پاورپوینت کامل عوامل کاهش روزی ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عوامل کاهش روزی ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عوامل کاهش روزی ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عوامل کاهش روزی ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

۶۷

اسلام و فقر

پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: «اَللّهُمَّ
احْشُرْنِی فِی زُمْرَهِ الْمَساکِین یَوْمَ الْقِیامَهِ؛
خداوندا! روز قیامت مرا با مستمندان
محشور فرما» و نیز آن حضرت درباره
گرامی داشتن فقرا می فرماید: «مَنْ اَکْرَمَ
فَقِیرا مُسْلِما لَقَی اللّهَ یَوْمَ الْقِیامَهِ وَهُوَ عَنْهُ
راضٍ؛ هر کس، فقیر مسلمانی را
گرامی دارد، روز قیامت، خداوند را
ملاقات کند، در حالی که از وی راضی
است.»

چه بسا آنان که از حکمت تعالیم
انبیا و وصایای آنان، آگاه نیستند، با
دیدن موارد مذکور، شتابزده قضاوت
کرده، ادیان آسمانی را به اعراض از دنیا
و ترغیب افراد به فقر، متهم کنند؛ در
حالی که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در موارد
زیادی، فقر را همسان کفر دانسته، از آن
به خدا پناهنده می شود: «اَللّهُمَّ اِنِّی اَعُوذُ
بِکَ مِنَ الْکُفْرِ وَالْفَقْرِ، فَقالَ رَجُلٌ: اَ یَعْدِلانِ؟
قالَ: نَعَمْ؛ خدایا از کفر و فقر به تو پناه
می برم، مردی گفت: آیا این دو در کنار
هم هستند؟ پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: بله.» و
در روایتی، علت آن را چنین بیان
می کند: «لَولا رَحْمَهُ رَبِّی عَلی فُقَراءِ اُمَّتِی کادَ
الْفَقْرُ اَنْ یَکُونَ کُفْرا؛ اگر رحمت [و
شفقت] پروردگارم شامل فقیران امتم
نبود، نزدیک بود که فقر، [باعث] کفر
شود.»

و در دعای دیگری فرموده است:
«اللّهُمَّ بارِکْ لَنا فِی الْخُبْزِ وَلا تُفَرِّقْ بَیْنَنا وَبَیْنَهُ،
فَلَولاَ الْخُبْزُ ما صَلَّیْنا وَلا صُمْنا وَلا اَدَّیْنا
فَرائِضَ رَبِّنا عَزَّ وَجَلَّ؛ خداوندا در نان
برای ما با برکت قرار ده، و میان ما و نان
جدایی مینداز که اگر نان نبود، نماز
نمی گزاردیم و روزه نمی گرفتیم و
دیگر واجبات پروردگار عزیز و جلیل
را انجام نمی دادیم.»

چگونه فقر می تواند محبوب
پیامبر صلی الله علیه و آله باشد؛ در حالی که آن
حضرت از جناب ابراهیم خلیل علیه السلام
چنین نقل می کند: «یا رَبِّ! الْفَقْرُ اَشَدُّ مِنْ نارِ
نَمْرُود؛ پروردگارا! فقر از آتش نمرود،
سخت تر است.»

همچنین خود آن بزرگوار
می فرمود: اَلْفَقْرُ اَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ؛ فقر،
سخت تر از مرگ است.»

بنابراین اگر روایاتی در ظاهر با
مطلب مذکور تفاوت دارند، باید با
توجه به این روایاتی که فقر را مذموم
می دانند، معنا شوند.

مطالعه تاریخ زندگی پیامبران،
امامان و اولیای خدا نیز نشان می دهد
که آنان برای تسکین آلام و کاهش
پریشانی تهیدستان، زندگی شخصی
خود را در سطح ایشان، قرار می دادند؛
ولی در صدد بودند با فکر و تدبیر،
نیازمندی را محو، و زندگی
شرافتمندانه را برای همه پدید بیاورند.

