پاورپوینت کامل کنیه ها و لقبهای حضرت عباس علیه السلام ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کنیه ها و لقبهای حضرت عباس علیه السلام ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کنیه ها و لقبهای حضرت عباس علیه السلام ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کنیه ها و لقبهای حضرت عباس علیه السلام ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

۲۹

اشاره

خورشید به وسط آسمان رسیده
بود که قنبر، دوان دوان خود را به
مسجد رساند، بر آستانه در ایستاد و
نفس زنان امیر مؤمنان، علی علیه السلام را از به
دنیاآمدن نوزادشان باخبر ساخت و
عرض کرد: «مولای من! هم اکنون
آمده ام که هم بشارت دهم و هم اسم و
کنیه نوزاد را از شما بپرسم.»

برق شادی در چشمان آسمانی آن
امام جهید و با گامهایی پرصلابت و
دلی سرشار از احساس، به سوی خانه
قدم برداشت. درِ خانه باز شد و
حضرت زینب علیهاالسلام به استقبال آمد.
حضرت علی علیه السلام داخل شد و
زینب علیهاالسلام قنداقه کودک را به دست وی
داد. اشک شوق از دیدگان پدر بر چهره
نوزاد لغزید و او را در آغوش فشرد.

سپس آن والا مقام، سنّت رسول
خدا صلی الله علیه و آله را اجرا کرد و در گوش راستش
اذان و در گوش چپ او اقامه گفت و
لحظاتی بر چهره نوزاد خویش، خیره ماند.
میلاد او، چهارم شعبان سال بیست و ششم
هجری هنگام ظهر بود.

سنّت نامگذاری

میان اعراب، حتی در دوران جاهلیت،
سنتی رواج داشت که نام نوزاد را از روی
تفأّلی بر آینده اش برمی گزیدند؛ یعنی اگر
می خواستند در آینده، صفتی در وی بارز
شود و برجستگی یابد، نامی برگرفته از آن
صفت بر او می نهادند تا بعدها زمینه
دستیابی به آن صفت در آن شخص بیشتر
هموار شود؛ یعنی فرد بکوشد تا از اسمش،
مسمّایی حقیقی بسازد و روحیات خود را
به نام خویش نزدیک کند؛ همچنان که
امروزه نیز روان شناسان، اثر تربیتی نام
اشخاص را دریافته اند.

چه بسا آنان که به دلیل داشتن اسم
نیکو، خود را از بسیاری بدیها دور
می دارند و چه بسیار افرادی که به
سبب داشتن نام نامناسب و بی ارزش،
برای شخصیتشان نیز ارزش چندانی
قائل نمی شوند. گاه برخی که
هوشیارتر هستند، بعدها، اسم خود را
به نامی نیکوتر تغییر می دهند؛ از اینرو
است که در اسلام سفارشهای بسیاری
برای گذاشتن نام نیکو دیده می شود.

شخصی از رسول خدا صلی الله علیه و آله
پرسید: «حقّ فرزندم بر من چیست؟»
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله پاسخ فرمود: «تُحَسِّنِ
اسْمَهُ وَأَدَبَهُ وَضِعْهُ مَوْضِعا حَسَنا؛ نام خوبی
بر او برگزین و نیکو، تربیتش کن و او را در
موقعیت [و شغل] خوبی بگمار.»

نیز فرمود: «اَوَّلُ مَا یَبَرُّ الرَّجُلُ وَلَدَهُ أنْ
یُسَمِّیهِ بِاسْمٍ حَسَنٍ فَلْیَحْسُنْ أَحَدُکُمُ اسْمَ
وَلَدِهِ؛ نخستین کار نیکی که انسان باید
برای فرزندش انجام دهد، این است که اسم
نیکو بر او بگذارد. پس همگی شما باید نام
خوب بر فرزندتان بگذارید.»

پس از اینکه نوزاد خانه علی علیه السلام
به عرصه گیتی گام نهاد، او را در
قنداقه ای نهادند و به دست آن جناب
دادند. چشمها منتظر و دلها بی قرار بود
تا ببینند امام، نوزادش را چه می نامد و
به چه انگیزه ای، آن را برمی گزیند.

آن حضرت برای عمل به سنت
رسول خدا صلی الله علیه و آله و برای اینکه تفأّلی بر
آینده درخشان نوزاد خویش زده باشد،
او را عباس نامید. عباس در اصطلاح
عرب از ماده عَبَسَ به معنای «در هم
کشیدن بشره و گرفتگی صورت»
است. برخی عباس را به معنای شیری
گرفته اند که دیگر شیرها از او می گریزند.
و برخی دیگر، آن را به «الاسد الغضبان؛ شیر
خشمگین» ترجمه کرده اند.

از آنجا که امام علی علیه السلام از
شجاعت و شکوه ایستادگی و پایمردی
عباس علیه السلام در پیکار با دشمنان حقیقت،
آگاهی کامل داشت، او را عباس نامید.

