پاورپوینت کامل امام حسین علیه السلام و پاسخ به پرسشها و شبهات ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام حسین علیه السلام و پاسخ به پرسشها و شبهات ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام حسین علیه السلام و پاسخ به پرسشها و شبهات ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام حسین علیه السلام و پاسخ به پرسشها و شبهات ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

حضرت ابا عبد اللّه الحسین علیه السلام از
امامان هدایتگری است که لحظه ای از
راهنمایی، نصیحت و هدایت مردم
غافل نشده است. چه در دوران امامت
پدرش علی علیه السلام و برادرش امام
حسن علیه السلام و چه در دوران امامت
خویش این وظیفه را به صورت تام و
تمام انجام داده است.

هدایتهای حضرت گاه از طریق
سخنرانی وخطبه ها بوده است و بعضی
اوقات از طریق ملاقاتها و نامه ها، و گاهی از
مسیر پاسخ دادن به پرسشها و شبهات.

پرسشهایی که از آن حضرت شده و
پاسخهایی که از آن امام همام به یادگار
مانده، مختلف وگوناگون است. در بعضی
از موارد، پرسشها و شبهات اعتقادی است
و زمانی سؤالهای تفسیری و قرآنی، و بعضا
شبهات فقهی و یا تاریخی است و گاهی
پرسشهای شخصی و موردی.

آنچه پیش رو دارید جمع آوری اهم
پرسشها و پاسخهایی است که از آن
حضرت به یادگار مانده است.

پرسشهای اعتقادی

الف. قضا و قدر

حسن بن ابی الحسن بصری
نامه ای به امام حسین علیه السلام نوشته و در آن
از قضا و قدر الهی پرسید. حضرت در
جواب فرمود: «فَاتَّبِعْ ما شَرَحْتُ لَکَ فِی
الْقَدْرِ مِمّا اُفْضِیَ اِلَیْنا اَهْلُ الْبَیْتِ، فَاِنَّهُ مَنْ لَمْ
یُؤْمِنْ بِالْقَدْرِ خَیْرِهِ وَشَرِّهِ فَقَدْ کَفَرَ وَمَنْ حَمَلَ
الْمَعاصِیَّ عَلَی اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ فَقَدْ اِفْتَری عَلَی
اللّهِ اِفْتِراءً عَظِیما؛ آنچه از مفهوم «قدر» به
ما اهل بیت رسیده است برای تو شرح
می دهم، از آن پیروی کن! به راستی
کسی که به قدر خوب یا بدش ایمان
نیاورد، کافر شده است. و کسی که
گناهان را به حساب خداوند گذارد [و
خود را تبرئه کند]، افترایی بزرگ به
خداوند بسته است.»

و در ادامه چنین بیان داشتند: «اِنَّ
اللّهَ تَبارَکَ وَتَعالی لا یُطاعُ بِاِکْراهٍ وَلا یُعْصی
بِغَلَبَهٍ وَلا یَهْمِلُ الْعِبادَ فِی الْحِکْمَهِ لکِنَّهُ
الْمالِکُ لِما مَلَّکَهُمْ وَالْقادِرُ لِما عَلَیْهِ اَقْدَرَهُمْ
فَاِنْ اِئتَمَرُوا بِالطّاعَهِ لَمْ یَکُنْ لَهُمْ صادّا عَنْها
مُبْطِنا وَاِنْ ائْتَمَرُوا بِالْمَعْصِیَهِ فَشاءَ اَنْ یَمُنَّ
عَلَیْهِمْ فَیَحُولَ بَیْنَهُمْ وَبَیْنَ ما ائْتَمَرُوا بِهِ فَعَلَ
وَاِنْ لَمْ یَفْعَلْ فَلَیْسَ هُوَ حَمَلَهُمْ عَلَیْها قَسْرا وَلا
کَلَّفَهُمْ جَبْرا، بَلْ بِتَمْکِینِهِ اِیّاهُمْ بَعْدَ اِعْذارِه
وَاِنْذارِهِ لَهُمْ وَاحْتِجاجِهِ عَلَیْهِمْ طَوَّقَهُمْ
وَمَکَّنَهُمْ وَجَعَلَ لَهُمْ السَّبِیلَ اِلی اَخْذِ ما اِلَیْهِ
دَعاهُمْ وَتَرْکِ ما عَنْهُ نَهاهُمْ؛ خداوند متعال،
به اجبار اطاعت نمی شود و به جبر هم
معصیت نمی شود و بندگان را هم [در
انتخاب راه زندگی] طبق حکمت به
حال خود رها نکرده است؛ بلکه
خداوند مالک آن چیزی است که
بندگان دارند و قادر بر آن چیزی است
که بندگانش قدرت دارند؛ پس اگر
بندگان دنبال طاعت بروند، خداوند
مانعشان نمی شود و اگر به دنبال
معصیت بروند، اگر بخواهد بر آنها
منت می گذارد و بین آنها و گناه مانعی
را ایجاد می کند و اگر این کار را نکند،
معنایش این نیست که پس بندگانش را
قهرا بر آن مجبور و وادار ساخته است؛
بلکه بعد از انذار و ارشاد و اتمام
حجّت، آنان را بر اعمال مسلط کرده
است.

