پاورپوینت کامل برخی از ویژگیهای فردی دهمین پیشوا ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل برخی از ویژگیهای فردی دهمین پیشوا ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل برخی از ویژگیهای فردی دهمین پیشوا ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل برخی از ویژگیهای فردی دهمین پیشوا ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۲۴

اشاره

امام هادی علیه السلام نمونه ای از انسان
کامل و مجموعه سترگی از اخلاق
اسلامی می باشد. ابن شهر آشوب در
این باره می نویسد:

«امام هادی علیه السلام خوش خوترین و
راست گوترین مردم بود. کسی که او را
از نزدیک می دید، خوش برخوردترین
انسانها را دیده بود و اگر آوازه اش را از
دور می شنید، وصف کامل ترین فرد را
شنیده بود. هر گاه در حضور او
خاموش بودی، هیبت و شکوه وی تو
را فرا می گرفت و هرگاه اراده گفتار
می کردی، بزرگی و بزرگواری اش بر
تو پرده در می انداخت. او از دودمان
رسالت و امامت و میراث دار جانشینی
و خلافت بود و شاخساری دل نواز از
درخت پربرگ و بار نبوت و میوه
سرسبد درخت رسالت بود.»

امام در تمام زمینه های فردی، اعم
از ظاهری و اخلاقی، زبانزد همگان
بود. ابن صباغ مالکی در این راستا
می نگارد:

«فضیلت ابو الحسن، علی بن
محمد الهادی علیه السلام بر زمین پرده گسترده
و رشته هایش را به ستاره های آسمان
پیوسته است. هیچ فضیلتی نیست که به
او پایان نیابد و هیچ عظمتی نیست که
تمام و کمال به او تعلق نگیرد. هیچ
خصلت والایی بزرگ نمی نماید، مگر
آنکه گواه ارزش آن در وی آشکار
است. او شایسته، برگزیده و بزرگوار
است که در سرشت والا پسندیده شده
است.

… هر کار نیکی با وجود او رونق
یافته است. او از نظر شکوه، آرامش،
پاکی و پاکیزگی براساس روش نبوی و
خلق نیکوی علوی آراسته شده
است.»

آنچه در ذیل می آید، نگاهی است
به برخی از ویژگیهای فردی امام
هادی علیه السلام .

۱. عبادت

ایجاد ارتباط عاشقانه با معبود و
معشوق ازلی و عبادت فراوان، از
ویژگیهای برجسته امام هادی علیه السلام
است. در این باره نوشته اند: «همواره
ملازم مسجد بود و میلی به دنیا
نداشت. عبادتگری فقیه بود. شبها را
در عبادت به صبح می رساند، بی آنکه
لحظه ای روی از قبله برگرداند. با
پشمینه ای بر تن و سجاده ای از حصیر
زیر پا به نماز می ایستاد. شوق به
عبادتش در شب تمام نمی شد. کمی
می خوابید و دوباره بر می خاست و
مشغول عبادت می شد. آرام زیر لب
قرآن را زمزمه می کرد و با صوتی
محزون آیاتش را می خواند و اشک
می ریخت که هر کس صدای مناجات
او را می شنید، می گریست. گاه بر روی
ریگها و خاکها می نشست. نیمه شبها را
مشغول استغفار می شد و شبها را به
شب زنده داری می گذراند.»

شبانگاه به سجده می افتاد و با
صدایی محزون و غمگین می گفت:
«خداوندا! این گناهکار پیش تو آمده و
این نیازمند به تو روی آورده، خدایا!
رنج او را در این راه بی پاداش مگذار!
بر او رحمت آور و او را ببخش و از
لغزشهایش درگذر!»

