی
وَالنَّظَرُ اِلَی الْوَجْهِ الْحَسَنِ؛ سه چیز چشم
را جلا و روشنایی می دهد: نگاه به
سبزه [و چمن]، نگاه به آب جاری و
نگاه به چهره نیکو [و زیبا].»

افزون بر آنچه گذشت، امروزه
آب نقشی اساسی در بخشهای
گوناگون اقتصاد، کشاورزی و تجارت
و حمل و نقل ایفا می کند.

هوا

کره زمین به وسیله قشری از هوا
که جوّ نامیده می شود، احاطه گردیده
است. وجود این قشر از هوا برای
انسان، حیوان و گیاه شرط لازم زندگی
است. هوا، مخلوطی است بی رنگ و
بی بو که از عناصر مختلفی همچون ۲۱
درصد اکسیژن، ۷۸ درصد ازت، ۱
درصد سایر گازها و موادّی مثل دی
اکسید کربن، آب و گازهای کمیابی
همچون: کریبتون، نئون، گزفون،
آرگون و غیره تشکیل شده است؛
بنابراین، مقصود از هوا، جوّ زمین یا
قشر ضخیمی از ترکیبات انواع گازها
است که کره زمین را احاطه کرده است.
اگر به نقش حیاتی این قشر ضخیم هوا
که زمین را از هر سو احاطه کرده است،
بیندیشیم، نقش آن را در فراهم سازی
فضایی سالم برای زندگی و تنفس
انسانها و سایر موجودات کره زمین به
راحتی در خواهیم یافت.

این قشر ضخیم که همچون سقفی
بلورین اطراف ما را احاطه کرده، در
عین اینکه مانع تابش نور خورشید
نیست، به قدری محکم و مقاوم است
که از یک سدّ پولادین ضخیم نیز
محکم تر است. مفهوم برخی از آیات
قرآن کریم نیز مؤیّد همین مطلب
است، مانند: «وَجَعَلْنَا السَّماء سَقْفا
مَحْفُوظا»؛ «آسمان را سقف محفوظی
قرار دادیم.» مراد از واژه «سماء» در این
آیه شریفه همان جوّ زمین است؛ یعنی
قشر هوای متراکمی که دور تا دور کره
زمین را فرا گرفته است و ضخامت آن
صدها کیلومتر می باشد.

جوّ زمین آن قدر ضخامت و
غلظت دارد که همچون زرهی، زمین
را از شرّ مجموعه مرگبار بیست میلیون
سنگ آسمانی که در روز با سرعتی
حدود ۵۰ کیلومتر در ثانیه به آن
برخورد می کنند، محفوظ می دارد. اگر
هوای محیط زمین اندکی از آنچه
هست رقیق تر شود، اجرام آسمانی که
هر روز به مقدار چند میلیون عدد به آن
اصابت می کند و در همان فضای خارج
منفجر و نابود می شود، به سطح زمین
می رسند و هر گوشه آن را مورد
اصابت قرار می دهند.

هوا یا اکسیژن، لازمه حیات است
و نیاز به آن بیش از آب و غذا می باشد.
در اهمیت هوا همین بس که آدمی
می تواند بدون غذا چند روز یا حتّی
چند ماه زنده بماند، ولی بدون هوا چند
دقیقه بیش تر نمی تواند زنده بماند. این
عامل حیاتی اطراف زمین را فرا گرفته
است و ما اکسیژن مورد نیاز خود را به
وسیله تنفس از هوا می گیریم.

در بیانات حضرات معصومان
علیهم السلام از تأثیر شگرف هوا بر جسم و
جان سخن به میان آمده و آثار
مخصوص هوای هر فصل بیان شده
است. در منابع روایی اسلام به منافع
فراوان گرما و سرما در طول سال اشاره
شده و نیز در قرآن و روایات «بادها» با
اهمیت تلقی شده اند. پیدا است که باد
چیزی جز هوا نیست و اگر هوا حالت
وزش به خود گیرد، باد نامیده
می شود.