فقر، پدیده ای تحمیلی

از دیر زمان، صاحبان قدرت و
ثروت به اشکال مختلف، با تراشیدن
فلسفه های گوناگون کوشیده اند تا این
باور را رواج دهند که امکانات و منابع
جامعه، محدود و نیازهای بشر
نامحدود است. بنابراین به طور طبیعی،
عده ای از دسترسی به نیازمندیهای
زندگی، محروم خواهند بود؛ پس
پسندیده آن است که هر کس به هر
آنچه طبیعت به او عطا کرده است،
راضی باشد و بپذیرد که گرسنه ماندن
عده ای، بهتر از فقر عمومی است.

سرانجام، این گونه افراد چنین
نتیجه می گیرند که نه فقرا به دیده ظلم و
خیانت به اغنیا بنگرند و نه اغنیا از
حضور تهیدستان و محرومان،
آزرده خاطر شوند؛ چون در مسابقه ای
که یک جایزه بیشتر ندارد، تنها یک نفر
کامیاب خواهد داشت.

خداوند متعال، طی آیات
متعددی، تفکر «فقر طبیعت» را باطل
دانسته، ریشه همه بدبختیها را، نه در
کمبود امکانات و محدود بودن
طبیعت، بلکه در اعمال زشت و
ظالمانه انسانها می داند. این آیات را در
پنج مرحله، می توان تقسیم کرد:

مرحله اوّل: خداوند بی همانند،
وعده داده است که روزی هر
جنبنده ای را فراهم می کند: «وَ مَا مِن دَآبَّهٍ
فِی الاْءَرْضِ إِلاَّ عَلَی اللَّهِ رِزْقُهَا وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا
وَ مُسْتَوْدَعَهَا کُلٌّ فِی کِتَـبٍ مُّبِینٍ »؛ «هیچ
جنبنده ای در زمین نیست؛ مگر اینکه
روزی او بر خداست. او قرارگاه و
محل رفت و آمدش را می داند، همه
اینها در کتاب آشکاری ثبت است.»

مرحله دوم: خداوند به عنوان یک
سنت همیشگی اعلام کرده است که به
هیچ وجه از وعده خود تخلف
نمی کند: «إِنَّ اللَّهَ لاَ یُخْلِفُ الْمِیعَادَ »؛ «به
یقین خداوند در وعده خود تخلف
نمی کند.»

مرحله سوم: خداوند، راه کسب
روزی را نمایانده و به انسانها پیام داده
است که خزاین رزق، همه به دست
خداست و او اندازه روزی همگان را
می داند: «وَ الاْءَرْضَ مَدَدْنَـهَا وَأَلْقَیْنَا فِیهَا
رَوَ سِیَ وَأَنْبَتْنَا فِیهَا مِن کُلِّ شَیْ ءٍ مَّوْزُونٍ *
وَجَعَلْنَا لَکُمْ فِیهَا مَعَـیِشَ وَ مَن لَّسْتُمْ لَهُو
بِرَازِقِینَ * وَ إِن مِّن شَیْ ءٍ إِلاَّ عِندَنَا خَزَآلـءِنُهُ وَ مَا
نُنَزِّلُهُ إِلاَّ بِقَدَرٍ مَّعْلُومٍ »؛ «و زمین را
گستردیم و در آن کوههای ثابتی
افکندیم و از هر گیاه موزون در آن
رویانیدیم، و برای شما انواع وسایل
زندگی در آن قرار دادیم؛ هم چنین
برای کسانی که شما نمی توانید به آنها
روزی دهید. هیچ چیزی نیست مگر
اینکه خزاین آن نزد ماست و ما آن را
جز به اندازه معین، نازل نمی کنیم.»