خدا بر بندگان خود راهی نهاده
است که بتوانند اوامر و دستورات او را
انجام دهند و منهیات او را ترک
نمایند.»

سپس فرمودند: «جَعَلَهُمْ مُسْتَطیعینَ
لاَِخْذِ ما اَمَرَهُمْ بِهِ مِنْ شَی ءٍ غَیْرَ آخِذِیهِ وَلِتَرْکِ
ما نَهاهُمْ عَنْهُ مِنْ شَی ءٍ غَیْرَ تارِکِیْهِ وَالْحَمْدُ لِلّهِ
الَّذِی جَعَلَ عِبادَهُ اَقْوِیاءَ لِما اَمَرَهُمْ بِهِ یَنالُونَ
بِتِلْکَ الْقُوَّهِ وَما نَهاهُمْ عَنْهُ وَجَعَلَ الْعُذْرَ لِمَنْ
لَمْ یَجْعَلْ لَهُ السَّبِیلَ [السَّبَبَ] حَمْدا مُقْبِلاً فَاَنَا
عَلی ذلِکَ اَذْهَبُ وَبِهِ اَقُولُ وَاللّهِ اَنَا وَاَصْحابِی
اَیْضا عَلَیْهِ وَلَهُ الْحَمْدُ؛ خداوند بر
بندگانش توانایی و نیرومندی عطا
فرمود تا فرامینش را اجرا کنند و از
آنچه نهی فرموده روی گردانند. سپاس
خدایی را که بندگانش را بر انجام اوامر
خود نیرومند و توانا کرده و با این توان
و نیرو اوامر و نواهی او را بجا
می آورند و آنان را که قدرت نداده،
معذور دانسته و این سپاس مورد قبول
درگاهش واقع شود. من هم رهرو این
راهم و اعتقادم نیز همین است و
سوگند به خدا! راه من و یارانم همین
است و حمد مخصوص او می باشد.»

در این جملات امام حسین علیه السلام به
خوبی مسلک «لا جَبْرَ وَلا تَفْوِیضَ بَلْ اَمرٌ
بَیْنَ الاَْمْرَین» را بیان نموده اند. ایشان هم
اختیار انسان را به خوبی ثابت کرده اند
و هم به توحید افعالی حضرت حق و
ساحت قدس او خدشه وارد
ننموده اند.

ب. خداشناسی

برخی از گروههای اسلامی که از
معارف اهل بیت علیهم السلام دور افتادند، بر
اثر پیروی از قیاس در مباحث
خداشناسی دچار تشبیه و تجسیم و
تجسید و… گشتند و برای خدا دست و
پا و چشم و… قائل شدند و خدا را قابل
رؤیت و دیدار دانستند. به راستی تنها
مذهبی که توحید و خداشناسی را به
صورت صحیح و قابل استدلال ارائه
داد، مذهب شیعه است و آن هم به
برکت وجود و حضور اهل بیت علیهم السلام
می باشد. حدیث زیر نمونه ای از این
برکات و افاضات الهی اهل بیت علیهم السلام
است.