حضرت عباس علیه السلام مصداق
روشن و بارز آیه «أشِدَّاءُ عَلَی الْکُفَّارِ»
بود. وی از سویی، وارث گنجینه
دلیری و مردانگی نسلی شمرده
می شود که از هاشم، جدّ بزرگ او آغاز
شد و تا پدر بزرگوارش، علی بن ابی
طالب علیه السلام ادامه داشت و از سوی دیگر،
با دریای نام آوری و استعداد خانواده
مادریِ خویش پیوند داشت که این دو،
از آن جناب وجودی سرشار از کمال و
افتخار آفرید.

کنیه های حضرت عباس علیه السلام

کنیه، در فرهنگ عربی به نامهایی
می گویند که پیشوند اَبْ در مردان، و اُمّ در
زنان داشته باشد. سنت انتخاب چنین نامی
برای افراد در میان قبایل عرب، گونه ای از
بزرگداشت و تجلیل برای فرد است.

در اسلام نیز توجه زیادی به آن
شده است. غزالی می نویسد: «رسول
خدا صلی الله علیه و آله اصحاب خود را از روی
احترام برای به دست آوردن دلهایشان
با کنیه صدا می زد و برای افراد بی کنیه،
کنیه ای انتخاب می فرمود و سپس آنها
را بدان می خواند. مردم نیز از آن پس،
فرد مذکور را با آن می خواندند. حتی
آن حضرت برای افرادی که فرزندی
نداشتند تا کنیه ای داشته باشند، کنیه ای
می نهاد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله رسم داشت
حتی برای کودکان نیز کنیه برمی گزید و
آنان را مثلاً ابا فلان صدا می زد تا دل
کودکان را نیز به دست آورد.»

در اینجا برخی کنیه های حضرت
عباس علیه السلام برشمرده می شود:

۱. ابو الفضل

در منابع بسیاری، کنیه آن حضرت
را ابو الفضل برشمرده اند که در بین
کنیه های ایشان، ابو الفضل (= ابو
فاضل، ابو الفضائل) مشهورترین
است؛ امّا موارد دیگر، یا غیرمشهور
هستند و یا اینکه پس از واقعه کربلا، او
را بدان خوانده اند. در باره این کنیه،
بحث وجود دارد که آیا واقعی بوده و
آن حضرت، پدر فرزندی به نام فضل
بوده است یا اینکه به صورت اعتباری
و در واقع، لقبی بوده است که
بدین شکل به او نسبت داده اند. گفته ها
و احتمالاتی در این زمینه وجود دارد
که بدان پرداخته می شود:

الف. آنچه از بررسی اسامی افراد
در تاریخ به دست می آید این است که
انتخاب کنیه، همواره بر اساس نام
فرزند بزرگ تر فرد نبوده و در موارد
بسیاری، این قاعده وجود ندارد.

ب. نوشته اند در خاندان بنی
هاشم، هر که عباس نام داشت، به او
ابو الفضل می گفتند؛ همان گونه که
عباس بن عبد المطلّب، عباس بن ربیعه
بن الحارث بن عبد المطلّب و… نیز
چنین بوده اند. این مطلب، گفته ای
مقبول و موجّه به نظر می رسد.

ج. برخی دیگر گفته اند این کنیه
برگرفته از برتری و فضلی بوده است که از
کودکی در حضرت نمود فراوان داشته
است و او را بدان صفت می شناخته اند؛
آن گونه که در سوگ او نیز سروده اند:

اَبَا الْفَضْلِ یَا مَنْ أسَّسَ الْفَضْلَ وَالإبَأَبِی الْفَضْلُ إلاَّ أنْ تَکُونَ لَهُ أَبَا

ای ابو الفضل! ای کسی که هر برتری و
پاکدامنی را بنا نهادی! آیا برای من
برتری و فضلی وجود دارد که تو پدر
آن نباشی؟ (آیا کسی می تواند فضلی
داشته باشد که در تو نباشد.)

همچنین در بین اعراب و
مسلمانان نیز چنین سنتی بسیار دیده
می شده است که کنیه افراد را بر اساس
ویژگیهای آنان می گذاشته اند. آورده اند
روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله شنید که فردی
را ابو الحَکَم می خوانند. پیامبر
اکرم صلی الله علیه و آله او را نزد خود خواند و فرمود:
«همانا حَکَم (داور) خداست و حُکم از
آن اوست؛ تو چرا ابو الحکم خوانده
می شوی؟» او پاسخ داد: هرگاه قبیله ام
بر سر مسئله ای اختلاف پیدا می کنند،
نزد من می آیند و من، بین آنان داوری و
با صادر کردن حکم خویش اختلاف را
برطرف می کنم.» پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به او
فرمود: «چه کار خوبی می کنی!» و
برگزیدن چنین کنیه هایی را بر افراد،
بدون اشکال دانست.

د) گذشته از مطالب پیشین، منابع،
در ردیف فرزندان عباس علیه السلام نام پسری
را به اسم فضل آورده اند؛ امّا چون
فضل، فرزندی نداشت، احتمال این
وجود دارد که نام او از حافظه تاریخ
حذف شده باشد. این مسئله، سبب
شده است که برخی برای توجیه کنیه
حضرت عباس علیه السلام بر مطالبی مانند
آنچه گذشت، تمسک جویند؛ گرچه
هیچ یک از آنها با