مرحله چهارم: به انسانها خبر داده
است، هر آنچه برای زندگی لازم
دارید، به اندازه فراوان آماده است:
«اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَـوَ تِ وَ الاْءَرْضَ وَ أَنزَلَ
مِنَ السَّمَآءِ مَآءً فَأَخْرَجَ بِهِی مِنَ الثَّمَرَ تِ رِزْقًا
لَّکُمْ…* وَآتاکُمْ مِّن کُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ وَ إِن تَعُدُّواْ
نِعْمَتَ اللَّهِ لاَ تُحْصُوهَآ »؛ «خداوند،
همان کسی است که آسمانها و زمین را
آفرید و از آسمان، آبی فرستاد و با آن
میوه ها[ی مختلف] را برای روزی شما
[از زمین] بیرون آورد… و از هر چیزی
که از او خواستید (نیازمند بودید) به
شما داد و اگر [بخواهید] نعمتهای خدا
را بشمارید، هرگز آنها را شماره نتوانید
کرد.»

مرحله پنجم: در این مرحله،
پروردگار عالمیان، روشن ساخت که
اگر فساد و بدبختی به وجود می آید،
نتیجه اعمال ناشایست خود
انسانهاست: «ظَهَرَ الْفَسَادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ
بِمَا کَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ لِیُذِیقَهُم بَعْضَ الَّذِی
عَمِلُواْ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ »؛ «فساد در
خشکی و دریا به سبب کارهایی که
مردم انجام داده اند، آشکار شده است.
خدا می خواهد نتیجه بعضی اعمالشان
را به آنها بچشاند، شاید (به سوی حق)
بازگردند.»

نتیجه اینکه، خداوند، طبق تعالیم
اسلام و قرآن، وعده کرده است روزی
همه موجودات را برساند و این کار را
انجام داده است و هرگونه کاستی و
کمبود، ناشی از اعمال و رفتار
انسانهاست. بنابراین تنگدستی
گروهی از انسانها، نه به خِسَّت طبیعت،
بلکه به رفتار خود آنان یا گروهی دیگر
از بنی آدم مرتبط است و پدیده
تهیدستی، نه حقیقتی ذاتی و حتمی،
بلکه پدیده ای عارضی و تحمیلی
است.

بر همین اساس است که امام
علی علیه السلام فرمود: «ما جاعَ فَقِیرٌ اِلاَّ بِما مَنَعَ
غَنِیّ؛ هیچ فقیری گرسنه نماند؛ مگر
آنکه توانگری از دادن حق او ممانعت
کرد» و همچنین فرمود: «اِنَّ النّاسَ ما
افْتَقَرُوا وَلا احْتاجُوا وَلا جاعُوا وَلاَعَرُوا اِلاَّ
بِذُنُوبِ الاَْغْنِیاء؛ همانا مردم جز به اثر
گناه ثروتمندان، فقیر و محتاج و گرسنه
و برهنه نمی شوند.»

عوامل فقر

از قرآن و روایات استفاده
می شود، عوامل متعددی در پدید آمدن
فقر نقش دارد. برخی از این عوامل،
اختیاری و برخی غیراختیاری است؛
چنان که برخی مربوط به جامعه و
برخی مربوط به فرد است.

مهم ترین عامل نیازمندی،
ساختار ناسالم نظام اقتصادی حاکم بر
جوامع و وجود روابط ظالمانه بین
افراد است. برخی عوامل به وجود
آمدن نظامهای اقتصادی ناسالم
عبارت اند از: مالکیت خصوصی
نامحدود، آزادی اقتصادی نامحدود،
توزیع ناعادلانه درآمد، رواج گناه و
اعمال ناشایست و بی اعتنایی به
نیازمندان.

شرح این عوامل و بیان راه
حلهایی که سیستم اقتصادی اسلام
برای هر یک از آنها دارد، از حوصله
این نوشته خارج است. هدف این
نوشتار، بیان عوامل فردی کاهش
نعمت است.

عوامل فردی کاهش روزی

با مراجعه به آیات و روایات،
مشاهده می کنیم که عواملی، همچون:
بیکاری، تنبلی، بی تدبیری، اخلاق بد،
گناه و… از عوامل کاستی رزق هستند.