«امام هادی علیه السلام
خوش خوترین و
راست گوترین مردم
بود. کسی که او را از
نزدیک می دید، خوش
برخوردترین انسانها را
دیده بود

۲. ساده زیستی

از دیگر ویژگیهای برجسته
اخلاقی امام هادی علیه السلام ، ساده زیستی و
دوری از دنیا بود. در این زمینه نیز آمده
است: «از دنیا چیزی در بساط زندگی
نداشت. بنده ای وارسته از دنیا بود. در
آن شبی که به خانه اش هجوم آوردند،
او را تنها یافتند با پشمینه ای که همیشه
بر تن داشت و خانه ای که در آن هیچ
اسباب و اثاثیه چشم گیری دیده
نمی شد. کف خانه اش خاک پوش بود و
بر سجاده حصیری خود نشسته،
کلاهی پشمین بر سر گذاشته و با
پروردگارش مشغول نیایش بود.»

۳. دانش

یکی از محورهای اساسی و از
سترگ ترین پشتوانه های امامت، دانش
امام است که براساس آن بشریت از
کوره راههای نابودی رهایی می یابد.
شخصیت علمی امام هادی علیه السلام از همان
دوران کودکی و پیش از امامت ایشان
شکل گرفته بود. مناظره های علمی،
پاسخ گویی به شبهه های اعتقادی و
تربیت شاگردان برجسته، نمونه های
برجسته ای از جایگاه والای علمی امام
هادی علیه السلام است. اودر همان کودکی
مسائل پیچیده فقهی را که بسیاری از
بزرگان و دانشمندان در حلّ آن فرو
می ماندند، حل می کرد. گنجینه ای
پایان ناپذیر از دانش بود.

دشمن ساده اندیش به خیال در هم
شکستن وجهه علمی ایشان،
مناظره های علمی تشکیل می داد، ولی
جز رسوایی و فضاحت ثمره ای
نمی دید. از اینرو، به بلندی مقام امام
اعتراف می کرد و سر تسلیم فرود
می آورد.

با این همه، متوکل، مانع نشر و
گسترش علوم از سوی ایشان می شد و
همواره در تلاش بود تا شخصیت
علمی امام بر مردم آشکار نشود. از
اینرو، امام را تحت مراقبت شدید
نظامی گرفته بود و از ارتباط
دانشمندان علوم و حتی مردم عامی با
ایشان جلوگیری می کرد. و امام با
صبری بی پایان، لحظه ها را به کار
می گرفت و تیرگی جهل را با نور دانش
خود می زدود. او در بیان پرتو افشانی
چهارده خورشید تابنده علم می فرمود:

«اسْمُ اللَّهِ الْأَعْظَمُ ثَلَاثَهٌ وَ سَبْعُونَ حَرْفاً
کَانَ عِنْدَ آصَفَ حَرْفٌ فَتَکَلَّمَ بِهِ فَانْخَرَقَتْ لَهُ
الْأَرْضُ فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ سَبَإٍ فَتَنَاوَلَ عَرْشَ
بِلْقِیسَ حَتَّی صَیَّرَهُ إِلَی سُلَیْمَانَ ثُمَّ انْبَسَطَتِ
الْأَرْضُ فِی أَقَلَّ مِنْ طَرْفَهِ عَیْنٍ وَ عِنْدَنَا مِنْهُ اثْنَانِ
وَ سَبْعُونَ حَرْفاً وَ حَرْفٌ عِنْدَ اللَّهِ مُسْتَأْثِرٌ بِهِ فِی
عِلْمِ الْغَیْبِ؛ اسم اعظم خدا هفتاد و سه
حرف است. تنها یک حرف آن نزد
آصف [بن برخیا] بود که [وقتی خدا را[
بدان خواند، زمین در فاصله مابین او و
سرزمین سبأ برای او درهم پیچیده شد
و تخت بلقیس را در برگرفت تا اینکه
آن را نزد سلیمان نبی علیه السلام آورد. آن گاه
زمین در کم تر از یک چشم برهم زدن
گسترده شد [و به حال اوّل خود
برگشت] و نزد ما [خاندان وحی] هفتاد
و دو حرف از آن وجود دارد و یک
حرف آن نزد خدا مانده [و بقیه را به ما
داده] که در خزانه دانش غیب او به
خودش اختصاص دارد.»