امام علی علیه السلام درباره اثر هوای هر
فصل بر انسان فرموده است: «تَوَقُّوا الْبَرْدَ
فِی اَوَّلِهِ وَتَلَقَّوْهُ فِی آخِرِهِ فَاِنَّهُ یَفْعَلُ فِی الاَْبْدانِ
کَفِعْلِهِ فِی الاَْشْجارِ اَوَّلُهُ یُحْرِقُ وَآخِرُهُ یُورِقُ؛
از سرما در آغاز آن (فصل خزان)
پرهیز کنید و در پایان آن (فصل بهار) به
استقبال آن بشتابید (در پاییز خود را
بپوشانید و در آغاز بهار از لباسهای
خود کم کنید)؛ زیرا تأثیر سرما بر بدنها
و درختان یکسان است. اوّل سرما
[درختان را] می سوزاند [و باعث
ریزش برگها و خشکاندن درختان
می شود] و پایان آن می رویاند [و
درختان را به برگ و بار می آورد].»

گر چه به ظاهر سرمای ابتدای
پاییز و سرمای ابتدای بهار از جهت
درجه برودت یکسان می نماید و هر
دو فصل را فصل اعتدال هوا به شمار
می آورند، ولی تأثیر این دو کاملاً
متضاد بوده و اثری مخالف یکدیگر
دارند.

ابن میثم بحرانی در شرح این
مطلب می نویسد: «پرهیز از اوّل سرما
که ابتدای پاییز است به این دلیل است
که تابستان و پاییز هر دو از جهت
خشکی [یبوست] مشترک هستند و
بدنها با حرارت تابستان خو گرفته اند؛
از اینرو، هنگامی که با سرما مواجه
شوند، به سرعت از آن متأثر شده و دو
نیروی برودت و یبوست که طبیعت
ضعف و فنا است، در بدن قوی
می شود و به همین دلیل درختان
خشک شده و برگهای آنها می سوزد و
بدنها ضعیف و لاغر می شود؛… اما
سرما در آخر زمستان و طلیعه بهار
اثری به عکس دارد؛ زیرا زمستان و
بهار در طبیعت رطوبت اشتراک دارند؛
ولی زمستان سرد است و بهار گرم و از
اینرو، سرمای آخر زمستان با حرارت
بهاری ممزوج شده و از شدّت سرما
کاسته می شود و این اعتدال حرارت
همراه با رطوبت، زمینه مناسبی برای
ایجاد طبیعت حیات و زندگی است و
سبب رشد گیاهان و به برگ و بار آمدن
درختان و تقویت بدن انسانها
می شود.»

امام صادق علیه السلام در گفتگو با
«مفضّل بن عمر» به سودمندی سرما و
گرما در طول سال اشاره فرموده و آن را
سبب عبرت بشر و دلیل محکمی بر
تدبیر حکیمانه الهی دانسته اند: «اعْتَبِرْ
بِهذِهِ الْحَرِّ وَالْبَرْدِ کَیْفَ یَتَعاوَرانِ الْعالَمَ
وَیَتَصَرَّفانِ هذا التَّصَرُّفَ مِنَ الزِّیادَهِ وَالنُّقْصانِ
وَالاِْعْتِدالِ لاِِقامَهِ هذِهِ الاَْزْمِنَهِ الاَْرْبَعَهِ مِنَ
السَّنَهِ وَما فِیهِما مِنَ الْمَصالِحِ ثُمَّ هُما بَعْدَ دِباغِ
الاَْبْدانِ الَّتِی عَلَیْها بَقاؤُها وَفِیها صَلاحُها فَاِنَّهُ
لَوْلا الْحَرُّ وَالْبَرْدُ وَتَداوُلُهُما الاَْبْدانِ لَفَسَدَتْ
وَاَخْوَتْ وَانْتَکَثَتْ فَکِّرْ فِی دُخُولِ اَحَدِهِما
عَلَی الاْآخَرِ بِهذا التَّدْرِیجِ وَالتَّرَسُّلِ فَاِنَّکَ تَرَی