نکته جالب توجه آن است که با
مقایسه عوامل افزایش دهنده و
کاهش دهنده روزی، بسیاری از آنها در
نقطه مقابل و متناظر با یکدیگر قرار
دارند؛ برای مثال، کار و تلاش، سبب
افزایش و بیکاری و تنبلی سبب کاهش
آن قلمداد شده است. همچنین است
عوامل متقابلی، چون: ازدواج و زنا،
توکل بر خدا و بر مردم، اخلاق خوب
و بد، امانتداری و خیانت در امانت
و… .

پیش تر طی مقالاتی درباره هر
یک از عوامل فزاینده روزی در مجله
مبلغان به تفصیل سخن گفته ایم، در این
بخش برای رعایت اختصار و با تکیه
بر توضیحات پیش گفته، عوامل کاهنده
رزق، به طور گذرا بیان می شود.

۱. بیکاری و تنبلی

همچنان که کار و تلاش، عامل
افزایش نعمت است؛ تنبلی، کسالت و
تن پروری، عامل تنگدستی است. بنا به
فرموده امام صادق علیه السلام : «مَنْ کَسَلَ عَنْ
طَهُورِهِ وَصَلاتِهِ فَلَیْسَ فِیهِ خَیْرٌ لاَِمْرِ آخِرَتِهِ
وَمَنْ کَسِلَ عَمّا یَصْلَح بِهِ اَمْرُ مَعِیشَتِهِ فَلَیْسَ فِیهِ
خَیْرٌ لاَِمْرِ دُنْیاهُ؛ کسی که نسبت به
پاکیزگی و نماز خود، تنبلی و کسالت
ورزد، در او خیری برای آخرتش
نیست، و کسی که نسبت به انجام
اموری که معاشش را اصلاح می کند
تنبلی ورزد، در او خیری برای دنیایش
نیست.»

همچنین آن حضرت، یاران و
پیروان خود را از این امر برحذر
داشتند که در تأمین معاش خود وابسته
و سربار دیگران باشند و آنان را به
جنبش و فعالیت برای تأمین رزق خود
دعوت کردند: «وَلا تَکْسِلْ عَنْ مَعِیشَتِکَ
فَتَکُونُ کَلاًّ عَلی غَیْرِک؛ در معیشت خود،
کسالت و تنبلی پیشه مکن، در غیر این
صورت، سربار دیگران خواهی شد.»

امام علی علیه السلام در تشبیه لطیفی، فقر
را محصول ازدواج بی حوصلگی و
ناتوانی برشمردند: «اِنَّ الاَْشْیاءَ لَمّا
ازْدَوَجَتْ اِزْدَوَجَ الْکَسِلُ وَالْعَجْزُ فَنَتَجا بَیْنَهُما
الْفَقْر؛ هنگامی که اشیا با یکدیگر
ازدواج کردند، کسالت و ناتوانی با هم
ازدواج کردند و از آنان فقر متولد شد.»

یکی از مصادیق کسالت، خواب
بین الطلوعین است که افزون بر آثار
منفی بر جسم، سبب کاهش نعمت نیز
می شود: «نَوْمُ الْغَداهِ مَشْؤُمَهٌ تَطْرُدُ الرِّزْقَ
وَتَصْفَرُ اللَّوْنَ وَتُقَبِّحُهُ وَتُغَیِّرُهُ… اِنَّ اللّهَ تَعالی
یُقَسِّمُ الاَْرْزاقَ ما بَیْنَ طُلُوعِ الْفَجْرِ اِلی طُلُوعِ
الشَّمْسِ فَاِیّاکُمْ وَتِلْکَ النَّوْمَهَ؛ خواب صبح
(بین طلوع فجر تا طلوع خورشید)
شوم است و باعث طرد رزق، زشتی و
زردی چهره و تغییر آن می شود… .
خداوند، ارزاق را بین طلوع فجر تا
طلوع خورشید تقسیم می کند. از
خوابیدن در این هنگام پرهیز کنید.»