نافع بن ازرق سؤالاتی درباره
خداشناسی از امام حسین علیه السلام پرسید.
حضرت در جواب فرمود: «یا نافِعُ اِنَّ مَنْ
وَضَعَ دِینَهُ عَلَی الْقِیاسِ لَمْ یَزَلِ الدَّهْرُ فِی
الاِْرْتِماسِ مائِلاً عَنِ الْمِنْهاجِ ظاعِنا فِی
الاِْعْوِجاجِ ضالاًّ عَنِ السَّبِیلِ قائِلاً غَیْرِ
الْجَمِیلِ؛ ای نافع! آن کس که دینش را بر
پایه قیاس بنا نهد، همواره بر [منجلاب[
خطا فرو رود و از جادّه مستقیم حق
منحرف می گردد. این چنین فردی راه
را گم می کند [و در کجی و نادرستی گام
می نهد] و سخنی ناپسند می گوید.»

حضرت ادامه می دهند: «یَابْنَ
الاَْزْرَقِ اَصِفُ اِلهِی بِما وَصَفَ بِهِ نَفْسَهُ وَاُعَرِّفُهُ
بِما عَرَّفَ بِهِ نَفْسَهُ لا یُدْرَکَ بِالْحَواسِّ وَلا یُقاسُ
بِالنّاسِ فَهُوَ قَرِیبٌ غَیْرُ مُلْتَصِقٍ وَبَعِیدٌ غَیْرُ
مُتَقَصٍّ یُوَحَّدُ وَلا یُبَعَّضُ مَعْرُوفٌ بِالاْآیاتِ
مَوْصُوفٌ بِالْعَلاماتِ لا اِلهَ اِلاّ هُوَ الْکَبِیرُ
الْمُتَعالُ؛ ای پسر ازرق! معبودم را
آن چنان توصیف می کنم که خود کرده
است و آن چنان معرفی می کنم که خود
را معرفی کرده است: با حواس درک
نمی شود و با مخلوقات مقایسه
نمی گردد. او [به موجودات] نزدیک
است؛ ولی نه پیوسته و متّصل و از آنان
دور است؛ ولی نه با فاصله. یکتا و
بی همتا است و تجزیه پذیر نیست. او با
نشانه ها[ی آفرینش] شناخته می شود و
با [قوانین هستی و] علامات توصیف
می شود. نیست معبودی جز او که
بزرگ و بلند مرتبه است.»

ج. امامت

۱. آفرینش انوار اهل بیت علیهم السلام

انوار وجودی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و
علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام
پیش از آنکه پدیده ای آفریده شود
وجود داشت و حضرت آدم و دیگر
پیامبران الهی با نام و یاد آنها راز و نیاز و
طلب استغفار می نمودند.

حبیب بن مظاهر اسدی روزی از
حضرت امام حسین علیه السلام پرسید یا ابا
عبد اللّه! پیش از آفرینش آدم شما
چگونه بودید؟ حضرت فرمود: «کُنّا
اَشْباحَ نُورٍ تَدُورُ حَوْلَ عَرْشِ الرَّحْمانِ فَنُعَلِّمُ
الْمَلائِکَهَ التَّسْبِیحَ وَالتَّهْلِیلَ وَالتَّحْمِیدَ؛ ما
موجودات نورانی بودیم که بر گرد
عرش الهی دور می زدیم و به فرشتگان
تسبیح و تحلیل و تحمید را یاد
می دادیم.»

۲. علم غیب امام

جُعَید همدانی از یاوران امام
حسین علیه السلام بود که همراه امام در کربلا
به شهادت رسید. چون در طول سفر
ده ها نمونه از علم غیب امام را دید،
پرسید: جانم فدای تو یا ابا عبد اللّه!
چگونه نسبت به افراد و آینده آنان
این گونه دقیق اظهار نظر می فرمایید؟
فرمود: «یا جُعَیْدُ نَحْکُمُ بِحُکْمِ آلِ داوُودَ فَاِذا
عُیِّیْنا عَنْ شَی ءٍ تَلَقّانا بِهِ رَوْحُ الْقُدُسِ؛ ای
جعید! ما به روش خاندان داود حکم
می کنیم و هر گاه نسبت به مسئله ای
درمانده شویم، روح القدس ما را کمک
می کند.»