او به تمامی زبانهای عصر خود از
قبیل: هندی، ترکی، فارسی و… آگاه بود
و حتی نوشته اند که در جمع
فارسی زبانان به زبان خودشان سخن
می گفت.

اظهارنظرهای یزداد نصرانی،
شاگرد بختیشوع درباره دانش امام
هادی علیه السلام بسیار مهم است. او پزشک
مخصوص دربار معتصم بود. چیرگی
امام در دانش، به اندازه ای او را
مجذوب خود کرد که در توصیف مقام
علمی ایشان گفته بود: «اگر بنا باشد
آفریده ای را نام ببریم که از جهان غیب
آگاهی داشته باشد، او (امام هادی علیه السلام )
خواهد بود.» این سخن نتیجه تنها
دیدار کوتاه او با امام بود.

۴. آگاهی از اسرار

براساس روایات فراوان، امام
معصوم علیه السلام هرگاه بخواهد از چیزی که
بر او پوشیده است، آگاه شود، خداوند
او را بدان آگاه خواهد ساخت. امام علی
النقی علیه السلام نیز بسان دیگر پیشوایان، از
غیب خبر می داد، آینده را به وضوح
می دید، از درون افراد آگاه بود و زمان
مرگ افراد را می دانست.

ابوالعباس احمد ابی النصر و ابو
جعفر محمد بن علویه می گویند:
«شخصی از شیعیان اهل بیت علیهم السلام به نام
عبدالرحمان در اصفهان می زیست.
روزی از او پرسیدند: سبب شیعه شدن
تو در این شهر چه بود؟ گفت: من
مردی نیازمند، ولی سخنگو و با جرأت
بودم. سالی با جمعی از اهل شهر برای
دادخواهی به دربار متوکل رفتم. به در
کاخ او که رسیدیم، شنیدیم دستور داده
امام هادی علیه السلام را احضار کنند. پرسیدم:
علی بن محمد کیست که متوکل چنین
دستوری داده؟ گفتند: او از علویان
است و رافضیها او را امام خود
می خوانند. پیش خود گفتم: شاید
متوکل او را خواسته تا به قتل برساند.
تصمیم گرفتم همان جا بمانم تا او را
ملاقات کنم.

مدتی بعد، سواری آهسته به کاخ
متوکل نزدیک شد. با وقار و شکوهی
خاص بر اسب نشسته بود و مردم از
دوطرف او را همراهی می کردند. به
چهره اش که نگاه کردم، محبتی عجیب
از او در دلم افتاد. ناخواسته به او
علاقه مند شدم و از خدا خواستم که شرّ
دشمنش را از او دور گرداند. او از میان
جمعیت گذشت تا به من رسید. من در
سیمایش محو بودم و برایش دعا
می کردم. مقابلم که رسید، در چشمانم
نگریست و با مهربانی فرمود: «خداوند
دعاهای تو را در حقّ من مستجاب کند،
عمرت را طولانی سازد و مال و
اولادت را بسیار گرداند!»

وقتی سخنانش را شنیدم، از
تعجب ـ که چگونه از دل من آگاه است
ـ ترس وجودم را فرا گرفت. تعادل
خود را از دست دادم و بر زمین افتادم.
مردم اطرافم را گرفتند و پرسیدند: چه
شد؟ من کتمان کردم و گفتم: خیر است
ان شاء اللّه و چیزی به کسی نگفتم تا
اینکه به خانه ام بازگشتم. دعای امام
هادی علیه السلام در حقّ من مستجاب شد.
خدا داریی ام را فراوان کرد. به من ده
فرزند عطا فرمود و عمرم نیز اکنون از
هفتاد سال فزون شده است. من نیز
امامت کسی را که از دلم آگاه بود،
پذیرفتم و شیعه شدم.»