در تأمین معاش خود نه تنها نباید
زحمت خود را بر دوش مردم
انداخت؛ بلکه نباید تنبلی و کسالت در
امر کسب معاش ورزی، فرد را وادار
کند تا دعا را جایگزین فعالیت در این
زمینه سازد؛ زیرا چنین دعایی هرگز
مستجاب نخواهد شد:

امام صادق علیه السلام فرموده است: «ثَلاثَهٌ
تَرُدُّ عَلَیْهِمْ دَعْوَتُهُمْ… وَرَجُلٌ جَلَسَ فِی بَیْتِهِ
وَقالَ یا رَبِّ ارْزُقْنِی فَیُقالُ لَهُ: اَلَمْ اَجْعَلْ لَکَ
السَّبِیلَ اِلی طَلَبِ الرِّزْقِ؛ دعای سه گروه
مستجاب نخواهد شد:… و دعای
مردی که در خانه خود بنشیند و
بگوید: خدایا! روزی مرا برسان. پس
به او خطاب شود: آیا راهی برای تأمین
رزقت، قرار نداده ام؟»

۲. بی برنامگی

همچنان که تدبیر و برنامه ریزی
در زندگی، نشان کمال شخصیت آدمی
و از اسباب فزونی روزی است، در
نقطه مقابل آن، بی تدبیری و
بی برنامگی در زندگی، باعث تهیدستی
می شود.

امام علی علیه السلام همین نکته را از
جمله عوامل فقرآور دانسته اند. «وَتَرْکُ
التَّقْدِیرِ فِی الْمَعیشَهِ یُورِثُ الْفَقْرَ؛
«[برنامه ریزی نکردن و] عدم
اندازه گیری در معاش، موجب فقر
می شود.»

همچنین آن امام همام می فرماید:
«حُسْنُ التَّدْبِیرِ یَنْمِی قَلِیلَ الْمالِ وَسُوءُ التَّدْبِیرِ
یَفْنِی کَثیرَهُ؛ برنامه ریزی نیکو در امور
[اقتصادی]، مال اندک را افزایش
می دهد و برنامه ریزی بد، مال فراوان را
نابود می کند.»

۳. توکل بر غیر خدا

رزق همه مخلوقات به دست
خالق رازق است. افرادی که نیازهای
خود را از سرچشمه و مبدأ آن جویا
شوند، به آن می رسند؛ امّا آنان که آن را
نزد مخلوقات بجویند، به جای آب به
سراب می رسند و گمشده خود را
نخواهند یافت. از همین رو، توکل بر
خدا باعث افزایش روزی و توکل بر
خلق خدا، سبب کاهش آن خواهد شد.
امام علی علیه السلام به نقل از پیامبر گرامی
اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: «یَقُولُ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ:
مامِنْ مَخْلُوقٍ یَعْتَصِمُ بِمَخْلُوقٍ دُونِی اِلاَّ
قَطَعْتُ اَسْبابَ السَّموات وَاَسْبابَ الاَْرْضِ مِنْ
دُونِهِ فَاِنْ سَاَلَنِی لَمْ اَعْطِهِ وَاِنْ دَعانِی لَمْ اَجِبْهُ
وَما مِنْ مَخْلُوقٍ یَعْتَصِمُ بِی دُونَ خَلْقِی، اِلاَّ
ضَمِنْتُ اَسْبابَ السَّمواتِ وَالاَْرْضِ رِزْقَهُ، فَاِنْ
دَعانِی اَجِبْتُهُ وِاِنْ سَاَلَنِی اَعْطَیْتُهُ وَاِنْ اِسْتَغْفَرَ
غَفَرتُ لَهُ؛ خداوند عزّ و جل
می فرماید: هر کس که نه بر من، بلکه بر
مخلوق من تکیه کند، اسباب آسمانها و
زمین را