۳. صاحب الامر

شعیب بن ابی حمزه نقل می کند:
روزی بر امام حسین علیه السلام وارد شدم و
پس از سلام و احترامات لازم پرسیدم:
آیا «صاحب الامر» شما هستید؟ پاسخ
داد: نه. پرسیدم آیا فرزند شما است؟
فرمود: نه. پرسیدم: آیا فرزند فرزند
شما است؟ پاسخ داد: نه، گفتم: پس
صاحب الامر کیست؟ فرمود: «اَلَّذِی
یَمْلأُها عَدْلاً کَما مُلِئَتْ جَوْرا، عَلی فَتْرَهٍ مِنَ
الاَْئِمَّهِ تَأْتِی کَما اَنَّ رَسُولَ اللّهِ صلی الله علیه و آله بُعِثَ عَلی
فَتْرَهٍ مِنَ الرُّسُلِ؛ کسی است که زمین را
پر از عدل و داد می کند، چنان که پر از
ستم شده باشد. پس از آنکه دوران
[طولانی] فاصله ای از حضور امامان
بگذرد، او خواهد آمد، چنان که رسول
خدا پس از فاصله ای از حضور
پیامبران گذشته مبعوث گشت.»

عیسی خشّاب می گوید: از
حضرت ابا عبد اللّه الحسین علیه السلام سؤال
کردم: آیا صاحب الامر شما هستید؟
حضرت پاسخ داد: «لا وَلکِنْ صاحِبُ الاَْمْرِ
الطَّرِیدُ الشَّرِیدُ الْمَوْتُورُ بِاَبِیهِ الْمُکَنّی بِعَمِّهِ؛
نه، صاحب الامر آن مخفی شده و در
نهان است که به خون خواهی پدرش
برخواهد خواست و با لقب عمویش
خوانده می شود.»

۴. قائم آل محمد صلی الله علیه و آله

حضرت در جمعی فرمودند:
«قائم ما قیام می کند و از ستمگران
انتقام می گیرد.»

پرسیدند: ای فرزند رسول خدا!
قائم شما کیست؟ حضرت در پاسخ
فرمودند: «السّابِعُ مِنْ وُلْدِ اِبنِی مُحَمَّدِ بْنِ
عَلِیٍّ وَهُوَ الْحُجَّهُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ
بْنِ عَلِیِّ بْنِ مُوسَی بْنِ جَعْفَرَ بْنِ محمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ
اِبْنِی وَهُوَ الَّذِی یَغِیبُ مُدَّهً طَوِیلَهً ثُمَّ یَظْهَرُ
وَیَمْلاَءُ الاَْرْضَ قِسْطا وَعَدْلاً کَما مُلِئَتْ جَوْرا
وَظُلْما؛ هفتمین امام از فرزندان پسرم
محمّد بن علی است. او حجّت خدا،
فرزند حسن، فرزند علی، فرزند
محمّد، فرزند علی، فرزند موسی،
فرزند جعفر، فرزند محمّد، فرزند علی
پسر من است. او است که مدّت
طولانی از دیده ها پنهان می شود؛ سپس
آشکار شده، زمین را پر از عدل و داد
می کند؛ چنان که پر از ستم و تجاوز
شده است.»

پاسخ به چنین پرسشهایی در این
دوران ساده جلوه می کند، اما در دوران
اختناقی که امام حسین علیه السلام در آن به سر
می برده و مردم، کسانی چون معاویه و
یزید را امیر المؤمنین می خواندند و در
شام تنها قرابت و خویشان پیامبر صلی الله علیه و آله
را معاویه و یزید می دانستند، بسیار
عمیق و کارگشا بوده است.