خیران اسباطی نیز در زمینه آگاهی
امام از اسرار می گوید: نزد ابوالحسن
الهادی علیه السلام در مدینه رفتم و خدمت
ایشان نشستم. امام پرسید: از واثق
(خلیفه عباسی) چه خبر داری؟ گفتم:
قربانت شوم! او سلامت بود و ملاقات
من با او از همه بیش تر و نزدیک تر
است؛ اما الآن حدود ده روز است که او
را ندیده ام. امام فرمود: مردم مدینه
می گویند: او مرده است. گفتم: ولی من
از همه او را بیش تر می بینم و اگر چنین
بود، باید من هم آگاه می بودم. ایشان
دوباره فرمودند: مردم مدینه می گویند: او
مرده! از تأکید امام بر این کلمه فهمیدم
منظور امام از مردم، خودشان هستند.

سپس فرمود: جعفر (متوکل
عباسی) چه؟ عرض کردم: او در زندان
و در بدترین شرایط است. فرمود: بدان
که او هم اکنون خلیفه است. سپس
پرسید: ابن زیّات (وزیر واثق) چه
شد؟ گفتم: مردم پشتیبان او و
فرمانبردارش هستند. امام فرمود: این
قدرت برایش شوم بود. پس از مدتی
سکوت، فرمود: «لَا بُدَّ أَنْ تَجْرِیَ
مَقَادِیرُ اللَّهِ تَعَالَی وَ أَحْکَامُهُ یَا خَیْرَانُ مَاتَ
الْوَاثِقُ وَ قَدْ قَعَدَ الْمُتَوَکِّلُ جَعْفَرٌ وَ قَدْ قُتِلَ ابْنُ
الزَّیَّاتِ فَقُلْتُ مَتَی جُعِلْتُ فِدَاکَ قَالَ بَعْدَ
از دیگر ویژگیهای برجسته
اخلاقی امام هادی علیه السلام ،
ساده زیستی و دوری از دنیا
بود

خُرُوجِکَ بِسِتَّهِ أَیَّامٍ؛ مقدّرات خداوند
متعال و دستورها و فرامینش باید اجرا
شوند. ای خیران! واثق مرده و متوکل
[به جای او] نشسته و ابن زیّات نیز
کشته شده است. عرض کردم: فدایت
شوم! چه وقت؟ فرمود: شش روز پس
از اینکه از آنجا خارج شدی.»

۵. سخنوری

گفتار امام، شیرین و سرزنش
ایشان تکان دهنده بود. آموزگارش در
کودکی شیفته سخنوری او شده بود.
آن گاه که لب به سخن می گشود، روح
شنونده اش را تازگی می بخشید و چون
او را عتاب می کرد، کلامش چون
شمشیری آتشین از جمله های نغز،
پیکره دشمنش را شرحه شرحه
می کرد.

آن گاه که خصم برای عشرت طلبی
خود از او می خواهد شعری بخواند تا
بزم خود را با آن کامل کند، لب به سخن
می گشاید و چند بیت می خواند و
آن چنان آتشی از ترس در وجود او
می اندازد که بزم و عیشش را تباه
می سازد و جهان را پیش چشمان
شب پرست دشمن تیره و تار می کند:

باتُوا عَلی قُلَلِ الاَْجبالِتَحْرِثُهُمْ قُلْبُ الرِّجالِ فَلَمْ تَنْفَعْهُمْ الْقُلَلُ

واسْتُنْزِلُوا بَعْدَ عِزٍّ مِنْ مَعاقِلِهِمْواُسْکِنُوا حُفَرا یا بِئْسَما نَزَلُوا

نادیهُمْ صارِخٌ مِنْ بَعْدِ دَفْنِهِمْاَیْنَ الاَساوِرُ وَالتِّیجانُ وَالْحُلَلُ

اَیْنَ الْوُجُوُ الَّتی کانَتْ مُنَعَّمَهًمِنْ دُونِها تُضْرَبُ الاَْسْتارُ وَالْکِلَلُ

فَافْصَحَ الْقَبْر