۵. تولد مهدی علیه السلام

هر چند در این زمان تولد
حضرت مهدی و غیبت او، از مهمّات
و قطعیّات در نزد شیعه و جمعی از
محققان اهل سنت است، ولی در عصر
امام حسین علیه السلام این امر هنوز تحقق
نیافته بود.

نقل شده است که جمعی در
حضور امام حسین علیه السلام پیرامون امام
مهدی علیه السلام بحث می کردند. شخصی
پرسید: یا ابا عبد اللّه! آیا حضرت
مهدی هم اکنون متولد شده است؟

امام حسین علیه السلام فرمود: «لا وَلَوْ
اَدْرَکْتُهُ لَخَدَمْتُهُ اَیّامَ حَیاتی؛ خیر، ولی اگر
او را درک کنم، تا زنده ام او را خدمت
می کنم.»

۶. پس از ظهور مهدی علیه السلام

از امام حسین علیه السلام پرسیدند: پس از
ظهور حضرت مهدی علیه السلام نیکوکاری
چگونه است؟

حضرت در جواب فرمود: «اَلْخَیْرُ
کُلُّهُ فِی ذَلِکَ الزَّمَان یَقُومُ قَائِمُنَا وَیَدْفَعُ ذَلِکَ
کُلَّهُ؛ همه خیرها در آن زمان است که
قائم ما قیام می کند و همه این زشتیها را
از میان برمی دارد.»

سؤالات و شبهات تفسیری

در این بخش نیز حضرت
پاسخهای نغز و زیبایی دارد که به
نمونه هایی اشاره می شود:

۱. معنای صمد چیست؟

مردم بصره طیّ نامه ای از امام
حسین علیه السلام در رابطه با تفسیر کلمه
صمد سؤال کردند. حضرت در پاسخ
فرمود: «در قرآن خوض و مجادله
نکنید و بدون علم و آگاهی از آن سخن
نگویید که از جدّم رسول خدا صلی الله علیه و آله
شنیدم که فرمود: کسی که بدون علم از
قرآن سخن بگوید، جایگاهش در آتش
خواهد بود. «وَاِنَّ اللّهَ قَدْ فَسَّرَ الصَّمَدَ فَقَالَ
اللّهُ «اللّهُ اَحَدٌ اللّهُ صَمَدٌ» ثُمَّ فَسَّرَهُ فَقَالَ لَمْ یَلِدْ
وَلَمْ یُولَدْ وَلَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُوا اَحَدٌ؛ خداوند
متعال صمد را تفسیر نموده به اینکه
«خداوند یکتا است» و «خداوند بی نیاز
است». آن گاه این را تفسیر کرده به
اینکه نزاییده و زاده نشده و هیچ
موجودی همتای او نیست.»

«لم یلد» یعنی اجسام مادّی و
حجم دار از او متولّد نشده، مانند فرزند
که از مخلوقها متولّد می شود.
همین طور اشیای لطیف مثل «نفس»
هم از او متولّد نشده است. و هیچ یک
از عوارض مادّی مانند خواب، غم،
غصّه، شادی، خنده، گریه، ترس، امید،
گرسنگی و تشنگی در او نیست.

خداوند منزّه است از اینکه مانند
مادّیات از چیزی متولّد شود، یا چیزی
از او متولد شود. «ولم یولد» یعنی اینکه
نه از چیزی زاییده شده و نه از عنصری
پدید آمده، مانند: اجسام مادّی که از
عناصر مادّی پدید می آیند؛ بدان گونه
که حیوانات از یکدیگر، یا گیاه از زمین
و آب از چشمه و میوه از درخت به
وجود می آیند؛ همین طور خداوند
مانند اجسام لطیف و غیرمادّی نیست
که از محلّی سرچشمه می گیرند، مثل
بینایی از چشم و شنیدنی از گوش و
بوییدنی از قوّه شامّه و طعم از دهان و
کلام از زبان و معرفت و شناخت از دل
و آتش از سنگ، ذات باری تعالی مانند
هیچ یک از اینها نیست. «بل هُوَ اللّهُ
الصَّمَدُ الَّذِی لاَ مِنْ شَیْ ءٍ وَلاَ فِی شَیْ ءٍ وَلاَ
عَلَی شَی ءٍ مُبْدِعُ الاَْشْیَاءِ وَخَالِقُهَا وَمُنْشِی ءُ
الاَْشْیَاءِ بِقُدْرَتِهِ یَتَلاَشَی مَا خَلَقَ لِلْفَنَاءِ بِمَشِیَّتِهِ
وَیَبْقَی مَا خَلَقَ لِلْبَقَاءِ بِعِلْمِهِ فَذَلِکُمُ اللّهُ
الصَّمَدُ الَّذِی لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَد؛ او خدای
صمد است که نه از چیزی پدید آمده و
نه در چیزی جا گرفته و نه بر چیزی
قرار گرفته است.[بلکه] پدیدآورنده و
خالق اشیا است و همه چیز را با دست
قدرت خود به وجود آورده است.
آنچه را برای فنا و نابودی خلق کرده است،
با خواست او فنا می پذیرد و آنچه را برای
بقا خلق کرده، با علم او باقی می ماند. این
خدای صمد است که نه زاییده شده و نه
چیزی از او زاییده می شود.»

امام حسین علیه السلام در جواب عده
دیگری که از تفسیر واژه «صمد»
پرسیدند، فرمود: «اَلصَّمَدُ الَّذِی لاَ جَوْفَ
لَهُ وَالصَّمَدُ الَّذِی قَدْ اِنْتَهَی سُؤدَدُهُ وَالصَّمَدُ
الَّذِی لاَ یأْکُل وَلاَ یَشْرَبُ وَالصَّمَدُ الَّذِی لاَ یَنَامُ
وَالصَّمَدُ اَلدَّائِمُ الَّذِی لَمْ یَزَلْ وَلاَ یَزَالُ؛
صمد آن موجودی است که دارای خلأ
نیست. صمد آن کسی است که سیادت
و بزرگیش به نهایت رسیده است.
صمد آن وجودی است که نمی خورد و
نمی نوشد [و تغذیه ندارد.] صمد آن
وجودی است که خواب بر او راه ندارد
و صمد آن ذات ابدی است که همواره
بوده و نابود نمی شود.»

۲. تفسیر وَالشَّمْس وَضُحَیهَا

حارث بن عبد اللّه اعور می گوید:
خدمت حضرت ابا عبد اللّه
الحسین علیه السلام رسیدم و از تفسیر سوره
شمس پرسیدم و در ابتدای سخن
گفتم: «وَالشَّمْسِ وَضُحها» یعنی چه؟
ایشان در جواب فرمود: «… یا حارِثُ
ذلِکَ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله ، قالَ وَقُلْتُ
«وَالْقَمَرِ اِذا تَلاها» قالَ ذلِکَ اَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ
عَلِیُّ بْنُ اَبِی طالِبٍ یَتْلُو مُحَمَّدا صلی الله علیه و آله قالَ وَقُلْتُ
«وَالنَّهارِ اِذا جَلّیها» قالَ ذلِکَ الْقائِمُ علیه السلام مِنْ
آلِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله یَمْلاَُ الاَْرْضَ عَدْلاً وَقِسْطا قالَ
قُلْتُ «وَاللَّیْلِ اِذا یَغْشیها» قالَ ذلِکَ بَنُو اُمَیَّه؛
… ای حارث! مراد از شمس محمّد
رسول خدا است. پرسیدم: معنای قسم
به ماه که پس از خورشید می آید
چیست؟ فرمود: این ماه علی بن ابی
طالب است که پس از محمد صلی الله علیه و آله
می آید. پرسیدم «سوگند به روز و
روشنایی آن» به چه معنا است؟ فرمود:
این روز روشن حضرت قائم علیه السلام از
خاندان محمد صلی الله علیه و آله است که زمین را پر
از عدل و داد خواهد کرد. گفتم این آیه
چیست؟ «و قسم به شب زمانی که سایه
گستر شود.» فرمود: مراد بنی امیّه
است.»

توجّه داشته باشیم آنچه در
روایت فوق آمده، در واقع بیان باطن
قرآن است و از مصادیق آیات می باشد.